Aleksander II

(1818-1881), car I cesarz Rosji w latach 1855-1881.

Alexander Nicholayevich Romanov jest w dużej mierze pamiętany z dwóch wydarzeń—jego decyzji o emancypacji chłopów pańszczyźnianych i zabójstwa z rąk rewolucjonistów. To, że ten sam Car, który ostatecznie zakończył pańszczyznę w Rosji, stanie się jedynym carem, który zostanie zamordowany przez politycznych terrorystów, ilustruje Zawirowania jego czasów i jego sprzeczności.

Edukacja i wielkie reformy

Aleksander urodził się 17 kwietnia 1818 roku w Moskwie, jako najstarszy syn Mikołaja I. Jego wykształcenie, w przeciwieństwie do ojca, przygotowywało go do roli cara od najmłodszych lat. Początkowo jego wychowanie polegało przede wszystkim na sprawach wojskowych. Mikołaj miał syna, którego nazwano szefem pułku huzarów, gdy Aleksander miał kilka dni i otrzymał awans przez całe dzieciństwo. W wieku sześciu lat jego pierwszym nauczycielem został kpt. K. Merder, kierownik Moskiewskiej Szkoły Wojskowej. Merder był zawodowym żołnierzem, który łączył miłość do wojska ze współczuciem dla innych. Obie cechy przyciągnęły carewicza i ukształtowały jego światopogląd. Aleksander otrzymał również instrukcje od Wasilija Żukowskiego, słynnego poety, który opracował plan edukacji, który podkreślał cnotę i oświecenie. Młody Carewicz

odbył podróże po Imperium Rosyjskim i Europie, aw 1837 r.został pierwszym cesarzem, który odwiedził Syberię, gdzie spotkał się nawet z dekabrystami i zwrócił się do ojca o poprawę ich warunków. Podczas podróży do Europy w 1838 roku Aleksander zakochał się w księżniczce z małego niemieckiego państwa Hesja-Darmstadt. Chociaż Mikołaj i pragnął lepszej pary dla swojego syna, Aleksander ożenił się z Marią Aleksandrową w kwietniu 1841 roku. Mieli ośmioro dzieci, z których dwoje zmarło młodo. Ich trzecie dziecko, Aleksander, urodził się w 1845 roku i ostatecznie został spadkobiercą.

Mikołaj i włączył swojego syna zarówno w symboliczne, jak i praktyczne aspekty rządzenia. Mikołaj nie otrzymał szkolenia do swojej roli i uważał, że jest nieprzygotowany do obowiązków rosyjskiego autokratę. Nie chciał, aby Aleksander miał podobne doświadczenia i włączał swojego syna do częstych parad, widowisk wojskowych i innych symbolicznych aspektów centralnego systemu politycznego Nicholawana. Aleksander uwielbiał te wydarzenia i z przyjemnością uczestniczył w licznych ćwiczeniach Mikołaja I. pod kilkoma ważnymi względami ta kultura wojskowa ukształtowała przekonania Aleksandra o rządzeniu Rosją.

Aleksander został również członkiem rad cesarskich, nadzorował funkcjonowanie szkół wojskowych, a nawet przewodniczył posiedzeniom Rady Państwa, gdy jego ojciec nie mógł tego zrobić. W 1846 r.Mikołaj mianował Aleksandra przewodniczącym tajnego Komitetu do Spraw Chłopskich, w którym Carewicz wykazał poparcie dla istniejącego porządku społeczno-politycznego. Krótko mówiąc, Aleksander dorastał w systemie, który podkreślał konieczność autokraty do rządzenia Rosją i nauczył się czcić ojca od najmłodszych lat. Jego wykształcenie i wykształcenie nie wskazywało na doniosłe decyzje, jakie podejmował jako Car.

mało kto by się spodziewał okoliczności, w których Aleksander został cesarzem. Mikołaj i zmarł w 1855 roku w czasie katastrofalnej wojny krymskiej. Ewentualna strata Rosji była oczywista w momencie śmierci Mikołaja, a klęska w znacznym stopniu podważyła cały system Nicholaven i jego ideologię oficjalnej narodowości. Aleksander wchłonął wiarę ojca w autokrację, ale został zmuszony przez okoliczności wojny do przyjęcia polityki, która zasadniczo zmieniłaby Rosję i jej system polityczny.

Aleksander został cesarzem 19 lutego 1855 roku, Dnia, który ponownie pojawi się w trakcie jego panowania. Jego koronacja na cesarza Rosji odbyła się w Moskwie 26 sierpnia 1856. Między tymi dwoma datami Aleksander zmagał się z toczącą się wojną, która szła ze złego na gorsze. Sewastopol, ufortyfikowane miasto na Krymie, które stało się decydującym miejscem wojny, upadło 9 września 1855 roku. Aleksander rozpoczął negocjacje pokojowe i 30 marca 1856 roku podpisał Traktat Paryski. Rosja utraciła prawa morskie na Morzu Czarnym, a 500 000 żołnierzy straciło walcząc w wojnie. Prestiż armii rosyjskiej, która od 1812 r.uzyskała niemal mityczny status, osłabł wraz z klęską. Wydarzenia z pierwszego roku jego panowania wymusiły na Aleksandrze rękę-Krymczycy zademonstrowali konieczność reform, a Aleksander działał.

bezpośrednio po wojnie Aleksander wypowiedział najsławniejsze słowa swojego panowania, gdy w 1856 roku odpowiedział grupie moskiewskiej szlachty, która zapytała go o zamiar uwolnienia chłopów pańszczyźnianych: „nie mogę powiedzieć, że całkowicie się temu sprzeciwiam; żyjemy w czasach, w których to musi się w końcu zdarzyć. Uważam, że jest pan tego samego zdania co ja, dlatego będzie o wiele lepiej, jeśli będzie to miało miejsce z góry niż z dołu.”Słowa Aleksandra mówią wiele o sposobie, w jaki Car wyobrażał sobie reformę—była to konieczność, ale lepiej było wprowadzić zmiany w systemie autokratycznym. Ta mieszanka myślenia reformatorskiego z jednoczesnym zaangażowaniem w autokrację stała się znakiem rozpoznawczym następnej epoki. Gdy już zdecydował się na reformę, Aleksander II polegał na radach swoich ministrów i urzędników. Niemniej jednak Aleksander zrobił wiele, aby zakończyć pańszczyznę w Rosji, akt jego poprzednicy nie udało się wprowadzić.

proces emancypacji był sprawą skomplikowaną i kontrowersyjną. Zaczęło się w 1856 r., kiedy Aleksander II utworzył tajny komitet, który miał wysuwać propozycje reformy i nie skończyło się aż do 1861 r., kiedy 19 lutego wydano dekret o emancypacji. Pomiędzy tymi dwoma datami Alexander miał do czynienia z dużą ilością debaty, opozycji i kompromisu. Emancypacja dotknęła dwadzieścia milionów chłopów pańszczyźnianych i prawie trzydzieści milionów chłopów państwowych, czyli 8 procent ludności rosyjskiej. Natomiast w 1863 roku w Stanach Zjednoczonych uwolniono cztery miliony niewolników. Chociaż wynik końcowy nie zadowolił w pełni nikogo, nastąpił zasadniczy przełom w gospodarce i społeczeństwie Rosji. Nawet Aleksander Herzen, który nazwał Mikołaja I „wężem, który dusił Rosję”, zawołał: „zwyciężyłeś, Galilejczyku!”Ze względu na rolę Aleksandra stał się znany jako Car-wyzwoliciel.

Po zakończeniu emancypacji Aleksander przystąpił do zatwierdzania dalszych reform, często nazywanych przez historyków wielkimi reformami. Sam car nie uczestniczył tak bardzo w zmianach, które nastąpiły po 1861 roku, ale Aleksander wyznaczył ludzi, którzy będą odpowiedzialni za opracowywanie reform i wydał ostateczną zgodę na zmiany. W latach 1864-1874 Aleksander ogłosił nową reformę samorządową (tworząc zemstvo), nową reformę sądownictwa, reformy oświatowe, złagodzoną ustawę cenzury i nowe prawo Wojskowe. Wszystkie zostały przeprowadzone w nowym duchu glasnost, czyli „dając głos”, że Aleksander zalecał. Car opierał się na urzędnikach, którzy zostali przeszkoleni podczas lat jego ojca na tronie, a zatem reformy są również związane z imionami Mikołaja Milyutina, Petra Valueva, Dmitrija Milyutina i innych „oświeconych biurokratów.”Ponadto Rosjanie z różnych środowisk debatowali o reformach i ich specyfice w atmosferze, która Ostro kontrastowała z Rosją Mikołaja I.

Ten nowy duch przyniósł ze sobą wiele reakcji i opinii. Aleksander, zaangażowany autokrata w całej epoce reform, musiał stawić czoła rebelii i rewolucjonistom niemal natychmiast po rozpoczęciu reform. Reakcje te były naturalnym produktem bardziej zrelaksowanej epoki i polityki, którą propagował Aleksander, nawet jeśli nie przewidział wszystkich ich konsekwencji. W szczególności decyzja Aleksandra o reformie Rosji pomogła podsycić powstanie w Polsce, będącej wówczas częścią Imperium Rosyjskiego. Polski nacjonalizm w 1863 roku doprowadził do Powstania Warszawskiego, który domagał się większej wolności. Wobec tej opozycji Aleksander zareagował w taki sam sposób jak jego ojciec, brutalnie tłumiąc powstanie. Jednak w przeciwieństwie do swojego ojca, Aleksander nie podjął Polityki rusyfikacji w innych obszarach Imperium, a nawet pozwolił fińskiemu Parlamentowi Na ponowne spotkanie w 1863 roku w nagrodę za lojalność wobec Imperium.

u siebie Epoka reform służyła tylko do ośmielenia Rosjan, którzy chcieli, aby kraj zaangażował się w bardziej radykalne zmiany. Wykształcona publiczność w latach 50. i 60. otwarcie debatowała nad szczegółami wielkich reform i wiele z nich uznało za pożądane. W wyniku swojej polityki Aleksander przyczynił się do powstania radykalnego politycznie ruchu, który wzywał do zakończenia autokracji. Grupa, która nazywała siebie „ziemią i wolnością”, uformowała się na rosyjskich uniwersytetach i wezwała do bardziej gwałtownej i całkowitej rewolucji wśród rosyjskiego chłopstwa. Podobna grupa, znana jako organizacja, jednocześnie domagała się radykalnych zmian. 6 kwietnia 1866 roku członek tej grupy, Dmitrij Karakazow, wystrzelił sześciokrotnie w kierunku Aleksandra podczas spaceru po ogrodzie letnim, ale spektakularnie chybił. Chociaż Epoka reform nie zakończyła się oficjalnie, rok 1866 przyniósł przełom w życiu Aleksandra II i jego kraju. Car nie pozostał oddany ścieżce reform, podczas gdy opozycja, którą wyzwoliła era, tylko rosła.

w późniejszych latach

Aleksander uwolnił siły, które ostatecznie go zabiły, ale w latach 1866-1881 Rosja doświadczyła znacznie większych zmian. Zamach karakazowa na życie Aleksandra nastąpił w okresie domowych zawirowań Aleksandra. Rok wcześniej najstarszy syn cara, Mikołaj, zmarł w wieku dwudziestu dwóch lat. Trzy miesiące po próbie zamachu Aleksander rozpoczął romans z osiemnastoletnią księżniczką Ekateriną Dołgorukaią, który trwał do końca życia (później poślubił ją). Reagując na rosnący ruch rewolucyjny, Aleksander zwiększył uprawnienia trzeciej sekcji, osławionej tajnej policji utworzonej przez Mikołaja I. era reform i początkowy duch z nią związany zmieniły się nieodwołalnie do 1866 r., nawet jeśli nie przebiegł swój bieg.

Aleksander zaczął koncentrować się na swojej roli cesarza na przełomie lat 60.i 70. W szczególności angażował się w budowanie imperium, a w końcu w działania wojenne. Nadzorował rosyjski podbój Azji Środkowej, który przyniósł Turkiestan, Taszkent, Samarkandę, Chiwę i Kokandę pod rosyjską kontrolę. Zyski w Azji Środkowej wiązały się jednak z kosztami dyplomatycznymi. Ekspansja tak blisko granic Indii zapewniła, że Anglia z rosnącym alarmem patrzyła na rosyjski imperializm, a w tym okresie między dwoma mocarstwami rozwinęła się” zimna wojna”.

Rosja dążyła również do bardziej agresywnej postawy wobec Imperium Osmańskiego, częściowo podsycanej wzrostem Pan-Slawizmu w kraju. Gdy w 1875 roku prawosławni zbuntowali się przeciwko Turcji, liczni Rosjanie wzywali cara do pomocy swoim współsłowianom. Aleksander, początkowo niechętny, ostatecznie ustąpił opinii publicznej, zwłaszcza po tym, jak wojska osmańskie w 1876 r.dokonały rzezi prawie trzydziestu tysięcy Bułgarów, którzy przybyli z pomocą powstańcom. Rosja wypowiedziała wojnę 12 kwietnia 1877 roku. Chociaż Rosja miała pewne trudności w pokonaniu Turków, szczególnie w twierdzy Plewna, wojna została przedstawiona rosyjskiej opinii publicznej jako próba wyzwolenia prawosławnych poddanych spod muzułmańskiego ucisku. Wizerunek Aleksandra jako wyzwoliciela pojawił się w popularnych drukach, relacjach prasowych i innych relacjach z wojny. Gdy w grudniu 1877 roku wojska rosyjskie zajęły Plevnę, rozpoczęły marsz do Stambułu, który doprowadził ich do bram tureckiej stolicy. Na Kaukazie akt końcowy miał miejsce 19 lutego 1878 roku, kiedy to wojska rosyjskie „wyzwoliły” tureckie miasto Erzerum. Rosja i Imperium Osmańskie podpisały w marcu Traktat z San Stefano, który gwarantował ogromne Rosyjskie zyski w regionie. Aleksander po raz kolejny pojawił się w roli Cara-wyzwoliciela.

zaalarmowane tymi wydarzeniami europejskie mocarstwa, w tym rosyjscy sojusznicy pruscy i austriaccy, zorganizowały w Berlinie międzynarodową konferencję. Aleksander dostrzegł, że większość swoich zdobyczy została zmniejszona w celu zapobieżenia hegemonii Rosyjskiej na Bałkanach. Powstałe zamieszanie pomogło zasiać nasiona początków I Wojny Światowej, ale także wywołało powszechne rozczarowanie w Rosji. Aleksander uznał Traktat Berliński za najgorszy moment w swojej karierze.

kłopoty domowe Aleksandra wzrosły dopiero po 1878 roku. Rewolucjoniści nie zrezygnowali z sprzeciwu wobec postępu i zakresu reform, a wielu rosyjskich radykałów zaczęło koncentrować swoją uwagę na autokracji jako głównej przeszkodie dla przyszłych zmian. W 1870 roku powstała nowa grupa ziemi i wolności, która wezwała do oddania całej ziemi chłopom i do rządu, który słuchał ” woli ludu.”Pod koniec dekady organizacja podzieliła się na dwie grupy. Czarna Reparacja koncentrowała się na kwestii ziemi, podczas gdy wola ludowa dążyła do ustanowienia nowego systemu politycznego w Rosji poprzez zamordowanie cara. Po licznych próbach udało im się dotrzeć 1 marca 1881 roku. Gdy Aleksander jechał w pobliżu kanału Katarzyny, w pobliżu carskiego powozu wybuchła bomba, raniąc kilka osób. Alexander wyszedł sprawdzić uszkodzenia, gdy druga bomba wylądowała u jego stóp i eksplodowała. Przewieziono go do Pałacu Zimowego, gdzie zmarł z powodu ogromnej utraty krwi.

jak na ironię, a może słusznie, Aleksander II był w drodze do omówienia możliwości utworzenia Zgromadzenia Narodowego i nowej konstytucji. Ta ostateczna reforma nie została zakończona, a era Aleksandra zakończyła się wraz z nim. Syn i wnuk cara, przyszły Aleksander III i Mikołaj II, byli na łożu śmierci, a Widok umierającego autokraty w wyniku jego reform ukształtowałby ich odpowiednie reguły. Jak stwierdziła Larissa Zacharowa, akt z 1 marca zapoczątkował krwawy szlak do tragicznego XX wieku Rosji. Tragedia Aleksandra II stała się tragedią Rosji.

Zobacz też: berlin, Kongres czarnej repartycji; wojna krymska; ustawa o emancypacji; Mikołaj i; Paryż, Kongres i Traktat z 1856 r.; Wola ludowa, wojny rosyjsko-tureckie; pańszczyzna; zemstvo

Bibliografia

Eklof, Ben; Bushnell, John; and Zacharova, Larissa, eds. (1994). Wielkie reformy Rosji, 1855-1881. Bloomington: Indiana University Press.

pole, Daniel. (1976). Koniec pańszczyzny: szlachta i biurokracja w Rosji, 1855-1861. Cambridge, MA: Harvard University Press.

Lincoln, W. Bruce. (1990). Wielkie Reformy: Autokracja, biurokracja i Polityka zmian w imperialnej Rosji. DeKalb: Northern Illinois University Press.

Moss, Walter. (2002). Rosja W epoce Aleksandra II, Tołstoja i Dostojewskiego. London: Anthem Press.

Mosse, Werner. (1962). Aleksander II i modernizacja Rosji. NY: Collier.

Rieber, Alfred. (1971). „Alexander II: A Revisionist View” Journal of Modern History. 43: 42–58.

Tołstoj, Lew. (1995). Anna Karenina. Oxford, UK: Oxford University Press.

Wortman Ryszard (2000). Scnearios of Power: Myth and Ceremony in Russian Monarchy, Vol. 2: From Alexander II to the Abdication of Nicholas II. Princeton, NJ: Princeton University Press.

Zakharova, Larissa. (1996). „Cesarz Aleksander II, 1855-1881.”In the Emperors and Empresses of Russia: Rediscovering the Romanovs, ed. Donald Raleigh. Armonk, NY: M. E. Sharpe.

Stephen M. Norris