Astenosfera

obecnie uważa się, że astenosfera odgrywa kluczową rolę w ruchu płyt po powierzchni Ziemi. Według teorii płyt tektonicznych litosfera składa się ze stosunkowo niewielkiej liczby bardzo dużych płyt materiału skalnego. Płyty te mają zwykle około 60 mil (100 km) grubości i w większości przypadków wiele tysięcy mil szerokości. Uważa się je za bardzo sztywne, ale zdolne do poruszania się na szczycie astenosfery. Zderzenie płyt ze sobą, ich boczne przesuwanie się obok siebie i ich oddzielenie od siebie są uważane za odpowiedzialne za główne cechy geologiczne i wydarzenia, takie jak wulkany, strumienie lawy, budowanie gór oraz głębokie uskoki i szczeliny skorupy ziemskiej.

aby teoria tektoniczna płyt miała jakikolwiek sens, musi być dostępny jakiś mechanizm umożliwiający przepływ płyt. Mechanizm ten jest półpłynnym charakterem samej astenosfery. Niektórzy obserwatorzy opisali astenosferę jako „olej smarowy”, który umożliwia ruch płyt w litosferze. Inni postrzegają astenosferę jako siłę napędową lub środek transportu płyt.

geolodzy opracowali teorie wyjaśniające zmiany zachodzące w astenosferze, gdy płyty zaczynają się od siebie odbiegać lub zbiegać ku sobie. Załóżmy na przykład, że w litosferze rozwinął się region słabości. W takim przypadku ciśnienie wywierane na astenosferę pod nią zmniejsza się, zaczyna występować topnienie, a materiały astenosferyczne zaczynają płynąć w górę. Jeśli litosfera nie pękła, te astenosferyczne materiały ochładzają się, gdy zbliżają się do powierzchni Ziemi i ostatecznie stają się częścią samej litosfery. Z drugiej strony, Załóżmy, że doszło do przerwy w litosferze. W takim przypadku materiały astenosferyczne mogą uciec przez tę przerwę i wypłynąć na zewnątrz, zanim ostygną. W zależności od temperatury i ciśnienia w regionie, ten wypływ materiału (magma) może wystąpić raczej gwałtownie, jak w wulkanie, lub bardziej umiarkowanie, jak w przepływie lave. Oba te przypadki powodują dywergencję skorupy lub rozwarcie się. Ciśnienie w astenosferze może być również zmniejszone w strefach dywergencji, gdzie dwie płytki oddzielają się od siebie. Ponownie, to obniżenie ciśnienia może pozwolić astenosferycznych materiałów w astenosferze rozpocząć topnienie i płynąć w górę. Jeśli dwie płytki pokrywające się faktycznie oddzieliły się, materiał astenosferyczny może przepływać przez separację i tworzyć nowy odcinek litosfery.

w strefach zbieżności, gdzie dwie płytki poruszają się ku sobie, materiały astenosferyczne mogą być również narażone na zwiększone ciśnienie i zacząć spływać w dół. W tym przypadku lżejsza z zderzających się płyt ślizga się w górę i nad cięższymi płytami, które nurkują w dół do astenosfery. Ponieważ cięższy materiał litosferyczny jest bardziej sztywny niż materiał w astenosferze, ten ostatni jest wypychany na zewnątrz i do góry. Podczas tego ruchu płyt, Materiał płyty w dół jest podgrzewany w astenosferze, następuje topnienie, a stopione materiały spływają w górę do powierzchni Ziemi. Budowa gór jest wynikiem kolizji Kontynentalnej w takich sytuacjach, a wielkie łańcuchy górskie, takie jak Ural, Appalachy i Himalaje, zostały utworzone w taki sposób. Gdy płyty oceaniczne spotykają się ze sobą, tworzą się łuki wyspowe (np. Wielkie Rowy oceaniczne występują w miejscach zbieżności płyt. W jednym z przytoczonych przykładów astenosfera dostarcza nowego materiału, który zastępuje litosferę, która została wyparta przez jakiś inny mechanizm tektoniczny lub geologiczny.

dlatego, niezależnie od tego, czy naukowcy rozważają pochodzenie skompresowanych pasm górskich, takich jak Himalaje, czy pochodzenie Wielkich Rowów oceanicznych (takich jak rów Peru-Chile), rozważają również aktywność astenosfery, która utrzymuje płyty ziemi w ciągłej aktywności geologicznej.