Nirwana

Nirvāṇa (Pali: Nibbāna, co oznacza „wygaszenie” lub „zdmuchnięcie” potrójnego ognia chciwości, gniewu i złudzeń) jest najwyższym celem buddyzmu therawady, rozumianym jako koniec cierpienia (dukkha). Budda opisał nirwanę jako bezwarunkowy sposób bycia wolny od zanieczyszczeń umysłu (kilesa), takich jak pożądanie, gniew czy pragnienie. Jest to najwyższe osiągnięcie duchowe, które rozpuszcza przyczyny przyszłego stawania się (Karma), które utrzymuje istoty na zawsze wędrujące przez sfery pożądania i formy (samsara).

istnieje wiele synonimów nirwany, co pokazuje poniższy fragment z Samyutta Nikaya (pisma buddyzmu), który opisuje nirwanę jako:

…daleki Brzeg, subtelny, bardzo trudny do zauważenia, unaging, stabilny, nieisintegrujący, unmanifest, unproliferated, spokojny, bez śmierci, wysublimowany, pomyślny, Bezpieczny, zniszczenie pragnienia, wspaniały, niesamowity, niezachwiany, niezachwiany stan, beznamiętność, beznamiętność, czystość, wolność, beznamiętność, Wyspa, schronienie, azyl, schronienie… (SN 43:14)

koncepcja nirwany pozostaje ważnym ideałem i aspiracją dla milionów buddystów na całym świecie.

opisy

tradycyjnie, definicje nirwany były dostarczane przez powiedzenie, czym nie jest, wskazując w ten sposób na niewytłumaczalną naturę nirwany. Budda zniechęcał do pewnych linii spekulacji, w tym spekulacji na temat stanu oświeconej istoty po śmierci, na tej podstawie, że takie pytania nie były użyteczne dla dążenia do oświecenia; w ten sposób można powiedzieć, że definicje nirwany są doktrynalnie nieistotne w buddyzmie.

zbliżając się do nirwany pod kątem via negativa, Budda nazywa nirwanę „elementem bezwarunkowym” (tj. nie podlegającym przyczynowości). Jest to także „zaprzestanie stawania się” (bhavanirodha nibbānam) (SN-Att. 2.123). Nirwana nigdy nie jest rozumiana jako miejsce, ale jako antynomia samsary, która sama w sobie jest synonimem ignorancji (avidyā; Pāli: avijjā). Dodatkowo Nirwana nie jest utrzymującą się egzystencją, o której mówi się, że cierpi ludzkość. Nie ma ani źródła, ani końca. Nie jest wykonany ani wykonany. Nie ma dualizmu, więc nie można go opisać słowami. Nie ma części, które można odróżnić od siebie. Nie jest to subiektywny stan świadomości. To nie jest uwarunkowane ani przez nic innego. Doktrynalnie „’wyzwolony umysł (citta), który już się nie trzyma 'oznacza Nibbāna” (Majjhima Nikaya 2-Att. 4.68).

pozytywnie mówiąc, Nirwana niesie konotacje wyciszenia, ochłodzenia i spokoju. Urzeczywistnienie nirwany porównuje się do zakończenia avidyā (niewiedzy), które utrwala wolę w urzeczywistnieniu inkarnacji umysłu w biologiczną lub inną formę, przechodząc na zawsze przez życie po życiu (samsara). Samsara jest spowodowana głównie pragnieniem i ignorancją (patrz: powstawanie zależne). Nirwana nie jest więc miejscem ani stanem; jest to absolutna prawda, którą należy urzeczywistnić.

Parinirwana

wejście Buddy w Parinirwanę

w buddyzmie parinirwana (co oznacza „całkowite wymarcie”) jest ostateczną nirwaną, Zwykle rozumianą jako dostępna tylko po śmierci Buddy.ciało kogoś, kto osiągnął całkowite Przebudzenie (Bodhi). Jest to ostateczny cel praktyki buddyjskiej i zakłada uwolnienie się z cyklu śmierci i odrodzeń, jak również rozpuszczenie wszystkich światowych skupisk fizycznych i umysłowych znanych jako skandhas (forma, uczucie, percepcja, umysłowe fabrykacje i świadomość). Kiedy osoba, która zrealizowała nirwanę umiera, jego śmierć jest określana jako parinirwana (całkowite odejście) i mówi się, że osoba ta nie odrodzi się ponownie. Buddyzm utrzymuje, że ostatecznym celem i końcem samsarycznego istnienia (nieustannego „stawania się” i „umierania” i nigdy nie prawdziwego istnienia) jest urzeczywistnienie nirwany; to, co dzieje się z osobą po jego parinirwanie, nie może być wyjaśnione, ponieważ jest to poza wszelkim wyobrażalnym doświadczeniem.

Buddyjski termin Mahaparinirwana, oznaczający „wielką, kompletną nirwanę”, odnosi się do ostatecznego stanu nirwany (wiecznego, najwyższego pokoju i szczęścia), do którego wkroczyła przebudzona istota (Budda) lub „arhat” (Pali: arahant) w momencie fizycznej śmierci, kiedy przyziemne skandhas (elementy składowe zwykłego ciała i umysłu) są zrzucane i pozostają tylko buddyjskie skandhas. Jednakże może również odnosić się (w Mahajanie) do tego samego wewnętrznego stanu duchowego osiągniętego podczas fizycznego życia Buddy. W Piśmie buddyjskim mahajany zatytułowanym „Mahajana Mahaparinirwana Sutra”, Budda naucza, że w przeciwieństwie do „zwykłej” nirwany, „Mahaparinirwana” jest najwyższym stanem lub domeną realizowaną przez doskonałego Buddę, stanem, w którym ta Buddhic being budzi się do „wiecznej, błogości, jaźni i czystego.”Tylko w Mahaparinirwanie prawdziwa jaźń Buddy mówi się, że jest w pełni dostrzegalna. Można zrozumieć związek między nirwaną a samsarą w kategoriach Buddy, gdy jest się na ziemi. Budda był zarówno w samsarze, gdy osiągnął nirwanę tak, że był postrzegany przez wszystkich, a jednocześnie wolny od samsary.

Nirwana w komentarzach buddyjskich

Buddyjski komentarz Sarvastivàdin, Abhidharma-mahavibhàsa-sàstra, dostarcza dokładnej analizy możliwych etymologicznych znaczeń nirwany, które pochodzą z jej sanskryckich korzeni:

• Vàna, oznaczający ścieżkę odrodzenia, + nir, oznaczający „opuszczenie” lub „bycie z dala od ścieżki odrodzenia.”
• Vàna, co oznacza” smród”, + nir, co oznacza” wolność”: „wolność od smrodu niepokojącego Kammy.”
• Vàna, co oznacza „gęste lasy”, + nir, co oznacza” pozbyć się ” = ” trwale pozbyć się gęstego lasu pięciu skupisk (panca skandha) „lub” trzech korzeni chciwości, nienawiści i złudzeń (lobha, dosa, moha) „lub” trzech cech istnienia ” (nietrwałość, anitya; niezadowolenie, dukkha; bezduszność, anàtma).
• Vàna, co oznacza „tkanie”, + nir, co oznacza „węzeł” = ” uwolnienie od węzła bolesnej nici Kammy.”

perspektywy mahajany

w buddyzmie mahajany nazywanie nirwany” przeciwieństwem ” samsary lub sugerowanie, że jest ona oddzielona od samsary, jest doktrynalnie problematyczne. Według wczesnego buddyzmu mahajany, Nirwana i samsara mogą być uważane za dwa aspekty tej samej postrzeganej rzeczywistości. Do czasów Nāgārjuny (II wiek p. n. e.) domniemywa się tożsamość nirwany i samsary.

Szkoła therawady czyni dychotomię samsary i Nibbany punktem wyjścia całego dążenia do wyzwolenia. Co więcej, traktuje tę antytezę jako determinantę ostatecznego celu, którym jest właśnie Transcendencja samsary i osiągnięcie wyzwolenia w Nibbanie. Tam, gdzie Theravada znacznie różni się od szkół mahajany, które również zaczynają się od dwoistości samsary i nirwany, nie traktuje tej polaryzacji jako zwykłej lekcji przygotowawczej dostosowanej do tych, którzy mają tępe zdolności, aby ostatecznie zostać zastąpiona przez jakąś wyższą realizację Nie-dualności. Z punktu widzenia Sutt Pāli, nawet dla Buddy i Arahantów, cierpienie i jego ustanie, Samsara i Nibbana, pozostają odrębne.

Sūtra Mahāparinirvāna

natura nirwany jest omawiana w tym, co twierdzi, że jest finałem wszystkich sutr mahajany, rzekomo dostarczonych przez Buddę w jego ostatnim dniu życia na ziemi—Sutrze Mahaparinirvany lub Sutrze nirwany. Tutaj, jak również w wielu powiązanych ze sobą sutrach Tathagatagarbha, w których Tathagatagarbha jest utożsamiana z wieczną Jaźnią Buddy lub wieczną naturą, nirwana jest opisywana przez Buddę mahajany w bardzo „katafatycznych”, pozytywnych terminach. Nirwana, czyli „Wielka nirwana”, jest wskazana jako sfera lub domena (vishaya) prawdziwej jaźni. Jest on postrzegany jako stan, który stanowi osiągnięcie tego, co jest „wieczne, jaźń, błogość i czyste.”Mahā-nirvāna („Wielka Nirwana”) staje się zatem równoznaczna z niewypowiedzianą, niewzruszoną, błogą, Wszechprzenikającą i pozbawioną śmierci Jaźni samego Buddy-tajemnicą, do której żadne słowa nie mogą odpowiednio dotrzeć i która, zgodnie z Sutrą nirwany, może być w pełni poznana tylko przez przebudzoną istotę—doskonałego Buddę—bezpośrednio.

uderzająco, Budda Sutry Mahaparinirwany podaje następującą definicję atrybutów nirwany, która obejmuje ostateczną rzeczywistość Jaźni (nie mylić z „światowym ego” pięciu skandh):

atrybuty nirwany są ośmiokrotne. Co to za osiem? Zaprzestanie, piękno/ zdrowie, prawda , rzeczywistość , wieczność , błogość , jaźń i całkowita czystość : to jest Nirwana.

Dalej stwierdza: „Nie-jaźń jest Samsarą ; jaźń (atman) jest wielką nirwaną.”

tutaj Budda Mahaparinirvāna Sūtra kładzie nacisk na jej wieczną naturę i potwierdza swoją tożsamość z trwałą, błogą Jaźnią, mówiąc:

nie jest tak, że wrodzona natura Nirvany nie istniała pierwotnie, ale istnieje teraz. Gdyby wrodzona natura Nirvāny nie istniała pierwotnie, ale istnieje teraz, to nie byłaby wolna od skażeń (āsrava) ani nie byłaby wiecznie (nitya) obecna w naturze. Niezależnie od tego, czy istnieją Buddowie, czy nie, jego wewnętrzna Natura i atrybuty są wiecznie obecne… z powodu zaciemniających ciemności umysłowych dolegliwości (kleśas), istoty tego nie widzą. Tathāgata, obdarzony wszechwiedzącą świadomością (sarvajñā-jñāna), zapala lampę wglądu swoją umiejętnością w środkach (upāya-kauśalya) i powoduje, że Bodhisattwowie postrzegają wieczną, błogość, jaźń i czystą Nirvanę.

zgodnie z tymi naukami mahajany, każda istota, która osiągnęła nirwanę, nie jest wymazana ani wygaszona: następuje wymarcie nietrwałej i podatnej na cierpienie „jaźni doczesnej” lub ego (składającej się z pięciu zmiennych skandh), ale nie nieśmiertelnej „supramundzkiej” Jaźni zamieszkującej Buddę (Budda-dhatu). Duchowa śmierć dla takiej istoty staje się zupełną niemożliwością. Budda stwierdza w Mahāyāna Mahāparinirvāna Sutra (tybetańska wersja): „Nirvana jest bez śmierci … ci, którzy przeszli w Nirvanę, są bez śmierci. Mówię, że każdy, kto jest obdarzony staranną wytrwałością, nie jest spotęgowany i nawet jeśli angażuje się w rzeczy spotęgowane, nie starzeje się, nie umiera, nie ginie.”

nieporozumienia

istnieje wiele nieporozumień wokół buddyjskiej koncepcji nirwany, które wynikają z połączenia buddyzmu z hinduizmem. Metafizycznie należy zauważyć, że Nirwana nie jest uważana za taką samą jak hinduistyczna koncepcja mokszy. Chociaż te dwie koncepcje mogą wydawać się podobne, ponieważ każda odnosi się do ucieczki od samsarycznego cierpienia, to jednak nadal opierają się na różnych metafizycznych założeniach i są nieproporcjonalne.

w Saamannaphala Sutta z Digha Nikaya Budda wyraźnie zarysowuje różnice między nauczaniem nirwany a nauczaniem Szkół hinduistycznych, które uważane są za błędne poglądy. Budda podkreślał, że hinduistyczna wiara w trwałą jaźń (atman) nie tylko neguje działania życia moralnego, ale także ulega formie chwytania, stanowi przeszkodę w duchowym wyzwoleniu.

nirwana jest całkowitym urzeczywistnieniem drogi pośredniej, która zaprzecza ekstremistycznemu poglądowi na nihilizm (Pali: Uchedavaada), ani eternalizmowi (Pali: Sassatavaada), ani monizmowi „jedności z Brahmanem” (nauczanemu w hinduizmie). Nirwana nie jest eternalizmem, jak Budda zakłada Anatta (nie-jaźń), więc nie ma nieśmiertelności osobistej jaźni, ani nie jest nihilizmem:

… która identyfikuje osobę psycho-fizyczną (Naama-ruupa) z ciałem (ruupa), odrzucając ludzki wysiłek i świat (para loka). Kiedy ciało jest martwe, pociąga to za sobą całkowite unicestwienie osoby psychofizycznej, bez ciągłości świadomości dla noszenia moralnej zemsty za dokonane czyny.

dlatego też wczesna Buddyjska koncepcja nirwany różni się zarówno od wedyjskiej koncepcji nirwany opisanej w kilku Upaniszadach, zwłaszcza w Upaniszadzie nirwany, jak i wedyjskiej koncepcji mokszy, związku Atmana (duszy) z Brahmanem, ani nie jest tym samym, co niebo w wielu innych religiach.

uwagi

• 1998. Nirwany i innych buddyjskich Felicytów. Cambridge University Press. ISBN 0521570549
• Kabit-Zinn, Jon. 2005. Gdziekolwiek Pójdziesz, Tam Jesteś. Hyperion. ISBN 1401307787
• Welbon, Guy Richard. 1969. Buddyjskiej nirwany i jej zachodnich interpretatorów. Chicago: University of Chicago. ASIN: B000GZWMD2
• Yamamoto, Kosho. 2000. Mahajanizm: krytyczna ekspozycja Sutry mahajany Mahaparinirwany. London: Nirvana Publications.

wszystkie linki

• Budda – podróż bohatera do Nirwany.
• zbawienie kontra wyzwolenie, Buddyjski pogląd na rajskie światy.
• umysł jak ogień – dyskusja o wyobrażeniach ognia używanych w czasach Buddy.
• praktyka Buddyjska oparta na czterech etapach oświecenia Buddy, które prowadzą go do Nirwany.
• Nirwana – współczesny pogląd naukowy.
• życie Buddy w legendzie i sztuce.