jak śmierć odegrała rolę w ewolucji ludzkiego wzrostu

być może żadna inna ludzka cecha nie jest tak zmienna jak ludzki wzrost. Przy wzroście 170 cm, byłbym karłowaty stojąc obok 160 cm Kerri Walsh, złotej medalistki olimpijskiej z 2012 roku w siatkówce plażowej. Ale obok afrykańskiej pigmejki byłbym olbrzymem. Źródłem tej zmienności jest coś, co antropolodzy próbowali wykorzenić od dziesięcioleci. Dieta, klimat i środowisko są często związane z różnicami wysokości w populacjach ludzkich.

ostatnio naukowcy przypisali inny czynnik: śmiertelność. W nowym badaniu w czasopiśmie Current Anthropology Andrea Bamberg Migliano i Myrtille Guillon, obie z University College London, wskazują, że ludzie żyjący w populacjach o niskiej średniej długości życia nie rosną tak wysoko, jak ludzie żyjący w grupach o dłuższym okresie życia. Twierdzą również, że zmiany w śmiertelności mogą być przyczyną skoku rozmiarów ciała z Australopithecus do Homo około 2 milionów lat temu.

z ewolucyjnego punktu widzenia, Migliano i Guillon zauważają, że korzystne jest jak najszybsze rozpoczęcie rozmnażania, jeśli żyje się w społeczeństwie, w którym jednostki zwykle umierają młodo. W ten sposób możesz mieć jak najwięcej dzieci w krótkim czasie. Dlatego powinieneś przestać rosnąć stosunkowo wcześnie i zacząć poświęcać swoją energię na posiadanie dzieci i dbanie o nie. O krótszy okres rozwoju oznacza, że nie można rosnąć tak wysoki, średnio, jak ktoś, kto ma więcej czasu, aby dojrzeć. Ale coraz większe ma korzyści reprodukcyjne: Większe osoby mają tendencję do przyjmowania większej ilości energii i dlatego mogą inwestować więcej energii w reprodukcję. Więc w społeczeństwach o niższym wskaźniku umieralności i dłuższym wieku dorosłym, lepiej dojrzewać powoli i urosnąć. Z biegiem czasu, populacje doświadczające różnych wskaźników śmiertelności dostosują się do krótszych lub dłuższych okresów rozwoju-a zatem będą krótsze lub wyższe. (Oczywiście, istnieje również zróżnicowanie w populacji. Ale tutaj, i w całym poście, mówię o średnich populacji.)

aby zbadać ten pomysł, Migliano i Guillon przyjrzeli się wcześniej zebranym danych o wzroście i umieralności 89 małych populacji z całego świata. Grupy te żyją w różnych środowiskach, w tym pustyniach, lasach i sawannach, i mają różne strategie utrzymania, w tym zbieractwo łowieckie, pasterstwo i rolnictwo. Korzystając z analiz statystycznych, zespół chciał sprawdzić, jakie czynniki najlepiej wyjaśniają zmienność wysokości w swoim zbiorze danych.

w jednej z Analiz trzy miary przeżywalności—oczekiwana długość życia w momencie urodzenia, oczekiwana długość życia w wieku 15 lat i prawdopodobieństwo przeżycia do wieku 15 lat—stanowiły około 70 procent wariancji wysokości. Naukowcy znaleźli również dowody na to, że ludzie ze społeczeństw o wysokiej śmiertelności rzeczywiście rozwijają się szybciej: dziewczęta z grup o niskiej średniej długości życia zaczynają miesiączkować wcześniej niż dziewczęta, które częściej żyją dłużej. Wpływ na wzrost miały również warunki środowiskowe, a ludzie z sawann byli wyżsi niż ludzie z lasów. Dieta wydawała się jednak odgrywać znacznie mniejszą rolę, przynajmniej w badanych próbkach.

Inne zmienne nieuwzględnione w badaniu mogą również przyczyniać się do zmiany wysokości, podkreślają naukowcy. Temperatura i wilgotność prawdopodobnie w jakiś sposób się uwzględniają. Na przykład niektóre prace sugerują, że krótsi ludzie wytwarzają mniej ciepła w gorących, wilgotnych środowiskach, a tym samym ochładzają się bardziej wydajnie. To może tłumaczyć, dlaczego ludzie żyjący w lasach tropikalnych są krótsi od tych z sawann.

są jednak sytuacje, w których wyniki badań się nie sprawdzają. We współczesnych społeczeństwach zachodnich, gdzie śmiertelność jest niska, wzrost jest rzeczywiście przyspieszony z powodu nadmiaru żywności. Niektóre badania pokazują, że otyłość może przyczyniać się do wczesnego dojrzewania u dziewcząt. Z drugiej strony poważne niedożywienie może prowadzić do opóźnionego wzrostu.

opierając się na wynikach badań, Migliano i Guillon sugerują, że niższa śmiertelność prawdopodobnie przyczyniła się do zmian wielkości i wzrostu ciała podczas przejścia Australopithecus-Homo. W jednym z badań antropolodzy oszacowali, że wczesne gatunki Homo były o około 30 procent większe niż australopitekiny. Homo erectus urósł jeszcze wyżej, w zakresie zmienności współczesnych ludzi. Większy mózg rodzaju Homo mógł pozwolić grupie na obniżenie wskaźnika śmiertelności poprzez przechytrzenie drapieżników lub skuteczniejsze żerowanie niż Australopithecus. W obrębie H. erectus różnice w wskaźnikach śmiertelności między populacjami-które żyły na znacznie większym obszarze geograficznym niż australopitekiny – prawdopodobnie odpowiadają za różnice wysokości obserwowane w zapisie kopalnym tego gatunku.

potrzeba znacznie więcej badań, aby potwierdzić związek między śmiercią a wysokością w zapisie kopalnym. Ale praca podkreśla, jak nawet pozornie proste cechy fizyczne mają złożoną historię ewolucyjną.