systemy opieki zdrowotnej – cztery podstawowe modele

fragment książki korespondenta T. R. Reida o międzynarodowej opiece zdrowotnej, zatytułowanej „The Healing of America: a Global Quest for Better, Cheaper, and Fairer Health Care.”Na naszej planecie jest około 200 krajów, a każdy kraj opracowuje własny zestaw rozwiązań dla realizacji trzech podstawowych celów systemu opieki zdrowotnej: utrzymania zdrowia ludzi, leczenia chorych i ochrony rodzin przed zrujnowaniem finansowym wynikającym z rachunków medycznych. Ale nie musimy studiować 200 różnych systemów, aby uzyskać obraz tego, jak inne kraje zarządzają opieką zdrowotną. W przypadku wszystkich lokalnych odmian systemy opieki zdrowotnej mają tendencję do podążania za ogólnymi wzorcami. Istnieją cztery podstawowe systemy:

Model Beveridge 'a

nazwany na cześć Williama Beveridge’ a, odważnego reformatora społecznego, który zaprojektował brytyjską narodową służbę zdrowia. W tym systemie Opieka zdrowotna jest świadczona i finansowana przez rząd poprzez płatności podatkowe, tak jak policja czy Biblioteka Publiczna. Wiele, ale nie wszystkie, szpitali i klinik jest własnością rządu; niektórzy lekarze są pracownikami rządowymi, ale są też prywatni lekarze, którzy pobierają opłaty od rządu. W Wielkiej Brytanii nigdy nie dostaje się ustawy o lekarzach. Systemy te mają zwykle niskie koszty na mieszkańca, ponieważ rząd, jako jedyny płatnik, kontroluje, co lekarze mogą zrobić i co mogą pobierać. Kraje korzystające z planu Beveridge ’ a lub jego wariacje to Wielka Brytania, Hiszpania, większość Skandynawii i Nowa Zelandia. HongKong nadal ma własną opiekę zdrowotną, ponieważ ludność po prostu nie chciała z niej zrezygnować, gdy w 1997 roku Chińczycy przejęli dawną kolonię brytyjską. Kuba reprezentuje skrajne zastosowanie podejścia Beveridge’ a; jest to prawdopodobnie najczystszy na świecie przykład całkowitej kontroli rządu.

Model Bismarcka

nazwany na cześć pruskiego kanclerza Otto von Bismarcka, który wynalazł państwo opiekuńcze jako część zjednoczenia Niemiec w XIX wieku. Pomimo swojego europejskiego dziedzictwa, ten system opieki zdrowotnej wyglądałby dość znajomo Amerykanom. Korzysta z systemu ubezpieczeń-ubezpieczyciele są nazywani „funduszami chorobowymi” – Zwykle finansowanymi wspólnie przez pracodawców i pracowników poprzez potrącanie wynagrodzeń. W przeciwieństwie do amerykańskiego przemysłu ubezpieczeniowego, plany ubezpieczeń zdrowotnych typu Bismarck muszą obejmować wszystkich i nie przynoszą zysku. Lekarze i szpitale w krajach Bismarcka są prywatni; Japonia ma więcej prywatnych szpitali niż USA. Chociaż jest to model multi-płatnika-Niemcy mają około 240 różnych funduszy-ścisłe regulacje dają rządowi znaczną część wpływu na kontrolę kosztów, jaki zapewnia model pojedynczego płatnika. Model Bismarcka można znaleźć oczywiście w Niemczech, Francji, Belgii, Holandii, Japonii, Szwajcarii i do pewnego stopnia w Ameryce Łacińskiej.

Model NFZ

system ten posiada elementy zarówno Korzysta z prywatnych dostawców, ale płatność pochodzi z rządowego programu ubezpieczeniowego, w który płaci każdy obywatel. Ponieważ nie ma potrzeby marketingu, nie ma motywu finansowego do zaprzeczania roszczeniom i nie ma zysku, te uniwersalne programy ubezpieczeniowe są zwykle tańsze i znacznie prostsze administracyjnie niż Amerykańskie ubezpieczenia profit. Pojedynczy płatnik ma tendencję do znacznej siły rynkowej w negocjowaniu niższych cen; na przykład system Kanady wynegocjował tak niskie ceny od firm farmaceutycznych, że Amerykanie odrzucili własne apteki, aby kupić tabletki na północ od granicy. Krajowe plany ubezpieczeń zdrowotnych kontrolują również koszty, ograniczając usługi medyczne, za które będą płacić, lub zmuszając pacjentów do czekania na leczenie. Klasyczny system NHI występuje w Kanadzie, ale niektóre nowo uprzemysłowione kraje — na przykład Tajwan i Korea Południowa — również przyjęły model Nhi.

Model Out-of-Pocket

tylko rozwinięte, uprzemysłowione kraje — być może 40 z 200 krajów świata — stworzyły systemy opieki zdrowotnej. Większość narodów na świecie jest zbyt biedna i zbyt zdezorganizowana, aby zapewnić jakąkolwiek masową opiekę medyczną. Podstawową zasadą w takich krajach jest, że bogaci otrzymują opiekę medyczną, a biedni pozostają chorzy lub umierają. W wiejskich regionach Afryki, Indii, Chin i Ameryki Południowej setki milionów ludzi przez całe życie nie chodzą do lekarza. Mogą jednak mieć dostęp do wiejskiego uzdrowiciela za pomocą domowych leków, które mogą być skuteczne przeciwko chorobie lub nie. W biednym świecie pacjenci mogą czasami porysować wystarczająco dużo pieniędzy, aby zapłacić rachunek za lekarza; w przeciwnym razie płacą w ziemniakach, kozim mleku, opiece nad dziećmi lub czymkolwiek innym, co mogą mieć do zaoferowania. Jeśli nic nie mają, nie otrzymują opieki medycznej. Te cztery modele powinny być dość łatwe do zrozumienia dla Amerykanów, ponieważ mamy elementy wszystkich z nich w naszym rozdrobnionym Narodowym aparacie opieki zdrowotnej. Jeśli chodzi o leczenie weteranów, jesteśmy Brytyjczykami lub Kubą. Dla Amerykanów powyżej 65 roku życia w Medicare jesteśmy Kanadą. Dla pracujących Amerykanów, którzy dostają ubezpieczenie w pracy, jesteśmy Niemcami. Dla 15% populacji, która nie ma ubezpieczenia zdrowotnego, Stany Zjednoczone to Kambodża, Burkina Faso lub wiejskie Indie, z dostępem do lekarza, jeśli możesz zapłacić rachunek z kieszeni w czasie leczenia lub jeśli jesteś na tyle chory, aby zostać przyjęty na oddział ratunkowy w szpitalu publicznym. Stany Zjednoczone są niepodobne do każdego innego kraju, ponieważ utrzymują tak wiele oddzielnych systemów dla oddzielnych klas ludzi. Wszystkie inne kraje przyjęły jeden model dla wszystkich. Jest to o wiele prostsze niż system Amerykański; jest sprawiedliwsze i tańsze.

Uwaga-model „Beveridge” Reida odpowiada temu, co PNHP nazwałoby narodową służbą zdrowia pojedynczego płatnika (Wielka Brytania); model” Bismark „odnosi się do krajów, które według PNHP używają non-profit” funduszy chorobowych „lub” modelu ubezpieczenia społecznego „(Niemcy); a” National health insurance ” odpowiada Narodowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu pojedynczego płatnika (Kanada, Tajwan). Model Reida „out-of-pocket” jest tym, co PNHP nazwałoby „rynkową” opieką zdrowotną. Niektóre kraje mają mieszane modele (np. Szwecja ma pewne cechy krajowej służby zdrowia, takie jak szpitale prowadzone przez rząd hrabstwa; ale inne cechy Narodowego ubezpieczenia zdrowotnego, takie jak lekarze opłacani na podstawie FFS). To wyjaśnia, dlaczego Reid mógłby zaklasyfikować skandynawskie systemy jako „Beveridge”, podczas gdy PNHP klasyfikuje je jako ” krajowe ubezpieczenie zdrowotne pojedynczego płatnika.”