Davis, Sammy, Jr.

popularny afroamerykański artysta, Sammy Davis, Jr., użyczył swojej sławy i talentu kilku Imprezom wspierającym Martina Luthera Kinga i Southern Christian Leadership Conference (SCLC).

urodził się w Nowym Jorku jako syn wodewilowych wykonawców Elvery Sanchez i Sammy Davis, SR., Davis, Jr., występował na scenie w wieku trzech lat. Na początku swojej kariery Davis grał w klubie z zespołem Willem Mastin Trio. Jako solowy aktor Davis odnosił sukcesy w filmach, muzyce i na Broadwayu w popularnych „Mr.Wonderful” (1956) i „Golden Boy” (1960). W latach sześćdziesiątych był wybitnym członkiem uznanego ” Rat Pack.”

27 stycznia 1961 roku Davis, wraz z innymi Rat Packers Frankiem Sinatrą i Deanem Martinem, dołączył do innych znanych wykonawców, takich jak Harry Belafonte, Mahalia Jackson i Tony Bennett w nowojorskiej Carnegie Hall na ” Tribute To Martin Luther King, Jr.”Reklamowany jako” hołd dla największego przywódcy Praw Obywatelskich, który pojawił się na południu od czasów wojny secesyjnej”, wydarzenie zebrało ponad 50 000 dolarów, z których duża część została przekazana SCLC („Tribute To King”, 27 stycznia 1961). Davis wystąpił również na „Freedom Rally” w Los Angeles 18 czerwca 1961 roku oraz na March on Montgomery w 1965 roku. W liście z 1961 roku do Davisa, King podziękował artyście za jego wsparcie i mówił o zmieniającej się roli czarnych artystów w Ruchu Praw Obywatelskich: „Nie tak dawno temu w zwyczaju murzyńskich artystów trzymano się z dala od walki o równość … Dziś wielcy ludzie, tacy jak Harry Belafonte, Sidney Poitier, Mahalia Jackson I ty, oczywiście, nie są zadowoleni jedynie z utożsamienia się z walką. Biorą w niej czynny udział, zarówno jako artyści, jak i obywatele, podkreślając swój ogromny prestiż i przyczyniając się w ten sposób do rozwoju walki” (King, 28 marca 1961).

Davis podobnie podziwiał pracę Kinga, a w wywiadzie z Alexem Haleyem w 1966 roku Davis oświadczył: „oddałbym mu moje dobre oko. Tak myślę o Dr. King. Jest jednym z wielkich ludzi naszych czasów. Powinni wycofać Pokojową Nagrodę Nobla z jego imieniem ” (Davis, 487).

W 1968 roku Davis otrzymał prestiżowy medal Spingarn od National Association for the Advancement of Colored People za swoją bestsellerową autobiografię z 1965 roku, Yes I Can. Był szeroko krytykowany w 1972 roku za wspieranie prezydenta Richarda Nixona przed wycofaniem jego poparcia w czasie skandalu Watergate. Davis występował aż do śmierci na raka gardła w 1990 roku.