John McCain był paradoksem. Tam's nikt taki jak on nie pozostał w Kongresie
Senator John McCain, który zmarł w sobotę na raka mózgu w wieku 81 lat, był paradoksem. Przez wszelkie rozsądne środki polityczne był wysoce konserwatywnym ustawodawcą, który prawie cały czas głosował zgodnie z preferencjami swojej Partii Republikańskiej. Sprzeciwiał się aborcji i kontroli broni. Był jastrzębiem deficytowym, który chciał, aby rząd federalny zaprzestał finansowania długiej listy popularnych programów, w tym krajowego systemu kolei pasażerskich i telewizji publicznej. Poparł karę śmierci i konstytucyjną poprawkę zakazującą palenia flag, poprowadził dążenie do wylewania miliardów dolarów na budowę obrony i opowiadał się za hawkish i interwencjonistyczną polityką zagraniczną. Mimo to wielu konserwatystów uważało go za wroga, podczas gdy umiarkowani Republikanie, a nawet wielu Demokratów, postrzegali go jako sojusznika. Dlaczego?
na początek McCain zasłużył na etykietę „maverick”, obserwując stanowiska w pewnych kwestiach, które konserwatyści uznali za heretyckie. Był głównym sponsorem ustawy o finansowaniu kampanii, która irytowała wielu najgłębszych darczyńców partii Republikańskiej. Był jednym z czołowych republikańskich zwolenników wzywających do działań rządu w celu rozwiązania problemu zmian klimatu, pomimo nalegań niektórych konserwatystów, że cała koncepcja globalnego ocieplenia była mistyfikacją. W obliczu rosnącej prawicowej ksenofobii opowiadał się za ścieżką do obywatelstwa dla imigrantów, którzy nielegalnie wjechali do kraju. W zeszłym roku głosował przeciwko Republikańskiej próbie uchylenia ustawy Affordable Care Act.
McCain był konserwatystą, ale nie był związany konserwatywną ideologią. Był powrotem do Republikanów z minionych dziesięcioleci, którzy rozpatrywali każdą kwestię na jej meritum, nie martwiąc się zbytnio o to, co mogą powiedzieć sondaże lub ideologiczni stołówkowcy. Był w stanie zmienić zdanie, jak to zrobił, gdy żałował, że głosował przeciwko utworzeniu federalnego święta honorującego lidera Praw Obywatelskich Martina Luthera Kinga Jr, i za to, że dał Sarah Palin platformę – jako jego kandydatka podczas kampanii prezydenckiej w 2008 roku-z której mógł skorumpować proces polityczny jej populizmem bez wiedzy.
w innych kwestiach był na tyle odważny i uparty, że trzymał się swojej broni, nawet jeśli zmiana politycznych wiatrów byłaby dla niego korzystna. Podczas wojny w Iraku bezlitośnie potępił „udoskonalone techniki przesłuchań”, takie jak podtapianie jako tortury, mimo że były one popierane przez dwie trzecie republikańskich wyborców. Ostatnio opowiedział się po stronie Donalda Trumpa, popierając wolny handel i współpracę międzynarodową z sojusznikami USA.
kierował się swoimi zasadami, troską o wartości instytucjonalne Senatu i wiarą w dwuczęściowość. W namiętnym przemówieniu wygłoszonym w Senacie zeszłego lata po powrocie z pierwszej tury leczenia raka, błagał swoich kolegów, aby odrzucili trybalizm, przyjęli obowiązek współpracy i zaakceptowali konieczność współpracy i kompromisu w celu osiągnięcia stopniowego postępu. „Przestań słuchać bombastycznych głośników w radiu, telewizji i Internecie” – nalegał. „Do diabła z nimi. Nie chcą robić niczego dla dobra publicznego. Nasza zdolność jest ich źródłem utrzymania. Zaufajmy sobie.”
rzeczy, za którymi stał McCain, zyskały dodatkową siłę z tego, kim był i przez co przeszedł. Jego biografia polityczna była nieodłączną częścią tego, że jego samolot został zestrzelony podczas misji bojowej podczas wojny w Wietnamie, że został prawie zabity przez tłum, gdy skoczył na spadochronie do Hanoi, a następnie został uwięziony, głodzony i torturowany przez reżim Wietnamu Północnego. Kiedy komuniści zdali sobie sprawę, że jest synem admirała dowodzącego wszystkimi amerykańskimi siłami morskimi na Pacyfiku, zaproponowali mu uwolnienie; kiedy nie chciał odejść bez innych jeńców, ponownie złamali mu rękę, wybili mu zęby i trzymali go w „celi karnej” wielkości szafy przez następne cztery lata.
zmarły pisarz David Foster Wallace, w spostrzegawczym eseju na temat wyborów prezydenckich w Arizonie w 2000 roku, zauważył, że osobista historia McCaina, który dobrowolnie cierpiał za swój kodeks honorowy, dała mu „moralny autorytet zarówno do wypowiadania kwestii o przyczynach wykraczających poza własny interes, jak i do oczekiwania, że nawet w tym wieku spin i prawniczej przebiegłości, uwierzymy, że ma na myśli je”. A jego osobowość i niezależna reputacja pozwoliły mu spotkać się jako polityk, „który wydawał się mówić do ciebie, jakbyś był osobą, inteligentnym DOROSŁYM godnym szacunku”. McCain był jednym z niewielu polityków zdolnych przebić się przez współczesny cynizm związany z polityką i politykami.
z tego powodu prawdopodobnie Trump, jako kandydat na prezydenta w 2016 roku, musiał oświadczyć, że McCain „nie był bohaterem wojennym”, ponieważ „lubię ludzi, którzy nie zostali schwytani”. Logika kandydatury Trumpa wymagała od niego niszczenia prawie wszystkich amerykańskich norm i instytucji. Bohaterstwo McCaina, jak również jego idealizm polityczny, stanowiły stały moralny zarzut dla cynizmu Trumpa.
Ameryka tęskni za McCainem. W Kongresie nie ma nikogo takiego jak on. Ale jego pamięć może służyć jako inspiracja dla członków obu partii, którzy szukają wyjścia z obecnego politycznego bagna kraju.
- Geoffrey Kabaservice jest dyrektorem Studiów Politycznych w Niskanen Center w Waszyngtonie, a także autorem Rule and Ruin: The Downfall of Moderation and the Destruction of the Republican Party
{{topLeft}}
{{bottomLeft}}
{{topRight}}
{{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{{#paragraphs}}
{{.}}
{{/paragrafy}}{{highlightedText}}
- Share on Facebook
- Share on Twitter
- Share on email
- Share on LinkedIn
- Share on Pinterest
- Share on WhatsApp
- Share on Messenger