Postępy w przeszczepie komórek macierzystych w SM

aktualizacja badań

małe, wstępne badanie w JAMA wykazało, że przeszczep hematopoetycznych komórek macierzystych (HSCT) może być bardziej skuteczny niż leki modyfikujące przebieg choroby u pacjentów z wysoce aktywną nawracająco-remisującą stwardnieniem rozsianym (MS).1 badanie jest pierwszym randomizowanym badaniem HSCT w nawracająco-remisującym stwardnieniu rozsianym. wyniki zostały opublikowane w Internecie w styczniu 15, 2019 w JAMA.

naukowcy odkryli również, że pacjenci leczeni HSCT mieli mniejszą progresję, a Więcej z nich nie miało oznak aktywności choroby niż pacjenci leczeni lekami modyfikującymi przebieg choroby. „Ten stopień poprawy nie został wykazany w badaniach farmaceutycznych nawet przy bardziej intensywnym DMT, takim jak alemtuzumab”, napisał pierwszy autor Richard Burt, MD, z Northwestern University Feinberg School Of Medicine (Chicago, IL) i współpracownicy.

Ustępująco-nawracające SM dotyczy około 85% pacjentów z SM.2 leczenie lekami modyfikującymi przebieg choroby, takimi jak interferony, glatirameracetat, fingolimod, natalizumab lub fumaran dimetylu, wiąże się z wysoką ceną-do 60 000 USD rocznie na pacjenta.3 ale leki te mogą tylko spowolnić postęp choroby, a nie zatrzymać go. U większości pacjentów ostatecznie dochodzi do nieodwracalnych uszkodzeń i postępującej niepełnosprawności, dla których nie istnieją skuteczne terapie.

HSCT może zaoferować szansę pozbyć się komórek odpornościowych, które powodują SM, w zasadzie dając układ odpornościowy nowy początek, aby poprawić wskaźniki remisji.

aby przetestować technikę, naukowcy przeprowadzili otwarte badanie, zwane Multiple Sclerosis International Stem Cell Transplant (Mist) trial. W badaniu wzięło udział 110 osób z nawracająco-nawracającym SM, umiarkowaną niepełnosprawnością i wysoce aktywnym SM (co najmniej dwa rzuty w ubiegłym roku pomimo leczenia modyfikującego przebieg choroby). Uczestnicy rekrutowali się z czterech ośrodków w USA, Europie i Ameryce Południowej w latach 2005-2016. W badaniu wzięło udział 66% kobiet, a średni wiek wynosił 36 lat.

naukowcy zrandomizowali 55 uczestników do niemieloablacyjnego autologicznego HSCT, który jest również nazywany „mini-przeszczepem” i wykorzystuje własne komórki macierzyste pacjenta z mniej agresywnym wstępnym leczeniem w celu zmniejszenia toksyczności. W grupie HSCT przed przeszczepieniem stosowano cyklofosfamid (200 mg / kg) i globulinę antytymocytarną (6 mg/kg). W badaniu przypisano również 55 uczestników do terapii modyfikującej przebieg choroby (DMT) o wyższej skuteczności lub z innej klasy niż leki przyjmowane w ubiegłym roku. Mediana obserwacji wynosiła 2 lata.

Results and take home points>

wyniki wykazały, że trzech pacjentów w grupie HSCT doświadczyło progresji choroby, podczas gdy 34 w grupie DMT. Grupa HSCT miała również znamiennie dłuższą medianę czasu do progresji choroby w porównaniu z DMT (HR, 0, 07; 95% CI, 0, 02-0, 24; p < .001). Mediana czasu do wystąpienia klinicznie istotnej progresji wynosiła 24 miesiące w grupie DMT i nie można jej było obliczyć w grupie HSCT z powodu zbyt małej liczby zdarzeń.

po roku odsetek nawrotów był również niższy w grupach z HSCT w porównaniu do DMT (1,92% vs 64.8%, odpowiednio, p <0, 001), A znamiennie więcej pacjentów w grupie HSCT nie wykazało aktywności choroby (98, 1% vs 20, 8%, p<0, 001).

Grupa HSCT wykazała również znaczną poprawę wyników w zakresie niepełnosprawności w skali roku (p <).001), mniej nowych zmian w badaniu MRI (p=0, 001) I poprawa jakości życia (p<0, 001), vs DMT. W przypadku HSCT nie stwierdzono zgonów ani toksyczności stopnia 4., takich jak zawał serca lub posocznica.

W powiązanym artykule redakcyjnym Harold Atkins, MD, FRCPC, 4 z Uniwersytetu w Ottawie,napisał, że badanie „zapewnia rygorystyczne wskazanie, że HSCT może być skutecznym leczeniem wybranych pacjentów z SM.” jednak, mimo że w badaniu nie odnotowano zgonów, wezwał do ostrożności w starannym doborze pacjentów do terapii.

wielu pacjentów biorących udział w badaniu miało umiarkowaną do ciężkiej toksyczność bezpośrednio po otrzymaniu HSCT. Zgony odnotowano, gdy ta sama technika została zastosowana w innych chorobach autoiummune.

podkreślił również, że grupa DMT mogła otrzymać leczenie nieoptymalne, co mogło mieć stronnicze wyniki na korzyść HSCT. Badanie rozpoczęto w 2005 r., a pacjenci mają teraz dostęp do potencjalnie bardziej skutecznych DMT. Ponadto w badaniu nie uwzględniono alemtuzumabu ze względu na obawy dotyczące jego działania immunologicznego.

stwierdził jednak: „nawet z ograniczeniami badania, wyniki potwierdzają rolę HSCT dostarczanego w ośrodkach, które mają doświadczenie w opiece klinicznej pacjentów z wysoce aktywnym SM.”

konieczne są większe, długoterminowe badania w celu potwierdzenia wyników i oceny długoterminowych wyników i bezpieczeństwa HSCT w SM.

Take Home Points

• Małe, wstępne randomizowane badanie otwarte sugeruje, że przeszczep komórek macierzystych był bardziej skuteczny niż leki modyfikujące przebieg choroby w wysoce aktywnym, nawracającym SM

• w porównaniu z lekami modyfikującymi przebieg choroby, HSCT był związany z mniejszą progresją choroby, większą remisją, mniej nawrotów, mniejszą niepełnosprawnością, mniej nowymi zmianami w MRI i lepszą jakością życia

• ekspert wzywa do ostrożności, ale mówi, że badanie wspiera rolę HSCT w SM

• większe, dłuższe badania konieczne do potwierdzenia wyników i ustalenia bezpieczeństwa HSCT w MS

1. Burt RK, Balabanov R, Burman J, et al. Wpływ niemyeloablacyjnego przeszczepu hematopoetycznych komórek macierzystych vs kontynuacja leczenia modyfikującego przebieg choroby na progresję choroby u pacjentów z nawracająco-nawracającym stwardnieniem rozsianym: randomizowane badanie kliniczne. JAMA. 2019;321:165-174.

2. Reich DS, Lucchinetti CF, Calabresi PA. Stwardnienie rozsiane. N Engl J Med. 2018;378:169-180.

3. Hartung DM, Bourdette DN, Ahmed SM, Whitham RH. Koszt leków na stwardnienie rozsiane w USA i przemyśle farmaceutycznym: zbyt duże, aby nie?Neurologia. 2015;84:2185-2192.

4. Atkins H. Przeszczep komórek macierzystych w leczeniu stwardnienia rozsianego. JAMA. 2019;321:153-155.



Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.