Nazistowskie Niemcys ostatni przywódca: admirał Karl Dönitz
Adolf Hitler był człowiekiem, który poprowadził partię nazistowską do władzy w Niemczech i stworzył III Rzeszę. Był pierwszym nazistowskim dyktatorem Niemiec, ale nie ostatnim. To haniebne wyróżnienie należy do admirała Karla Dönitza, starannie wybranego następcy Hitlera. Karl Dönitz był niezwykłym wyborem na następcę Hitlera. Był utalentowanym oficerem marynarki wojennej i oddanym nazistą, ale awansował w szeregach armii, a nie partii nazistowskiej, w przeciwieństwie do innych prominentnych przywódców III Rzeszy.
Dönitz urodził się w 1891 roku w Grünau w Niemczech. Syn Średniej klasy rodziców, Dönitz rozpoczął karierę wojskową w 1910 roku, kiedy zaciągnął się do niemieckiej Cesarskiej Marynarki Wojennej. W 1913 r.otrzymał zamówienie, a w 1916 r. poprosił o przeniesienie do rozrastających się niemieckich sił podwodnych. Dönitz objął dowództwo U-Boota UB-68 w 1918 roku. Jego czas jako kapitana okrętu podwodnego nie trwał jednak długo. Podczas operacji na Morzu Śródziemnym jego okręt podwodny doznał awarii technicznych, które zmusiły go do wynurzenia się na powierzchnię. Zamiast pozwolić U-bootowi wpaść w ręce wroga, Dönitz zatopił okręt i poddał się Brytyjczykom. Resztę wojny spędził w brytyjskim obozie jenieckim.
Po powrocie do Niemiec Dönitz zdecydował się pozostać w znacznie zredukowanej niemieckiej marynarce wojennej. Na mocy postanowień Traktatu Wersalskiego Niemcom zabroniono posiadania jakichkolwiek okrętów podwodnych. W związku z tym Dönitz spędził następne 15 lat podróżując po świecie na pokładzie różnych niemieckich okrętów wojennych. Następnie w 1935 roku admirał Erich Raeder wybrał Dönitza do odtworzenia niemieckich sił podwodnych wbrew traktatowi Wersalskiemu. Jako dowódca niemieckich U-Bootów w czasie wojny, Dönitz osiągnął ogromny sukces niszcząc alianckie okręty na Atlantyku. Jego dowództwo zatopiło ponad 3500 statków alianckich w przedłużającej się bitwie o Atlantyk podczas ii Wojny Światowej. Niemiecka Marynarka Wojenna straciła przy tym około 784 okrętów podwodnych, a Dönitz ucierpiał osobiście, gdy jego dwaj synowie zginęli podczas służby w niemieckiej marynarce wojennej.
chociaż okręty podwodne Dönitza stanowiły poważne zagrożenie dla przetrwania Wielkiej Brytanii, niemiecka marynarka wojenna zawsze plasowała się za armią i siłami powietrznymi w niemieckich priorytetach uzbrojenia. W 1943 roku, gdy fala wojny obróciła się zdecydowanie przeciwko Niemcom, Dönitz objął dowództwo niemieckiej marynarki wojennej, gdy Admirał Raeder przeszedł na emeryturę. Gdy niemieckie siły wycofywały się na ląd, niemieckie U-Booty nadal zagrażały alianckim okrętom do końca wojny.
Dönitz miał tylko sporadyczne kontakty z Hitlerem przed 1943 r., ale Dönitz spotykał się z Führerem dwa razy w miesiącu po mianowaniu go dowódcą niemieckiej marynarki wojennej. Mimo że Dönitz wstąpił do partii nazistowskiej dopiero w 1944 r., Hitler docenił, jak Dönitz zainicjował program nazistowskiej indoktrynacji niemieckich marynarzy i że Dönitz ma pewność, że U-Booty wciąż mogą powalić Wielką Brytanię na kolana. Po lipcu 1944 r. Hitler jeszcze bardziej cenił Dönitza, gdy okazało się, że żaden niemiecki oficer marynarki nie brał udziału w nieudanej próbie zamachu na Führera zaaranżowanej przez wysokich rangą oficerów Armii Niemieckiej. W miarę pogarszania się losu Niemiec Dönitz pozostał wierny Hitlerowi. Obaj mężczyźni spotykali się coraz częściej w ostatnich miesiącach wojny, gdy Hitler stawał się coraz bardziej izolowany w swoim berlińskim bunkrze. W przeddzień Sowieckiego ataku na miasto Dönitz nakazał tysiącom niemieckich marynarzy chwycić za broń i pomóc w obronie stolicy. 20 kwietnia 1945 roku, kiedy Hitler obchodził swoje 56 urodziny w swoim bunkrze Führerbunker, ponad milion żołnierzy radzieckich rozpoczęło atak na Berlin.
Hitler wiedział, że wojna została przegrana i do 27 kwietnia odesłał większość swojego personelu. Zezwolił również starszym przywódcom, takim jak Hermann Göring, Albert Speer, Heinrich Himmler i Karl Dönitz, na ucieczkę z miasta. Tymczasem w bunkrze pozostali dwaj generałowie, garstka sekretarzy, minister propagandy Josef Goebbels i jego rodzina oraz wieloletnia dziewczyna Hitlera, Eva Braun. W przeciwieństwie do publicznego przysięgi Hitlera, że umrze walcząc w kulminacyjnej, ostatecznej bitwie, nie miał zamiaru faktycznie walczyć. Zamiast tego zaczął planować samobójstwo, aby uniknąć hańby kapitulacji, którą wiązał z rządem niemieckim w 1918 roku.
zgodnie z tajnym dekretem Hitlera podpisanym w lipcu 1941 roku, dowódca Luftwaffe Hermann Göring miał zastąpić Hitlera jako przywódcę Rzeszy po jego zbliżającej się śmierci. Zmieniło się to 23 kwietnia 1945 roku, kiedy Göring wysłał Hitlerowi telegram z pytaniem, czy ten ostatni jest jeszcze w stanie rządzić. Göring oświadczył, że jeśli nie otrzyma odpowiedzi na swój telegram w ciągu dwóch godzin, będzie zakładał, że Hitler został ubezwłasnowolniony, a Göring obejmie przywództwo Rzeszy. Hitler był wściekły. Wydalił Göringa z partii nazistowskiej, nazwał go zdrajcą i zarządził aresztowanie dowódcy Luftwaffe. Z rosyjskimi żołnierzami zaledwie przecznice od Führerbunker, Hitler podyktował swoją ostatnią wolę i testament 29 kwietnia. W dokumencie tym Hitler ogłosił, że Karl Dönitz zostanie głową państwa, dowódcą niemieckich sił zbrojnych, a Reichspräsidentem po śmierci Hitlera. Nowym kanclerzem został Joseph Goebbels. Następnego dnia Hitler i Eva Braun popełnili samobójstwo. Gdy Goebbels i jego rodzina popełnili samobójstwo 1 maja, Dönitz został wyniesiony na stanowisko jedynego przywódcy rozpadającej się Rzeszy.
Dönitz był zaskoczony, gdy dowiedział się, że został następcą Hitlera i nie był sam. Kiedy generał Waffen SS Obergruppenfürer Felix Steiner usłyszał o nominacji Dönitza, Steiner odpowiedział: „kim jest ten Herr Dönitz? Dönitz twierdził później, że Hitler dokonał tego wyboru, ponieważ bez wątpienia uważał, że tylko rozsądny człowiek o uczciwej reputacji marynarza może zawrzeć przyzwoity pokój.”Dönitz powiedział później swoim amerykańskim porywaczom, że natychmiast przystąpił do poddania niemieckich sił po przejęciu władzy, ale w rzeczywistości admirał przedłużył wojnę tak długo, jak to możliwe.
gdy sytuacja militarna Niemiec się pogorszyła, Dönitz próbował wynegocjować korzystną kapitulację z zachodnimi aliantami, aby uniknąć porzucenia niemieckich żołnierzy i sprzętu do Związku Radzieckiego. Dönitz wiedział, że sowiecka niewola może oznaczać śmierć setek tysięcy żołnierzy niemieckich. Hitler przypieczętował jednak losy tych żołnierzy wiele lat wcześniej, nalegając na politykę braku odwrotu. Dönitz poparł tę decyzję nie tylko wspierając Hitlera, ale także nakazując niemieckim marynarzom stawianie czoła Radzieckim czołgom w Berlinie.
teraz gwałtowny upadek Niemiec uniemożliwił Dönitzowi próby kontrolowania wydarzeń. Niemieccy dowódcy, którzy nie czuli osobistej lojalności wobec Dönitza, zaczęli się poddawać na zachodzie. Masowe kapitulacje Niemieckiej 12 Armii i części 9 Armii dały Dönitzowi nadzieję, że uda mu się wynegocjować częściowy pokój ze Stanami Zjednoczonymi i Wielką Brytanią. Dönitz próbował wykorzystać okupowaną Danię i Norwegię jako karty przetargowe w tych staraniach. Amerykański generał Dwight Eisenhower i brytyjski feldmarszałek Bernard Montgomery odmówili tych działań i zażądali bezwarunkowej kapitulacji wszystkich sił niemieckich. Mimo to Dönitz nakłaniał wojska niemieckie do dalszej walki, a nawet podtrzymywał dyrektywę Hitlera o zniszczeniu Niemieckiej infrastruktury do 6 maja.
Kiedy Dönitz dowiedział się o naleganiach Eisenhowera na równoczesną kapitulację Niemiec na wszystkich frontach bez zniszczenia statków i samolotów, niemiecki przywódca uznał to za niedopuszczalne. Z Kwatery Głównej Dönitza w mieście Flensburg na granicy Duńskiej polecił swoim porucznikom, aby powierzyli Eisenhowerowi, że całkowita kapitulacja jest niemożliwa, ale kapitulacja na zachodzie zostanie natychmiast zaakceptowana. Eisenhower zachował wytrwałość w swojej determinacji i zagroził wznowieniem nalotów bombowych i zamknięciem granic dla uciekających ze wschodu, jeśli Dönitz nie podpisze kapitulacji 7 maja. Dopiero gdy Dönitz stanął przed groźbą wysłania do sowieckiej niewoli wszystkich żołnierzy niemieckich poza liniami amerykańskimi, ostatecznie zgodził się na kapitulację. Fakt, że kapitulacja miała wejść w życie dopiero o północy 8 maja, był niewielkim pocieszeniem, które dało niemieckim żołnierzom 48 godzin na ucieczkę na linie Amerykańskie. Dönitz upoważnił generała Alfreda Jodla do podpisania dokumentu kapitulacji, co ten ostatni uczynił o 2:41 rano 7 maja w Reims w okupowanej Francji. Radziecki dyktator Józef Stalin nalegał na kolejną ceremonię podpisania umowy w Berlinie, która odbyła się we wczesnych godzinach porannych 9 maja.
Co ciekawe, Dönitz i jego administracja mogli pozostać we Flensburgu przez kolejne dwa tygodnie. Spędzali czas na spotkaniach gabinetu, podczas których debatowali nad bezsensownymi kwestiami polityki, takimi jak usunięcie portretów Hitlera. Dönitz został ostatecznie aresztowany przez aliantów 23 maja.
w czasach powojennych Dönitz przedstawiał się jako zawodowy żołnierz, który nic nie wiedział o planach wojennych Hitlera ani okrucieństwach. W rzeczywistości Dönitz był gorliwym zwolennikiem Adolfa Hitlera i prywatnie przyznał, że wiedział o niemieckich obozach koncentracyjnych już w 1934 roku. Podobnie starał się przedstawić swoje działania pod koniec wojny jako próbę ratowania niemieckich żołnierzy ze szponów komunizmu. W rzeczywistości jego rozkazy nie zdołały utrzymać większości wojsk na Wschodzie, ponieważ nie rozkazał wojskom niemieckim stawiającym czoła siłom amerykańskim, brytyjskim i francuskim na zachodzie zaprzestania walk. Nie zezwolił też na odwrót wojsk niemieckich na wschodzie, dopóki nie było za późno.
raport o zatrzymaniu Karla Donitza sporządzony w czerwcu 1945 r.przed jego procesem podczas procesów o zbrodnie wojenne w Norymberdze. Dzięki uprzejmości National Archives and Records Administration.
w przeciwieństwie do tysięcy niemieckich cywilów, żołnierzy i urzędników partii nazistowskiej, którzy zdecydowali się popełnić samobójstwo po ii Wojnie Światowej, Dönitz dożył dojrzałej starości. Chociaż kilku niemieckich generałów zostało powieszonych po wyrokach w procesie o zbrodnie wojenne w Norymberdze, Dönitz został skazany na zaledwie 10 lat więzienia za umożliwienie niewolniczej pracy w niemieckich stoczniach i umożliwienie swoim marynarzom zabijania nieuzbrojonych jeńców. Nie został pociągnięty do odpowiedzialności za prowadzenie nieograniczonej wojny podwodnej przeciwko Stanom Zjednoczonym i Wielkiej Brytanii. Chociaż był jednym z dwóch ludzi, którzy przewodzili nazistowskim Niemcom, zwięźle podsumował swoją postawę w 1946 r.z celi w Norymberdze: „siedzę więc w mojej celi z czystym sumieniem i czekam na decyzję sędziów.”Do końca życia Dönitz pozostał niewrażliwy na swoje nazistowskie przekonania. Po zwolnieniu z więzienia w 1956 roku, Dönitz napisał swoje wspomnienia i przeniósł się do małej wioski Aumühle w zachodnich Niemczech. Zmarł w 1980 roku w wieku 89 lat.