Węzły chłonne nadobojczykowe
nowotwory narządów wewnętrznych mogą osiągnąć zaawansowany etap przed wystąpieniem objawów. Na przykład rak żołądka może pozostać bezobjawowy podczas przerzutów. Jednym z pierwszych widocznych miejsc, w których nowotwory te przerzuty jest jeden z lewego nadobojczykowego węzła chłonnego.
węzły Virchowa pobierają zapas z naczyń chłonnych w jamie brzusznej, a zatem są wartowniczymi węzłami chłonnymi raka brzucha, szczególnie raka żołądka, raka jajnika, raka jąder i raka nerki, który rozprzestrzenił się przez naczynia chłonne i chłoniaka Hodgkina. Takie rozprzestrzenianie zwykle skutkuje znakiem Troisiera, czyli znalezieniem powiększonego, twardego węzła Virchowa.
lewe węzły nadobojczykowe są klasycznym węzłem Virchowa, ponieważ otrzymują drenaż limfatyczny większości ciała (z przewodu piersiowego) i wchodzą do krążenia żylnego przez lewą żyłę podobojczykową. Przerzuty mogą blokować przewód piersiowy prowadzący do niedomykalności do okolicznych węzłów Virchowa. Inną koncepcją jest to, że jeden z węzłów nadobojczykowych odpowiada węzłowi końcowemu wzdłuż przewodu piersiowego, a tym samym powiększeniu.
diagnostyka różnicowa powiększonego węzła Virchowa obejmuje chłoniaka, różne nowotwory złośliwe w obrębie jamy brzusznej, raka piersi i zakażenia (np. ramienia). Podobnie, powiększony prawy nadobojczykowy węzeł chłonny ma tendencję do drenażu nowotworów piersiowych, takich jak rak płuc i przełyku, a także chłoniak Hodgkina.