lata 30.

lata 30. w Stanach Zjednoczonych zaczęły się od historycznego niskiego poziomu: ponad 15 milionów Amerykanów–w pełni jedna czwarta wszystkich pracowników zarobkowych-było bezrobotnych. Prezydent Herbert Hoover nie zrobił wiele, aby złagodzić kryzys: cierpliwość i samodzielność, jak twierdził, były wszystkim, czego Amerykanie potrzebują, aby przejść przez ten „przemijający incydent w naszym życiu narodowym.”Ale w 1932 roku Amerykanie wybrali nowego prezydenta, Franklina Delano Roosevelta, który zobowiązał się użyć władzy rządu federalnego, aby uczynić życie Amerykanów lepszym. W ciągu następnych dziewięciu lat nowy układ Roosevelta stworzył nową rolę rządu w życiu Ameryki. Chociaż sam Nowy Ład nie zakończył depresji, zapewnił bezprecedensową siatkę bezpieczeństwa milionom cierpiących Amerykanów.

Wielki Kryzys

krach giełdowy z 29 października 1929 roku (znany również jako czarny wtorek) zapewnił dramatyczny koniec ery bezprecedensowego i bezprecedensowo koślawego dobrobytu.

katastrofa wisiała od lat. Różni historycy i ekonomiści oferują różne wyjaśnienia kryzysu. Niektórzy obwiniają coraz bardziej nierównomierny podział bogactwa i siły nabywczej w latach 20., podczas gdy inni obwiniają dekadę kryzysu rolniczego lub niestabilność międzynarodową spowodowaną I wojną światową.

w każdym razie naród był żałośnie nieprzygotowany do katastrofy. W przeważającej części banki były nieuregulowane i nieubezpieczone. Rząd nie oferował ubezpieczenia ani odszkodowania dla bezrobotnych, więc kiedy ludzie przestali zarabiać, przestali wydawać. Gospodarka konsumpcyjna zatrzymała się, a zwykła recesja stała się wielkim kryzysem, decydującym wydarzeniem lat 30. XX wieku.

prezydent Herbert Hoover powoli reagował na te wydarzenia. Chociaż uważał, że” szalone i niebezpieczne ” zachowanie spekulantów z Wall Street przyczyniło się w znaczący sposób do kryzysu, uważał również, że rozwiązywanie takich problemów nie jest tak naprawdę zadaniem rządu federalnego. W rezultacie większość zaproponowanych przez niego rozwiązań była dobrowolna: zwrócił się do rządów państw o podjęcie projektów robót publicznych; poprosił duże firmy, aby utrzymać stałą płacę pracowników i poprosił związki zawodowe, aby przestały domagać się podwyżek. Szanty, które pojawiały się, gdy coraz więcej ludzi traciło domy, były nazywane „Hoovervilles”jako obraza dla polityki prezydenta.

kryzys się pogłębił, a życie przeciętnego Amerykanina podczas Wielkiego Kryzysu było wyzwaniem. W latach 1930-1933 w Stanach Zjednoczonych zamknięto ponad 9000 banków, zabierając ze sobą ponad 2,5 miliarda dolarów depozytów. Tymczasem bezrobotni robili wszystko, co mogli, na przykład stojąc w charytatywnych liniach chlebowych i sprzedając jabłka na rogach ulic, aby wyżywić swoje rodziny.

„A New Deal for the American People”

do 1932 roku wielu Amerykanów miało dość Hoovera i tego, co Franklin Roosevelt później nazwał swoim „nic nie słyszeć, nic nie widzieć, nic nie robić rząd.”Demokratyczny kandydat na prezydenta, gubernator Nowego Jorku Franklin Delano Roosevelt, obiecał zmianę:” zobowiązuję się”, powiedział, ” do Nowego Ładu dla narodu amerykańskiego.- Ten nowy układ wykorzystałby moc rządu federalnego, aby spróbować powstrzymać spiralę spadkową gospodarki. Roosevelt wygrał wybory w tym roku.

przez pierwsze sto dni

nowy prezydent działał szybko podczas swoich pierwszych stu dni urzędowania, aby, jak powiedział, „rozpętać wojnę przeciwko kryzysowi”, tak jakby „w rzeczywistości zostaliśmy zaatakowani przez zagranicznego wroga.”Najpierw podpierał banki Narodowe. Następnie zaczął proponować bardziej kompleksowe reformy. Do czerwca Roosevelt i Kongres uchwalili 15 głównych ustaw-w tym ustawę o dostosowaniu Rolnictwa, ustawę bankową Glass-Steagall, ustawę o pożyczkach dla właścicieli domów, ustawę o samorządzie Doliny Tennessee i ustawę o Krajowym odzysku przemysłowym–które zasadniczo zmieniły wiele aspektów amerykańskiej gospodarki. Ta zdecydowana akcja przyczyniła się również do przywrócenia Amerykanom pewności, że, jak oświadczył Roosevelt w swoim przemówieniu inauguracyjnym, „jedyną rzeczą, której musimy się obawiać, jest sam strach.”

kultura amerykańska w latach 30.XX wieku

podczas kryzysu większość ludzi nie miała zbyt wiele pieniędzy do stracenia. Jednak większość ludzi miała Radia-a słuchanie radia było bezpłatne. Najpopularniejsze audycje to te, które rozpraszały słuchaczy od codziennych zmagań: programy Komediowe, takie jak Amos 'n’ Andy, opery mydlane i Wydarzenia sportowe. Muzyka swingowa zachęcała ludzi do porzucenia swoich kłopotów i Tańca. Liderzy zespołu, tacy jak Benny Goodman i Fletcher Henderson, przyciągali tłumy młodych ludzi do sal balowych i sal tanecznych w całym kraju. I mimo, że pieniądze były napięte, ludzie ciągle chodzili do kina. Musicale, komedie „screwball” i hard-boiled gangster pictures również zaoferowały widzom ucieczkę od ponurych realiów życia w latach 30.XX wieku.

The Second New Deal

wczesne wysiłki prezydenta Roosevelta zaczęły przywracać zaufanie Amerykanów, ale nie zakończyły depresji. Wiosną 1935 roku uruchomił drugi, bardziej agresywny zestaw programów federalnych, zwany czasem drugim nowym ładem. Administracja postępu prac zapewniała miejsca pracy dla osób bezrobotnych i budowała nowe roboty publiczne, takie jak mosty, Urzędy pocztowe, szkoły, autostrady i parki. Ustawa National Labor Relations Act (1935), znana również jako Ustawa Wagnera, dawała pracownikom prawo do tworzenia związków zawodowych i rokowań zbiorowych w celu uzyskania wyższych płac i sprawiedliwszego traktowania. Ustawa o zabezpieczeniu społecznym (również 1935) gwarantowała emerytury niektórym starszym Amerykanom, ustanowiła system ubezpieczenia od bezrobocia i przewidywała, że rząd federalny pomoże w opiece nad dziećmi na utrzymaniu i niepełnosprawnymi.

w 1936 roku, podczas kampanii na drugą kadencję, prezydent Roosevelt powiedział ryczącemu tłumowi w Madison Square Garden, że „siły 'zorganizowanego pieniądza’ są jednomyślne w swojej nienawiści do mnie–i z zadowoleniem przyjmuję ich nienawiść.”Powiedział dalej:” chciałbym, aby powiedziano mi o mojej pierwszej Administracji, że siły egoizmu i żądzy władzy spotkały się z ich odpowiednikiem, chciałbym, aby powiedziano mi o mojej drugiej Administracji, że w niej te siły spotkały swojego mistrza.”Wygrał wybory przez osuwisko. Mimo to, depresja ciągnęła się dalej. Robotnicy stawali się coraz bardziej wojowniczy: Na przykład w grudniu 1936 roku United Auto Workers rozpoczęli strajk w fabryce GM w Flint w stanie Michigan, który trwał 44 dni i rozprzestrzenił się na około 150 000 robotników samochodowych w 35 miastach. Do 1937 roku, ku przerażeniu większości liderów korporacji, około 8 milionów pracowników wstąpiło do związków zawodowych i głośno domagało się swoich praw.

koniec depresji

pod koniec lat 30. Rosnąca opozycja Kongresu utrudniała prezydentowi Rooseveltowi wprowadzenie nowych programów. W tym samym czasie, gdy na horyzoncie pojawiała się groźba wojny, prezydent odwrócił uwagę od polityki wewnętrznej. W grudniu 1941 roku Japończycy zbombardowali Pearl Harbor i USA przystąpiły do II Wojny Światowej. wysiłek wojenny pobudził amerykański przemysł i wielki kryzys się skończył.