okres Shang rząd, Administracja, Prawo

natura Shang 商 (XVII-XI w.). P. n. e.) państwo jest nadal słabo poznane. Złożoność wzorców osadniczych w Erligang 二里崗 i Anyang 安 indicate wskazuje na wysoki stopień specjalizacji funkcjonalnej, a także Kontroli Terytorialnej. Jednak inskrypcje kości wyroczni ujawniają, że państwo Shang w swojej późniejszej fazie nie posiadało integralności terytorialnej i polegało na działaniach militarnych (zob. wojsko Shang) na sojusznikach i podwładnych. Co więcej, król często podróżował po kraju, aby utrzymać polityczną integralność swojego państwa (Eno 2009: 42). Królowie Shang rządzili przez złożoną i wysoce warstwową rządową sieć murowanych miast, z „obszarem łowieckim” służącym jako most między domeną królewską a stolicą (Chang 1980: 158, 210).

słowo shang 商 w inskrypcjach kości wyroczni zawsze odnosi się do miasta, a nie państwa lub dynastii (Chang 1980: 211). Kwang-chih Chang zakłada, że było położone w znacznej odległości od Anyang (i być może jest zakopane w mule równiny Żółtej Rzeki) i służyło jako stałe centrum świata Shang w przeciwieństwie do mobilnych rezydencji z epoki pre-dynastycznej i wczesnej dynastycznej. Nazwa Yin 殷, która pojawia się w użyciu w okresie Zhou 周 (XI w.-221 p. n. e.) źródła, nie występuje w inskrypcjach kościanych wyroczni. W tym ostatnim Anyang jest nazywany zi yi 茲邑 „tą osadą”. Yin może nie być nazwą rezydencji, ale większej domeny lub było później odniesieniem do wszystkich „zrujnowanych miast” (xu 虛) Shang (Chang 1980: 70).

obszar, na którym znaleziono szczątki podobne do Shang (od Pekinu na północy Po rzekę Jangcy na południu) jest większy niż obszar, który dynastia Shang mogła kontrolować politycznie lub militarnie. „Shang” może zatem być nazwą zarówno cywilizacji, jak i państwa (Chang 1980: 271).

głowa państwa

głowa państwa (yuanshou 元首, słowo po raz pierwszy widziane w konfucjańskim klasycznym Shangshu 尚書, Ch. Yi Ji 益稷) był panem (Hou 后, właściwie lustrzaną formą Jun 君) lub „królem” (Wang 王). Termin Di 帝, wydaje się, mówili przywódcy plemion prehistorycznych Chin lub „klan przodków”, jak w nazwisku Juan Di 黃帝 „Żółty Cesarz”, Di Yao 帝堯, Shun Di 帝舜, lub Di Ku 帝嚳, a także jest używany do określenia przodków Xia 夏 (21-go do 17-go grosza. P. n. e.) i dynastii Shang, jak (Di) Jiong 帝扃 lub di Xin 帝辛. Imię Di zostało nadane przez Shanga Najwyższemu bóstwu (zob. religia Shang).

mitologia utrzymuje, że w najstarszych czasach, pod rządami Pięciu Cesarzy (Wu Di 五帝), panowanie nad ziemią (Tianxia 天下, chińska oecumene) zostało przekazane (shanrang 禪讓) niespokrewnionej osobie o wysokich cechach moralnych, jak na przykład w przypadku Yao, który oddał „świat” w ręce swojego zięcia Shuna, który wykazywał się bardziej synowskim zachowaniem niż własny syn Yao, dan Zhu 丹朱. YU Wielki 大禹, założyciel dynastii Xia, był pierwszym, który uporządkował sukcesję tego własnego syna Qi 啟 i zapoczątkował rządy dynastii. Istnieją jednak również stwierdzenia w książkach Zhushu Jinan 竹書紀年 „Bamboo Annals”, Zhoushu Suoyan 汲冢瑣語 (cytat w shitong 史通), Xunzi子子 (Ch. Zhenglun 正論), hanfeizi子子 (Ch. Shuoyi 說疑) i shanhaijing 山海經 (Ch. Hainei xijing 海內西經) mówiący o rodzaju uzurpacji tronu przez Shuna na gruncie malejących standardów moralnych Yao.

wiele mitów mówi o konfliktach między wczesnymi władcami a ich ministrami, jak Bo Yi 伯益 w przypadku Qi we wczesnym okresie Xia, yi Yin 伊尹 w przypadku króla Tai Jia 太甲 (trad. R. 1753-1721 p. n. e.), a w przypadku króla Cheng 周成王 (trad. R. 1116-1079 p. n. e.) z dynastii Zhou. Konflikty te mogły nie być wyłącznie walkami o władzę, ale roszczeniami do tronu opierającymi się na pokrewieństwie.

znak 王 jest w rzeczywistości wizerunkiem topora, który służył jako symbol władzy (Bai 1996: 108). W późniejszej kosmologii, jak widać w słowniku postaci Shuowen jiezi文文文 z późniejszego okresu Han 後漢 (25-220 n. e.), postać została zinterpretowana jako symbol połączenia (丨) między trzema (三) królestwami nieba, ziemi i ludzi.

Kiedy król Shang zmarł, nadano mu numer (jeden z dziesięciu Niebiańskich łodyg shi tiangan 十天干, kalendarz) zgodnie z pewnym systemem liczbowym w rodowej świątyni (miaohao 廟號, później słowo określające nazwę świątyni). Liczba ta odnosiła się do dnia dziesięciodniowego tygodnia, w którym składano ofiary temu konkretnemu przodkowi (zob. religia Shang). Sporadycznie używa się pośmiertnych tytułów (yi 謚) opisujących osobisty charakter zmarłego króla, jak Wu Ding 武丁 „martial IV” (trad. R. 1324-1266), Kang Ding 康丁 „strong IV” (trad. R. 1219-1199), lub Wen Ding 文 文 „Cultured IV” (trad. R. 1194-1192). Logika wykorzystania liczb tiangan jest nadal przedmiotem dyskusji. Wydaje się, że sukcesja krąży w obrębie dynastii, z zasadą, że sukcesja nie może pozostać w tej samej jednostce gan (Chang 1980: 178).

Co więcej, zwyczajowym sposobem sukcesji było to, że brat jako pierwszy sięgnął po TRON, podczas gdy zmarły syn króla miał tylko drugie prawo.

Tak więc Tai Geng 太庚 (trad. R. 1691-1667) został zastąpiony przez jego synów Xiao Jia 小甲 (trad. R. 1666-1650), Tai Wu 太戊 (trad. R. 1637-1563) i Yong Ji 雍己 (trad. R. 1649-1638); Yong Ji został zastąpiony przez synów Tai Wu Zhong Ding 中丁 (trad. R. 1562-1550), Bu Ren 卜壬 (Wai Ren 外壬, trad. R. 1549-1535) i Jian Jia 戔甲 (hedan Jia 河亶甲, trad. R. 1534-1526); Zu Yi 祖乙 (trad. R. 1525-1507), syn Zhong Ding, został zastąpiony przez jego synów Zu Xin 祖辛 (trad. R. 1506-1491) i Qiang Jia 羌甲 (Wo Jia 沃甲, trad. R. 1490-1466); Zu Ding 祖丁 (trad. R. 1465-1434), syn Zu Xin, został zastąpiony (po przerwaniu panowania przez jego kuzynkę Nan Geng 南庚, trad. R. 1433-1409) przez jego synów Yang Jia 陽甲 (trad. R. 1408-1402), Pan Geng 盤庚 (trad. R. 1401-1374), Xiao Xin 小辛 (trad. R. 1373-1353) i Xiao Yi 小乙 (trad. R. 1352-1325); Wu Ding, syn Xiao Yi, pozostawił TRON swoim synom Zu Ji 祖己 (?) i Zu Geng 祖庚 (trad. R. 1265-1259), którego następcą został jego brat Zu Jia (trad. R. 1258-1226) son Kang Ding 康丁 (trad. R. 1219-1199).

chińscy uczeni rozróżniają trzy wzorce sukcesji: w pierwszej połowie dynastii następcą tronu był syn najstarszego brata – w tym okresie walki o sukcesję były powszechne; po tej fazie pojawił się zwyczaj, że do tronu pretendował syn najmłodszego brata; sukcesja ostatnich pięciu pokoleń polegała na tym, że z ojca na syna, co było powszechne aż do końca Cesarstwa chińskiego (Wang and Yang 1996: 219).

system liniowy Shangów rozróżniał „bezpośrednie linie” (Dashi 大示, tj. Dazong 大宗) i „boczne linie” (xiaoshi 小示, tj. xiaozong 小宗). Małżonkowie królów z linii bezpośredniej (xianbi 先妣) składali ofiary. Tylko synowie głównych małżonków mieli prawo do sukcesu. Większość królów Shang miała więcej niż jednego głównego małżonka, jednak od czasów panowania Kang Ding, każdy władca miał tylko jednego małżonka (bi 妣, Bai 1996: 109, Wang i Yang 1996: 219) – i to jest dokładnie czas, kiedy sukcesja najstarszego syna stała się powszechna. Walki o sukcesję pojawiły się w przypadku, gdy kilku głównych małżonków urodziło syna. Inskrypcje z kości wyroczni wskazują, że miał miejsce proces uznania nowonarodzonego syna przez króla. Tylko uznany syn miał prawo do sukcesu. Być może został oznaczony „numerem” swojej matki.

podejmowanie decyzji politycznych

podejmował król i jego personel doradców lub doradców. Tradycyjne źródła liście sześć gabinetów ministrów (Liu Qing 六卿) w trakcie Xia okresie, a mianowicie „proso człowiekiem” (z 稷), na „prostownik pasterzy” (muzheng 牧正), na „prostownik dla trenerów” (chezheng 車正), woda oficjalna (shuiguan 水官), czyli „starosta urzędników” (qiuren 遒人), duży rozdrabniacz (dali 大理, swego rodzaju minister sprawiedliwości), a inspektor urzędników (sefu 嗇夫) (Buy-1996: 189, 262-263).

komentarz Han-okres naukowiec Zheng Сюаня 鄭玄 (127-200) o rozdziale Ganshi 甘誓 z programem shangshu mówi, że „sześć ministrów” kreator proso (samolot 后稷, patrz Również panowie z prosa), minister edukacji (na miejsca 司徒), podkomorzy dla obrzędów (zhizong 秩宗), dowódca kawalerii (Sima 司馬), żołnierz (Shi 士, odpowiedzialnych za funkcjonowanie wymiaru sprawiedliwości), i dyrektor fabryki (gonggong 共工, patrz Również Gong Gong). W inskrypcjach wyroczni nie znaleziono terminu Shang-okres dla głównego doradcy (Wang and Yang 1996: 223).

prawo suwerenności polegało na powoływaniu urzędników państwowych i podejmowaniu decyzji politycznych w formie dekretów (ling 令). W tym celu król zwołał (hu 呼) swoich ministrów. Nadzorował i kontrolował (jian 監, xing 省) pracę wszystkich funkcjonariuszy. Najwyższe dowództwo nad armią leżało w rękach króla. Nie mniej ważne, prawa jurysdykcyjne były również w rękach króla. Co więcej, król, szczególnie w późnym okresie Shang, działał jako środek komunikacji z przodkami i dociekania intencji Najwyższego przodka Shangdi. Był teokratą lub tearchą (zob. religia Shang).

za nierozstrzygnięte sprawy król zwołał wszystkich swoich podwładnych, co widać w decyzji Pan Geng o przeniesieniu stolicy. Jak opisano w rozdziale Pan Geng 盤庚 z Shangshu, król konsultował się ze swoimi ministrami i próbował ich przekonać. Ministrowie i oficjele również spotykali się, gdy król składał ofiary lub urządzał bankiety. Najwyraźniej można było przeciwstawić się decyzjom króla,co widać w źródłach historycznych na temat ostatnich dziesięcioleci okresu Shang. W niektórych nadzwyczajnych przypadkach król Shang zabijał swoich ministrów, jak Tai Jia, który zamordował Yi Yin, czy Di Xin, który zabił swojego wuja Bi Gan 比干.

ważne decyzje opierały się na wyroczniach, przynajmniej według oświadczenia w Zuozhuan 左傳 (aigong 哀公 28). Stosowanie wróżb w każdej z „trzech dynastii” (Xia, Shang, Western Zhou) jest również opisane w rytualnej klasycznej Liji 禮記 (ch. Biaoji 表記).

takie stwierdzenia nie mogą być potwierdzone przez archeologię i mogą wtedy i kiedy być ponownymi projekcjami z sytuacji okresu Zhou do starożytności, na przykład dotyczącymi treści „przemówień” wygłaszanych przez królów Xia i Shang do swoich ministrów.

informacje o podejmowaniu decyzji w okresie Shang pochodzą z wielu inskrypcji kości wyroczni odkrytych w ostatniej stolicy Shang niedaleko Anyang, Henan. Królowie Shang zadawali pytania dotyczące niemal wszystkich aspektów życia rytualnego, prywatnego i politycznego. Dotyczy to zwłaszcza kampanii wojskowych i być może miało to miejsce również wtedy, gdy rozważano przeniesienie siedziby królewskiej. Shangshu zawiera rozdział o takiej sprawie, Kiedy król pan Geng próbował przekonać swoich ludzi, aby przenieśli stolicę w inne miejsce. To, co archiwiści z okresu Zhou nazwali później „wolą nieba” (zgodnie z kosmologią Zhou) mogło być decyzją wywołaną wyrocznią, interpretowaną jako wola Shangdi, wysokiego Boga Shang.

centralne instytucje rządowe

instytucje rządowe z dynastii Shang są wymienione w przekazywanych źródłach, a także w wyroczniach kościanych. Terytorium kontrolowane przez dwór Shang nosiło nazwę neifu 內服. Domena Królewska (wangji 王畿) była znana pod nazwami jako Shang 商, Zhongshang 中商, zhongtu 中土, Dayi Shang 大邑商 itp., podczas gdy Terytoria w rękach regionalnych władców sprzymierzonych z Shangami były znane jako sifang 四方 „cztery outreaches”. Urzędnicy dworscy nazywali się Yin zheng bai bi 殷正百辟 lub Bai Liao Shu Yin 百僚庶尹 lub duoyin 多尹 (Bai 1996: 266). Imiona kilku głównych doradców są przekazywane, jak Yi Yin, Yin She 伊陟, Wu Xian 巫咸, Fu Yue 傅說 itp.

w późnym okresie Shang mogło istnieć trzech głównych doradców, prekursorów trzech Książąt (sangong 三公) okresu Zhou. Ostatnim doradcą króla Shanga był Chang 姬昌, wicehrabia Zachodu i założyciel Zhou (tj. Król Wen Z Zhou (jap. Yap. Yap.Yap.Yap.Yap.Yap.Yap.yap.yap.yap.Yap.Yap. Yap. Yap. Yap. Yap. Yap. Yap. Yap.

Urząd zhongzai 冢宰 lub zai 宰, właściwie „rzeźnika”, był pierwotnie urzędem nadzorcy królewskiego domu, jednak wydaje się, że urzędnicy przejęli niektóre funkcje króla, na przykład, gdy król Wu Ding obserwował trzyletnią żałobę i przestał komunikować się ustnie (Bai 1996: 267). W późniejszych wiekach Urząd zai był prekursorem Radcy naczelnego.

„wielu urzędników” (duoyin 多尹) lub „trzech urzędników” (sanyinyin) miało obowiązek przekazywać rozkazy króla, nadzorować pola domeny królewskiej i prace budowlane, organizować polowania lub organizować pościg za zbiegłymi jeńcami i niewolnikami. Słowo yin oznacza zarówno wysokich funkcjonariuszy, jak i niższych. Adjuncts jak shu 束 lub zu 族 wyjaśniają zakres obowiązków (w tym przypadku, być może nadzór nad osobami nieswojymi i obowiązki dla rodziny królewskiej).

wybór funkcjonariuszy był kwestią wróżenia, ale także osobistego wyboru i powiązań rodzinnych,Y et były pewne prymitywne początki bezosobowej formy organizacji rządu, nawet jeśli był on jeszcze zorganizowany w elastyczny i niesystematyczny sposób (Keightley 1999: 286-287).

drobni funkcjonariusze nazywali się xiaochen 小臣. Kontrolowali orki pól (xiaojiechen 小藉臣), pracowników (strony zhongren Xiao Chen 小眾人臣) lub pasterzy (muzheng 牧正, niuzheng 牛正, chuzheng 芻正, w dół 亞牧), i ponosi odpowiedzialność za stajnie królewskie (Maya 馬亞). Pasterze nazywani byli qiang 羌, swineherds shisi 豕司, psi handlers skrótowo Quan 犬. Nadzorców prac budowlanych nazywano sigong 司工 (prekursor słowa Sikong 司空 „minister lub roboty”), robotników duogong 多工 lub Baigong 百工.

naczelne dowództwo nad armią leżało w rękach króla, a on osobiście dowodził wyprawami. Uczeni zgadzają się, że nie było podziału na sferę cywilną i wojskową, dlatego też Królowa Fu Hao 婦好 jest wymieniana jako dowódca wojskowy we współczesnych źródłach (Wang and Yang 1996: 208, 230). Armia Królewska składała się z trzech pułków (shi 師). Dowódcy tych pułków (shizhang 師長) mieli taki sam status jak lordowie regionalni. Często używanym terminem dla wysokich dowódców jest słowo ya 亞, a shu 戍 jest nieco mniej prestiżowym tytułem oficerów wojskowych. Łucznicy (she 射) mieli wysoki status i są często wymieniani w inskrypcjach. Byli też dowódcy kawalerii (maya 馬亞), oficerowie kawalerii (duoma 多馬), dowódcy (shi 史), dowódcy obrony (Shu 戍) i dowódcy straży (Wei 衛).

bardziej osobiste sprawy króla były układane przez tzw. dowódców wschodnich i zachodnich (dongshi 東史, Xishi 西史, w przekazywanych źródłach zwanych Liushi 六事, „sześcioma namiestnikami”). Urząd woźnicy (yu 衘) był jednym z najważniejszych dla codziennych ruchów króla.

poza tym, były tam również osób zajmujących się zagadnieniami religijnymi, a mianowicie wróżbitów (duobu 多卜) pod kierownictwem szefa divincer (guanzhan 官占), учетчикам (taishi Ling 太史令), astronomowie (B 羲, on 和, patrz Również XI i on), astrologów (Shi 史), media i szamani (u 巫), tancerze (Wu 舞), i muzyka dyrektorów (GU 瞽). Król Wu Ding zatrudniał aż 70 osób, którym powierzono Wróżenie (duobu 多卜) (Wang i yang 1996: 232).

kilka tytułów osób służących w Pałacu wewnętrznym, prywatnych komnatach króla, jest wymienianych w źródłach historiograficznych, a także w inskrypcjach. Są to „bedchamber man” (qin 寢), który był odpowiedzialny za mieszkania małżonków, i służących lub niewolników (chen 臣). Ci ostatni czasami zajmowali wysokie stanowiska w Królewskim domu, ale w innych przypadkach mogli być ofiarami złożonymi w ofierze osobie przodków. Ważną pozycję zajmowali uczeni w piśmie (zuoce 作冊).

zwykli byli w kościanych inskrypcjach o nazwie duosheng 多生, odpowiadającej późniejszemu Baixing 百姓 „wielu rodzinom”.

Ziemia wewnątrz domeny królewskiej była podzielona na wielkości tian 田 „pola” i yi 邑 „osady”, te ostatnie były zbiorem kilku tian. Typowym obowiązkiem rządu centralnego była dbałość o oczyszczanie ziemi w celu utworzenia nowych pól uprawnych.

ziemie poza (wai 外, waifu 外服) domeną królewską znajdowały się w rękach panów regionalnych. Nazywany był tu 土 „glebą” i był interesujący dla królów Shang, ponieważ część żniw mogła zostać dostarczona na dwór.

reguła Regionalna

zewnętrzne zależności Shang, lokalnych władców, nazywano duobo 多伯, duotian 多田 lub duohou 多侯 (słowo duo 多 jest prekursorem późniejszej liczby mnogiej słowa Zhu 諸). Królowie Shangowie rozprawiali o żniwach we własnej domenie, ale zewnętrzne regiony (fang 方) nie były pod ich kontrolą.

inskrypcje kości wyroczni wspominają o 342 policjach poza Anyang, z których 38 panowało przez „Markizów” (hou 侯), 40 przez „wicehrabów” (bo 伯), 127 przez „earls” (zi子) i 86 przez „damy” (fu 婦) (Zhou 2000: 469-470).

słowo bo 伯 lub fangbo 方伯, zwykle tłumaczone jako „Earl”, wydaje się być używane w odniesieniu do lokalnych administratorów od początku. Oznaczał on lokalnego władcę, który był przez władców Xia/Shang akceptowany we wszystkich swoich prawach, ale rządził „w imieniu Xia / Shang”. Z tego powodu miejscowi lordowie regularnie odnawiali swoją przysięgę wierności Xia / Shang,składali hołd, brali udział w kampaniach wojskowych króla i od czasu do czasu przejmowali funkcje w rządzie centralnym (Bai 1996: 355-356).

nazwy lokalnych władców Znalezione w inskrypcjach kości wyroczni to hou 侯, bo 伯, zi子, nan 男 i ren 任, podczas gdy rozdział Jiugao 酒誥 z Shangshu wymienia tytuły (lub rangi?) hou, dian 甸 (tj. tian 田), nan, wei 衛 i bangbo 邦伯 (tj. fangbo, Wang and Yang 1996: 235-236). Słowa tian, dian i nan (田 „pole” plus 力 „pług/Siła”) pokazują, że każdy z tych panów mógł kontrolować pewną liczbę pól uprawnych. Małżonkowie królewscy byli również obdarzeni polami (feng di 封地, feng Tian 封田, Feng Jian 封建) do życia, podobnie jak książęta (stąd tytuły zi 子 „syn” i Bo 伯 „wujek”) i wysokimi dostojnikami.

nie-krewni do królewskiego domu byli zwykle nazywani fang 方, jednak zdarzały się przypadki, że Shangowie akceptowali tych lokalnych Lordów jako sojuszników i nadawali im tytuły sugerujące bliższe stosunki, jako bo lub hou (Wang and Yang 1996: 237).

miejscowi lordowie przejęli obronę granic, karanie nieposłusznych Lordów, dostarczanie danin (skorupy żółwia, niewolników, Kości Słoniowej, skorupy krowy) i ogólną służbę królom Shang. Ten system Sojuszu jest nadal bardzo niedoskonale rozumiany, ponieważ nie jest możliwe przeniesienie systemu z okresu Zhou z powrotem do Shang-tym bardziej, że system rządów regionalnych w okresie Zhou jest nadal dyskutowany.

wiadomo, że władza polityczna Shangów miała wpływ na lojalność lokalnych władców. W czasach wewnętrznych zmagań, jak we wczesnym okresie Anyang, wielu panów odmówiło składania danin, a nawet zmusiło Shangów do szukania innej przestrzeni życiowej. Władcy tacy jak Pan Geng czy Wu Ding byli w stanie ustabilizować rządy Shangów i zmusić wielu lokalnych Lordów do składania hołdów i służenia politycznym projektom Shangów.

poza siecią sojuszy do świata okresu Shang należały Terytoria (duofang 多方), takie jak gongfang 𢀛 方, tufang 土方, qiangfang 羌方, Zhoufang, Zhaofang, Youfang, Renfang 人方 lub Yufang. Nie można ustalić podziału etnicznego ani językowego między nimi, a mogły istnieć różnice kulturowe.

małżeństwa między Królewskim domem Shang a wieloma lokalnymi lordami nie przebiegały zgodnie z politycznymi granicami. Granice te przebiegały płynnie, a Shang wygrywał i przegrywał z biegiem czasu. Wojny z miejscowymi panami były dość często prowadzone nie tylko dla kary, ale także dla korzyści ekonomicznych, takich jak dostęp do złóż miedzi lub studni soli (Chang 1980: 258).

system prawny

opór przeciwko rządom Shanga był powodem do nałożenia systemu kar. Zuozhuan (zhaogong 昭公 6 i 14) mówi o kodeksie karnym YU Wielkiego (YU Xing 禹刑) lub jego ministra Gao Yao 皋陶, który zawierał nie mniej niż 3000 artykułów. Oprócz buntu, trzy przestępstwa niepojętego zła (hun 昏), korupcji (mo 墨) i rabunku (zei 賊) były przestępstwami kapitałowymi. Istniała możliwość uwolnienia się od kary poprzez uiszczenie opłaty zastępczej (cytowane w wersji shiben本本, zob. shuzui 贖罪) i więzienia (huantu 圜土, wspomniany w nowej wersji zhushu Jinian i YU 圉 wymieniony w inskrypcjach kości wyroczni).

Zuozhuan (zhaogong 6) wspomina Kodeks karny Xia, Kodeks Tang doskonałego (Tang Xing 湯刑, Tang FA 湯法) o długości 300 artykułów i Kodeks Zhou, który został nazwany Jiu Xing 九刑 „dziewięć kar” – razem trzy kodeksy (sanbi 三辟).

dynastia Shang znała trzy rodzaje kar: karę śmierci (sixing 死刑), karę cielesną (rouxing 肉刑) i służebność karną (tuxing 徒刑).

kara śmierci jest włączona klanu ograniczoną odpowiedzialnością (zuzhu 族誅) i ścięcie (дапи 大劈), ale i okrutnych kar, jak jest przetwarzany do kiszonek (high 醢, opcji DOW {豆+殳}, DOE 剅, duet 剁), lub wyciąć serce (Pou 剖). W inskrypcjach kościanych Oracle jeńcy wojenni byli traktowani przez ich rozczłonkowanie (pisane jak 卯). Znak {它+殳} (warianty shi 𢻫, shi 施, chi 胣 i inne) może odnosić się do cięcia w plastry (Wang and Yang 1996: 261-262). Historia Shiji o tym, że przestępcy chodzą po płonącym filarze (paoluo 炮烙; 3 Yin benji) może odzwierciedlać zwyczaj palenia (jiao 烄, fen 焚) żywych osób podczas pewnych ofiar. Zwyczaj chowania osoby żywcem (mai 埋) był również częścią pewnych ofiar (zob. religia Shang).

kary cielesne były prekursorami pięć kar (Усин 五刑) w starożytności i obejmowało usunięcie stopy lub stawu kolanowego (Yue 刖, przyłożono do zdobyty uciekinierów), kastracja (gong 宮, Joh 椓), obcinanie nosa (Yi 劓), odcinając rękę (tylko wymienione w Hanfeizi), a tatuaż (墨 MO). O uwięzieniu wspomina się w wielu przypadkach w inskrypcjach kości wyroczni.

według przekazywanych źródeł (Shiji, 3 Yin benji, Mozi子子, ch. Shangxian 尚賢 B, Mengzi子子, ch. Gaozi子子 B) stosował się nawet do wysokich dygnitarzy jako doradca Fu Yue. Więzienie było również zarezerwowane do kontroli wysokich dygnitarzy, jak Wicehrabia Zachodu, który był przetrzymywany w areszcie w Youli. Wyrocznia-Kościana postać dla „więzienia” zawiera obudowę i rodzaj narzędzia służącego do utrzymywania stóp lub ramion więźnia, być może wczesną formę cangue. Inskrypcje wspominały o wielu więzieniach, w których trzymano niewolników.

oskarżeniami kryminalnymi wymienionymi w starożytnych źródłach pisanych są nieposłuszeństwo wobec wysokich urzędników króla, nieposłuszeństwo wobec dowódcy wojskowego, nieposłuszeństwo podczas spotkania królów z lokalnymi lordami, zaniedbanie obowiązków urzędowych, zaniedbanie obowiązków związanych z porami roku, nieposłuszeństwo wobec przemówień króla, lekceważenie wobec króla, podżeganie do nieposłuszeństwa w masach oraz bunt lub bunt. Księga Shangshu 商書 (cytat w języku lüshi Chunqiu 呂氏春秋, Ch. Xiaoxing 孝行) dodaje, że nie było większej zbrodni niż bycie synowskim (ZUI, mo Zhong Yu bu Xiao 罪莫重於不孝).

Kwang-chih Chang (1980: 200) określa cztery atrybuty w decyzjach prawnych, a mianowicie autorytet, zamiar powszechnego stosowania, obowiązek i sankcję. Spór między dwiema stronami był najwyraźniej możliwy, a przewodniczył mu sędzia (król). Amnestia króla była możliwa.

ponieważ władza przodków odgrywała kluczową rolę w Polityce Shang, wyroki były często wynikiem interpretacji wróżb. To samo dotyczy karnych kampanii wojskowych.

wydaje się, że w armiach Shang istniał rodzaj prawa wojskowego (Wang and Yang 1996: 266).

nawet jeśli Shangshu (ch. Duoshi 多士) podaje, że shangowie korzystali z archiwów (ce 冊) i statutów (Dian 典), do tej pory nie odkryto żadnych źródeł pisanych poza inskrypcjami z kości wyroczni i naczyń z brązu. Takie dokumenty archiwalne są wymienione w inskrypcjach oracle (Keightley 1999: 287).