Lesser bushbaby
organizacja i zachowanie społeczne
tkanina społeczna życia buszbaby jest tak zróżnicowana, jak ich siedliska i dla wielu gatunków niekompletnie znana. Jednak systemy społeczne bushbabies są najlepiej opisane jako nie towarzyskie (Pullen et al. 2000). Na przykład G. moholi spędza 70% swojego okresu aktywności samotnie (Bearder & Doyle 1974b; Doyle & Bearder 1977). Nie jest to jednak regułą w przypadku niektórych populacji G. alleni są znalezione około połowy czasu w połączeniu z jednym lub kilkoma conspecifics podczas gdy inne populacje tego samego gatunku nie wykazują tego wzoru (Ambrose 2003).
życie bushbabies jest typowo dychotomią codziennej aktywności; podzieloną między samotne wieczorne i nocne aktywności na przemian z poranną i dzienną agregacją społeczną, zwłaszcza w miejscu snu (Charles-Dominique 1972; Bearder &Martin 1980; Harcourt & Nash 1986). Osobniki nie są często widziane razem w nocy (Harcourt & Nash 1986). Ponieważ część okresu aktywności spędza się w samotności, grupy społeczne są prawdopodobnie najlepiej kwantyfikowane poprzez wielkość grupy śpiącej, która może się różnić między samotnymi śpiącymi do dziesięciu osób na miejsce spania (dane zebrane z literatury Bearder 1987 & Bearder et al. 2003). Tylko G. demidoff czasami nie śpi sam i ma minimalną grupę sypialną dwóch osób (Bearder et al. 2003). Zasięgi domowe u samców G. zanzibaricus wykazują tylko nieznaczne nakładanie się, jak to ma miejsce głównie u samic w porównywalnym wieku; jednak samice czasami dzielą zakresy z innymi samicami, które prawdopodobnie są spokrewnione (Nash 1984; Harcourt & Nash 1986). Mężczyźni będą spać z każdym osobnikiem, którego zasięg pokrywa się z jego, najczęściej jedną lub kilkoma dorosłymi samicami i niedojrzałymi na noc (Harcourt & Nash 1986). Dorosły mężczyzna G. moholi never sleep together (Bearder & Martin 1980). Nakładanie się samców może być wyjaśnione przez małą wielkość próby, tolerancję mniejszych samców emigrujących lub proces zastępowania samca rezydującego. Dorosłe osobniki G. zanzibaricus prawdopodobnie bronią swojego zasięgu (Harcourt & Nash 1986). Struktura zasięgu samic G. moholi jest powiązana z ich wiekiem, przy czym samice w podobnym wieku wykazują niewielkie nakładanie się zasięgu, podczas gdy te z nieco większymi różnicami wieku mogą się nakładać w znacznym stopniu (Bearder & Martin 1980). Zarówno G. alleni, jak i G. demidovii, zasięgi samic różnią się między sobą, a zasięgi samców pokrywają się zwykle co najmniej z jednym zasięgiem samicy. G. alleni męskie zasięgi domowe są rozległe i mogą pokrywać się z zasięgami domowymi więcej niż 8 różnych samic. Zasięgi samców albo nie nakładają się, albo nakładają się w nieznacznym stopniu. Małe obszary pokrywają się czasami za wspólne, i mogą być dzielone przez kilka samców w G. demidovii i G. alleni (Charles-Dominique 1977a).
W G. moholi, samce wykazują linearną, opartą na wieku hierarchię dominacji, z tylko najwyższymi rangą samcami broniącymi swoich terytoriów. Osobniki takie są zwykle jednymi z największych obecnych na danym obszarze i inicjują agonistyczne kontakty, często skutkujące wyparciem podporządkowanych im samców. Niezależnie od rangi, dorosłe samce nie są wobec siebie tolerancyjne (Bearder & Martin 1980). Istnieją dwie klasy dojrzałych G. samce moholi, dominujące cięższe samce, które częściej wchodzą w interakcje z samicami i uległe, nieterritorialne dorosłe samce, które ważą mniej i mniej oddziałują z samicami (Bearder 1987). Sugeruje się, że istnieją cztery klasy dorosłych samców w G. demidovii, każda ze szczególnymi cechami zasięgu domowego i pokrywającymi się kontaktami zarówno z żeńskimi zakresami domowymi, jak i z innymi dorosłymi samcami (Charles-Dominique 1977a). Aby pokazać Uległość, osoby schodzą na poziom ziemi (Bearder & Doyle 1974b; Bearder & Martin 1980). Dorosły mężczyzna G. alleni są wobec siebie wyjątkowo nietolerancyjni i wyraźnie konkurują z innymi samcami (Charles-Dominique 1977).
samica G. moholi wykazuje bardziej niejednoznaczne relacje społeczne, chociaż agonistyczne zachowania terytorialne są czasami postrzegane na granicach zasięgu domowego (Bearder& Martin 1980). U G. senegalensis występują interakcje polegające na myciu moczu, chwytaniu, ściganiu, zabawie i pielęgnacji (Bearder & Doyle 1974b).
kobiety w G. zanzibaricus zwykle nie emigrują ze swojego zasięgu, podczas gdy samce tak robią, zwykle w okresie dojrzewania (Nash 1984; Harcourt & Nash 1986). U niektórych gatunków Młode dojrzewające samce mogą spędzać czas w tak zwanej „vagabond” fazie życia, w której są koczownicze i nie spędzają dużo czasu na danym obszarze (Charles-Dominique 1977a). Emigracja u G. moholi jest ściśle określona, przy czym samiec przedrozporodowy podróżuje jednokierunkowo na wschód lub zachód w ciągu kilku nocy, kończąc na kilku kilometrach od natal range (Bearder 1987).
w niewoli agresja występuje najczęściej między członkami tej samej płci, podczas gdy zachowania affinitywne są najczęściej obserwowane między płciami u G. senegalensis (Nash& Flinn 1978). Na wolności zwykle unika się konfrontacji, ale rzadka przemoc może spowodować poważne obrażenia i / lub przemieszczenie dominującego wcześniej samca przez włóczęgę (Charles-Dominique 1977a).
Gdy G. moholi napotyka specyficznego będą witać się z nosem do nosa kontakt i zapach, które mogą być następnie uwodzenie lub agonistyczne zachowanie, zwłaszcza gdy osoby nie są zaznajomieni ze sobą (Doyle 1974).
rozmnażanie
układ godowy buszbabów (G. moholi) najlepiej opisuje się jako rozproszony, a nie ściśle poligyniczny. Niektóre samce mają większe szanse na powodzenie w kryciu niż inne, ale samice mogą nadal kojarzyć się z więcej niż jednym samcem (Pullen et al. 2000). Samice bushbabies wykazują Rui obrzęk skóry płciowej i pochwa jest zamknięta we wszystkich innych czasach niż Rui(Nash 1983; Zimmermann 1989; Lipschitz et al. 2001). Rui i okres godowy trwa 1-3 dni z pewnymi dowodami z dziczy sugerującymi, że samice nie wszystkie wchodzą w rui w tym samym czasie (Gucwinska & Gucwinski 1968; Doyle et al. 1971; Pullen et al. 2000). Kopulacja G. moholi na wolności trwa średnio 9 minut, ale może wynosić od 2 do 53 minut. Kopulacja jest często seryjna, z 2-5 przedłużonymi końcami przerywanymi odpoczynkiem i pielęgnacją (Pullen et al. 2000). Podobnie przedłużają się kopulacje między żyjącymi w niewoli G. senegalensis (LT.Nash, per. komunikator.).
zarówno w stanie dzikim, jak i w niewoli samice mogą kojarzyć się z więcej niż jednym samcem podczas pojedynczej Rui (Gucwińska & gucwinski 1968; Pullen et al. 2000). U G. moholi większe samce mają lepszy sukces godowy (Pullen et al. 2000). Kopulacyjna postawa bushbabies jest grzbietowo-brzuszna, z samcem chwytającym pięty samicy od tyłu (Charles-Dominique 1977a; Lipschitz 1996b). G. demidovii kopuluje zawieszone na gałęzi, podczas gdy inne gatunki nie praktykują kopulacji suspensorycznej (Charles-Dominique 1977a). Typowa Sekwencja Godowa w niewoli G. moholi polega na tym, że samiec zbliża się do samicy, goni ją, chwyta i montuje (Lipschitz 1996a). Przed kopulacją może również poprzedzać dotykanie nosa i wąchanie narządów płciowych (Lipschitz 1996b). Na wolności wszystkie krycia tego gatunku są inicjowane przez bardzo uporczywe samce, a samice są na ogół niechętne próbom krycia (Pullen et al. 2000). W niewoli jednak samice czasami zbliżają się do samca w czasie rui behawioralnej (Lipschitz 1996b).
kilka gatunków buszbaby ma dwa sezony godowe i urodzeniowe w roku na wolności, w tym G. senegalensis, G. zanzibaricus i G. moholi, podczas gdy inne buszbaby porównywalnych rozmiarów (G. gallarum) prawdopodobnie również podążają za tym wzorem (Haddow & Ellice 1964; Butler 1967; Harcourt 1986a; Pullen et al. 2000; Butyński & de Jong 2004). Pojedyncze samice u niektórych gatunków są zdolne do rozmnażania się dwa razy w tym samym roku (Harcourt 1986a; Bearder et al. 2003). Tuż przed i w okresie godowym zwiększa się masa samców i objętość ich jąder (Pullen et al. 2000).
wśród bushbabies długość ciąży może wynosić od około 111 dni do około 142, przy czym mniejsze gatunki zwykle mają krótszą długość ciąży (Gucwinska& Gucwinski 1968; Doyle et al. 1971; Bearder & Doyle 1974A; Charles-Dominique 1977a; Izard & Simons 1986; Lipschitz 1996a; Izard & Nash 1988; Nash et al. 1989; Zimmermann 1989; Nekaris & Bearder 2007). Średni cykl jajnikowy u G. moholi w niewoli wynosi 38,5 dnia (Lipschitz 1996b). Dojrzałość płciową osiąga u gatunków bushbaby z dostępnymi danymi między 8 a 18 miesiącem życia (Charles-Dominique 1977a; Izard & Nash 1988; Nash 1993; dane opracowane przez Nekaris & Bearder 2007).
na ciążę u większości gatunków bushbaby rodzi się zwykle jedno niemowlę, z możliwością bliźniąt i niezwykle rzadko trojaczki (Butler 1967; Doyle et al. 1971; Riordan 1971; Nash 1983; Harcourt 1986a; Izard & Simons 1986; Nash et al. 1989; Zimmermann 1989; Bearder et al. 2003). Istnieje jednak kilka gatunków, które są wyjątkami. Jednym z nich jest G. moholi, który ma wyższe wskaźniki partnerstwa niż większość innych bushbabies (Izard & Simons 1986; Izard & Nash 1988; Nash et al. 1989; Bearder et al. 2003). Matki Bushbaby mogą rodzić do 4 niemowląt rocznie (G. moholi) (Bearder et al. 2003). Rui jest czasami postrzegane przez kilka dni bezpośrednio po urodzeniu i koncepcji są możliwe w tym Rui poporodowej(Doyle et al. 1969; Zimmermann 1989; Nash 2003).
opieka rodzicielska
gdy zbliżają się narodziny niemowlęcia, samice G. zanzibaricus zaczynają samodzielnie spać i izolują się, podczas gdy zanim zasną z conspecifics (Charles-Dominique 1977a; Harcourt 1986a). Narodziny występują w gniazdach lub zagłębieniach drzew (Bearder 1987). Zbiorcze, wielogatunkowe dane dają masę urodzeniową około 5 do 24 g (0,2 do 0,8 uncji) (Gucwinska & Gucwinski 1968; Doyle et al. 1971; Izard & Nash 1988; dane opracowane przez Nekaris & Bearder 2007 i Zimmermann 1989 dla starszych danych). Oczy są otwarte po urodzeniu, a pelage jest wszechobecnie szary i skromny (Gucwinska & Gucwinski 1968; Charles-Dominique 1977a; Doyle 1979; Zimmermann 1989). Grube futro ma od dwóch do trzech tygodni (Charles-Dominique 1977a).
w niewoli (G. moholi), w wieku jednego dnia, niemowlęta są zdolne do przylgnięcia do gałęzi i w ciągu pierwszego kilka dni życia, może chodzić poczwórnie. W wieku dwóch tygodni niemowlęta mogą biegać poczwórnie (Doyle 1979). Niemowlęta zaczynają podążać za matkami w wieku od 4 do 6 tygodni (Doyle & Bearder 1977). Zabawa zaczyna się bardzo wcześnie, w pierwszym tygodniu życia (Doyle 1979). Wśród młodocianych G. senegalensis, młode samce grają częściej niż samice (Nash 1993).
podczas gdy matki angażują się w inne działania, takie jak żerowanie w pobliżu, Młode są parkowane, zwykle w widłach drzew lub splątanych, nieruchomo ukrywając się przed potencjalnymi zagrożeniami (Doyle 1974; Charles-Dominique 1977a; Harcourt 1986a; Bearder 1987; Ambrose 2003). Czasami pozostają zaparkowane przez dłuższy czas, do trzech godzin, ale jeśli parking jest przedłużony, matka czasami odwiedza (Doyle 1974; Doyle & Bearder 1977). Jeśli bezpośrednio zakłócone lub pozornie zapomniane, niemowlę może emitować wezwanie pomocy, a matka biegnie (Doyle et al. 1969; Charles-Dominique 1977a).
u G. senegalensis, do 12 tygodnia życia w niewoli, wokalizacje typu dorosłego nie są słyszalne, a niemowlęta zamiast tego wydają charakterystyczne zawołania „zek” (Zimmermann 1989). Niemowlęta G. moholi mają trzy różne rodzaje wokalizacji stresu, które są podawane w narastających sytuacjach stresu, na które matka reaguje przychodząc do niemowląt i pielęgnując je (Mascagni & Doyle 1993). W sytuacjach zagrożenia matka będzie niosła niemowlę w ustach (Charles-Dominique 1977a). W niewoli niemowlęta po raz pierwszy wychodzą z budki lęgowej w wieku od 10 do 14 dni, a na wolności od 3 do 7 dni matka wyprowadza niemowlę z gniazda i zaczyna je parkować (Gucwinska & Gucwinski 1968; Doyle et al. 1969; Charles-Dominique 1977a). W dziczy, niezależny ruch i eksploracja zaczyna się około 2-3 tygodni (Charles-Dominique 1977a). Spożycie pokarmów stałych rozpoczyna się w jednym miesiącu życia, kiedy niemowlęta zaczynają kraść żywność z ust swoich matek (Charles-Dominique 1977a). Na wolności Młode Zwykle żerują samotnie (Bearder 1987).
typowe niemowlę matki noszące postawę znajduje się w jamie ustnej, często przy karku (Gucwinska& Gucwinski 1968; Doyle et al. 1969; Ward & Scott 1970; Doyle & Bearder 1977; Doyle 1979; Harcourt 1986a; Ambrose 2003; Bearder 2003; Nash 2003). Noszenie niemowlęcia przyczepionego do futra matki jest rzadkie, ale zaobserwowano je u G. gallarum (Butyński & de Jong 2004). W niewoli wszystkie płcie i grupy wiekowe są cierpliwe wobec młodocianych, a czasem bawią się, pielęgnują i okazują im zainteresowanie (Bearder &). W półnaturalnych warunkach niewoli częstotliwości uwodzenia między matką a potomstwem nie zmieniają się wraz z wiekiem niemowlęcia, utrzymując się aż do pełnego oddzielenia dorosłych od matki (Doyle et al. 1969).
w niewoli zarówno G. moholi, jak i G. samice senegalensis karmią piersią średnio przez około 100 dni po urodzeniu niemowlęcia, odstawiając je od piersi w 10-14 tygodniu życia (Doyle 1979; Izard 1987; Zimmermann 1989). Jednak dziki G. demidoff odżywia swoje młode wcześniej, w wieku około 45 dni (Charles-Dominique 1977a). Kobiety czasami karmią niemowlęta nienależące do nich i nie ma głębokich różnic w kontaktach i pielęgniarstwie między płciami niemowląt (Nash 2003). W wieku dziesięciu miesięcy samce osiągają dojrzałość płciową i emigrują, a także w tym czasie zaczynają się zaloty kobiet (Charles-Dominique 1977a; Bearder 1987). Kobiety w G. moholi zaczynają wykazywać zachowania terytorialne w wieku około 200 dni (Bearder 1987).
komunikacja
wokalizacje bushbabies zostały z grubsza podzielone na typy dyskretne według funkcji. Należą do nich połączenia spójności społecznej i odstępów (połączenia kontaktów społecznych), agonistyczne połączenia (połączenia zagrożenia i niepokoju) oraz połączenia uwagi i alarmu (Charles-Dominique 1977a; Zimmermann et al. 1988). Wśród „G. moholi” i „G. senegalensis” wyróżnia się 14 rodzajów połączeń wspólnych między tymi dwoma gatunkami (Zimmermann et al. 1988). Jednak różne gatunki różnią się całkowitą liczbą wytwarzanych przez nie wokalizacji. Wokalizacje Bushbaby są niezwykle zmienne, często klasyfikując się nawzajem i powstają zarówno podczas inhalacji, jak i podczas wydechu (Bearder et al. 1995).
ponieważ różnice morfologiczne nie zawsze są przydatne do różnicowania, wokalizacje są uważane za dobry sposób odróżnienia gatunków bushbaby od siebie (Ambrose 2003). Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku połączeń reklamowych, które są często unikalne dla gatunków naczelnych i buszbabies te typy połączeń są najbardziej diagnostyczne (Zimmermann et al. 1988; 1990; 1995). Głośne wywołania reklamowe często znacznie różnią się od tych z innych bushbabies i są używane do odróżnienia różnych gatunków (na przykład Harcourt & Bearder 1989; Butyński et al. 1998; Wickings et al. 1998; Anderson et al. 2000; Perkin et al. 2002; Butyński & de Jong 2004; Ambrose 2006; Butyński et al. 2006). Wokalizacje i znakowanie węchowe są prawdopodobnie najlepszymi sygnałami funkcjonującymi w wewnątrzgatunkowym rozpoznaniu indywidualnym przez buszabie (Ambrose 2003). Wokalizacje mogą być tak wyjątkowe, że buszbabie, które nie są rozróżnialne w inny sposób, zostały zasugerowane jako potencjalne podgatunki lub nawet pełne gatunki oparte głównie na różnicach w strukturze głosu(Perkin et al. 2002; Ambrose 2003). Jest mniej prawdopodobne, że gatunki buszbaby można różnicować na podstawie agonistyki, uwagi i wezwań alarmowych (Zimmermann 1990). Rozmowy reklamowe są zwykle słyszalne po pojawieniu się z miejsca snu, wznawiane przed snem pod koniec okresu aktywności i do utrzymywania kontaktu w nocy(Bearder et al. 1995). Ponadto, połączenia reklamowe mogą być również podane w wywołanie walki między członkami tej samej płci(Bearder et al. 1995).
chociaż zwykle uważa się, że nie jest towarzyski, G. moholi emituje Połączenia alarmowe, gdy napotkane są drapieżniki, a wywołanie alarmu jest zaraźliwe, a inne buszabie przyłączają się i zbliżają, mobbing i wzywają do 30 minut wokół zagrożenia (Bearder et al. 2002).
częstotliwość połączeń zależy od gęstości zaludnienia, niektóre gatunki wywołują więcej w ciągu nocnego okresu aktywności, jeśli w pobliżu znajduje się więcej conspecifics (Courtenay & Bearder 1989).
na wolności, mycie moczu jest środkiem, za pomocą którego G. alleni może rozproszyć wskazówki węchowe w całym swoim zasięgu. U tego gatunku podeszwy stóp są obmywane moczem, który następnie ulega rozproszeniu, zwłaszcza w obszarach pokrywających się z domowymi zasięgami conspecifics (Charles-Dominique 1977b). Mycie moczu może również przekazywać wskazówki społeczne innym bushbabies (Nash 1993). U żyjącego w niewoli G. demidoffa obserwuje się kilka rodzajów znakowania zapachowego. Należą do nich mycie moczu, pocieranie rąk, sadzenie narządów płciowych, pocieranie policzków/podbródków, pocieranie klatki piersiowej, pocieranie anogenitalne i gryzienie podłoża w połączeniu z flehmen (Pitts 1988). Jednak mycie moczu może również zwiększyć przyczepność u niektórych gatunków, np. G. moholi (Harcourt 1981).
Wyświetlacze widoczne w G. demidoff obejmuje defensywne wyświetlacze widoczne u obu płci, defensywne wyświetlacze anty-intruza/anty-drapieżnika, pokazy demonstracyjne rangi męsko-męskiej i dominujące wyświetlacze samokontroli. Ponadto sugeruje się, że pokazy podawane przez dominujących samców w sytuacjach ofensywnych mogą być specyficzne dla danego gatunku i być użytecznym narzędziem w różnicowaniu gatunków bushbaby (Pitts 1988). W stanie dzikim agresywne postawy składają się z buszbaby wydłużającego ciało i ogon, rozszerzającego uszy i otwierającego usta (Charles-Dominique 1977a).
treść ostatnio zmodyfikowana: 8 grudnia 2008
autor: Kurt Gron. Zrecenzowane przez Leanne Nash.
Cytuj tę stronę jako:
Gron KJ. 2008 grudzień 8 Naczelne Factsheets: Lesser bushbaby (Galago) Behavior . <http://pin.primate.wisc.edu/factsheets/entry/lesser_bushbaby/behav>. Dostęp 2020 Lipiec 21.