Praktyki ascetyczne w Nowym Testamencie | grecko-ortodoksyjna Katedra św. Jerzego
praktyki ascetyczne w Nowym Testamencie
na samym początku posługi Jezusa był „prowadzony przez Ducha”i wycofał się na pustynię, gdzie pościł. Mógł wybrać inną drogę, ale wskazywał nam drogę, którą musimy obrać, aby przygotować nasze ludzkie ciała do ostatecznego Zmartwychwstania. Podczas pobytu na pustyni brał udział w ” duchowej wojnie.”On” pościł czterdzieści dni i czterdzieści nocy.”Zmierzył się” z dzikimi bestiami.”
co oznacza pustynia? Jest to miejsce, w którym można medytować w pojedynkę, modlić się, pościć i zastanowić się nad najbardziej wewnętrzną esencją intensyfikującą ich duchową rzeczywistość. Pustynia jest miejscem, które oddziela nas od normalnej działalności życia świeckiego. Jest to miejsce, gdzie możemy być sami z Bogiem. Co najważniejsze, nasz Pan pokazał nam tę drogę i wzywa nas do naśladowania jego przykładu. Wszyscy jesteśmy wezwani, aby okresowo iść na „pustynię”.
w Ewangelii Mateusza Pan mówi: „Niech światło wasze tak świeci przed ludźmi, że mogą zobaczyć swoje dobre uczynki i mogą wielbić Ojca waszego, który jest w niebie.”(Mat 5:48)” dobrymi uczynkami”, o których mówi, są błogosławieństwa: Błogosławieni ubodzy, Błogosławieni cisi, błogosławieni łaknący, Błogosławieni czystego serca. Nie mówił tu o działaniach społecznych, ale o naszym rozwoju duchowym. Ideały te odnajdywane były w błogosławieństwach, w praktyce ascetycznej dla wszystkich prawosławnych chrześcijan.
Pan bardzo bezpośrednio prosi nas o doskonalenie siebie. On mówi: „bądźcie tedy doskonałymi, jako doskonały jest Ojciec wasz niebieski.”Wyraźnie mówi nam, że musimy pracować nad sobą, aby udoskonalić nasz sposób bycia. On nie tylko mówi nam, żebyśmy byli lepsi niż przeciętni, ale żebyśmy byli „doskonali” jak Bóg. Mateusz pokazuje nam, że pan zainicjował praktyki ascetyczne oprócz wycofania się na „pustynię”.”Jezus mógł znieść praktyki ascetyczne, ale oczyścił je i nadał im właściwy status w naszym życiu duchowym. Mamy je czynić, ale czynić je bez popisywania się, bez obłudy i chwały. On mówi: „strzeżcie się, abyście nie czynili sprawiedliwości waszej przed ludźmi, abyście byli przez nich widziani; albowiem wtedy nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebiesiech.”(Mat 6:1) on pokazuje nam, jak się modlić i poucza swoich uczniów, aby pościli, gdy zostanie zabrany. W pewnym momencie powiedział swoim uczniom, że nie są w stanie wypędzić diabła, ponieważ ten rodzaj może być wypędzony tylko przez modlitwę i post.(Mat 17:21 & Mark 9:29)
listy Pawła do Rzymian i Galatów są często używane przez tych, którzy sprzeciwiają się praktykom ascetycznym w imię modernizmu. Używają fragmentów tych listów, aby uzasadnić, że zbawienie jest wolnym darem Boga i że wszelkiego rodzaju dzieła, zwłaszcza działania ascetyczne, takie jak post, modlitwa, jałmużna i uwielbienie, są sprzeczne z wolną naturą łaski i wolnym darem zbawienia. Ten sposób myślenia zaprzecza tradycji, nauczaniu Ewangelii i doświadczeniu wielu świętych. Jest to sposób myślenia „albo / albo”, wierząc, że jeśli ktoś został zbawiony tylko przez wiarę, to nie jest zbawiony przez uczynki. Aby właściwie zrozumieć te dwa listy, trzeba rozróżnić między uczynkami w prawie rozumianym w judaizmie, a uczynkami w prawie jako oczyszczonymi przez Chrystusa. Nasze zbawienie nie opiera się ani na skrajności samej wiary, ani na samych naszych uczynkach. Obie te skrajności są fałszywe, ale zarówno wiara, jak i uczynki są konieczne. Bóg stworzył człowieka z wolną wolą na swój obraz. W rezultacie tego Bóg zapewnił nam synergiczną drogę do zbawienia, wymagającą od nas skorzystania z naszego wolnego wyboru. Bóg jest przyczyną, inicjatorem i tym, który dopełnia nasze zbawienie, ale jesteśmy zobowiązani do duchowej odpowiedzi na wolny dar łaski. Działania ascetyczne są odpowiednio umiejscowione w tej odpowiedzi. Potrzebujemy wewnętrznej dyscypliny, czyli czystości serca, aby dokonać właściwych wyborów. Nie ma to nic wspólnego z „dziełami prawa” w sensie Judaistycznym.
Paweł mówi mówiąc o swoim powołaniu i innych apostołów: „otrzymaliśmy łaskę i apostolstwo, aby doprowadzić do posłuszeństwa wiary dla jego imienia.”(Rz 1:4-5) idea „posłuszeństwa wiary” oznacza pełną aktywność duchową w odpowiedzi na łaskę Bożą. Wiąże się z ciągłym wysiłkiem duchowym. Wymaga wyboru i działania. Paweł pisze, że Bóg ” odda każdemu według jego uczynków.”(Rz 2, 6) nasze uczynki są ważne wraz z naszą wiarą.
Paweł radzi nam kontrolować nasze cielesne pragnienia. On mówi nam: „niech więc grzech nie króluje w waszym śmiertelnym ciele, aby być posłusznym Jego pożądliwościom. Nie poddaj swoich członków grzechowi jako broni prawości.”(Rz 6, 12) on widzi, że jesteśmy zaangażowani w duchową walkę. Mówi on, że najpierw musimy być w stanie kontrolować nasze cielesne pożądliwości, abyśmy mogli dokonywać wyborów, które pozwolą nam wypełniać zasady prawa.. Również słowo Broń oznacza, że jesteśmy zaangażowani w rodzaj duchowej walki.
pisze również: „wy, którzy byliście niewolnikami grzechu, z serca posłuszni…”(Rz 6, 17) wcześniej wspomniał o uniwersalnym aspekcie „prawa, które jest zapisane w sercach” ludzkości.(Rz 2, 15) Paweł mówi o najgłębszym aspekcie naszego życia wewnętrznego. Sugeruje posłuszeństwo, które pochodzi z serca i działania zgodnego z naukami apostolskimi. To nie jest to samo, co przestrzeganie pewnego rodzaju księgi reguł, ale sposób bycia tam, gdzie jesteśmy czystymi w naszych intencjach. Ta czystość jest tym, co należy rozwinąć, aby udoskonalić naszą istotę, abyśmy mogli zbliżyć się do Boga.
pisze na przykład: „proszę was tedy, bracia, przez miłosierdzie Boże, abyście złożyli ciała swoje ofiarą żywą, świętą, przyjemną Bogu, która jest waszą rozumną służbą.”(Rom !2: 1) w jego słowach świadczymy „służbę”, która jest działaniem i składamy nasze ciała jako „żywą ofiarę.”Paweł także nakazuje:” nie upodabniajcie się do tego świata, ale przemieniajcie się przez odnowienie waszego umysłu, abyście mogli dowieść, jaka jest ta dobra, przyjemna i doskonała wola Boża.”(Rz 12, 2) Paweł zakłada tutaj synergiczne działanie dwóch Woli, jednej woli Bożej, która trwa i wypełnia, i jednej, która jest wolą człowieka, która odpowiada i współpracuje. Nieustannie przypomina nam, że naszym celem jest życie w królestwie niebieskim, które nie jest z tego świata, ale na które musimy się przygotować.
w swoich listach do Koryntian porównuje życie duchowe do prowadzenia wyścigu i walki. Pisze: „czy nie wiesz, że ci, którzy startują w wyścigu, wszyscy biegają, ale ktoś otrzymuje nagrodę? Uruchom w taki sposób, że można go uzyskać. A każdy, kto walczy o nagrodę, jest umiarkowany we wszystkim. Teraz robią to, aby uzyskać nietrwałą koronę, ale my za nietrwałą koronę. Dlatego biegnę tak: nie z niepewnością. Tak walczę: nie jako ten, który bije powietrze. Ale ja dyscyplinuję moje ciało i poddaję je, aby nie zostać zdyskwalifikowanym, gdy zwiastuję innym..”(1 Kor 9, 24-27) kładzie tutaj nacisk na samokontrolę. Wykorzystuje analogie przygotowania do zawodów sportowych, gdzie trzeba ćwiczyć i ćwiczyć, aby uruchomić dobry wyścig. Pokazuje nam, że w życiu duchowym jest tak samo jak w lekkiej atletyce. Musimy ćwiczyć, przygotowując się jak dobry sportowiec do zawodów, jeśli chcemy osiągnąć nasz duchowy cel, aby stać się jak Bóg. Te ćwiczenia są naszymi ascetycznymi praktykami.
w całym Nowym Testamencie widzimy, że istnieje synergiczne podejście do naszego zbawienia i dlatego działania, które podejmujemy, aby poprawić lub oczyścić naszą ludzką kondycję, są dla nas ważne, abyśmy mogli podążać za naukami Chrystusa. Nie jest to coś, czego oczekują tylko mnisi. Jest to coś, w co wszyscy musimy się zaangażować, jeśli poważnie traktujemy nasze zbawienie. Ascetyczne dyscypliny są sposobem, w jaki ćwiczymy się, aby dostosować naszą ludzką wolę do woli Boga, abyśmy mogli żyć w jedności z nim i dzięki Jego łasce zostać wyniesieni do raju i życia wiecznego.
Ortodoksyjny sposób życia wyraźnie nie jest bierny, oparty tylko na wierze. Zarówno wiara, jak i uczynki w zakonie określonym przez Chrystusa, nie mylić z prawami Żydów, które Chrystus nadał nowemu znaczeniu, nie są konieczne. Ortodoksja nie jest wiarą, która rozróżnia dwa sposoby życia-monastyczny lub żonaty. Obie są akceptowane jako legalne ścieżki, chociaż jedna może być lepsza od drugiej. Droga, którą obieramy, jest taka, którą każdy z nas wybiera swobodnie. Musimy radzić sobie ze środowiskiem, które tworzy dla nas nasz wybór. Musimy oczyścić się poprzez samodyscyplinę, abyśmy mogli stać się doskonalsi i dążyć do naszego celu, aby stać się jak Bóg.