Alfa-blokery: mechanizm działania i zastosowania w nadciśnieniu
Image: „Pills” by kev-shine. Licencja: CC BY 2.0
nadciśnienie tętnicze
Definicja i klasyfikacja nadciśnienia tętniczego
nadciśnienie tętnicze jest klinicznie definiowane jako stan, w którym występują co najmniej 2 podwyższone odczyty ciśnienia tętniczego krwi brane oddzielnie. Obecnie najpopularniejszym kryterium stosowanym w definicji i klasyfikacji nadciśnienia tętniczego jest to zaproponowane przez Wspólny Komitet Narodowy. Jest to publikowane w ich serii raportów, z których ostatni to JNC 8.
| Blood pressure classification | Systolic, mmHg | Diastolic, mmHg |
| Normal | < 120 | and < 80 |
| Prehypertension | 120—139 | or 80—89 |
| Stage 1 hypertension | 140—159 | or 90—99 |
| Stage 2 hypertension | ≥ 160 | or ≥ 100 |
| Isolated systolic hypertension | ≥ 140 | and < 90 |
chociaż diagnoza opiera się na tej klasyfikacji i może przewidywać rokowanie dla pacjenta, rzadko dają nam jasny obraz tego, od czego zaczęło się nadciśnienie.
wciąż jest tak wiele do nauczenia się o specyficznych awariach składników, które odgrywają kluczową rolę w utrzymaniu prawidłowego ciśnienia krwi, a mianowicie autonomicznego układu nerwowego, baroreceptorów, układu renina-angiotensyna-aldosteron i nerek. Jednak liczne badania sugerują, że wieloczynnikowe nieprawidłowości są zaangażowane w zmianę w utrzymaniu ciśnienia krwi.
czynniki ryzyka nadciśnienia
z patogenezą nadciśnienia wiąże się wiele znanych czynników ryzyka. Czynniki takie jak zła dieta, siedzący tryb życia i choroby współistniejące okazały się mieć bezpośredni związek z rozwojem nadciśnienia wśród osób należących do różnych grup wiekowych. Ponadto, niemodyfikowalne czynniki, takie jak wiek, dziedziczność, i płeć zostały określone w jakiś sposób umieścić osoby na ryzyko rozwoju nadciśnienia.
na szczęście wiele metod leczenia jest już obecnie dostępnych. Modalności te są również zaprojektowane tak, aby pasowały do różnych klasyfikacji nadciśnienia tętniczego, co czyni je bardziej skutecznymi wśród docelowych klientów.
receptory adrenergiczne
jednym z kluczowych składników regulujących napięcie naczyniowe jest autonomiczny układ nerwowy. Stymulacja adrenergiczna sama w sobie moduluje opór przepływu krwi przez krótki okres czasu, podczas gdy w połączeniu z innymi składnikami, takimi jak hormony i objętość krwi, staje się długoterminowym modulatorem ciśnienia krwi. Ważną rolę w tym mechanizmie odgrywają również katecholaminy, które stymulują receptory adrenergiczne, a mianowicie norepinefrynę, epinefrynę i dopaminę.
oprócz katecholamin, które działają jako przekaźniki neurochemiczne, regulatorowe białka G i wtórne przekaźniki, takie jak cGMP, są również zaangażowane w aktywację receptorów adrenergicznych. Receptory te są również znane jako specyficzne dla rodzaju neuroprzekaźnika, z którym wiążą się. Co więcej, są one specyficzne dla rodzaju reakcji, które wytwarzają, gdy neuroprzekaźnik jest związany z nimi. Z tego powodu są one klasyfikowane na różne typy: α, α2, β1 i β2.
współczulna odpowiedź nerwowa
rola układu naczyniowego w współczulnej odpowiedzi nerwowej
Zdjęcie: „ciśnienie krwi” Bruceblausa. Licencja: CC BY 3.0
receptory α-adrenergiczne mają większe powinowactwo i reagują bardziej na noradrenalinę niż epinefrynę, podczas gdy odwrotnie jest w przypadku receptorów β-adrenergicznych. Wszystkie te receptory różnią się w ich ilości i dystrybucji w całym organizmie. Na przykład receptory α1 znajdują się liczne w mięśniach gładkich, w tym otaczających naczynia krwionośne.
jeśli jest wywoływany przez katecholaminy, takie jak niepokój, receptory te powodują kurczenie się mięśni gładkich, co prowadzi do zwężenia światła naczyń krwionośnych. To z kolei zwiększa odporność na przepływ krwi w tym konkretnym segmencie układu krążenia, a tym samym ciśnienie krwi.
rola nerek w współczulnej odpowiedzi nerwowej
oprócz układu krążenia w nerkach znajdują się również receptory adrenergiczne α1. Stymulowane receptory te powodują, że kanaliki nerkowe nerek ponownie wchłaniają sód. Prowadzi to do cofania się wody w kierunku kanalików i zmniejszenia wydalania moczu. Oznacza to, że objętość krwi jest zwiększona, a ostatecznie ciśnienie krwi jest podwyższone.
ten mechanizm, wraz z skurczem naczyń, uważa się za mechanizm obronny aktywowany przez organizm podczas stresu fizjologicznego. W przypadkach, gdy tkanki potrzebują bardziej efektywnego dostarczania składników odżywczych i tlenu (np. mózgu w sytuacjach „walki lub ucieczki”), wydajność osiąga się poprzez zwiększenie prędkości i objętości krwi przepływającej przez naczynia krwionośne. Jest to możliwe dzięki zwężeniu naczyń krwionośnych i reabsorpcji sodu przez nerki.
chociaż należą do tej samej grupy co receptory α1, receptory adrenergiczne α2 faktycznie manifestują efekty, które są nieco sprzeczne z tymi pierwszymi. Znajdują się one w komórkach przedsynaptycznych terminali nerwowych Post-ganglionicznych. Terminale te faktycznie wytwarzają katecholaminową noradrenalinę, która jest w stanie wiązać się z receptorami α-adrenergicznymi. receptory α2 odgrywają jednak kluczową rolę w mechanizmie negatywnego sprzężenia zwrotnego w uwalnianiu tej katecholaminy. Działają one jako przełącznik, aby zapobiec receptory α1 z będzie haywire.
receptory β i ich funkcje
inne receptory obejmują typy adrenergiczne β1 i β2, które stymulują różne mięśnie gładkie i inne tkanki w organizmie. Oto przykłady ich narządów docelowych i jakie reakcje wywołują, gdy są stymulowane:
| receptor adrenergiczny | narząd docelowy i odpowiedź |
| β1 | zwiększa uwalnianie reniny przez nerki |
| β2 | relaks mięśni gładkich szkieletowych i oskrzelowych; rozluźnia mięśnie gładkie ścian przewodu pokarmowego; rozluźnia pęcherz moczowy i ciężkie ściany macicy; zwiększa glukoneogenezę i glikogenolizę w wątrobie |
| zarówno | przyspieszenie węzła zatokowo-przedsionkowego i innych stymulatorów serca; zwiększona kurczliwość serca |
w leczeniu nadciśnienia tętniczego, istnieją rzeczywiście różne wybory leków, które celują specyficzne receptory. Aby być bardziej szczegółowe, leki, które albo agonizują (sympatykomimetyczne) lub antagonizują (sympatykolityczne) współczulną odpowiedź wywołaną przez te receptory adrenergiczne istnieją.
bloker receptora α-adrenergicznego mechanizm działania
Obraz: „Kategorie receptorów adrenergicznych, ich Transdukcje sygnału i ich skutki” Sven Jähnichen. Licencja: CC BY-SA 3.0
wpływ blokerów receptorów α-adrenergicznych na receptory jest dość prosty. Leki te wiążą się z receptorami α i mogą pozostać w ten sposób odwracalnie lub nieodwracalnie.
leki odwracalnie związane
w przypadku leków odwracalnie związanych, takich jak fentolamina, prazosyna i pochodne sporyszu, efekty zależą od ich rzeczywistej obecności w organizmie. Oznacza to, że po całkowitym wyeliminowaniu leku z krążenia, działanie leków również słabnie. Mówiąc najprościej, leki o krótszym okresie półtrwania zapewniają tylko krótkotrwałe efekty.
leki nieodwracalnie związane
leki nieodwracalnie związane, z drugiej strony, nie muszą przebywać w tkankach i krwiobiegu, aby mogły działać. Ci konkretni antagoniści faktycznie zmieniają receptory trwale, powodując, że nie reagują na stymulację katecholamin. Leki takie jak fenoksybenzamina reagują, tworząc związki, które trwale wiążą się z receptorami α, pozwalając im utrzymać swoje działanie pomimo ich okresu półtrwania.
aby narządy docelowe powróciły do stanu wstępnie leczniczego, muszą zsyntetyzować nowe receptory, co może chwilę potrwać. Leki te są rzeczywiście pomocne, jeśli pożądany jest dłuższy czas działania. Może to jednak również stwarzać ryzyko dla pacjentów, którzy mogą potrzebować aktywnej odpowiedzi α1, takiej jak wstrząs sercowo-naczyniowy, lub dla tych, którzy muszą poddać się hemodializie.
blokery receptorów α-adrenergicznych w nadciśnieniu
blokery receptorów α-adrenergicznych są nieco popularne w farmakologicznym leczeniu nagłych przypadków nadciśnienia i przewlekłego nadciśnienia. Jednak w większości przypadków antagoniści α-adrenergiczni są stosowani w połączeniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi w celu uzyskania dłuższej i skuteczniejszej odpowiedzi.
bloker alfa: fenoksybenzamina
Zdjęcie: „fenoksybenzamina” autorstwa Marka Pea. Licencja: Domena publiczna
jak wspomniano, lek ten ma nieodwracalne działanie wiążące na receptory, co pozwala mu manifestować działanie przeciw zwężaniu naczyń przez okres do 48 godzin. To sprawia, że faworyzowany lek dla pacjentów, którzy mają zamiar poddać się operacji pheochromocytoma (guz rdzeniaka nadnerczy) lub dla tych, którzy chcieliby zarządzać choroby zachowawczo. Jest selektywny dla receptorów α1, ale może również wiązać się z histaminą, acetylocholiną i serotoniną. Jest powszechnie przyjmowany per orem.
bloker alfa: Prazosin
Image: „Prazosin” by Jü. Licencja: Public Domain
prazosyna jest bardzo selektywnym antagonistą receptora α1. Wiadomo, że wiąże się z receptorami α1 1000x częściej α2, co czyni go dobrym środkiem przeciwnadciśnieniowym. Wyjaśnia to również, dlaczego lek ten jest bardzo popularny w leczeniu łagodnego rozrostu gruczołu krokowego, ponieważ rozszerza naczynia krwionośne i rozluźnia mięśnie gładkie prostaty. Wywiera swoje działanie nie powodując skutków ubocznych wywołanych przez stymulację innych receptorów adrenergicznych, takich jak tachykardia (blokada α2).
Inne: terazosyna i doksazosyna
podobne leki, takie jak terazosyna i doksazosyna, są również opracowywane w celu utrzymania ciśnienia krwi u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym. Leki te nie są zwykle podawane w monoterapii nadciśnienia tętniczego. Jak wspomniano wcześniej, ta rodzina antagonistów receptora α jest odwracalnie związana z ich docelowymi receptorami i wymaga wystarczającej ilości w obiegu, aby uzyskać efekty terapeutyczne.
bloker alfa: Fentolamina
Zdjęcie: „Fentolamina” autorstwa Jü. Licencja: Public Domain
lek ten skutecznie blokuje oba receptory α-adrenergiczne. Jego działanie blokujące na receptory α2 pozwala noradrenalinie dłużej pozostać w synapsach, powodując skutki uboczne, takie jak tachykardia. Jest on powszechnie stosowany w leczeniu nadciśnienia przedmiotowe i podmiotowe objawy pheochromocytoma.
blokery alfa: Labetalol i karwedilol
chociaż częściej identyfikowane jako blokery β, te dwa leki faktycznie wywierają pewne działanie antagonistyczne wobec receptora α1. Jest powszechnie stosowany w nagłych przypadkach nadciśnienia.
inne zastosowania blokerów receptorów α-adrenergicznych
w rzeczywistości istnieje bardziej popularna klasyfikacja leków stosowanych do kontroli nadciśnienia. Jeśli są stosowane, są zwykle podawane w połączeniu z innymi lekami nadciśnieniowymi w celu osiągnięcia efektów terapeutycznych. Jednak antagoniści receptora α-adrenergicznego są bardzo powszechne w innych warunkach, które wymagają miejscowego rozluźnienia naczyń, rozluźnienia mięśni itp.
Łagodny rozrost gruczołu krokowego (BPH)
już wspomnianym przykładem jest BPH, który jest bardzo powszechny wśród starszych mężczyzn. W tym stanie, tkanki mięśniowe tworzące prostaty, która otacza cewkę moczową napina się, powodując problemy z oddawaniem moczu. Za pomocą leków, takich jak blokery adrenergiczne α, mięśnie te rozluźniają się i umożliwiają cewce moczowej utrzymanie drożności.
zaburzenia erekcji
innym nieco popularnym zastosowaniem blokerów α-adrenergicznych jest leczenie zaburzeń erekcji. Ponieważ fizjologia erekcji prącia polega głównie na rozszerzaniu naczyń krwionośnych osadzonych w ciałach jamistych i gąbczastych, inhibitory fosfodiesterazy cGMP (enzym rozkładający wtórnych posłańców), takie jak syldenafil, zostały udostępnione, aby pomóc pacjentom w utrzymaniu erekcji podczas aktywności seksualnej. Chociaż pierwotnie opracowany do zarządzania ciśnieniem krwi, stał się powszechnie dostępny w leczeniu zaburzeń erekcji.
studia na kierunku lekarskim i tablice z wykładowcami .
- USMLE Step 1
- USMLE Step 2
- COMLEX Level 1
- COMLEX Level 2
- ENARM
- NEET