Sovereign State
2 Natura i historia
ślady tego, co obecnie nazywamy prawem międzynarodowym i traktatami, są tak stare, jak historia pisana. Dowody porozumień między państwami i władcami państw sięgają co najmniej czterech tysięcy lat; kronika porozumień dotyczących m.in. wojny i pokoju, zagranicznych kupców i ambasadorów, wszystkie wciąż żywe tematy tej dyscypliny. Można śmiało powiedzieć, że prawo międzynarodowe i traktaty figurują jako niezbędne cechy społeczeństwa ludzkiego, niezależnie od jakiejkolwiek definicji, opisu lub argumentu prawnego.
współczesna tradycja intelektualna związana z prawem międzynarodowym i traktatami wiele zawdzięcza prawu Rzymskiemu. Rzymski termin jus gentium, prawo narodów, określał reguły prawne odnoszące się ogólnie do cudzoziemców, gdy określone reguły obce były nieznane lub były w konflikcie. Były to Zasady uważane za tak podstawowe, że były wspólne dla wszystkich narodów. Stąd też, podobnie jak prawo naturalne, domniemywano, że prawo narodów istnieje bez pozytywnego wyrazu, np. w prawodawstwie. W prawie Rzymskim jus gentium zwykle było stosowane w sprawach prawnych dotyczących transakcji prywatnych, na przykład małżeństwa, testamentów i handlu.
pomimo swoich początków w rzymskim prawie prywatnym, prawo narodów zostało przyjęte przez europejskich prawników we wczesnych czasach nowożytnych w celu opisania pewnych publicznych stosunków prawnych. Na przykład w XVI wieku pisarze hiszpańscy, tacy jak Suarez i Vitoria, powoływali się na zasady jus gentium, aby argumentować, że korona hiszpańska zawdzięcza prawne obowiązki, na przykład podstawowe postępowanie humanitarne, wszystkim narodom, nawet rdzennym narodom podbitym przez Hiszpanię w obu Amerykach.
często domniemanym „ojcem” prawa międzynarodowego był Hugo Grotius (1583-1645), Holenderski prawnik zesłany do Paryża po stłumieniu Partii Liberalnej w Holandii. Już jako znakomity dyplomata, prawnik i teolog Grotius poświęcił resztę swojego życia sprawie pokoju. W samym środku katastrofalnej wojny trzydziestoletniej w Europie (1618-48) Grotius opublikował najsłynniejszą książkę prawa narodów, De iure Belli Ac Pacis, aby pokazać, że zasady i procesy prawne definiowały i ograniczały suwerenne prawa i agresję skądinąd gorzko podzielonych państw katolickich i protestanckich, i że takie zasady i procesy prawne miały nawet zastosowanie do stosunków między państwami chrześcijańskimi i Niechrześcijańskimi.
Grotius opracował teorię prawa, która do dziś stanowi podstawę współczesnego prawa międzynarodowego. Argumentował, że suwerenne państwa są zdefiniowane i związane dwoma rodzajami reguł prawnych wywodzących się z prawa narodów: prawem pozytywnym i prawem naturalnym. Pozytywne prawo narodów, wyrażone w traktatach i zwyczajach, powstało dzięki wyraźnej i dorozumianej zgodzie suwerennych państw. Naturalne prawo narodów, wyrażone w naturalnych prawach rozumu i religii, było wynikiem niezbędnych reguł wiążących wszystkich, nawet władców państw.
co najmniej pierwsza część teorii Grotiusa o jus gentium została szybko poślubiona pojawiającej się siedemnastowiecznej Teorii Politycznej, takiej jak teoria Hobbesa, zakładająca ideę suwerennych państw. Konsensualna teoria prawa narodów Grocjusza pomaga wyjaśnić, dlaczego traktaty, takie jak pokój Westfalski, który zakończył wojnę trzydziestoletnią w 1648 r., są prawnie wiążące: suwerenne państwa mają prawo zarówno do stanowienia przepisów wewnętrznych dla własnego terytorium, jak i do tworzenia przepisów zewnętrznych dla siebie poprzez porozumienie międzypaństwowe. Teoria prawna grotiusa wyjaśnia również, dlaczego suwerenne państwa nie powinny ingerować w wewnętrzne sprawy innych suwerennych państw: suwerenna władza narodu musi być ograniczona, aby suwerenna władza innych państw była chroniona. Takie międzynarodowe zasady prawne, które łączą suwerenne państwa z prawem międzynarodowym, nadal kierują stosunkami międzynarodowymi.
w jego wieku Jus gentium Grocjusza wzbudzało zainteresowanie wielu władców, w tym Gustawa Adolfa szwedzkiego, który podobno używał Książki Grocjusza jako poduszki podczas kampanii na wielu wojnach, a także na wielu uniwersytetach. W Niemczech, Holandii i Anglii utworzono katedry profesorskie w nowej dyscyplinie prawa narodów, rozpoczynając wylew prac naukowych opisujących i rozwijających tę dyscyplinę.
oczywiście nie wszyscy studenci byli zadowoleni ze swoich profesorów; jeden z najwcześniejszych uczniów znanego angielskiego profesora prawa, Williama Blackstone ’ a, zbuntował się przeciwko temu, czego nauczano go o prawie Narodów. W 1789 Jeremy Bentham (1748-1832) odrzucił termin prawo narodów jako wyznawany przez Blackstone’ a; Bentham argumentował we wstępie do zasad moralności i ustawodawstwa, że dyscyplina powinna zostać przemianowana na prawo międzynarodowe. Wynalezione przez Benthama słowo międzynarodowe z powodzeniem przeszło z prawa międzynarodowego do nazwania wielu innych dyscyplin, na przykład stosunków międzynarodowych, polityki międzynarodowej i ekonomii międzynarodowej.
mniej lub bardziej przypadkowo, Bentham zmienił nie tylko termin, ale samą definicję dyscypliny. Klasyczna definicja prawa narodów przez grotiusa i Blackstone’ a skupia się na zasadach prawnych i procesach generowanych przez więcej niż jedno państwo. Definicja prawa międzynarodowego Benthama koncentruje się jednak na przedmiotach dyscypliny; Bentham powiedział, że są to tylko państwa i państwa. Klasyczne jus gentium traktuje zarówno jednostki, jak i państwa jako swoich poddanych, posiadających prawa i obowiązki oraz przystępujących do procesu prawnego. Ze względu na teorię Bentham odrzucał jednostki jako właściwe podmioty prawa międzynarodowego.
trzecia definicja dyscypliny, wraz z nowym terminem do jej opisania, została dostarczona przez amerykańskiego prawnika, Philipa Jessupa, gdy w 1956 roku zaproponował zastąpienie zarówno terminu „prawo narodów”, jak i terminu „prawo międzynarodowe” nowym terminem „prawo ponadnarodowe”. Jessup zdefiniował dyscyplinę prawa ponadnarodowego jako obejmującą wszelkie reguły prawne lub procesy, miejskie lub międzynarodowe, które mają związek z międzynarodowymi transakcjami jakiegokolwiek państwa, podmiotu lub osoby.
To może, ale nie musi mieć znaczenia, jak ktoś definiuje dyscyplinę. Na przykład reguła o wytyczeniu szelfu kontynentalnego nie tylko wywodzi się ze źródła wielopaństwowego, Traktatu, à la Grotius 's law of nations, ale odnosi się również do stosunków międzypaństwowych à la Bentham’ s international law, i dotyczy transakcji międzynarodowych à la Jessup ’ s transnational law. Stąd taka reguła łatwo mieści się w dyscyplinie opisanej przez wszystkie trzy definicje. Jednak innym razem różne definicje prowadzą do konfliktu. Na przykład, jeśli uważa się, podobnie jak Bentham, że tylko państwa mogą być podmiotami prawa międzynarodowego, to nie można wierzyć, że jednostki mają międzynarodowe prawa i obowiązki, na przykład, są chronione przez międzynarodowe prawo praw człowieka przed nadużyciami Państwa. Przeciwne stanowisko zajmują zazwyczaj ci, którzy podpisują się pod zwykłymi definicjami prawa narodów i prawa ponadnarodowego. Obecnie w praktyce, choć termin prawo międzynarodowe jest bardzo popularny, niektóre z jego wyłączności zostały złagodzone zarówno przez klasyczną tradycję prawa narodów, jak i przez współczesny sentyment wyrażony w prawie transnarodowym.