Ksylofon
instrument ma niejasne starożytne pochodzenie. Nettl zaproponował, że pochodzi z Azji Południowo-Wschodniej i przybył do Afryki około 500 roku n. e., kiedy grupa malajsko-polinezyjskich ludów migrowała do Afryki, porównując Wschodnie Orkiestry ksylofonowe z jawajskimi i balijskimi orkiestrami gamelanowymi.:18-19, 100 to zostało niedawno zakwestionowane przez etnomuzykologa i językoznawcę Rogera Blencha, który zakłada niezależne pochodzenie ksylofonu w Afryce, powołując się, wśród dowodów na lokalny wynalazek, na wyraźne cechy afrykańskich ksylofonów i większą różnorodność typów ksylofonów i Proto-ksylofonowych instrumentów w Afryce.
ksylofon Azjatycki
najwcześniejsze dowody na istnienie prawdziwego ksylofonu pochodzą z IX wieku w Azji Południowo-Wschodniej, podczas gdy podobny wiszący drewniany instrument, rodzaj harmonijki, jest uważany przez wiedeńską bibliotekę Symfoniczną za istniejący w 2000 r.p. n. e. na terenie dzisiejszych Chin. Ranat podobny do ksylofonu był używany w regionach hinduskich (kashta tharang). W Indonezji niewiele regionów ma własny typ ksylofonów. W Północnej Sumatrze, Toba Batakowie używają drewnianych ksylofonów znanych jako Garantung (pisane: „garattung”). Jawa i Bali używają ksylofonów (zwanych gambang, Rindik i Tingklik) w składach gamelanu. Nadal mają tradycyjne znaczenie w Malezji, Melanezji, Indonezji, Tajlandii, Mjanmie i regionach obu Ameryk. W Mjanmie ksylofon jest znany jako Pattala i jest zwykle wykonany z bambusa.
ksylofon Afrykański
termin marimba jest również stosowany do różnych tradycyjnych instrumentów ludowych, takich jak Balafon Afryki Zachodniej. Wczesne formy budowano z prętów na szczycie tykwy. Drewno jest najpierw palone wokół ognia przed ukształtowaniem klucza w celu uzyskania pożądanego tonu. Rezonator jest dostrojony do klawisza poprzez staranny dobór wielkości rezonatora, regulację średnicy ujścia rezonatora za pomocą wosku osy i regulację wysokości klawisza nad rezonatorem. Wykwalifikowany producent może wyprodukować zaskakujące wzmocnienie. Młotki używane do gry dibinda i mbila mają głowy wykonane z naturalnego kauczuku pobranego z dzikiej rośliny pnącej. „Interlocking” lub alternating rhythm features in Eastern African ksylofon music such as that of Makonde dimbila, Yao mangolongondo or Shirima mangwilo in which the opachera, the initial caller, is responded to another player, the wakulela. To zwykle podwaja już szybki puls rytmiczny, który może również współistnieć z przeciw-rytmem.
Mbila
mbila (liczba mnoga „timbila”) jest związana z ludem Chopi z prowincji Inhambane w południowym Mozambiku. Nie należy go mylić z mbirą. Styl muzyki granej na nim uważa się za najbardziej wyrafinowaną metodę kompozycji, jaką znaleziono jeszcze wśród ludów przedliterackich. Mbila Mozambicka o równych proporcjach jest zazwyczaj grana w dużych zespołach w choreograficznym tańcu, być może przedstawiającym Dramat historyczny. Zespoły składają się z około dziesięciu ksylofonów o trzech lub czterech rozmiarach. Pełna Orkiestra miałaby dwa instrumenty basowe zwane gulu z trzema lub czterema drewnianymi klawiszami granymi na stojąco przy użyciu ciężkich młotków z solidnymi gumowymi głowami, trzy dibindy tenorowe z dziesięcioma klawiszami i grane w pozycji siedzącej oraz samą mbilę, która ma do dziewiętnastu klawiszy, z których do ośmiu może być granych jednocześnie. Gulu używa tykw i muszli jabłoni Mbila i dibinda Masala jako rezonatorów. Towarzyszą tańcowi długie kompozycje zwane ngomi lub mgodo i składają się z około 10 utworów muzycznych pogrupowanych w 4 oddzielne części, z uwerturą, w różnych tempach i stylach. Lider zespołu pełni funkcję poety, kompozytora, dyrygenta i performera, tworząc tekst, improwizując melodię częściowo opartą na cechach języka tonów Chopi oraz komponując drugą linijkę countrapuntal. Muzycy zespołu częściowo improwizują swoje partie. Następnie kompozytor konsultuje się z choreografem ceremonii i dokonuje korekt. Najdłuższym i najważniejszym z nich jest” Mzeno”, który będzie zawierał piosenkę opowiadającą o kwestii o znaczeniu lokalnym, a nawet nabijającą się z wybitnej postaci w społeczności! Wykonawcami są Eduardo Durão i Venancio Mbande.
Gyil
gyil (po angielsku: /ˈdʒɪlə, dʒiːl/) jest instrumentem pentatonicznym wspólnym dla ludności Gur mówiącej w Ghanie, Burkina Faso, Mali i Wybrzeżu Kości Słoniowej w Afryce Zachodniej. Gyil jest podstawowym tradycyjnym instrumentem Ludu Dagara z Północnej Ghany i Burkina Faso oraz Lobi z Ghany, południowego Burkina Faso i Wybrzeża Kości Słoniowej. Gyil jest zwykle grany parami, któremu towarzyszy bęben z tykwy kalabaszowej zwany kuor. Może być również grany przez jedną osobę z częścią bębna i drążka jako akompaniament lub przez solistę. Duety Gyil to tradycyjna muzyka pogrzebów Dagara. Na instrumencie na ogół grają mężczyźni, którzy uczą się grać w młodości, jednak nie ma ograniczeń co do płci.
projekt Gyil jest podobny do Balaba lub Balafon używane przez Mande mówiących ludów Bambara, Dyula i Sosso dalej na zachód w południowym Mali i zachodniej Burkina Faso, region, który dzieli wiele tradycji muzycznych z tych z północnego wybrzeża Kości Słoniowej i Ghany. Składa się z 14 drewnianych kluczy z afrykańskiego drewna liściastego o nazwie liga przymocowanych do drewnianej ramy, poniżej której wiszą tykwy kalabaszowe. Pajęcza pajęczyna pokrywa małe otwory w tykwach, aby uzyskać brzęczący dźwięk, a do zapięć używa się ścięgna antylopy i skóry. Instrument jest grany z gumowo-głowiastymi drewnianymi młotkami.
Silimba
silimba to ksylofon opracowany przez ludzi Lozi w Barotseland w zachodniej Zambii. Nastrojone klawisze są związane na szczycie rezonujących tykw. Silimba, lub shinjimba, jest używany przez ludzi Nkoya Zachodniej Zambii w tradycyjnych ceremoniach królewskich, takich jak Kazanga Nkoya. Shilimba jest obecnie używana w większości Zambii.
Akadinda, amadinda i mbaire
akadinda i amadinda to instrumenty podobne do ksylofonu pochodzące z Bugandy, we współczesnej Ugandzie. Amadynda zbudowana jest z dwunastu kłód, które dostrojone są w skali pentatonicznej. Gra w nim głównie trzech graczy. Dwaj gracze siedzą naprzeciwko siebie i grają te same kłody w technice blokowania w szybkim tempie. Nie ma rezonatorów tykwy ani brzęczącego tonu, dwie cechy wielu innych afrykańskich ksylofonów.
amadinda była ważnym instrumentem na dworze królewskim w Bugandzie, królestwie Ugandy. Dla tego ksylofonu stosuje się obecnie specjalny rodzaj zapisu, składający się z liczb za i kropek. podobnie jak w przypadku embaire, rodzaju ksylofonu pochodzącego z Południowej Ugandy.
Balo
balo (balenjeh, behlanjeh) jest używany wśród ludu Mandinka w Afryce Zachodniej. Jego klucze są zamontowane na tykwach i uderzane młotkami z gumowymi końcówkami. Gracze zazwyczaj noszą żelazne cylindry i pierścienie przymocowane do rąk, dzięki czemu dzwonią podczas gry.
ksylofon Zachodni
Najwcześniejsza wzmianka o ksylofonie w Europie pochodzi z książki Arnolta Schlicka Spiegel der orgelmacher und organisten (1511), gdzie nosi nazwę hültze glechter („Drewniany klekot”). Istnieją inne opisy instrumentu, choć określenie „ksylofon” nie jest używane aż do lat 60. Instrument kojarzony był głównie z muzyką ludową Europy Wschodniej, przede wszystkim polski i wschodnich Niemiec. Wczesna wersja pojawiła się na Słowacji:98, a najwcześniejsze wzmianki o podobnym instrumencie pochodzą z XIV wieku.
Po raz pierwszy użyto Europejskiego ksylofonu orkiestrowego w Danse Macabre Camille’ a Saint-Saënsa w 1874 roku. W tym czasie instrument był już w pewnym stopniu spopularyzowany przez Michaela Josefa Gusikowa, którego instrumentem był pięciowierszowy ksylofon złożony z 28 surowych drewnianych prętów ułożonych w półtony w formie trapezu i spoczywających na słomianych wspornikach. Nie było rezonatorów i grano szybko kijami w kształcie łyżki. Według muzykologa Curta Sachsa, Gusikov występował na koncertach ogrodowych, pokazach rozmaitości i jako nowość na koncertach symfonicznych.
Zachodni ksylofon był używany przez wczesne zespoły jazzowe i w wodewilu. Jego jasne, żywe brzmienie dobrze sprawdziło się w synkopowanej muzyce tanecznej lat 20. i 30. XX wieku. Red Norvo, George Cary, George Hamilton Green, Teddy Brown i Harry Breuer byli znanymi użytkownikami. Z biegiem czasu popularność ksylofonu została przekroczona przez wibrafon z metalowym kluczem, który został opracowany w latach 20. Ksylofon o zasięgu sięgającym w dół do zakresu marimby nazywany jest xylorimbą.
w partyturach orkiestrowych ksylofon może być wskazany przez francuskiego claquebois, niemieckiego Holzharmonika (dosłownie „Drewniana harmonijka”) lub włoskiego silofono. Szostakowicz szczególnie lubił ten instrument, odgrywał znaczące role w wielu jego utworach, w tym w większości symfonii i w II koncercie Wiolonczelowym. Współcześni ksylofoniści to Bob Becker, Evelyn Glennie i Ian Finkel.
w Stanach Zjednoczonych istnieją zespoły marimby Zimbabwe W szczególnie dużej koncentracji w północno-zachodnim Pacyfiku, Kolorado i Nowym Meksyku, ale zespoły istnieją od wschodniego wybrzeża przez Kalifornię, a nawet na Hawajach i Alasce. Głównym wydarzeniem dla tej społeczności jest ZimFest, coroczny Festiwal Muzyki Zimbabwe. Zespół składa się z instrumentów od wysokich Sopranów, poprzez niższy sopran, tenor, baryton i bas. Rezonatory wykonywane są zwykle z otworami pokrytymi cienkim celofanem (podobnym do balafonu), aby uzyskać charakterystyczny brzęczący dźwięk. Repertuar USA zespoły mają tendencję do dużego nakładania się, ze względu na wspólne źródło Zimbabweńskiego muzyka Dumisani Maraire, który był kluczową osobą, która po raz pierwszy sprowadziła muzykę Zimbawean na zachód, przybywając na Uniwersytet w Waszyngtonie w 1968 roku.