PMC

dyskusja

tętniaki często występują z subtelnymi i niespecyficznymi objawami, ale diagnoza tętniaków jest kluczowa ze względu na katastrofalne powikłania, które mogą wystąpić. Śmiertelność pęknięcia AAA wynosi 81% (3), a interwencje takie jak naprawa tętniaka wewnątrznaczyniowego lub operacja otwarta są wykonywane w celu zapobiegania pęknięciu, gdy ryzyko pęknięcia jest znaczące (5).

patogeneza AAA jest procesem wieloczynnikowym, z podstawowymi składnikami genetycznymi, zapalnymi i autoimmunologicznymi (7, 8). Po uformowaniu się tętniaka zidentyfikowano wiele czynników związanych z większym ryzykiem pęknięcia, w tym maksymalną średnicę tętniaka, szybkość wzrostu wielkości tętniaka, nadciśnienie tętnicze, wiek, historia palenia tytoniu, POChP, rozstrzenie oskrzeli i historia rodzinna tętniaków (9-11).

wśród tych czynników, maksymalna średnica AAA pozostaje najbardziej rozpowszechnionym kryterium przewidującym ryzyko pęknięcia AAA (5, 11). Istnieje bezpośredni związek między wielkością tętniaka a ryzykiem pęknięcia, chociaż sam rozmiar nie jest odpowiednim predyktorem. Inne parametry, w tym szybkość rozszerzania AAA, grubość skrzepliny wewnątrzczaszkowej i naprężenie ściany, odgrywają rolę (5). Nawet w przypadku bezobjawowych, niezakłóconych tętniaków, naprawa tętniaka jest wskazana, gdy tętniak przekracza 5,5 cm u pacjentów z akceptowalnym ryzykiem chirurgicznym (1).

w ostatnich latach ultradźwięki stały się coraz bardziej użytecznym modalnością do początkowego wykrywania i pomiaru wielkości AAA i wykazano, że mają czułość 98,9%, a swoistość 99% (6, 12). U pacjentów, u których podejrzewa się AAA, USG jest preferowanym wstępnym badaniem obrazowym i może być przeprowadzone przy łóżku (5, 6). Chociaż ultradźwięki są przydatne do identyfikacji tętniaków, ma ograniczoną zdolność do scharakteryzowania cech zbliżającego się pęknięcia. W niektórych przypadkach przydatność ultradźwięków może być ograniczona przez habitus ciała pacjenta, lub jelita gaz może przesłaniać wizualizacji aorty brzusznej (13).

Ogólnie Rzecz Biorąc, CT z kontrastem IV jest preferowaną modalnością obrazowania, gdy AAA zostało zidentyfikowane na USG lub gdy pacjent doświadcza ciężkich objawów, pulsacyjnej masy brzusznej lub ma znaczące czynniki ryzyka AAA (5). CT może ujawnić pęknięcie, cechy zbliżającego się pęknięcia, lub alternatywna diagnoza objawów pacjenta.

Po podaniu IV kontrastu tętniaki często ujawniają światło patentowe ze skrzepliną wyściełającą ściany tętniaka. Uważa się, że skrzeplina w murze chroni przed pęknięciem, a cieńszy skrzeplina w murze wiąże się z większym ryzykiem pęknięcia (14). W przypadku zbliżającego się pęknięcia, kontrast wzmocnione krwi mogą być postrzegane przenikanie do mural skrzepliny wyściełającej tętniaka. Ta ogniskowa rozszczepienie reprezentuje układ krwi wytłaczający się do niestabilnego skrzepu (10).

jeśli krew przenika poza skrzeplinę muralową, może podróżować wzdłuż wewnętrznego brzegu aorty i przepływać przez obwód zorganizowanego skrzepliny (15). W ten sposób powstaje znak „hiperatenuating crescent”, jak pokazano na Fig. 1. Hiperatenuating znak półksiężyca ma czułość 77% i swoistość 93% dla pęknięcia, pseudoaneurysm, lub wewnątrztwardówkowy krwiak stwierdzony w czasie operacji (16).

po rozciągnięciu się przez skrzeplinę ścienną krew może zacząć wyciekać przez ścianę naczynia. Małe wycieki mogą wystąpić bez szczerego pęknięcia i wykrwawienia. Małe wycieki aorty mogą być postrzegane jako płyn lub krwiak w jamie brzusznej. Często zbiory te są widoczne w mięśniu psoas lub zaciemniają przednią powierzchnię psoas (17).

w przypadku zbliżającego się pęknięcia konieczna jest szybka interwencja. W celu ustalenia planu ostatecznej terapii konieczna jest konsultacja z chirurgiem naczyniowym. Kontrola ciśnienia krwi jest ważna dla stabilizacji niezakłóconych tętniaków (5). W przypadku pęknięcia tętniaka wykazano anegdotycznie, że „hemostaza hipotensyjna” poprawia wyniki leczenia pacjentów (18). Chociaż lekarze powinni rozważyć odroczenie resuscytacji płynów, jeśli pacjent jest przytomny, a ciśnienie skurczowe wynosi co najmniej 50-70 mmHg (19). Resuscytacja o dużej objętości płynu może spowodować szybkie wykrwawienie do jamy brzusznej. Większe zapotrzebowanie na objętość transfuzji, jak również duże krwiaki zaotrzewnowe były związane ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zespołu ciasnoty jamy brzusznej, charakteryzującego się nadciśnieniem w jamie brzusznej i dysfunkcją wielonarządową (20).