jeśli Trump ułaskawi Jacka Johnsona, nie będzie to za jego wkład w czarną Amerykę
kilka tygodni temu Sylvester Stallone zadzwonił do Donalda Trumpa z sugestią: dlaczego nie udzielić pośmiertnego ułaskawienia Jackowi Johnsonowi, pierwszemu czarnemu mistrzowi wagi ciężkiej? Biorąc pod uwagę lewicowy charakter tego pomysłu, jest spora szansa, że prezydent faktycznie to zrobi.
Johnson panował w latach 1908-1915, choć w opinii wielu znawców boksu przez znacznie dłuższy okres był najlepszym wagi ciężkiej na świecie. I jak mówi dokumentalista Ken Burns w swoim filmie z 2004 roku, Unforgivable Blackness: „przez ponad 13 lat Jack Johnson był najbardziej znanym i najbardziej znanym Afroamerykaninem na Ziemi.”
Johnson urodził się w 1878 roku – lub jakiś czas później, nie ma żadnych zachowanych zapisów – i dorastał w Galveston w Teksasie, mieście, przynajmniej na czas i miejsce, zrelaksowanym w sprawach rasowych. Bawił się z białymi dziećmi, nieświadomymi ograniczeń, jakie napotykał w świecie zewnętrznym, gdy dorastał. Jest świadectwem jego siły woli, że kiedy w późniejszym życiu stanął w obliczu tych granic, po prostu je zignorował.
Kiedy Johnson stał się na tyle bogaty, że stać go było na samochody, ścigał się nimi ulicami publicznymi, a gdy został zatrzymany przez białych policjantów, wyciągnął kilka rachunków z portfela i powiedział im, aby „zatrzymali resztę.”Zgodnie z historią, która nigdy nie została zweryfikowana, Henry Ford co roku dawał Johnsonowi nowy samochód, zakładając, że kiedy został zatrzymany za przekroczenie prędkości, zdjęcie uśmiechniętego Johnsona obok jego błyszczącego nowego Forda pojawiłoby się w gazetach w całym kraju.
To była ta sama historia na ringu. Szydził i szydził ze swoich białych przeciwników, wyśmiewał swoich czarnych konkurentów, robił własne interesy bez białych menedżerów, afiszował się swoim sukcesem publicznie i, co najbardziej szokujące zarówno dla czarnych, jak i białych, romansował i poślubił białe kobiety, nadużywając co najmniej jednej z nich.
chociaż Johnson był niezaprzeczalnie genialny w ringu, był daleki od Colina Kaepernicka czy Muhammada Alego swoich czasów. Kiedy postawił się białej Ameryce-coś, co wymagało ogromnej osobistej odwagi-to było pomóc sobie, a nie Afroamerykanów jako całości. Nie wyrażał solidarności z innymi czarnymi Amerykanami, a nawet starał się zdystansować się od ich rzeczników. Jak pisze Paul Beston w swojej znakomitej historii amerykańskiej dywizji wagi ciężkiej, the Boxing Kings, ” DuBois i Washington zgodzili się, że czarny człowiek w oczach opinii publicznej miał szersze obowiązki wobec wyścigu. Johnson tak nie sądził. „Nie znalazłem lepszego sposobu na uniknięcie uprzedzeń rasowych”, napisał, ” niż działanie w moich relacjach z ludźmi innych ras, tak jakby uprzedzenia nie istniały.”Indywidualizm był jego credo.”Mówiąc najprościej, Johnson żył filozofią tak wolną od polityki tożsamości, jak komentator Fox News.
jego zwycięstwa przyniosły dumę milionom Afroamerykanów, ale zwycięstwa nad białymi wojownikami wywołały również zamieszki rasowe, w których być może setki mężczyzn i kobiet zostało rannych, a ponad kilku zginęło (co najmniej 20 zabitych po jego walce z ukochanym byłym mistrzem Jimem Jefferiesem w 1910 roku). Ale Johnson nie starał się uspokoić niespokojnych wód, które poruszył.
w biografii z 2004 roku Unforgivable Blackness (utwór Towarzyszący dokumentowi Kena Burnsa), Geoffrey Ward zaatakował narrację Johnsona jako wzór do naśladowania dla czarnych aktywistów. „Wydaje się, że nigdy nie był zainteresowany kolektywnym działaniem jakiegokolwiek rodzaju. Jak mógłby być, skoro zawsze postrzegał siebie jako wyjątkową osobę, niezależnie od wszystkich innych?”
pomimo swoich cierpień z rąk uprzedzonego boksera, Johnson niewiele zrobił, aby pomóc innym czarnoskórym pięściarzom. Ignorował wyzwania innych wielkich czarnych mistrzów swojej epoki, zwłaszcza człowieka, który wielu uważało za niekoronowanego mistrza, sama Langforda (para walczyła zanim Johnson zdobył tytuł w wadze ciężkiej, a znacznie większy Johnson powiedział, że wygrał łatwo). Zamiast tego walczył ze znanymi białymi bokserami. Johnson był znacznie lepszym zawodnikiem niż zdecydowana większość białych bokserów, których rutynowo bił, nawet gdy sędziowie i tłumy były przeciwko niemu. To rozwścieczyło białą Amerykę, która była zdeterminowana, by go pokonać. W 1913 roku bigoci odnieśli sukces. Po bezlitosnych śledztwach dotyczących jego związków z białymi kobietami, Johnson został skazany (przez całkowicie białą ławę przysięgłych) za naruszenie ustawy Mann, przewożąc prostytutkę przez granice stanu w zdecydowanie niepewnej sprawie.
jak napisał Jesse Washington na niepokonanym: „Pierwszy czarny mistrz wagi ciężkiej został niesłusznie uwięziony sto lat temu przez rasistowskie władze, które były oburzone jego zniszczeniem białych bokserów i związkami z białymi kobietami.”Johnson natychmiast uciekł do Europy, gdzie, jak powiedział, będzie traktowany „jak człowiek”. Do USA powrócił w 1920 roku i odsiedział 10 miesięcy z rocznego wyroku.
w 1927 roku Johnson opublikował pamiętnik, In the Ring and Out, który został zaskakująco dobrze przyjęty. Wraz z książką Johnson wydrukował własną legendę. W 1946 roku jechał do Nowego Jorku, aby obejrzeć walkę Joe Louisa-Johnson, zazdrosny o drugiego czarnoskórego, który zdobył tytuł w wadze ciężkiej, wyśmiał zdolności Louisa i cieszył się przynętą z ringu. Johnson rozbił swojego Forda na słupie świetlnym w pobliżu Raleigh w Karolinie Północnej-po najwyraźniej opuszczeniu restauracji, która odmówiła mu obsługi z powodu jego rasy – i został uznany za zmarłego w wieku 68 lat.
To był koniec niesamowitego życia, ale nie legendy Johnsona. Dwadzieścia lat po jego śmierci, w erze rosnącej czarnej świadomości, Johnson został wyniesiony jako rodzaj bohatera, do którego nigdy w życiu nie aspirował. W 1967 roku zadebiutowała Sztuka Howarda Sacklera „Wielka Biała Nadzieja”. Zagrał doskonale obsadzonego Jamesa Earla Jonesa jako Jack Jefferson, ledwo przebrany szkic Johnsona, a w 1970 roku sztuka została zaadaptowana na bardzo podziwiany film. Rok później the coolest man on the planet, Miles Davis, wydał Jack Johnson (później ponownie wydany jako hołd dla Jacka Johnsona) jako ścieżkę dźwiękową do filmu dokumentalnego.
chyba, że najfajniejszym człowiekiem na świecie był Muhammad Ali. Ali czasami brzmiał tak, jakby myślał, że jest reinkarnacją pierwszego czarnego mistrza: „jestem Jack Johnson!”lubił mówić. Ale Ali była czymś więcej. Był prześladowany za związek z narodem islamu-wówczas znanym jako Czarni muzułmanie-i za swoje poglądy polityczne, zwłaszcza za odmowę wcielenia do sił zbrojnych podczas wojny w Wietnamie z powodów moralnych. Johnson nie zbliżyłby się do czarnych muzułmanów. Gdyby rząd USA próbował go werbować podczas wojny, opuściłby kraj, zamiast ponieść konsekwencje.
na przestrzeni lat wielu polityków wysunęło pomysł pośmiertnego ułaskawienia Johnsona, Ostatnio senatora Johna McCaina. Johnson dostał bum rap na Mann Act, ale Jack Johnson, którego marka Republikanie chcą „uratować” to postać Johnsona z Wielkiej Białej nadziei, człowieka namaszczonego przez Davisa i Ali.
a po co teraz ułaskawienie Johnsona? Być może mądrze, Barack Obama zrobił drugą przepustkę w 2015 roku (pierwsza była w 2009 roku), kiedy Kongres zatwierdził ustawę, która zawierała rezolucję o ułaskawieniu Johnsona. Jak zauważył Jesse Washington, ” uniewinnienie Johnsona otworzyłoby Obamę na rasowe reperkusje unikalne dla pierwszego czarnego prezydenta … Obama skupił się na łaskawości dla żywych ofiar polityki masowego uwięzienia, która nieproporcjonalnie wpływa na czarną społeczność . „Gdyby Obama ułaskawił Johnsona, można się założyć, że Fox News ożywiłby prawdziwego Johnsona i wykrzyczał krwawe morderstwo.
więc dlaczego Trump zdecydował się zostać wybawcą Johnsona? Być może istnieje przeczucie, że Trump użyje ułaskawienia, aby zdobyć punkty nad Obamą. Waszyngton uważa ,że ” ułaskawienie zapewniłoby Trumpowi możliwość zrobienia czegoś, choć symbolicznego, w sprawie niesprawiedliwości rasowej. Departament Sprawiedliwości Trumpa ożywia politykę „twardej przestępczości”, która stworzyła rasowo stronniczą katastrofę masowego uwięzienia – dokładną katastrofę, którą Obama próbował złagodzić zarówno Polityką, jak i ogromną liczbą wyroków.”
czy Johnson powinien zostać ułaskawiony? W końcu rap Mann Act Na Johnsona nigdy nie miał większego zaufania. Gerald Early, przewodniczący Black American Studies na Washington University w St Louis i redaktor m.in. książek the Muhammad Ali Reader, mówi: „Myślę, że jest w porządku ułaskawić Johnsona. Było to oczywiście ściganie motywowane rasowo, które zostało przeprowadzone na podstawie bardzo źle opracowanego aktu prawnego. Ale były inne wątpliwe lub dyskusyjne oskarżenia pod ustawą, które powinny być również zbadane, na przykład Chuck Berry. O ile prawo jest przykładem przesady Federalnej i wyraźnie nie zrobiło dobrze tego, co rzekomo próbuje zrobić-a mianowicie chronić kobiety przed prostytucją-prawdopodobnie wielu, którzy zostali uwięzieni na mocy ustawy, powinno zostać ułaskawionych.”
Kiedy Louis przegrał swoją pierwszą walkę ze Schmelingiem w 1936 roku w Nowym Jorku, Afroamerykanie otwarcie płakali na ulicach Harlemu; niektórzy doznali zawału serca słuchając walki w radiu. Afroamerykańska piosenkarka Lena Horne, występująca tej nocy w klubie, załamała się, gdy usłyszała wiadomość. Matka skarciła ją: „nawet go nie znasz.”Horne odpowiedział, że nie musi go znać:” on należy do nas wszystkich.”
i tak Louis robi, wtedy i teraz. Bardziej niż Johnson, który nigdy nie należał do nikogo poza nim samym. Może w Johnsonie Donald Trump widzi bratnią duszę.
{{topLeft}}
{{bottomLeft}}
{{topRight}}
{{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{{#paragraphs}}
{{.}}
{{/paragraphs}}{{highlightedText}}
- Boks
- US sports
- funkcje
- Udostępnij na Facebooku
- Udostępnij na Twitterze
- Udostępnij przez e-mail
- Udostępnij na LinkedIn
- Udostępnij na Pintereście
- Udostępnij na WhatsApp
- Udostępnij na messenger