Iwan Stiepanowicz Koniew
Iwan Stiepanowicz Koniew, (ur. 1 grudnia 1945 w Warszawie, zm. 1 grudnia 1947 w Warszawie) – Radziecki generał broni. 28 maja 1897 , Lodeino, koło Veliky Ustyug, Rosja—zmarł 21 maja 1973, Moskwa, Rosja, ZSRR), jeden z wybitnych radzieckich generałów w ii Wojnie Światowej, który był przywódcą ofensywy przeciwko Niemcom.
z pochodzenia chłop, Koniew został wcielony do armii carskiej w 1916 roku. Po rewolucji rosyjskiej wstąpił (1918) do Partii Komunistycznej i Armii Czerwonej. W czasie wojny domowej walczył przeciwko Białej Armii Rosyjskiej Aleksandra V. Kołchak, organizował oddziały partyzanckie i walczył z Japończykami. Konew brał udział w stłumieniu buntu w Kronsztadcie (1921) przeciwko władzy bolszewickiej. Ukończył szkolenie wojskowe w Akademii Wojskowej im. Frunzego, które ukończył w 1926.
Konew był generałem w armii, gdy Niemcy zaatakowali Związek Radziecki w czerwcu 1941 roku; to on poprowadził pierwszy prawdziwy Kontratak wojny. Pokonał natarcie niemieckiego czołgisty gen. Heinza Guderiana na Moskwę (grudzień 1941), wykorzystując „zasadzkę Konewa”—planowany odwrót wojsk w centrum, z flankami, które następnie zatrzasnęły się przez wyłom, aby uwięzić ścigającego wroga. W krytycznym lecie 1942 roku powstrzymał duże siły niemieckie, które zostały wysłane do wzmocnienia armii niemieckiej walącej pod Stalingradem. Był jednym z generałów biorących udział w odparciu III letniej ofensywy Niemiec (1943). Po uwięzieniu 100 000 żołnierzy Hitlerowskich w rejonie Korsunia, Koniew został marszałkiem Związku Radzieckiego (marzec 1944). W sierpniu 1944 r.jego armia jako pierwsza przeprowadziła walki poza granice sowieckie, przekraczając Wisłę, a po przeczesaniu Polski jako pierwsza maszerowała na ziemie Niemieckie. 1 armia ukraińska konewa ruszyła w kierunku Odry i wraz z siłami Marszałka Georgi K. Żukowa wkroczyła do Berlina i zdobyła go. Jego armia połączyła się z siłami USA pod dowództwem generała porucznika Courtneya H. Hodgesa pod Torgau.
Po klęsce Niemiec Konew został najwyższym komisarzem Austrii (1945), zastąpił Żukowa na stanowisku Naczelnego Dowódcy Wojsk Lądowych ZSRR (1946-50), a następnie zajmował różne stanowiska wojskowe na szczeblu ministerialnym, w tym naczelnego dowódcy wojsk Układu Warszawskiego (1955-60). W 1961 został tymczasowo odwołany do pełnienia funkcji głównodowodzącego wojsk radzieckich we wschodnich Niemczech, ustępując w 1962, mimo że nadal pozostawał na stanowisku w Ministerstwie Obrony.