Od opieki społecznej do pracy: co pokazują dowody

społeczeństwo amerykańskie wyraźnie pokazało, że praca osób korzystających z opieki społecznej jest definiującym celem stanowych i federalnych przepisów socjalnych, których dążenie zasługuje na najwyższy priorytet w Polityce opieki społecznej. Jednym z czterech celów wymienionych przez Kongres w ustawodawstwie dotyczącym reformy opieki społecznej z 1996 r.było zachęcanie do przygotowania i pracy. Praca wśród osób korzystających z pomocy społecznej jest powszechnie uważana za część umowy społecznej-coś za coś w zamian za zapewnienie wsparcia dochodowego-a także źródło poczucia własnej wartości i samodzielności wśród samotnych matek. To z kolei zwiększa szanse matek na długoterminową poprawę ekonomiczną dla nich samych i ich dzieci.

teraz, gdy minęło pięć lat od wprowadzenia reform w 1996 r., dowody wskazują, że chociaż osiągnięto wiele sukcesów, nadal istnieją obawy, że Kongres powinien debatować podczas ponownej autoryzacji. W niniejszym dokumencie omówiono zarówno dowody, jak i obawy.

wzrosło zatrudnienie samotnych matek

głównym dowodem na to, że poczyniono postępy w zakresie pomocy matkom w pracy socjalnej, jest dramatyczny wzrost stopy zatrudnienia wśród samotnych matek w ostatniej dekadzie. Wskaźniki zatrudnienia samotnych matek, grupy najbardziej dotkniętej reformą opieki społecznej, powoli rosną od ponad 15 lat, ale znacznie wzrosły od 1994 r. (wykres 1). Stopa zatrudnienia wzrosła z 60 procent w 1994 r.do 72 procent w 1999 r., co jest bardzo dużym wzrostem według historycznych standardów. Wśród samotnych matek, które nigdy nie wyszły za mąż (grupa o najniższym poziomie wykształcenia i jedne z najwyższych wskaźników świadczeń socjalnych) wskaźnik zatrudnienia wzrósł jeszcze bardziej, z 47 proc.do 65 proc. w tym samym okresie.

nie wszystkie te podwyżki można przypisać reformie opiekuńczej. Część wzrostu była wynikiem silnej gospodarki oraz najdłuższego i najsilniejszego wzrostu w czasie pokoju w ciągu ostatnich 50 lat. Do niedawnego spowolnienia gospodarczego pracodawcy, zdesperowani o pracowników, zanurzali się głęboko w Puli samotnych matek i innych osób znajdujących się w niekorzystnej sytuacji.

kolejnym czynnikiem zachęcającym do zatrudnienia jest rozszerzenie Earned Income Tax Credit (EITC), która zapewnia znaczne zachęty finansowe do pracy. Biorąc pod uwagę wzrost dochodów zapewniany przez EITC (do $4,000 rocznie dla rodzin z dwójką dzieci), wiele kobiet zostało zachęconych do prób „dotarcia” z zasiłku. Inne wsparcie dla kobiet opuszczających opiekę społeczną, a także dla tych, którzy nigdy nie korzystają z opieki społecznej, obejmują zwiększone dotacje na opiekę nad dziećmi, bony żywnościowe i świadczenia zdrowotne za pośrednictwem Medicaid i państwowych programów ubezpieczeń zdrowotnych dla dzieci. Niemniej jednak, pomimo tych innych czynników, nie ulega wątpliwości, że reforma opieki społecznej odegrała znaczącą rolę w zwiększaniu zatrudnienia wśród samotnych matek. Nawet badania naukowe, które próbowały wykazać względny wpływ różnych sił na wskaźniki zatrudnienia, potwierdzają ten wniosek.

większość kobiet opuszczających opiekę społeczną znajduje pracę

te ogólne trendy proszą o więcej szczegółów na temat tego, jak poszczególne rodziny radziły sobie w wyniku reformy opieki społecznej. Największe dowody pochodzą z danych dotyczących kobiet, które były na zasiłku, ale odeszły, przede wszystkim tych, które opuściły Program Pomocy Rodzinom z dziećmi na utrzymaniu (AFDC) przed 1996 r.lub tych, które opuściły jego następcę, program tymczasowej pomocy dla potrzebujących rodzin (TANF) po 1996 r. Większość państw przeprowadziła takie badania. Niedawny przegląd tych badań przeprowadzonych przez USA. Departament Zdrowia i Opieki Społecznej wskazuje, że stopa zatrudnienia wśród osób opuszczających opiekę społeczną wynosi około 60 procent tuż po wyjściu z opieki społecznej. Co więcej, około trzech czwartych osób opuszczających opiekę społeczną pracowało w pewnym momencie w pierwszym roku po opuszczeniu rolls. Kiedy osoby opuszczające opiekę socjalną pracują, zazwyczaj pracują w pełnym wymiarze godzin. Ich wynagrodzenie godzinowe waha się od $7 – $8 za godzinę, nieco powyżej płacy minimalnej. Ci, którzy pracują zarabiają około $3,000 na kwartał, lub $12,000 rocznie. Jednak roczna płaca jest zawyżona, ponieważ większość osób opuszczających pracę nie pracuje przez cztery czwarte pod rząd, tylko nieco ponad jedna trzecia, co sygnalizuje potencjalny problem z utrzymaniem zatrudnienia i stabilnością.

te wskaźniki zatrudnienia są znacznie wyższe niż obawiali się krytycy reform z 1996 r.; niektórzy przewidywali, że rodziny zostaną pozbawione środków do życia i bezdomne po reformach lub że nie będzie wystarczającej liczby miejsc pracy dla kobiet opuszczających opiekę społeczną. Przynajmniej przeciętnie tak się nie stało. Fakt, że 60-75 procent osób opuszczających opiekę społeczną znalazło zatrudnienie, jest szczególnie godny uwagi, biorąc pod uwagę, że w ciągu dekady poprzedzającej reformę stopa zatrudnienia matek, gdy były na AFDC, nigdy nie przekraczała 9 procent. Równie godny uwagi w tym świetle jest fakt, że prawie 30 procent kobiet obecnie na rolkach są obecnie zatrudnione.

60 procentowy wskaźnik zatrudnienia osób opuszczających opiekę społeczną nie różni się zbytnio od wskaźnika kobiet, które opuściły program AFDC przed reformą opieki społecznej. Stopa zatrudnienia w latach 1984-1996 wahała się od 48 do 65 procent, w zależności od stanu gospodarki i powierzchni kraju. Stopy te są podobne do stóp po reformie. Jest to zaskakujące, ponieważ o wiele więcej kobiet opuściło rolki opieki społecznej w tej erze reform niż w jakimkolwiek poprzednim okresie, a wiele z tych, które opuściły ostatnio, jest bardziej pokrzywdzonych niż kobiety, które opuściły rolki w poprzednich okresach. Fakt, że wskaźniki zatrudnienia osób opuszczających szkołę nie były niższe niż te, których doświadczali osoby opuszczające szkołę w przeszłości, dodatkowo potwierdza silny efekt reformy opieki społecznej.

ponadto oceny losowe programów reform sprzed 1996 r., które miały ograniczenia czasowe i wymagania dotyczące pracy i były w miarę zbliżone do programów wprowadzonych przez państwa po 1996 r., również wykazują pozytywny wpływ na zatrudnienie i zarobki. Wzrost zatrudnienia i zarobków w tych programach demonstracyjnych to średnie zyski zarówno dla kobiet, które opuściły opiekę społeczną, jak i kobiet, które pozostały na rolkach, a zatem stanowią one bardziej kompleksowy środek niż badania samych osób, które opuściły opiekę społeczną.

dwie z najważniejszych reform w ustawodawstwie z 1996 r.to nałożenie federalnych ograniczeń czasowych na długość zasiłku socjalnego oraz stosowanie bardziej surowych sankcji za nieprzestrzeganie wymogów pracy i innych przepisów. Naturalnym pytaniem jest to, jak kobiety, które przekroczyły limit czasowy lub zostały ukarane, radziły sobie w stosunku do kobiet, które dobrowolnie opuściły zasiłek lub z powodu różnych zachęt. Terminy miały do tej pory stosunkowo niewielki wpływ, ponieważ większość stanów zachowało pięcioletnie maksimum federalne i w rezultacie duża liczba odbiorców nie zaczęła osiągać terminów aż do późnej jesieni 2001 r. Niektóre państwa mają krótsze terminy niż pięć lat, ale zwolniły dużą liczbę rodzin z tych ograniczeń i przyznały dużą liczbę przedłużeń. Te zwolnienia i rozszerzenia były zazwyczaj przyznawane rodzinom w najbardziej niekorzystnej sytuacji, tak że to przede wszystkim osoby o znaczącym zatrudnieniu i zarobkach (podczas gdy na TANF) osiągnęły limit czasowy w tych kilku stanach. W konsekwencji, w jednym lub dwóch stanach, w których znaczna liczba rodzin opuściła zasiłek z powodu przekroczenia limitu czasowego, wskaźniki zatrudnienia po zasiłku tych osób są dość wysokie (np. 80 procent). Ale w innych stanach, gdzie mniej rodzin osiągnęło limit, wskaźniki zatrudnienia osób opuszczających czas nie różnią się od wskaźników zatrudnienia innych osób.

Więcej wiadomo o sankcjach, ponieważ obowiązywały one przez większość czasu od 1996 r., a w niektórych przypadkach nawet wcześniej. O wiele więcej kobiet zostało ukaranych niż zostało dotkniętych ograniczeniami czasowymi. Badania kobiet, które odeszły z opieki społecznej z powodu sankcji pokazują, że takie kobiety są mniej narażone na pracę niż inne kobiety, które odeszły z opieki społecznej. Wydaje się, że dzieje się tak dlatego, że usankcjonowani beneficjenci pomocy społecznej są zazwyczaj mniej wykształceni, mają niższe umiejętności zawodowe i są w gorszym stanie zdrowia niż inni beneficjenci pomocy społecznej. Niestety, wyniki te sugerują, że sankcje mogą często występować wśród kobiet znajdujących się w najbardziej niekorzystnej sytuacji i mających największe trudności z pracą.

kobiety opuszczające zasiłek mają niskie dochody

pomimo wysokiego poziomu zatrudnienia kobiet, które opuściły zasiłek, ich dochody rosną tylko skromnie po odejściu z zasiłku. Około połowa doświadcza wzrostu dochodów natychmiast po odejściu, a druga połowa doświadcza spadku. Po roku lub dwóch od rolek zyski nieznacznie przewyższają straty w świadczeniach TANF. Po dodaniu dochodu EITC zyski są nieco wyższe.

jednak znaczna zmiana dochodów po opuszczeniu opieki społecznej wynika ze wzrostu dochodów innych członków rodziny (bardzo niewiele od chłopaków i innych niepowiązanych osób). Taki dochód jest większym składnikiem całkowitego dochodu gospodarstwa domowego niż albo zarobki samej osoby opuszczającej, albo dochody TANF i Food stamp. W wyniku dodatkowych dochodów z tego źródła, całkowity dochód gospodarstwa domowego rośnie o około 20 procent po dwóch latach od rolki. Dochód z innych domowników jest zatem kluczowym składnikiem utrzymania dochodów kobiet opuszczających opiekę społeczną.

demonstracje Random assignment mierzące skutki kilku planów reformy opieki społecznej sprzed 1996 r.dostarczają dodatkowych dowodów na wpływ reformy opieki społecznej na dochody. W przypadku państw, których plany najbardziej przypominały plany wdrożone po 1996 r. (te, w których obowiązują wymagania dotyczące pracy i terminy), dochody zasadniczo nie uległy zmianie przez reformy trzy lata po ich rozpoczęciu. Jednak ani EITC, ani dochody innych członków rodziny nie zostały uwzględnione w obliczeniu dochodu, więc jest prawdopodobne, że niektóre zyski zostały faktycznie osiągnięte, być może w tym samym przedziale 20 procent znalezionym w innych badaniach.

te demonstracje pokazują również, że w przypadku braku dochodów dochody prawdopodobnie nie wzrosną znacznie z kilku powodów. Jednym z nich jest to, że wiele kobiet pracuje w niepełnym wymiarze godzin, a tym samym ma dość skromne zarobki, nie na tyle, aby nadrobić utracone świadczenia. Innym jest to, że wiele kobiet jest sankcjonowanych z rolek, gdy mają małe lub zerowe zarobki, ale nadal tracą korzyści. Trzecią jest to, że wiele stanów zmniejsza korzyści TANF Dolar do dolara, gdy zarobki rosną (przynajmniej jeśli kobiety pozostają na rolkach opieki społecznej), anulując w ten sposób wszelkie zyski w dochodach, które mogą wynikać ze zwiększonej pracy.

EITC odegrała znaczącą rolę w utrzymywaniu dochodów gospodarstw domowych przed spadkiem w miarę możliwości. Jednak wiele kobiet z opieki społecznej nie otrzymuje EITC, jeśli nie są w stanie osiągnąć stałego zatrudnienia. Inni, którzy pracują, nie mają wystarczających zarobków, aby osiągnąć maksymalną wypłatę EITC, a inni nie ubiegają się o nią w swoich zeznaniach podatkowych. W związku z tym EITC udzieliło pomocy niektórym rodzinom, ale nie wszystkim, a rodziny o spadkach dochodów zwykle są tymi, które najmniej z niej skorzystały.

badania pokazują również, że osoby opuszczające opiekę społeczną doświadczają spadku w otrzymywaniu bonów żywnościowych i pomocy medycznej. Wydaje się, że spadek ten nie jest wynikiem utraty kwalifikowalności, ale jest wynikiem niższego uczestnictwa pomimo kwalifikowalności, być może dlatego, że dostęp do urzędów, które decydują o kwalifikowalności, jest trudny do utrzymania. Z jakiegokolwiek powodu niskie stawki kartek żywnościowych i paragonów Medicaid stanowią poważny problem wśród osób opuszczających TANF.

kobiety, które odeszły z opieki społecznej, nie są jedynymi samotnymi matkami, których dochody zmieniły się od czasu reformy przepisów z 1996 roku. Samotne matki o niskich dochodach, które decydują się pozostać z opieki społecznej, aby spróbować zrobić to na rynku pracy, również miały wzrost dochodów. Fakt, że dochody samotnych matek o niskich dochodach jako całości wzrosły w tym samym czasie, w którym dochody osób opuszczających opiekę socjalną były stosunkowo stagnacyjne, sugeruje, że dochody takich „osób nie przystępujących” rzeczywiście wzrosły, prawdopodobnie dlatego, że pracują więcej godzin.

niektóre osoby opuszczające szkołę nie radzą sobie dobrze

drugą stroną wysokiego wskaźnika zatrudnienia 60-75% kobiet, które odeszły z opieki społecznej jest to, że 25-40% tych kobiet nie pracuje. Rzeczywiście, niektóre badania wykazały, że aż 18 procent osób opuszczających w niektórych obszarach nie działało w ogóle przez cały rok po opuszczeniu rolek.

Ta grupa budzi pewne obawy. Ponieważ utraciły świadczenia socjalne i nie mają zarobków, mają niższe dochody niż kobiety niepracujące, które nadal są na TANF. Ułamek tych bezrobotnych ma krewnego, współmałżonka lub partnera, który przynosi pewne dochody do gospodarstwa domowego, a inni uzupełniają swoje dochody korzyściami z innych programów rządowych.

jednym z najczęstszych świadczeń programowych otrzymywanych przez tę grupę są świadczenia z tytułu niepełnosprawności z programu dodatkowego zabezpieczenia dochodowego lub programu ubezpieczenia społecznego dla matki lub jej dzieci. Fakt, że wiele rodzin opuszczających opiekę socjalną otrzymuje świadczenia z tytułu niepełnosprawności, jest odzwierciedleniem wysokiej częstości występowania problemów zdrowotnych i niepełnosprawności, które utrudniają pracę. Niemniej jednak, nawet przy dochodach od innych członków rodziny i z programów rządowych, osoby opuszczające pracę mają znacznie niższe dochody niż wtedy, gdy były na zasiłku. W związku z tym opuszczenie opieki społecznej było szczególnie niekorzystne dla tych kobiet i ich dzieci.

istnienie takiej grupy pokazuje, że istnieje duża różnorodność w doświadczeniach osób opuszczających opiekę społeczną, ponieważ podczas gdy niektórzy radzili sobie w miarę dobrze, inni nie. Nic dziwnego, że wskaźniki zatrudnienia osób o słabszym wykształceniu są znacznie niższe od wskaźników zatrudnienia osób o wyższym wykształceniu, a wskaźniki ubóstwa są wyższe, podobnie jak wskaźniki zatrudnienia i ubóstwa osób, które są w stosunkowo złym stanie zdrowia.

Random assignment badania ograniczonych czasowo reform socjalnych sprzed 1996 r.pokazują pewne dowody na to, że reforma socjalna powoduje, że większa część rodzin kończy się poniżej przeciętnych dochodów. Obecność grupy kobiet, które odeszły z opieki społecznej i nie radzą sobie dobrze, jest zgodna z szerszymi badaniami tendencji wskazującymi, że najbiedniejsze rodziny samotnych matek doświadczyły spadku dochodów w okresie po reformie.

zmniejszyła się liczba kobiet korzystających z opieki społecznej

jak wspomniano wcześniej, kobiety, które kiedyś korzystały z opieki społecznej i odeszły z opieki społecznej, nie są jedynymi dotkniętymi reformą opieki społecznej. Niektóre kobiety zdecydowały się nie ubiegać o zasiłek po reformie, być może zniechęcone wymogami pracy i innymi nowymi mandatami, które wynikają z bycia na zasiłku, i być może wystarczająco zachęcone przez dobrą gospodarkę, aby pozostać poza opieką i pracą. Inne kobiety ubiegały się o zasiłek, ale zostały odrzucone.

ponad dwadzieścia stanów ma formalne programy dywersyjne, które zachęcają kobiety poprzez zachęty finansowe i inne środki do nie wchodzenia na rolki opieki społecznej. Ponad trzydzieści państw ma albo politykę dywersji lub nałożyły wymagania dotyczące pracy, które muszą być spełnione przed uprawnieniem do świadczeń.

spadek liczby kobiet przystępujących do TANFONÓW był bardzo duży w erze poreformacyjnej. W niektórych państwach spadek liczby osób przystępujących do zasiłku opiekuńczego jest ważniejszy ilościowo niż wzrost liczby osób wyjeżdżających w związku ze spadkiem liczby spraw. To stwierdzenie rzuca inne światło na spadek liczby spraw i pokazuje, że istnieje ważna grupa kobiet, innych niż osoby opuszczające szkołę, których zatrudnienie, zarobki i dochody powinny być interesujące dla decydentów politycznych.

Niestety do tej pory nie przeprowadzono badań, które badałyby tę grupę, więc ich status zatrudnienia i samopoczucie pozostaje nieznane. Jednakże badania, które wykazały znaczny po reformie wzrost wskaźników zatrudnienia samotnych matek jako całości, a które koniecznie łączą zarówno te, które opuściły opiekę społeczną, jak i te, które nie weszły na rynek pracy, zdecydowanie sugerują, że wskaźniki zatrudnienia kobiet, które nie chcą wejść do systemu opieki społecznej, są wysokie.

kwestie Reautoryzacji

ogólny obraz zatrudnienia wśród samotnych matek w wyniku reformy opieki społecznej jest korzystny, wskazując na powszechną pracę wśród byłych osób korzystających z opieki społecznej i wśród samotnych matek o niskich dochodach jako całości. Przy takim osiągnięciu, ponowna autoryzacja powinna koncentrować się na politykach, które rozwiązują pozostałe problemy.

istnieją dwa główne problemy, które zasługują na uwagę. Jednym z nich jest szeroka kwestia sposobów poprawy dochodów kobiet, które opuściły opiekę społeczną w celu podjęcia pracy. Zyski z dochodów są zbyt skromne dla zbyt wielu rodzin, przy czym zyski z dochodów są niewystarczające, aby przeciwdziałać obniżkom świadczeń, a wskaźniki ubóstwa-choć niższe niż w przypadku rodzin pozostających na zasiłku-pozostają wysokie. Poza koniecznością zwiększenia dochodów byłych rodzin opiekuńczych dla własnego dobra, zyski z opuszczania opieki społecznej będą konieczne w dłuższej perspektywie, aby zapewnić kobietom zachęty finansowe do opuszczania opieki społecznej w celu podjęcia pracy. Podczas gdy sankcje i wymogi dotyczące pracy mogą nadal być wykorzystywane do zmuszania kobiet do pracy, będą one działać o wiele skuteczniej, jeśli zachęty finansowe będą działać w tym samym kierunku.

większe wsparcie dla rodzin pracujących w postaci zwiększonej pomocy w zakresie opieki nad dziećmi, pomocy w transporcie i innych usług związanych z pracą może znacznie zwiększyć motywację do pracy. Przeniesienie większej liczby kobiet z pracy w niepełnym wymiarze godzin do pracy w pełnym wymiarze godzin byłoby kolejnym kierunkiem, ale takie podejście ma ograniczenia, jeśli odpowiednia opieka nad dziećmi i transport nie są dostępne. Możliwe jest również zapewnienie silniejszych zachęt finansowych za pomocą państwowych EITC i zwiększonego lekceważenia zarobków TANF, chociaż ta ostatnia Polityka utrzyma rodziny na rolkach TANF dłużej. Znaczna poprawa sytuacji poza tym może wynikać jedynie ze zwiększonych zarobków. Wymaga to rozszerzenia polityki mającej na celu utrzymanie zatrudnienia, podnoszenie kwalifikacji i szkolenie zawodowe. Państwa dopiero teraz zaczynają myśleć o tego rodzaju politykach i mają przed sobą długą drogę, zanim takie polityki będą powszechne i będą miały znaczący wpływ na dochody.

drugą ważną kwestią jest to, jak opracować politykę pomocy rodzinom, które mają szczególne trudności w znalezieniu zatrudnienia. Rodziny te są czasami nazywane „trudnymi do obsługi”, chociaż określenie to nasuwa pytanie, jakiego rodzaju usługi są potrzebne. Jednym z ważnych wyników analizowanych tutaj badań jest to, że wiele z tych rodzin nie znajduje się w TANF ani w żadnym innym ważnym programie opieki społecznej. Raczej są już zdani na siebie, poza opieką społeczną i mają bardzo niskie dochody. Każdy zestaw usług, który jest skierowany głównie do samych odbiorców TANF, przy założeniu, że rodziny w najbardziej niekorzystnej sytuacji są nadal na rolkach, nie dotrze do tych rodzin. Fakt ten wymaga znacznego rozszerzenia pomocy dla ludności spoza TANF. Niektóre stany, zwłaszcza Wisconsin, uczyniły taką ekspansję głównym celem, ale większość stanów jest daleka od głębokiej penetracji tej populacji za pomocą usług i programów.

większość obserwatorów już zdaje sobie sprawę z tego, że opracowanie skutecznej polityki mającej na celu przeniesienie rodzin niepracujących do stabilnej pracy będzie bardzo trudne, biorąc pod uwagę powagę trudności, z jakimi borykają się te rodziny. Trudności te obejmują niski poziom wykształcenia i umiejętności zawodowych, poważne problemy zdrowotne (zarówno fizyczne, jak i psychiczne), nadużywanie substancji i przemoc domową. Wiele zazębiających się i nakładających się zestawów problemów, z którymi borykają się te rodziny, powinno dać pauzę wszelkim optymistycznym poglądom, że łatwe rozwiązania doprowadzą do stałego zatrudnienia i znacznych zysków.

biorąc pod uwagę te trudności, potrzebna jest bardziej otwarta dyskusja na temat polityki pomocy dla rodzin, które są mało prawdopodobne, aby osiągnąć znaczny wzrost zatrudnienia w perspektywie krótkoterminowej lub nawet średnioterminowej. Długoterminowa pomoc gotówkowa wraz ze szkoleniem zawodowym, ubezpieczeniem zdrowotnym i lepszymi programami mającymi na celu zmniejszenie nadużywania substancji, problemów ze zdrowiem psychicznym i przemocy domowej musi być skierowana do tej populacji, niezależnie od kwestii zatrudnienia. Chociaż obecnie obowiązujące silne zachęty do pracy powinny pozostać, nadal zapewniając tym samym rodzinom zachęty finansowe do pracy na wyższych szczeblach niż obecnie, samo wzmocnienie wsparcia i dalsze zwiększanie zachęt do pracy nie zapewnią tym rodzinom większej pomocy.

praktycznie wszystkie państwa podjęły już kroki w celu opracowania programów dla tych rodzin. Państwa zaczęły identyfikować rodziny z poważnymi problemami, które są przeszkodami w pracy, a następnie projektować dla nich odpowiedni zestaw usług. Jednak państwa muszą dalej rozwijać te programy przed pomyślnym zestaw procedur identyfikacji i odpowiedniej struktury świadczenia usług jest ustalona. Koordynując leczenie dla tych rodzin z programami zatrudnienia, państwa mogą wykorzystać swoją zdolność do wykonywania zwolnień z wymogów pracy i terminów jako strategię krótkoterminową. Należy jednak wdrożyć bardziej aktywną i agresywną politykę w celu zaspokojenia potrzeb tych rozpadających się rodzin, zarówno na TANF, jak i poza nim.