czy to może być prawdziwa Annabel Lee?

od mężczyzny, który zakradł się do krypty swojej zmarłej żony, aby spędzić noc na jej zwłokach, do kobiety, która wierzyła, że jest w kontakcie z duchem Poego po jego śmierci, kolorowe postacie zdawały się przylatywać do Edgara Allana Poe. Ale Stella wyróżnia się nawet wśród tego tłumu. Mówi się, że kiedy zobaczył ją zbliżającą się do jego frontowych drzwi, POE uciekł tylnymi drzwiami, aby jej uniknąć. Mogła nawet przekonać męża, by zapłacił Poe ’ owi za napisanie pozytywnych recenzji jej pracy. Pomimo tego, powiedziała biografowi Poego Johnowi Henry ’ emu Ingramowi, że była dobrym i zaufanym przyjacielem Poego i chwaliła się, że była inspiracją dla jego poematu „Annabel Lee.”Muzeum Poego posiada dziwny list, który napisała do jednego z biografów Poego. Ponieważ ujawnia ona ciekawe spojrzenie na jej osobowość i relacje z Poe, nazwaliśmy ją obiektem miesiąca Muzeum Poe.

Estelle Anna „Stella” Lewis (1824-1880) była umiarkowanie utytułowaną pisarką i żoną prawnika Sylvanusa Lewisa. Po raz pierwszy poznała Poego około 1846 roku. Wkrótce dołączyła do grupy wielbicieli Poego, pomagając poecie, jego teściowej Marii Clemm i jego ciężko chorej żonie Virginii w potrzebie. Po śmierci Virginii w styczniu 1847, Stella nadal odwiedzała Poego i jego teściową. Według Stelli stała się jego zaufanym powiernikiem, ale inne źródła uważały, że naprawdę próbowała go przekupić, aby napisał pochlebne recenzje. Tymczasem „zaufany powiernik” Stelli POE napisał 16 czerwca 1848 w liście do Annie Richmond: „jeśli tu przyjdzie, odmówię jej spotkania.”

Poe był wystarczająco blisko Stelli, aby napisać dla niej następujący wiersz akrostatyczny. Pierwsza litera pierwszego wiersza, druga druga i tak dalej wymawiają jej imię.

„rzadko znajdujemy”, mówi Solomon Don Dunce,
„pół pomysłu w najgłębszym sonecie.
przez wszystkie marne rzeczy, które widzimy naraz
tak łatwo, jak przez maskę Neapolu-
śmieci wszystkich śmieci!- jak kobieta może to zrobić?
jeszcze cięższy od twoich Petrarchańskich rzeczy—
Sowa-puszysty nonsens, że najlżejszy puff kręci się w papier bagażnika, gdy go oszukujesz.”
i rzeczywiście Sol ma rację.
ogólne tuckermanities są arrant
pęcherzyki—efemeryczne i tak przejrzyste—
ale to jest, teraz,—możesz na tym polegać—
stabilny, nieprzezroczysty, nieśmiertelny—wszystko przez dint
drogich imion, które ukrył w nie.

w przeciwieństwie do wielu wierszy adresowanych do kobiet, w tym nie ma śladu romansu. Wykonał dla niej również dagerotyp.

dał Annie Richmond kolejny, bardzo podobny dagerotyp zrobiony na tej samej sesji.

Stella powiedziała później Johnowi Henry ’ emu Ingramowi: „widziałem wiele z Pana Poe w ostatnim roku jego życia. Był jednym z najbardziej wrażliwych i wyrafinowanych dżentelmenów, jakich kiedykolwiek spotkałem. Mój dziewczęcy wiersz – ” The Forsaken — – zapoznał nas. Widział, jak unosi się w prasie i napisał, jak bardzo mu się podoba: „jest niewyrażalnie piękny”, powiedział, ” i chciałbym bardzo poznać młodego autora.”Po pierwszym wezwaniu często jadł z nami obiad, a wieczór mijał w grze na wiście lub czytając mi swój ostatni wiersz.”

w ostatnią noc w Nowym Jorku przed rozpoczęciem nieszczęśliwej podróży do Richmond, Stella zaprosiła Poego i jego teściową do swojego domu na kolację. Jak powiedziała Stella: „dzień przed wyjazdem z Nowego Jorku do Richmond”, kontynuuje Stella: „Mr. Poe przyszedł na kolację i został na noc. Wydawał się bardzo smutny i wcześnie przeszedł na emeryturę. Wychodząc nazajutrz rano wziął mnie za rękę i patrząc mi w twarz, powiedział: „Droga Stello, moja ukochana przyjaciółko. Naprawdę mnie rozumiesz i doceniasz – Mam przeczucie, że nigdy więcej Cię nie zobaczę. Muszę wyjechać do Richmond. Jeśli nigdy nie wrócę, napisz moje życie. Możesz i oddasz mi sprawiedliwość.”Będę!- Wykrzyknąłem. I rozstaliśmy się, by nie spotykać się już w tym życiu. Tej obietnicy nie czułem się jeszcze równy do spełnienia.”Poe zmarł kilka miesięcy później. Stella zmarła trzy dekady później, nie spełniając tej obietnicy.

w latach po śmierci Poego, Stella zaprosiła teściową, by zamieszkała z nią. Wydaje się, że aby przypodobać się Stelli, Pani Clemm powiedziała jej, że była inspiracją dla „Annabel Lee”—mimo że nic w wierszu na to nie wskazuje. Stella niemal natychmiast powiedziała swoim przyjaciołom, a plotka pojawiła się w gazetach niedługo po tym. Inna z przyjaciółek Poego, Frances Osgood, odpowiedziała w numerze musicalu Saroni ’ s Times z 8 grudnia 1849, że żona Poego była jedyną kobietą, którą kiedykolwiek kochał i była bez wątpienia prawdziwym tematem „Annabel Lee.”Osgood kontynuuje:” słyszałem, że miało to zilustrować romans miłosny autora; ale ci, którzy w to wierzą, mają w swojej otępieniu, widocznie źle zrozumiane lub pominięte piękne znaczenie ukryte w najpiękniejszym ze wszystkich jego wersetów…” większość ludzi zgadza się teraz z Osgoodem.

była narzeczona Poego, Sarah Helen Whitman (która również myślała, że była inspiracją dla „Annabel Lee”), była tak obrażona twierdzeniem Stelli, że rozpowszechniła plotkę, że Nowojorska pisarka znana ze wszystkich zaangażowanych stron powiedziała jej, że Maria Clemm pochlebiała Stelli, aby spłacić kilka przysług i że Osgood wymyślił twierdzenie, że Virginia była prawdziwą Annabel Lee wyłącznie na złość Stelli. (Jeśli liczysz, to trzy możliwe Annabel Lees w tym poście na blogu.)

aby upewnić się, że jej rola w życiu Poego została zapisana dla potomności, zaprzyjaźniła się z jego wrogiem i biografem Rufusem W. Griswoldem. Wciąż nie udało jej się przekonać opinii publicznej, że mogła być prawdziwą Annabel Lee.

w 1858 roku Stella rozwiodła się z mężem, rozpoczęła spór z Marią Clemm (która najwyraźniej po rozwodzie stała po stronie Sylvanusa Lewisa), oskarżyła innego pisarza o kradzież i udała się do Europy. Mniej więcej w tym czasie Martin Van Buren Moore (1837-1900), Młody reporter z Tennessee, zwrócił się do niej z prośbą o pomoc w napisaniu artykułu o Edgarze Allanie Poe. W odpowiedzi chwali się, że Poe sam powierzył ją jako swojego biografa, nazywa Marię Clemm „czarnym kotem” życia Poego, mówi o jej rozwodzie i pyta Moore ’ a, czy powinna zmienić imię na La Stella lub Anna Stella. Ostatecznie przyjęła imię Stella. Oto zdjęcie tej notatki.

tekst listu brzmi:

drogi Van,
nie miałem czasu odpowiedzieć na twój list, który dotarł do mnie dzień przed wypłynięciem do Europy. Zadzwoniłem do Pana. Scribner jest w drodze na statek i powiedział bratu, żeby powiedział ci, że napiszę list do Poego-zrobię to, jeśli możesz poczekać. To była jego ostatnia prośba do mnie – ” Napisz moje życie-wiesz lepiej niż ktokolwiek inny.”powiedział. Jeśli ktoś inny powinien to napisać, nie pozwól, aby imię tej staruszki, która nazywa się swoją teściową, pojawiło się w nim. Słyszałem, że nie jest jego teściową – że ma na niego coś innego. Jak chcesz. Wierzę, że była czarnym kotem jego życia. I że udusiła go na śmierć. Opowiem ci o tym, kiedy się spotkamy. Jeśli popracujesz nad tym, zanim wrócę do Ameryki, postaw Poe ’ a na pierwszym miejscu, a Stellę na drugim miejscu wśród poetów z Maryland. Nie można go wyjąć do przyszłego roku, jak powinno być-poczekaj-to jest dobry Van.
mam zamiar porzucić nazwisko Lewisa – ale nie mogę tego zrobić od razu – co sądzicie o La Stella albo Anna Stella. Nazywaj mnie Stella przy wszystkich okazjach-zadzwoń do niego w zawiadomieniu biograficznym-wiesz, że rozwód był na moją korzyść – to po próbie przez rok nie mogli nic przeciwko mnie–i zrezygnowali-Powiedz to w zawiadomieniu-powiedz, że stałem bez szwanku przed zdradą pół tuzina prawników. Daj mi znać, jak tylko to odsłuchasz. Bezpośrednio pod opieką Pana Johna Monroe, bankiera, nr 5, Rue de La Paix, Paryż-
Ever Yours
Stella

po opuszczeniu Stanów Zjednoczonych, Stella krążyła po Europie, zanim osiedliła się w Londynie około 1874 roku. Tam przekazała informacje o poecie innemu z biografów Poego Johnowi Henry ’ emu Ingramowi. W tym samym czasie Pielęgniarka Poego, Marie Louise Shew i jego narzeczona Sarah Helen Whitman również dostarczali Ingramowi czasem sprzeczne relacje o swoich relacjach z Poe.

Stella znalazła jeszcze czas na pisanie poezji i sztuk. Jej główne dzieła to tragedie Helémah, czyli upadek Montezumy (1864) i Sappho of Lesbos (1868). Ten ostatni został wydrukowany w siedmiu wydaniach i przetłumaczony na język grecki do wykonania w Atenach. Muzeum Poe posiada kopię z autografem tego, jej najsłynniejszego dzieła. W 1865 skomponowała cykl sonetów o Poe. Jej inne prace to the Child Of The Sea and other Poems (1848), the Myths of the Minstrel (1852), Poems (1866) i The King ’ s Stratagem(1869).

Stella zmarła w Londynie w 1880 roku. Francuski poeta Alphonse de Lamartine uważał ją za” żeńską Petrarkę”, podczas gdy Ingram uważał ją jedynie za” harpię”, która żerowała na Poe w jego ostatnich latach.

Martin Van Buren Moore w końcu napisał swój esej o Poe. Rękopis znajduje się również w kolekcji Poe Museum. Jego wnuk Otis D. Smith z Richmond, Virginia podarował zarówno list Stella i rękopis do Muzeum w 1979 roku, ale zatrzymał kopertę, ponieważ myślał, że może być w stanie sprzedać go kolekcjonerowi znaczków.

na tej stronie z rękopisu Moore ’ a przyznaje się do pomocy „genialnej” Stelli, której jest „wdzięczny za wiele faktów dotyczących życia Poego”, które zostały użyte w eseju. Wśród tych faktów, kontynuuje: „stwierdziła pozytywnie, że Poe urodził się w Baltimore, a nie w Bostonie.”Kliknij tutaj, aby dowiedzieć się, gdzie naprawdę urodził się Poe. Na szczęście esej Moore ’ a nie promuje zdyskredytowanych twierdzeń, że Stella była prawdziwą Annabel Lee.

chociaż Muzeum Poe posiada wiele listów Edgara Allana Poe, większość odwiedzających nie zdaje sobie sprawy, że kolekcja zawiera również kilka rzadko spotykanych listów od ludzi w jego życiu. Chociaż są one rzadko antologizowane i rzadko czytane, mimo to dostarczają cennych wglądów w życie i pracę Poego, jak postrzegają je jego rówieśnicy. Ponieważ ten list został napisany do osoby badającej artykuł o Poe, dokument ujawnia sposób, w jaki biografia Poego została ukształtowana (lub zniekształcona) przez uprzedzenia i interesy ludzi, którzy go znali, ponieważ dostarczali informacje o różnej jakości jego biografom.