Hollywood i przemysł filmowy

Filmy filmowe zajmowały już centralne miejsce w amerykańskiej rozrywce przez prawie trzydzieści lat przed wystąpieniem Wielkiego Kryzysu. Ale w następnej dekadzie, hollywoodzki przemysł filmowy przyjął nowy poziom znaczenia w życiu Amerykanów i w kształtowaniu kultury narodowej. Filmy oferowały potrzebną ucieczkę zmęczonym depresją widzom i tworzyły potężne mity, aby pogodzić napięcia społeczne i potwierdzić tradycyjne wartości. Rzeczywiście, do czasu, gdy naród poszedł na wojnę, produkty Hollywood stały się praktycznie synonimem samej Ameryki.

zaburzenia społeczne w filmach, 1930-1934

krach giełdowy w 1929 roku przyszedł w szczególnie trudnym momencie dla hollywoodzkich studiów filmowych złapanych w procesie finansowania przejścia od milczących do mówiących obrazów. Początkowo popularna nowość dźwięku wystarczyła, aby publiczność przychodziła do kina, a kinomani w 1930 r.faktycznie przewyższali tych w 1929 r. Ale w 1931 frekwencja spadła, a Hollywood straciło miliony dolarów w ciągu następnych kilku lat. Przemysł filmowy obniżył pensje i koszty produkcji, obniżył ceny wstępów i zamknął do jednej trzeciej teatrów w kraju. Pomimo stałego popytu na rozrywkę i ucieczkę, Hollywood wydawało się dalekie od depresji. Zdesperowany, aby zwabić widzów z powrotem do kin, przemysł filmowy eksperymentował z nowymi gatunkami, tematami i tematami. Własny kryzys finansowy Hollywood w dużej mierze zakończył się w 1934 roku, ale nie wcześniej przemysł przetestował granice akceptacji kulturowej w dążeniu do pozyskania widzów zniszczonych przez dyslokację społeczną.

z pewnością najbardziej kontrowersyjnymi filmami z tej epoki były filmy gangsterskie. Podstawowe elementy tego gatunku wypracował reżyser Mervyn LeRoy „Mały Cezar” (1930) z Edwardem G. Robinsonem w roli Ala Caponeinspired nemesis. Etniczny przestępca wspiął się na szczyt mafii, pozostawiając za sobą ścieżkę podziurawionych kulami trupów, aby na koniec spotkać się ze swoim śmiertelnym zgonem w gradzie policyjnych strzałów. Niedawne wprowadzenie dźwięku pozwoliło na strzały, krzyki i piski opon, aby wzmocnić bezprecedensową przemoc centralną dla wszystkich tych filmów. The Public Enemy (1931) zawiera niezapomnianą scenę gangsterskiego Bohatera Jimmy ’ ego Cagneya wbijającego grapefruita w twarz Mae Clarke. Człowiek z blizną (1932) reżysera Howarda Hawka, z Paulem Muni, przedstawiał postacie i sytuacje tak niepokojące, że był prawie zbyt wybuchowy jak na swoje czasy.

chociaż istnieje wiele sposobów interpretacji takich filmów, wydaje się oczywiste, że widzowie z czasów depresji musieli doświadczyć zastępczego dreszczyku emocji, widząc nihilistycznych gangsterskich antybohaterów strzelających przez społeczeństwo pogrążone w chaosie, ponieważ takie zaburzenie było podobne do życia milionów cierpiących i sfrustrowanych Amerykanów. Gangsterskie obrazy odzwierciedlały również cyniczny pogląd na społeczeństwo, w którym wiktoriańska etyka sukcesu Klasy średniej została wypaczona w popęd napędzany przez bezlitosną i ostatecznie autodestrukcyjną ambicję—odpowiednią metaforę przyczyn samej depresji.

niektóre filmy nawiązywały jeszcze bardziej bezpośrednio do tematu zwykłych Amerykanów represjonowanych przez okrutne siły gospodarcze i społeczne. W potężnym I Am a Fugitive from a Chain Gang (1932), Paul Muni gra bezrobotnego weterana wojennego niesłusznie zamieszanego w napad i skazanego na ciężką pracę w brutalnym południowym więzieniu. Po ucieczce rozpoczyna nowe życie jako szanowany inżynier, ale zostaje odesłany do więzienia po tym, jak jego mściwa żona zdradza władzom jego tożsamość. Po raz kolejny ucieka, ale tylko do życia uciekiniera, uciekając przed cieniem i kradnąc, by przetrwać. Niesprawiedliwe społeczeństwo zmusza w ten sposób dobrego człowieka do stania się przestępcą.

komedie z początku lat 30.uchwyciły również panujący nastrój dezorientacji. Bracia Marx (Groucho, Chico, Harpo i Zeppo) stworzyli niepowtarzalny styl błyskawicznej improwizacji i anarchicznego humoru, który czasami sprawiał, że nawet ich drugoplanowa obsada była zdezorientowana, ale publiczność dosłownie przewracała się po przejściach. W filmach takich jak Animal Crackers (1930), Horse Feathers (1932) i a Night at the Opera (1935) Bracia Marx zazwyczaj grali rolę bezrobotnych szarlatanów, którzy wyśmiewali pretensje i snobizm wyższej klasy. W „Duck Soup” (1933) Groucho satyryzował” reformującego ” przywódcę Narodowego, który w rzeczywistości był poza sobą. W czasach, gdy większość narodu wiązała nadzieje z Franklinem D. Rooseveltem, film nie został tak dobrze przyjęty, jak w późniejszych latach. Mae West stała się najbardziej wpływową komiczką swoich czasów, obalając Klasy średniej normy seksualnej przyzwoitości i męskiej dominacji z uśmiechniętymi podwójnymi entendresami. W. C. Fields Ostro satyryzował życie rodzinne w człowieku na latającym trapezie (1935) i stworzył zabawną, ale niejasno niepokojącą, ekranową postać głęboko sprzeczną z cywilizacją.

poszukiwanie ZWYCIĘSKIEJ formuły, aby przyciągnąć widzów do teatrów, doprowadziło niektóre studia do wykorzystania fantastyki, dziwaczności i groteski. Universal Pictures znalazło młodzieńczy rynek horrorów z takimi filmami jak Dracula (1931), Frankenstein (1931) i mumia (1932). RKO ’ s King Kong (1933) wykorzystał pionierskie efekty specjalne, aby opowiedzieć historię gigantycznej małpy schwytanej ze swojego tropikalnego domu na wyspie i przywiezionej do Nowego Jorku przez chciwych promotorów. Po ucieczce, szalejąc przez miasto i wspinając się po Empire State Building ze swoją uwięzioną kobietą, Kong zostaje zabity przez amerykańskie samoloty myśliwskie, a publiczność pozostaje dziwnie ambiwalentna co do sprawiedliwości w jego tragicznym losie.

w epoce depresji narodził się także film wyzysk. Z pewnością najbardziej dziwaczną próbą zdobycia publiczności przez szok był Freaks (1932), który dokumentował podziemia prawdziwych zdeformowanych wykonawców sideshow. Nie dla wrażliwych, ta dziwność stała się kultowym ulubieńcem, ale wątpliwe jest, czy wielu współczesnych kinomanów było na to gotowych. The remarkably lurid and inept Reefer Madness (1938) rzekomo być expose of the demented marihuana subculture. Jego efekt był jednak prawdopodobnie bardziej podniecający i wzbudzający ciekawość w ” Diabelskim chwastie.”

podczas gdy większość dorobku Hollywood we wczesnych latach depresji pozostawała w granicach społecznej akceptacji głównego nurtu, Uwaga generowana przez najbardziej ponure, brutalne i seksualnie prowokujące filmy dostarczała nowej amunicji tym, którzy domagali się większej cenzury. Od pierwszych dni przemysłu filmowego, takie grupy interesów jak Katolicki Legion przyzwoitości pracowały nad ograniczeniem kulturowego wpływu filmów i kontrolowaniem ich treści, ale studia do tej pory opierały się większości presji zewnętrznej. W obliczu malejących zysków i niepewności pogrążonego w depresji rynku, Hollywood skapitulowało. W 1934 roku przemysł powołał Josepha Breena do nadzoru nad administracją kodu produkcji filmowej. Kiedy Martin Quigley, katolicki laik i wydawca filmowy, po raz pierwszy przygotował kod produkcyjny w 1930 roku, twórcy filmu traktowali go głównie jako narzędzie public relations. Ale teraz Breen miałby absolutną władzę zatwierdzania, cenzurowania lub odrzucania każdego hollywoodzkiego filmu podlegającego kodowi. Kodeks zakazywał całego szeregu działań i wyrażeń, w tym tego rodzaju sugestywnej seksualności, która niedawno pojawiła się w filmach. Dyktował także, że po wszystkich „złych” czynach musi następować pewna kara lub rehabilitacja, i podkreślał, że nie ma dwuznaczności między dobrem a złem. Egzekwowanie Kodeksu produkcyjnego skutecznie zakończyło krótką erę awanturnictwa Hollywood na początku lat 30.

powrót do porządku, 1935-1940

filmy drugiej połowy dekady odzwierciedlały zarówno wpływ kodu, jak i chęć czołowych twórców filmowych do przesunięcia artystycznego skupienia swojej branży. Czołowi hollywoodzcy producenci, tacy jak Darryl Zanuck z Twentieth Century Fox i Irving Thalberg z MGM i David O. Selznick, uznali, że bardziej konserwatywne i dostojne obrazy odwołują się do ideałów, marzeń i tradycyjnych wartości kinomanów. W rezultacie filmy z Lat późniejszej depresji miały tendencję do wzmacniania i potwierdzania porządku społecznego, zamiast go kwestionować lub zakłócać.

można było zobaczyć zmiany np. w Nowym Stylu komedii. XX wieku, a na jego miejsce pojawiły się takie beztroskie komedie „screwball”, jak My Man Godfrey (1936), Topper (1937) i Philadelphia Story (1940). Mimo że filmy te czasami grały w konwencji społecznej, ostatecznie potwierdziły świętość małżeństwa, akceptowały podziały klasowe i utrzymywały status quo. Mae West, W. C. Fields, a bracia Marx nadal robili filmy, ale tylko z ich dzikimi impulsami oswojonymi w bardziej mdłe pojazdy, które handlowały przeszłymi chwałami. Najbardziej anarchistyczny i prześmiewczy humor w filmie nie mógł już znaleźć się w filmach akcji, ale przetrwał w szalonych animowanych krótkometrażówkach wyreżyserowanych przez Leona Schlesingera i Chucka Jonesa w Warner Brothers i przez Tex Avery w MGM.

w późniejszych latach depresji pojawiły się również stabilne wydania wysokobudżetowych filmów opartych na klasycznych powieściach i szanowanych bestsellerach. Takie obrazy, jak bunt na Bounty (1935), Czarnoksiężnik z Krainy Oz (1939) czy największy film dekady, Przeminęło z wiatrem (1939), dostarczyły wysokiej jakości rozrywki osadzonej w konserwatywnej moralności: szanują autorytet, pielęgnują społeczności małomiasteczkowe i wytrwają z indywidualną odwagą w obliczu przeciwności losu. Podobnie Walt Disney wyprodukował olśniewające filmy animowane na podstawie klasycznych bajek i opowieści dla dzieci, takich jak Królewna Śnieżka i Siedmiu Krasnoludków (1937) i Pinokio (1940), z których każdy wychwalał szacunek dla tradycyjnych wartości.

dwóch najważniejszych reżyserów dekady, Frank Capra i John Ford, produkowało filmy, które miały na celu pogodzenie tradycyjnych wartości Jeffersona z nową rzeczywistością Wielkiego interwencjonizmu rządowego w erze New Deal. Amerykanie będą przeważać w tych trudnych czasach, tak zapewnił filmy, ze względu na ich wewnętrzną moralność i prostą uczciwość. Capra celebrował przyzwoitość zwykłego człowieka i chwalił cnoty małomiasteczkowej Ameryki w filmach takich jak Mr. Smith jedzie do Waszyngtonu (1939), który stawił prostego idealistę Jeffersona Smitha, granego przez Jimmy ’ ego Stewarta, przeciwko skorumpowanym senatorom przewodzącym nieskutecznemu rządowi USA. Ford na nowo odkrył Western jako sztukę filmową i symbol patriotycznej regeneracji z dyliżansem (1939), z gwiazdorskim występem Johna Wayne ’ a. Następnie wyreżyserował największy ze wszystkich filmów o depresji, Winogrona gniewu (1940). Doceniając pozytywną rolę agencji federalnych New Deal, prawdziwymi bohaterami adaptacji powieści Johna Steinbecka Forda są sami Rodzina Joad, którzy zachowują ducha serca i szlachetną godność podczas ponurego wyjścia z Oklahoma Dust Bowl do nędznych obozów imigrantów w Kalifornii. Jako Tom Joad, aktor Henry Fonda wygłosił ostateczne przemówienie w filmie, obiecując matce, gdy żegna się z nią: „będę wszędzie . . . Wszędzie tam, gdzie jest walka, żeby głodni ludzie mogli jeść . . . Gdziekolwiek gliniarz pobije faceta, będę tam . . . A kiedy ludzie jedzą to, co hodują i mieszkają w domach, które budują, ja też tam będę.”W dalszej afirmacji jego matka zamyka film kolejną przemową,” nie może nas wymazać. Nie możesz nas polizać. Będziemy trwać wiecznie. Bo jesteśmy ludźmi.”

z nielicznymi wyjątkami, hollywoodzki wizerunek „zwykłego człowieka” nie zawierał miejsca dla czarnych Amerykanów. Oprócz kilku ról przydzielonych służącym i niewolnikom, takich jak postać Hattie McDaniel w Przeminęło z wiatrem i śpiew Paul Robeson w Showboat (1936), Czarni znaleźli wyraz przede wszystkim w niezależnie produkowanych „filmach wyścigowych.”Oscar Micheaux, pionierski czarnoskóry filmowiec epoki niemej, wyreżyserował kilka filmów w latach 30., a gatunek gangsterski żył w czarnych filmach, takich jak Am I Guilty (1940) lata po tym, jak kod produkcyjny skutecznie zabił go w Hollywood.

różne polityczne wiatry wiały w przemyśle filmowym w latach 30., niektóre z nich miały trwały wpływ. Przerażony kampanią gubernatorską socjalisty Uptona Sinclaira w Kalifornii w 1934 roku, studia rozeszły się do teatrów z reklamami kampanii, które pomogły pokrzyżować jego ofertę wyborczą. Ale przemysł filmowy jako całość pochylił się w kierunku liberalnych przyczyn. W 1936 roku, pomimo szerokiego nurtu izolacjonistycznego, Hollywoodzka Liga Antynazistowska zorganizowała się, aby podkreślić zagrożenie międzynarodowego faszyzmu i bronić sprawy Lojalistycznej w hiszpańskiej wojnie domowej. Lewicowa Polityka Frontu Ludowego przyciągała idealistów w Hollywood, a przemysł filmowy stał się również bazą dla organizatorów Partii Komunistycznej, którzy z powodzeniem rekrutowali wielu pracowników filmowych. W ciągu dekady wielu z tych lewicowych pisarzy, reżyserów i aktorów zostało zaatakowanych, a czasem nawet umieszczonych na czarnej liście za ich politykę z czasów depresji, gdy Hollywood uległo czerwonej przynęcie Zimnej Wojny.

Zobacz też: CAGNEY, JAMES; CAPRA, FRANK; CHAPLIN, CHARLIE; DISNEY, WALT; FORD, JOHN; FREAKS; GABRIEL nad Białym Domem; filmy gangsterskie; POSZUKIWACZE ZŁOTA Z 1933 ROKU; PRZEMINĘŁO Z WIATREM; JESTEM ZBIEGIEM Z GANGU ŁAŃCUCHOWEGO; MAŁY CEZAR; BRACIA MARX; PAN SMITH JEDZIE DO WASZYNGTONU; NASZ CHLEB POWSZEDNI; ADMINISTRACJA KODU PRODUKCJI (BIURO HAYS); KRÓLEWNA ŚNIEŻKA I SIEDMIU KRASNOLUDKÓW; WELLES, ORSON; WEST, MAE; CZARNOKSIĘŻNIK Z KRAINY OZ.

Bibliografia

Bergman Andrzej. We ’ re in the Money: Depression America and its Films. 1971.

Buhle, Paul i Dave Wagner. Radical Hollywood: The Untold Story Behind America ’ s Favorite Films. 2002.

Ceplair, Larry, and Steven Englund. Inkwizycja w Hollywood: Polityka w środowisku filmowym, 1930-1960. 1980.

Cripps, Thomas. Slow Fade To Black: The Negro-amerykański Film z lat 1900-1942. 1993.

Hamilton, Marybeth. „When I’ m Bad, I 'm Better”: Mae West, Sex, and American Entertainment. 1995.

Walka klas w Hollywood, 1930-1950: potentaci, gangsterzy, Gwiazdy, czerwoni i związkowcy. 2001.

The Runaway Bride-Hollywoodzka komedia romantyczna z lat 30. XX wieku. 1990.

Louvish, Simon. Monkey Business, the Lives and Legends of the Marx Brothers: Groucho, Chico, Harpo, Zeppo, with Added Gummo. 2000.

maj, Lary. The Big Tomorrow: Hollywood and The Politics of the American Way. 2000.

McBride, Joseph. Frank Capra: katastrofa sukcesu. 1992.

Munby, Jonathan. Wrogowie publiczni, bohaterowie publiczni: ekranizacja gangstera od małego Cezara do Dotyku zła. 1999.

Roberts, Randy i James Olson. John Wayne: Amerykanin. 1995.

Sarris Andrzej. „You ain’ t Heard Nothin ’ Yet ” – amerykański film fabularny z Lat 1927-1949. 1998.

Schatz, Tomasz. Hollywoodzkie gatunki: Formuły, filmowanie i system studyjny. 1981.

Schatz, Tomasz. Geniusz systemu: hollywoodzkie filmy w erze studyjnej. 1988.

Schickel Ryszard. The Disney Version: The Life, Times, Art, and Commerce of Walt Disney. 1968.

Sklar Robert City Boys: Cagney, Bogart, Garfield. 1992.

Sklar Robert Film-Made America: a Cultural History of American Movies. 1975.

Animating Culture: Hollywood Cartoons from the Sound Era. 1993.

Bradford W. Wright