Inhibitor wychwytu zwrotnego noradrenaliny
3.2.1 zaburzenie ze spektrum autyzmu
Atomoksetyna jest inhibitorem wychwytu zwrotnego noradrenaliny. Jou, Handen, and Hardan (2005) poinformował o kolejnych serii przypadków obejmujących 20 dzieci z ASD w wieku 6-19 lat. W celu monitorowania zmian stosowano CGI-I oraz resuscytację uzupełnioną przez rodzica, podczas gdy atomoksetynę zwiększano w górę (ostateczna dawka 43,3 mg / dobę). W resuscytacji pacjenci wykazali statystycznie istotną poprawę w zakresie zachowania, nadpobudliwości, nieuwagi i Podskali uczenia się; Nie zmieniły się psychosomatyczne i lękowe. Dwanaście z 20 pacjentów (60%) uznano za pacjentów odpowiadających na leczenie; jedno dziecko przerwało leczenie atomoksetyną z powodu ciężkich wahań nastroju.
(2006) przeprowadził podwójnie ślepe, kontrolowane placebo badanie krzyżowe atomoksetyny U 16 dzieci z ASD w wieku 5-15 lat. Każdy stan leczenia trwał 6 tygodni (3 tygodnie miareczkowania, a następnie 3 tygodnie leczenia podtrzymującego), a między każdym stanem leku był 1 tydzień bez leczenia. Dopuszczono stosowanie niektórych jednocześnie stosowanych leków; 38% uczestników otrzymało stałą dawkę leku nie-katecholaminergicznego lub nie-beta-blokera. Atomoksetynę podawaną dwa razy na dobę zwiększano do maksymalnej dawki 1, 4 mg / kg mc. / dobę. Troje dzieci zakończyło leczenie wcześnie, jedno w trakcie leczenia atomoksetyną, a dwa w okresie leczenia placebo. Oprócz skal raportu dla rodziców oceniano wydajność badanych w trzech zadaniach kognitywnych, które oceniały koncentrację uwagi, pamięć i zastosowanie do pracy (problemy matematyczne). Wyniki wykazały (1) znaczącą przewagę atomoksetyny w podskalach nadpobudliwości ABC i odstawienia społecznego, (2) poprawę oceny w PODSKALACH nadpobudliwości SNAP i nadpobudliwości/impulsywności (ale nie przeciwnie) oraz (3) Brak zmian w PODSKALACH RBS-R. dziewięć osób odpowiedziało (zdefiniowanych w CGI-I 1 lub 2 i 25% spadku w nadpobudliwości ABC) na atomoksetynę, a cztery na placebo. Jeden z uczestników miał poważne działanie niepożądane podczas atomoksetyny, gdy był hospitalizowany z powodu agresywnego zachowania (zbiegło się to ze zmniejszeniem dawkowania ziprazydonu). Atomoksetyna była związana ze znacznie większą częstością następujących objawów niepożądanych: rozstrój żołądka i (lub) nudności / wymioty, zmęczenie i przyspieszone bicie serca. Częstość akcji serca była znacząco większa w okresie leczenia atomoksetyną niż w przypadku placebo. Inne AE, które nie różniły się znacząco między grupami, to tłumienie apetytu i drażliwość/wahania nastroju, które zostały nowo rozwinięte u czwórki dzieci, a pogorszyły się u trójki podczas przyjmowania atomoksetyny. Żadna ze zmiennych wydajności poznawczej nie wykazała poprawy w przypadku atomoksetyny. Autorzy zauważyli, że konstrukcja cross-over była potencjalnym ograniczeniem, z pewnym pozornym przeniesieniem efektu do drugiej fazy u osób, które otrzymały atomoksetynę jako pierwsze.
Posey et al. (2006) przeprowadził otwarte badanie monoterapii atomoksetyną U 16 dzieci z ASD i niewerbalnym IQ powyżej 70. W okresie 8 tygodni, w zależności od odpowiedzi klinicznej, dawkę atomoksetyny zwiększano do 1, 4 mg/kg mc./dobę. Zaobserwowano znaczną poprawę w podskali nadpobudliwości ABC ocenianej przez nauczycieli; rodzice ocenili dzieci jako znacznie poprawione pod względem stereotypowego zachowania,nadpobudliwości i powtarzalnej mowy. Na przystawce, zarówno rodzice i nauczyciele ocenili dzieci jako poprawione na nieuwagę, nadpobudliwość / impulsywność, i (tylko nauczyciele) opozycyjne wyzywające zachowanie. Skala reakcji społecznej nie została znacząco zmieniona przez leczenie, a dzieci nie wykazały znaczących zmian w ciągłym zadaniu Connersa, będącym miarą rozpiętości uwagi. Trzy czwarte próbki było co najmniej „znacznie lepsze” na CGI-I po 8 tygodniach leczenia. Dwóch badanych musiało zrezygnować z powodu drażliwości. Najczęstsze AEs, występujące kiedykolwiek w badaniu, były często przemijające: sedacja (75%), drażliwość (38%), zmniejszenie apetytu (44%), dyskomfort w jamie brzusznej (19%), bezsenność (19%) i wymioty (19%).
Troost i in. (2006) opisał otwarte, niekontrolowane badanie atomoksetyny przeprowadzone u 12 dzieci w wieku 6-14 lat z objawami ASD i ADHD. Wykluczono dzieci z IQ poniżej IQ 70 i (lub) zaburzeniami napadowymi. Badanie trwało 10 tygodni, a dawkę zwiększano w zakresie 0, 5 i 1, 8 mg / kg mc. / dobę. Miary wyników obejmowały ocenę kliniczną ADHD Rating Scale (ADHD-RS), resuscytację (resuscytacja-R) I ABC. ADHD-RS wykazał bardzo duży ES 2,30, podczas gdy oceny dla rodziców były stosunkowo małe (ES = 0,65 w podskali nadpobudliwości CPRS-R, 0,63 w indeksie ADHD CPRS-R I 0,44 w PODSKALI nadpobudliwości ABC). Pięć osób odpadło z powodu AEs. Wszystkie siedem ukończonych i dwa nieukończone zostały ocenione jako bardzo lub bardzo ulepszone. Najczęściej zgłaszanymi objawami były anoreksja (83%), drażliwość (75%), problemy ze snem (58%) i senność (33%).
Charnsil (2011) zarejestrował 12 dzieci z zaburzeniami autystycznymi i ADHD w 10-tygodniowym, otwartym badaniu atomoksetyny. Dawka wahała się od 18 do 60 mg/dobę (co odpowiada 0, 8–1, 2 mg/kg mc./dobę; średnio 0, 98 mg/kg mc./dobę). Troje dzieci zrezygnowało z powodu AEs (dyskomfort w jamie brzusznej i drażliwość) w ciągu pierwszych 2 tygodni, a analizowane dane w skali ocen oparto na dziewięciu, którzy ukończyli badanie. Oceny rodziców w ABC nie wykazały wpływu na żadną podskalę. Oceny Clinician CGI-I były znacznie lepsze (pięć osób), minimalnie lepsze (trzy osoby) i bez zmian (jeden podmiot). Najczęstszymi AEs dla dziewięciu osób, które ukończyły, były: zmniejszony apetyt (56%), bezsenność (33%) i nastroje (33%); oczywiście włączenie osób porzucających tylko pogorszyłoby Ten obraz. Autor doszedł do wniosku, że atomoksetyna może być stosunkowo nieskuteczna w ciężkim autyzmie.
Zeiner, Gjevik i Weidle (2011) przeprowadzili otwarte badanie monoterapii atomoksetyną u 14 chłopców z ASD z normalnym IQ w wieku 7-17 lat. Dawkowanie rozpoczynano od 0, 5 mg/kg mc./dobę przez pierwszy tydzień, a następnie od 1, 2 mg/kg mc./dobę. Objawy ADHD były oceniane zarówno przez lekarza / rodzica, jak i nauczyciela ADHD-RS. Dwóch uczestników zrezygnowało odpowiednio po 3 i 8 tygodniach z powodu nieznośnego AEs. Analizy Intent-to-treat wykazały znaczącą poprawę w punkcie końcowym na nieuwagę ADHD – R i nadpobudliwość/impulsywność. Oceny nauczycieli wskazywały na znaczną poprawę nieuwagi, ale nie nadpobudliwości / impulsywności. Sześciu uczestników (43%) otrzymało oceny CGI-I co najmniej „umiarkowanie poprawione” (co odpowiada punktacji 2 w tym badaniu). Najczęściej występującymi objawami AEs były nudności (36%), ból głowy (36%), ból brzucha (21%), drażliwość (21%) i senność (21%).