modernizacja, neo-modernizacja i demokratyzacja porównawcza w Rosji

od dawna toczy się debata nad tym, czy rozwój jest warunkiem wstępnym demokracji, a tym samym, czy demokracja jest warunkiem wstępnym rozwoju. Debata ta wpisuje się w szerszą literaturę badającą problemy „przejścia”, terminu, który w najlepszym razie jest jedynie słowem kodowym dla procesów kształtujących przyspieszoną i świadomą transformację społeczeństwa z jednego typu porządku społecznego do drugiego. Od około trzech dekad dziedzina demokratyzacji porównawczej skupia uwagę na mechanice przemian politycznych i tworzeniu nowych demokracji, czemu towarzyszyła analiza przyczyn „nieudanych przemian”. Podczas gdy linearne wersje teorii modernizacji zostały zdyskredytowane, tworzenie kapitalistycznych demokracji na modelu zachodnim spotkało się z oporem. Dwie wersje paradygmatu neo-modernizacji (krytyczna i cywilizacyjna) pomagają nam zbadać dynamikę „transformacji” rozwijających się społeczeństw, a także stanowią ramy dla krytyki istniejących teorii.