Top 10 relikwie Jezusa Chrystusa
istnieje wiele świętych relikwii związanych z życiem Jezusa Chrystusa. Wiele z nich zostało odkrytych przed wiekami i wystawionych na sprzedaż. Niektóre nie są na wystawie, ale nadal dobrze znane. Ciesz się tą fascynującą listą i pamiętaj, aby wspomnieć o innych znanych ci w komentarzach.
mówi się, że święta Tunika Chrystusa była noszona przez Jezusa podczas jego ukrzyżowania lub krótko przed nim. Przechowywany jest w katedrze w Trewirze w Niemczech. W Ewangelii Jana żołnierze rzucali losy na to, kto otrzyma tunikę, ponieważ była utkana w jednym kawałku. Stąd nazwa, Bezszwowa Szata.
” wtedy żołnierze, gdy ukrzyżowali Jezusa, wzięli jego szaty (ta himatia) i podzielili je na cztery części, dla każdego żołnierza część i płaszcz (kai ton chitona). Teraz płaszcz był bez szwu, tkany w całości od góry w dół. Dlatego, mówili między sobą, nie łziemy go, ale rzucać losy dla niego, którego stanie. W ten sposób wypełniło się powiedzenie z Pisma Świętego: podzielili między siebie moje szaty (ta imatia) i na moją szatę (epi ton himatismon) rzucili losy” (Ew.Jana 19.23-24; cytując Septuagincką wersję Psalmu 21.18-19).
według legendy Helena, matka Konstantyna Wielkiego, odkryła bezszwową szatę W Ziemi Świętej w roku 327 lub 328 wraz z kilkoma innymi relikwiami, w tym prawdziwym Krzyżem. Według różnych wersji opowieści, albo zapisała ją w testamencie, albo wysłała do miasta Trier, gdzie Konstantyn mieszkał przez kilka lat, zanim został cesarzem. (Mnich Altmann z Hautvillers napisał w IX wieku, że Helena urodziła się w tym mieście, choć raport ten jest mocno kwestionowany przez większość współczesnych historyków.)
historia herbu Trewiru jest pewna dopiero od XII wieku. 1 maja 1196 roku arcybiskup Johann i z Trewiru konsekrował ołtarz, w którym znajdowała się bezszwowa Szata. Nie jest już możliwe określenie dokładnej historycznej drogi, którą Szata obrała, aby tam dotrzeć, więc wielu uważa ją za średniowieczne fałszerstwo. Różne próby konserwacji i odnowy przez wieki sprawiły, że trudno było określić, ile relikwii (jeśli jest prawdziwa) rzeczywiście pochodzi z czasów Jezusa. Nie przeprowadzono badań naukowych okazu. Stygmatyczka Therese Neumann z Konnersreuth stwierdziła, że szata Trier jest autentyczna.
Święta Lanca (znana również jako Włócznia Przeznaczenia, Święta włócznia, włócznia Longinusa, włócznia Longinusa lub włócznia Chrystusa) to nazwa nadana lancy, która przeszyła bok Jezusa, gdy wisiał na krzyżu w relacji Jana z ukrzyżowania.
Lanca (gr. λογχη, longche) jest wspomniana tylko w Ewangelii Jana (19,31-37), a nie w żadnej z Ewangelii synoptycznych. Ewangelia mówi, że Rzymianie planowali złamać nogi Jezusa, praktykę znaną jako crurifragium, która była metodą przyspieszania śmierci podczas ukrzyżowania. Tuż przed tym zdali sobie sprawę, że Jezus już nie żyje i że nie ma powodu, aby połamać mu nogi. Aby upewnić się, że nie żyje, rzymski żołnierz (nazwany w tradycji Pozabiblijnej Longinus) dźgnął go w bok. … ale jeden z żołnierzy przebił jego bok lancą (λογχη) i natychmiast wyszła krew i woda. – Jan 19:34
Święty Jan mówi, że w nocy między Wielkim czwartkiem a Wielkim piątkiem rzymscy żołnierze wyśmiewali Chrystusa i jego suwerenność, umieszczając cierniową koronę na jego głowie (Ew.Jana 19.12). Korona znajdująca się w paryskiej katedrze to krąg lasek połączonych ze sobą i trzymanych za złote nici. Ciernie były przymocowane do tego plecionego koła, które mierzy 21 centymetrów średnicy. Ciernie zostały podzielone na przestrzeni wieków przez cesarzy bizantyjskich i królów Francji. Istnieje siedemdziesiąt, wszystkie tego samego typu, które zostały potwierdzone jako pierwotne ciernie. Do relikwii Męki ofiarowanej w Notre-Dame de Paris należą fragment Krzyża, który przechowywany był w Rzymie i dostarczany przez świętą Helenę, matkę cesarza Konstantyna, gwóźdź męki i święta Korona cierniowa. Z tych relikwii Korona cierniowa jest bez wątpienia Najcenniejsza i najbardziej czczona. Pomimo licznych badań i wysiłków historycznych i naukowych, jego autentyczność nie może być poświadczona. Jest obiektem ponad szesnastu wieków żarliwej modlitwy chrześcijańskiej.
w tradycji chrześcijańskiej prawdziwy Krzyż odnosi się do rzeczywistego krzyża używanego podczas ukrzyżowania Jezusa. Dziś wiele fragmentów drewna uważa się za prawdziwe relikwie Krzyża, ale w większości przypadków trudno jest ustalić ich autentyczność. Rozprzestrzenianie się historii o odkryciu Prawdziwego Krzyża w IV wieku było częściowo spowodowane jego włączeniem w 1260 roku do bardzo popularnej książki Jacopo de Voragine ’ a Złota legenda, która obejmowała również inne opowieści, takie jak Święty Jerzy i smok. Fragmenty rzekomego Prawdziwego Krzyża, w tym połowa tablicy z inskrypcją INRI, są zachowane w starożytnej bazylice Santa Croce in Gerusalemme w Rzymie. Bardzo małe kawałki lub cząstki Prawdziwego Krzyża są podobno zachowane w setkach innych kościołów w Europie i wewnątrz krucyfiksów. Ich autentyczność nie jest powszechnie akceptowana przez wyznawców wiary chrześcijańskiej, a trafność doniesień o odkryciu Prawdziwego Krzyża jest kwestionowana przez wielu chrześcijan.
Całun Turyński jest najbardziej znaną relikwią Jezusa i jednym z, jeśli nie, najbardziej przebadanych artefaktów w ludzkim ciele.historia. Wierzący twierdzą, że całun jest tkaniną umieszczoną na ciele Jezusa Chrystusa w czasie jego pogrzebu, a obraz twarzy jest świętym obliczem Jezusa. Krytycy twierdzą, że artefakt opisuje Ukrzyżowanie Jezusa przez ponad tysiąc lat. Obie strony argumentacji wykorzystują dokumenty naukowe i historyczne, aby przedstawić swoją sprawę. Uderzający negatywny obraz został po raz pierwszy zaobserwowany wieczorem 28 maja 1898 roku, na odwrotnej płycie fotograficznej fotografa-amatora Secondo Pia, któremu pozwolono go sfotografować, gdy był wystawiany w turyńskiej Katedrze. Kościół katolicki ani formalnie nie zatwierdził, ani nie odrzucił Całunu, ale w 1958 Papież Pius XII zatwierdził obraz w związku z rzymskokatolickim nabożeństwem do Świętego Oblicza Jezusa.
Żelazna korona Lombardii jest relikwiarzem i jednym z najstarszych insygniów królewskich Europy. Korona stała się jednym z symboli Królestwa lombardzkiego, a później średniowiecznego królestwa Włoch. Przechowywany jest w Katedrze Monza, na przedmieściach Mediolanu. Żelazna korona jest tak zwana z wąskiego pasma żelaza około jednego centymetra (trzy ósme cala) w nim, mówi się, że została wybita z jednego z gwoździ używanych podczas ukrzyżowania. Zewnętrzny krąg korony składa się z sześciu segmentów z bitego złota częściowo emaliowanego, połączonych ze sobą zawiasami i osadzonych na dwudziestu dwóch kamieniach szlachetnych, które wyróżniają się reliefem, w postaci krzyży i kwiatów. Jego niewielkie rozmiary i konstrukcja na zawiasach sugerują niektórym, że pierwotnie była to duża armleta lub być może Korona wotywna; dla innych niewielkie rozmiary obecnej korony były spowodowane ponownym dostosowaniem po utracie dwóch segmentów, jak opisano w dokumentach historycznych.
welon Weroniki, który według legendy był używany do wycierania potu z czoła Jezusa, gdy niósł krzyż, jest powiedział także, aby nosić podobieństwo oblicza Chrystusa. Dziś kilka obrazów twierdzi, że jest zasłoną Weroniki. W Bazylice św. Piotra w Rzymie znajduje się obraz, który ma być tą samą Weroniką, którą czczono w średniowieczu. Bardzo niewiele kontroli jest rejestrowanych w czasach współczesnych i nie ma szczegółowych zdjęć. Najdokładniejsza odnotowana inspekcja XX wieku miała miejsce w 1907 roku, kiedy to jezuicki historyk sztuki Joseph Wilpert otrzymał pozwolenie na usunięcie dwóch szklanych płyt w celu sprawdzenia obrazu.
The Scala Sancta (English: Święte schody) są, zgodnie z tradycją chrześcijańską, schodami, które prowadziły do pretorium Poncjusza Piłata w Jerozolimie, na którym Jezus Chrystus stanął podczas swojej męki w drodze na próbę. Schody zostały podobno przywiezione do Rzymu przez św. Helenę w IV wieku. Przez wieki Scala Santa przyciągała chrześcijańskich pielgrzymów, którzy chcieli uczcić mękę Jezusa. Składa się z dwudziestu ośmiu schodów z białego marmuru, obecnie zamkniętych drewnianymi schodami, znajdujących się w budynku, który obejmuje część dawnego pałacu Laterańskiego, położonego naprzeciwko bazyliki św. Jana na Lateranie. Znajdują się one obok kościoła, który został zbudowany na ziemi przywiezionej z Góry Kalwarii. Schody prowadzą do Sancta Sanctorum, osobistej kaplicy wczesnych papieży w Pałacu Laterańskim, znanej jako kaplica św. Wawrzyńca.
obraz Edessy, znany jako Mandylion, został rzekomo wysłany przez samego Jezusa do króla Abgar V z Edessy, aby wyleczyć go z trądu, z listem odrzucającym zaproszenie do odwiedzenia króla. Historia tego obrazu jest produktem wieków rozwoju, podczas których obraz został utracony i pojawił się kilka razy. Dziś dwa obrazy twierdzą, że są Mandylionem, jeden to Święte Oblicze Genui w kościele św. Bartłomieja Ormian w Genui, drugi Święte Oblicze San Silvestro, przechowywane w kościele San Silvestro in Capite w Rzymie do 1870 r.obecnie w Kaplicy Matyldy w Pałacu Watykańskim, teoria, że obiekt czczony jako Mandylion od VI do XIII wieku był w rzeczywistości całunem Turyńskim, była przedmiotem dyskusji, ale obecnie jest w większości odrzucana jako hipoteza.
Święty Graal jest obiektem Świętym w literaturze i niektórych tradycjach chrześcijańskich, najczęściej identyfikowanym z naczyniem, talerzem lub kubkiem używanym przez Jezusa podczas Ostatniej Wieczerzy i o którym mówi się, że posiada cudowne moce. Związek Józefa z Arymatei z legendą Graala pochodzi z książki Roberta de Borona Joseph d ’ Arimathie (koniec XII wieku), w której Józef otrzymuje Graala z objawienia Jezusa i wysyła go wraz ze swoimi zwolennikami do Wielkiej Brytanii; opierając się na tym temacie, późniejsi pisarze opowiadali, jak Józef użył Graala, aby złapać Krew Chrystusa, gdy go wtrącał, i że w Wielkiej Brytanii założył linię strażników, aby ją chronić. Poszukiwanie Świętego Graala stanowi ważny fragment cyklu Arturiańskiego, pojawiający się po raz pierwszy w pracach Chrétiena de Troyes. Legenda może łączyć chrześcijańską tradycję z celtyckim mitem o kociołku obdarzonym specjalnymi mocami. Rozwój legendy Graala został szczegółowo prześledzony przez historyków Kultury: Jest to legenda, która po raz pierwszy połączyła się w formie romansów pisanych, wywodzących się być może z pewnych przedchrześcijańskich wskazówek folkloru, w późniejszych XII i na początku XIII wieku. Wczesne romanse Graala koncentrowały się na Percivalu i były wplecione w bardziej ogólną tkaninę Arturiańską. Niektóre legendy Graala przeplatają się z legendami o Świętym kielichu. Dzieło Leonarda da vinci przedstawia Świętego Graala jako pochodną sang real dosłownie oznaczającej świętą krew, tj. rodowód Krwi Jezusa z jego rzekomą żoną Marią Magdaleną, który do tej pory był ukrywany.