panowanie Nabuchodonozora i w historii i pamięci historycznej

opis książki

Nabuchodonozor i (R. 1125-1104) był jednym z bardziej znaczących i odnoszących sukcesy królów, którzy rządzili Babilonią w okresie między upadkiem dynastii Kasyckiej w XII wieku pod koniec późnej epoki brązu, a pojawieniem się nowego, niezależna monarchia babilońska w ostatniej ćwierci VII wieku. W jego dynamicznym panowaniu Nabuchodonozor działał zarówno na frontach krajowych, jak i zagranicznych. Zaspokajał potrzeby tradycyjnych sanktuariów kultowych i związanego z nimi kapłaństwa w głównych miastach w całej Babilonii i rozpoczął kampanie wojskowe zarówno przeciwko Asyrii na północy, jak i Elamowi na wschodzie. Jednak późniejsza tradycja Babilońska uczciła go za jedno osiągnięcie, które nie było odnotowane w jego własnych inskrypcjach królewskich: powrót posągu Marduka, bóstwa Patronalnego Babilonu, z niewoli w Elamie.

panowanie Nabuchodonozora rekonstruuje historię rządów Nabuchodonozora I i, opierając się na teoretycznych metodach historycznych i zbiorowej pamięci, bada, w jaki sposób historie jego panowania zostały celowo wykorzystane przez późniejsze pokolenia Babilońskich uczonych i kapłanów do stworzenia pamięci historycznej, która rzutowała ich zbiorową tożsamość i odzwierciedlała wzrost Marduka do miejsca prymatu w Babilońskim Panteonie w 1 tysiącleciu pne. Bada również, w jaki sposób ta pamięć historyczna została wykorzystana przez miejską elitę w dyskursach o władzy. Nabuchodonozor i pozostał żywotnym symbolem, choć z malejącym skutkiem, co najmniej do III wieku p. n. e., kiedy to jego pamięć prawie całkowicie zanikła. Badanie to jest cennym źródłem dla studentów starożytnego Bliskiego Wschodu i Nabuchodonozora, ale jest również fascynującą eksploracją tworzenia pamięci i eksploatacji w starożytnym świecie.