w sprawie jednostronnego wprowadzenia walut opartych na złocie

Kiedy prezydent USA Nixon jednostronnie ogłosił koniec wymienialności złota na dolara amerykańskiego w 1971 roku, nie tylko zapoczątkował koniec systemu Bretton Woods o stałych, ale regulowanych kursach wymiany, który rządził globalnym systemem monetarnym w erze powojennej. Doprowadził również do zakończenia globalnego „quasi-złotego standardu” 1, zgodnie z którym zagraniczne banki centralne mogły wymieniać swoje rezerwy dolarowe na złoto po kursie 35 USD za uncję złota, oficjalnej cenie złota ustalonej przez amerykański Skarb Państwa w 1934 roku. W tym czasie większość walut innych niż Dolar była już walutami fiducjarnymi, tzn. nie podlegały wymianie w złocie ani żadnym innym towarze fizycznym. Koniec wymienialności złota dolara i globalny system stałego kursu walutowego wokół dolara zasadniczo zerwał związek między prawnym środkiem płatniczym a złotem.2 w ten sposób wielkość bazy monetarnej pozostawała całkowicie w gestii krajowych banków centralnych, przy „braku rygorystycznej kontroli nad ilością pieniądza”.3 z biegiem czasu doprowadziło to do”gigantycznego wzrostu kredytu w stosunku do produktu krajowego brutto”.4

podczas gdy dolar pozostał główną walutą globalną, dominując w handlu międzynarodowym i transakcjach finansowych oraz pozostając zdecydowanie najważniejszą walutą rezerwową, rośnie zaniepokojenie destabilizującą rolą, jaką odegrał na międzynarodowych rynkach finansowych. „Pytaniem”, jak mówi Ferguson,

jest to, czy taki system jest po prostu zbyt inflacyjny i generuje zbyt dużo kredytów na całym świecie, aby był trwały, szczególnie biorąc pod uwagę możliwość, że waluta – dolar – może być jednostronnie amortyzowany przez rząd USA jako sposób na zmniejszenie jego zewnętrznych zobowiązań.5

Rozszerzenie w 2008 r.kryzysu subprime w USA w groźny globalny kryzys finansowy w znacznym stopniu obrazowało problemy związane z obecnym systemem opartym na dolarach, co doprowadziło do wezwań do reformy globalnego systemu walutowego6,ale bez skutku.

niepokój związany z obecnym globalnym systemem walutowym (lub niesystemowym) wzrósł w ciągu ostatnich lat, ponieważ banki centralne praktycznie wszystkich głównych gospodarek rozwiniętych prowadziły bardzo ekspansywną politykę pieniężną, z niekorzystnymi skutkami międzynarodowymi. Polityka luzowania ilościowego Rezerwy Federalnej spowodowała, że w marcu 2012 roku prezydent Brazylii Dilma Rousseff wyraziła swoje obawy związane z „Tsunami walutowym”, które przedostało się do gospodarek wschodzących.7 wyrażono również obawy dotyczące wpływu stałego wzrostu globalnej płynności na ceny aktywów finansowych i towarów.8

w odniesieniu do problemów obecnych systemów monetarnych fiducjarnych w ogóle, a w szczególności dominacji dolara amerykańskiego, niektórzy wezwali nawet do powrotu do pewnej zmienności międzynarodowego standardu złota.9 jednak szanse na jakąkolwiek znaczącą globalną reformę monetarną, nie mówiąc już o nowym światowym standardzie złota, są praktycznie zerowe. W związku z tym kilka gospodarek wschodzących podjęło już kroki w celu zmniejszenia swojej zależności od dolara amerykańskiego, negocjując dwustronne lub wielostronne systemy płatności i swapy walutowe oraz dywersyfikując swoje rezerwy walutowe z dolara.10

w tym kontekście niniejszy artykuł analizuje uzasadnienie jednostronnego wprowadzenia walut opartych na złocie oraz wyzwania i problemy związane z takim posunięciem. Zgodnie z definicją Bieli,

n najbardziej ogólne pojęcia, złoty standard oznacza system monetarny, w którym standardowa masa (tyle gramów lub Uncji) czystego złota określa jednostkę rozliczeniową, a standaryzowane kawałki złota służą jako ostateczny środek wykupu. Banknoty, czeki i elektroniczne przelewy środków są denominowane w złocie i są roszczeniami zwrotnymi na rzecz złota.11

nacisk w tym artykule będzie położony na jednym kraju wprowadzającym walutę opartą na złocie w izolacji, a nie na ożywieniu globalnego standardu złota. Jakie byłyby zalety jednostronnego powiązania waluty ze złotem? Jak można temu zaradzić i jakie byłoby ryzyko? Jednym z przykładów jest Rosja, gdzie czasami mówi się, że rząd rozważa taki krok, aby uwolnić się od dominacji dolara.

następna sekcja krótko omawia atrakcyjność (jednostronnego) powrotu do pewnego rodzaju złotego standardu. W dalszej części omówiono zagadnienia związane z jednostronnym wprowadzeniem wariantów złotego standardu. Na koniec analizujemy różne problemy związane z jednostronnym przyjęciem złotego kołka.

atrakcyjność powrotu do (jednostronnego) złotego standardu

jaka jest atrakcyjność powrotu do złotego standardu? Jak pisze Wolf, atrakcją

linku do złota (lub jakiegoś innego towaru) jest to, że wartość pieniądza najwyraźniej byłaby wolna od manipulacji przez rząd. Celem byłoby więc „depolityzowanie” pieniędzy. Argumentem przemawiającym za tym jest to, że w dłuższej perspektywie rządy zawsze będą nadużywać prawa do tworzenia pieniędzy do woli. Doświadczenie historyczne sugeruje, że tak właśnie jest.12

13

kilku historyków ekonomicznych zwróciło uwagę na zalety klasycznego złotego standardu, które przypisywano jako ułatwiające pierwszy okres globalizacji. W swojej przełomowej pracy a Monetary History of the United States, 1867-1960, Friedman i Schwartz piszą, że

ślepe, niepodpisane i quasi-automatyczne działanie złotego standardu okazało się dawać większą miarę przewidywalności i regularności – być może dlatego, że jego dyscyplina była bezosobowa i nieunikniona – niż celowa i świadoma kontrola sprawowana w ramach uzgodnień instytucjonalnych mających na celu promowanie stabilności monetarnej.14

Bordo twierdzi, że „pod wieloma względami wyniki gospodarcze w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii były lepsze w ramach klasycznego standardu złota od wyników późniejszego okresu zarządzanych pieniędzy powierniczych.”15

Bordo i Rockoff określili złoty standard jako” dobrą pieczęć zatwierdzenia”, sugerując, że rządy będą zobowiązane do prowadzenia ostrożnej polityki. Zwolennicy złotego standardu oczekują większej dyscypliny fiskalnej, ponieważ rządy nie będą już w stanie zarabiać na długu.16 zwolenników powrotu do standardu złotego argumentuje zatem, że przyczyni się to do wzbudzenia większego zaufania inwestorów do waluty, przywrócenia stabilności makroekonomicznej i zatrzymania odpływów kapitału.17

należy zauważyć, że jedna z zalet globalnego standardu złota nie zostałaby osiągnięta poprzez jednostronne przyjęcie waluty opartej na złocie, czyli stabilność kursu wymiany między krajami powiązanymi ze złotem. W związku z tym dyscyplinująca presja na nierównowagę na rachunku obrotów bieżących, która zgodnie z pełnym standardem złota jest powiązana z mechanizmem specie flow Davida Hume ’ a, pozostanie ograniczona.18

opisane powyżej jednostronne rozwiązania mogą przyczynić się do zwiększenia wiarygodności polityki pieniężnej danego kraju, ponieważ zmniejszają one pole do polityki uznaniowej w prawie taki sam sposób, jak to czynią komitety walutowe. Ponadto, jeśli wiarygodność banku centralnego jest niska, stopniowe zwiększanie rezerw (złota) może przyczynić się do przywrócenia zaufania do waluty i poprawy wiarygodności banku centralnego w czasie.19 ale dopóki uzgodnienia pozostają jednostronne, nie mają one żadnego wpływu na międzynarodowy system walutowy.20

zapobieganie nadmiernemu wzrostowi pieniądza i inflacji jest głównym argumentem przemawiającym za ustaleniem własnej waluty z ceną złota lub innej nominalnej kotwicy. Jakie są wady? Głównym argumentem przeciwko tak sztywnej kotwicy jest to, że ścisła reguła uniemożliwia reagowanie polityki pieniężnej na potrzeby gospodarki krajowej. Problem niedopasowania między ograniczeniami kotwicy a potrzebami gospodarki może przybierać trzy formy: (i) utrata niezależności monetarnej, (ii) utrata automatycznej korekty do wstrząsów eksportowych oraz (iii) zmienność zewnętrzna.21 problemy te zostaną szczegółowo omówione poniżej. Najpierw jednak omawiamy, jak można zarządzać powrotem do złotego standardu.

jaki złoty standard?

pierwszym i najważniejszym pytaniem dla kraju, który chce wprowadzić złoty standard, jest: jaki złoty standard? Wolf wymienia cztery różne warianty przyjęcia złotego standardu.22 pierwszą i „najbardziej ograniczoną reformą”, według Wolfa,”byłoby dostosowanie stóp procentowych przez bank centralny w świetle ceny złota”. Jednak, jak zauważa Wolf, „to byłaby tylko forma targetowania na poziomie cen” i nie ma „żadnego powodu, dla którego należałoby kierować cenę złota, a nie cenę towarów i usług, łącznie”.

druga i najbardziej ekstremalna opcja, według Wolfa, „byłaby powrotem do świata metalicznej waluty”, opcja, która jest całkowicie nierealistyczna, biorąc pod uwagę, że we współczesnej gospodarce „pieniądz w obiegu będzie nadal głównie elektroniczny, z niewielką ilością papieru, jak dziś”.

Wolf odrzuca również trzecią opcję, „powrót do systemu z Bretton Woods, w którym Stany Zjednoczone obiecały zamienić dolary na złoto po ustalonej cenie, ale tylko dla innych rządów”, ponieważ „nie ma żadnej wiarygodności, ponieważ nie byłoby bezpośredniego związku między zapasami złota a krajową podażą pieniądza”. Należy dodać, że odrodzony System typu Bretton Woods byłby również całkowicie nierealistyczny politycznie.

czwarty wariant, według klasyfikacji Wolfa, „byłby bezpośrednim łącznikiem między pieniądzem bazowym a złotem”, który Wolf uważa za „oczywistą formę współczesnego standardu złota”.

kolejną opcją, omawianą przez White ’ a, jest dopuszczenie prywatnego, równoległego standardu złota obok waluty fiducjarnej emitowanej przez państwo.23 podczas gdy opcja ta byłaby stosunkowo bezproblemowa, podobna do pojawienia się różnych wirtualnych walut kryptograficznych, nie pomogłaby osiągnąć pierwotnego celu, jakim jest stworzenie stabilnej waluty emitowanej przez wiarygodny bank centralny. W dalszej części dyskusji skupimy się zatem na wariancie czwartym, wspieraniu pieniądza bazowego – emisji banknotów i monet oraz komercyjnych depozytów bankowych w banku centralnym – przez złoto.

odpowiednia ilość rezerw złota

nie ma wspólnego porozumienia co do odpowiedniej ilości rezerw złota potrzebnych do zapewnienia wiarygodnego standardu złota. Bardzo sztywną opcją byłoby wymaganie od władz monetarnych zwrotu pieniędzy bazowych w 100 procentach złotem”, z jednostką rozliczeniową … zdefiniowane pod względem danej wagi złota”.24 taki system byłby jak system deski walutowej działający na złocie, w którym władze monetarne obiecują 100 procentowe wsparcie waluty krajowej złotem zamiast rezerwami walutowymi.

jednak, jak słusznie zauważa Wolf, „marnotrawstwem jest posiadanie 100-procentowej rezerwy w banku, jeśli deponenci nie potrzebują swoich pieniędzy prawie przez cały czas.”25 White twierdzi zatem, że” najbardziej efektywna forma współczesnego standardu złota sprawia, że złoto jest pieniądzem bazowym – to znaczy środkiem wykupu i jednostką rozliczeniową – podczas gdy waluta i inne wspólne środki wymiany są zabezpieczonymi frakcyjnie złotem pasywami zbywalnymi banków komercyjnych.”26

biorąc za przewodnik historię, wiarygodność systemu złotego standardu niekoniecznie odpowiada ilości rezerw. Jak wskazuje Lewis,

Jeśli rząd chce złamać obietnicę z ludnością, nie ma znaczenia, czy złoto trafiło do skarbca Midasa. Z naciśnięciem pióra, jak Roosevelt zrobił w 1933 i Nixon zrobił w 1971, rząd może skonfiskować złoto i rozerwać standard złota na strzępy.27

rzeczywiście, historycznie, 100% złota jest wyjątkiem, a nie normą. Ustawa o Rezerwie Federalnej z 1913 roku, która „prawnie zachowała złoto jako ostateczny standard monetarny w Stanach Zjednoczonych … wymagane, aby banki Rezerwy Federalnej utrzymywały … minimalny stosunek rezerw złota do waluty i depozytów”28 odpowiednio 40% i 35%.29 według Lewisa, rezerwa bulionowa w posiadaniu Skarbu USA wahała się w latach 1880-1920 … od około 10% do 40% banknotów pozostających w obiegu. Nigdy nie było 100%. … 100% rezerwy złota standard, że ludzie czasami mówią o Dzisiaj jest fantazją.”30

najwyraźniej ilość rezerw złota posiadanych przez banki centralne zależała od wiarygodności obietnicy banku centralnego zamiany banknotów na złoto, a nie odwrotnie:

ponieważ brytyjski funt szterling stał się centrum całego światowego systemu monetarnego i finansowego w końcu XIX wieku i na początku XX, rezerwy nie wzrosły. Zaufanie do solidnej polityki monetarnej Banku Anglii było tak duże, że nie tylko ludzie chętnie akceptowali Konsole banku (skrót od „skonsolidowanych” obligacji rządowych, które nigdy nie dojrzewały), ale od 1880 do 1914 roku rezerwy złota banku mogły być utrzymywane między 20 milionami funtów a 40 milionami funtów, podczas gdy Francja i Rosja trzymały po ponad 100 milionów funtów. … Wzrost lub spadek rezerw nie oznacza samo w sobie odchylenia waluty od jej Złotego peg, chociaż może to być dowód na takie.31

Historia gospodarcza pokazuje, że pozycja banków takich jak Bank Anglii i Banque De France była taka, że mogły uciec z niższym stosunkiem złota do M2, podczas gdy banki centralne krajów peryferyjnych musiały utrzymywać wyższe rezerwy. Ponadto należy podkreślić, że nie wszystkie kraje uczestniczące w złotym standardzie były w pełni wiarygodne. Analizując premie z tytułu ryzyka walutowego, Mitchener i Weidenmier stwierdzają, że „w przeciwieństwie do krajów o podstawowym standardzie złota, takich jak Francja i Niemcy, utrzymywanie się dużych premii, długo po przyjęciu standardu złota, sugeruje, że rynki finansowe nie postrzegały kołków na rynkach wschodzących jako wiarygodnych i oczekiwanych dewaluacji”.32

w tym kontekście Frankel podnosi ważną kwestię, a mianowicie, że zasadniczo nie powinno mieć znaczenia, czy rezerwy walutowe są w dolarach, czy w złocie, ale „może być coś”wzmacniającego” w publicznym umyśle kraju produkującego złoto, aby wesprzeć swoją walutę złotem”.33

Ogólnie rzecz biorąc, implikacja z tej dyskusji dla kraju, który chce dziś przyjąć złoty standard, jest taka, że nie powinien dążyć do iluzjonistycznego 100% poparcia podstawowego pieniądza rezerwami złota. Jednak aby system rozwijał wiarygodność, władze monetarne prawdopodobnie będą musiały zgromadzić rezerwy złota w stosunku do pieniądza bazowego na poziomie od 30 do 50 procent. Nie ma jednak naukowo uzasadnionego podejścia, które umożliwiłoby nam dokładne określenie odpowiedniego pokrycia złotem.34

Zarządzanie przejściem na walutę opartą na złocie

trudne wyzwanie związane z przejściem „jest niedopasowaniem wartości oficjalnych zasobów złota do wielkości systemu monetarnego”.35 kluczowe pytanie brzmi: jak należy ustalić kurs wymiany złota na walutę krajową? Nie jest to trywialne pytanie, biorąc pod uwagę, że międzynarodowa cena złota wahała się w ostatnich dziesięcioleciach i nie ma powodu, aby oczekiwać, że to się zmieni.

biorąc pod uwagę, że około 90% złota jest obecnie w posiadaniu prywatnym i że żaden jeden bank centralny nie będzie w stanie kontrolować międzynarodowej ceny złota, kwestia odpowiedniego parytetu musi być powiązana z pytaniem, kto będzie mógł przeliczać walutę krajową na złoto.36 jak zauważa Wolf, ” jeśli decydenci źle ustalą cenę początkową, tak jak na pewno by to zrobili, mogliby wywołać deflację lub inflację: ta ostatnia jest w rzeczywistości znacznie bardziej prawdopodobna, ponieważ prywatni posiadacze zaczęliby sprzedawać swoje złoto bankom centralnym po tak wysokiej cenie” – zważywszy, że bank centralny pozwoliłby na to jednostkom.37 może to prowadzić do znacznego rozszerzenia bazy monetarnej. Ponadto, jeśli międzynarodowa cena złota wzrośnie powyżej krajowego kursu parytetu, a system nie będzie w pełni wiarygodny, stworzyłoby to zachęty do zamiany waluty krajowej na złoto i sprzedaży tej ostatniej na arenie międzynarodowej, powodując odpływ złota z gospodarki krajowej, co spowodowałoby presję deflacyjną.

aby zapobiec napływowi i odpływowi złota z gospodarki, władze mogłyby zainstalować kontrole kapitałowe. Wątpliwe jest jednak, aby były one skuteczne, biorąc pod uwagę, że złoto może być stopione i odlewane w dowolny kształt. (Warto pomyśleć o filmie o Jamesie Bondzie, gdzie złoczyńca filmu, Auric Goldfinger, używa nadwozia swojego Rolls-Royce ’ a do przemytu złota przez Europę.)

W Jaki Sposób kraj starający się wesprzeć swoją walutę złotem mógłby gromadzić wystarczające rezerwy złota? Odpowiedź wydaje się prosta: dany kraj powinien starać się osiągnąć nadwyżki na rachunku obrotów bieżących i, zakładając presję aprecjacyjną na walutę krajową, interweniować na rynku walutowym. Może następnie wykorzystać powstałe rezerwy walutowe do zakupu złota z rąk prywatnych. Ponadto mógłby sprzedać aktywa państwowe i wykorzystać wpływy na zakup złota.38 Ponadto, jak zauważył Frankel, „producent złota ma alternatywę zarabiania części swoich rezerw złota przez wydobycie krajowe”.39

polityka pieniężna w ramach takiego reżimu

zgodnie z klasycznym standardem złota, Bank Anglii, wzorcowy bank Centralny systemu, podniesie „stopę bankową”, gdy Wielka Brytania miała deficyt bilansu płatniczego, a złoto wyleciało z kraju. Wyższe stawki zmniejszyłyby wydatki krajowe i poziom cen oraz zatrzymałyby odpływy kapitału. White twierdzi jednak, że polityka pieniężna nie byłaby konieczna, ponieważ zasoby pieniądza byłyby w każdym razie endogenne w ramach standardu złotego.40

pytanie o daleko idące implikacje dla funkcjonowania takiego systemu brzmi, czy złoto byłoby wymienne na walutę. Nie uznalibyśmy tego za realną opcję dla banku centralnego kraju, który jednostronnie wspiera złoto, aby zobowiązał się do zamiany waluty krajowej na złoto. Gdyby na przykład międzynarodowa cena złota zaczęła gwałtownie rosnąć, a obietnica wymienialności banku centralnego wzrosła mniej niż w pełni wiarygodna, prywatni posiadacze waluty krajowej wspieranej złotem mieliby zachętę do zamiany swoich zasobów waluty krajowej na złoto i wymiany go na walutę międzynarodową (np. dolara amerykańskiego) po międzynarodowych cenach rynkowych. W skrajnym przypadku może to prowadzić do”bank run for gold”. Jeśli złoto-backing nie jest w pełni wiarygodne, można spieniężyć swoje pieniądze na złoto w przypadku wątpliwości.

Co więcej, zagraniczne banki centralne mogą drukować własną walutę krajową, używać jej do zakupu waluty opartej na złocie, a następnie poprosić emitujący bank centralny o wymianę jej na dolary. Na przykład Fed-obdarzony „wygórowanym przywilejem” drukowania nieograniczonych dostaw kluczowej waluty świata-mógłby łatwo skorzystać z obietnicy zagranicznego banku centralnego, że zamieni pieniądze na złoto i po prostu zwiększy swoje własne rezerwy złota.

należy zauważyć, że zagraniczne banki centralne, z wyjątkiem Banque De France, nie skorzystałyby z możliwości arbitrażu na rynkach złota w ramach dawnego systemu Bretton Woods, nie tylko dlatego, że system ten był również systemem politycznym, w którym, powiedzmy, Bundesbank nie ośmieliłby się ośmieszyć rządu USA. Dlatego też w systemie jednostronnie wspieranym złotem jakiekolwiek zobowiązanie Banku Centralnego do zamiany waluty na złoto nie miałoby większego sensu, mimo że podważałoby to wiarygodność całego systemu, który przecież opiera się na obietnicy wsparcia waluty złotem. W związku z tym nie widzimy, w jaki sposób można utrzymać wymienialność waluty opartej na złocie dla zagranicznych banków centralnych.

kolejnym ważnym pytaniem jest to, czy złoto jest dopuszczalne jako zabezpieczenie w banku centralnym. Nie ma oczywistej sprzeczności z zasadą, że przy jednostronnym zabezpieczeniu złotem waluty krajowej tworzenie pieniądza odbywa się (przynajmniej częściowo, jeśli zabezpieczenie złotem jest częściowe) proporcjonalnie do złota w bilansie banku centralnego. Przeciwnie, Reynolds argumentuje w odniesieniu do wykorzystania złota jako zabezpieczenia operacji otwartego rynku na początku lat 90.: „jednak znane manipulacje banku centralnego na pieniądzach fiducjarnych nie mogą działać w Rosji. Nie ma sprawnego rynku bezpiecznych papierów wartościowych, a zatem nie ma możliwości prowadzenia operacji otwartego rynku w czymkolwiek poza złotem lub twardymi walutami.”41 pogląd ten jest również wspierany przez Angell:” alternatywne narzędzia operacji otwartego rynku, takie jak złoto lub aktywa zagraniczne, mogą być najlepiej postrzegane jako konieczne w fazie przejściowej. Ich zalety po okresie przejściowym mogą zostać ponownie użytecznie zbadane.”42 ponadto istnieje wyraźna analogia do wykorzystania długu państwowego opartego na złocie jako zabezpieczenia, jeśli wiarygodność kraju biorącego udział w operacjach polityki pieniężnej jest niska.43

w literaturze naukowej nie ma wyraźnego planu działania takiego systemu w praktyce. Jednak jednostronne złoto może być utożsamiane ze zmodyfikowanym standardem złota à la Fisher, jak wyjaśniają w nieco innym kontekście Hofmann I Sell.44 Zastosowanie zmodyfikowanej Zasady Fishera zakłada oczywiście, że instytucja odpowiedzialna za politykę pieniężną ma do dyspozycji pewne środki pokrycia, takie jak złoto, którego cena zakupu i sprzedaży jest sterowana.

aby zmniejszyć zmienność cen, Fisher zaproponował w 1923 zmodyfikowaną wersję standardu złota. Zaproponował, aby w przypadku zmiany poziomu cen Bank Centralny świadomie odbiegał od ustalonego parytetu między walutą krajową a złotem.

złoty dolar ma teraz stałą wagę, a zatem zmienną siłę nabywczą. Potrzebujemy złotego dolara o stałej sile nabywczej, a tym samym zmiennej wadze … Tak łatwo, jak sprzedawca może zmieniać ilość cukru, którą da za dolara, rząd może zmieniać ilość złota, którą dałby lub wziął za dolara.45

stosuje się do każdej waluty krajowej, takiej jak Rubel, oznaczałoby to następujące: jeżeli siła nabywcza złota w obszarze waluty krajowej spadnie, a tym samym doprowadzi do wzrostu cen towarów (stosunek złota do towarów w równaniu (1) wzrośnie), bank centralny musi również zwiększyć ilość złota w walucie krajowej (np. Rubel). To z kolei doprowadziłoby do spadku ceny złota w walucie krajowej (np. rubla). Innymi słowy, stosunek waluty krajowej do złota w równaniu (1) spada.46

waluta krajowa/towary = waluta krajowa/Złoto + Złoto/towary(1)

Monissen podsumowuje powyższy mechanizm transmisji w następujący sposób:

nawet jeśli ignoruje się skutki zmniejszonej produkcji złota lub odpływ złota w wyniku rosnącego importu (sprzyjającego procesowi dostosowawczemu) sektor pozabankowy zwiększy swoje zakupy Złota. Efektywna podaż pieniądza zmniejszy się, a pierwotna tendencja inflacyjna zostanie wyeliminowana.47

zdaniem Fishera, w przypadku spadku ogólnego poziomu cen nastąpiłoby dokładnie odwrotnie, mając na celu utrzymanie stałej siły nabywczej waluty krajowej (waluty krajowej / towarów) w dłuższej perspektywie.

niezbędnymi warunkami wstępnymi dla skuteczności jego pomysłowego i jednocześnie prostego planu są to, że złoto jest również poszukiwane i przechowywane z powodów niepieniężnych oraz że centralny organ polityczny kupuje i sprzedaje złoto po ustalonej cenie złota bez ograniczeń.48

Polityka kursowa działa w ramach takiego systemu

jeśli waluta jest powiązana ze złotem, kurs waluty krajowej zmieniłby się równolegle z ceną złota (oczywiście z dyskontem, jeśli krajowy bank centralny nie jest wiarygodny). Oznacza to, że kraj Krajowy straciłby w efekcie kontrolę nad swoim kursem walutowym; jak zauważa Frankel, „dla większości krajów kołek do złota przekłada się na obce wahania warunków światowego rynku złota na niepotrzebne wahania lokalnych warunków walutowych.”49 jednak sytuacja może wyglądać inaczej dla gospodarek produkujących złoto, gdzie produkcja złota stanowi dominującą część całkowitej produkcji towarów, widząc, że „on Eksporter złota dostaje najlepsze z obu światów stałych i pływających: nominalna kotwica i automatyczne dostosowanie do warunków szoków handlowych”.50

wynik ten dotyczyłby jednak tylko gospodarki, w której eksport złota stanowi znaczną część eksportu. Dla innych gospodarek związanych ze złotem spadek ceny złota w dolarach byłby mniej korzystny: doprowadziłoby to nie tylko do deprecjacji waluty krajowej opartej na złocie w stosunku do dolara, ale mogłoby również mieć silne skutki inflacyjne dzięki inflacji importowanej.

zmiany cen złota w dolarach mogą również mieć znaczące skutki fiskalne, jeśli kraj jednostronnie wspierający złoto jest eksporterem towarów poza złotem, takich jak ropa naftowa, ponieważ towary są zwykle wyceniane w dolarach amerykańskich. W związku z tym zmiany cen złota mogą mieć duży wpływ na przychody z surowców, a tym samym na sytuację fiskalną danej gospodarki.Ten związek może mieć nawet wymiar polityczny.

Gros na przykład twierdzi, że dla Rosji spadek cen ropy może być zwiastunem znacznie mniej agresywnego rosyjskiego stanowiska politycznego i wojskowego, ponieważ dochody z ropy stanowią znaczną część rosyjskiego budżetu publicznego.52 wpływy z ropy naftowej odgrywają ważną rolę w ramach fiskalnych Rosji ze względu na podatki nakładane na prywatne firmy naftowe i ze względu na zyski, jakie Skarb Państwa uzyskuje z państwowych zakładów produkcyjnych. Właśnie z tego powodu, do niedawna obowiązującą strategią było pozwolić rublowi na przesunięcie się w parze ze spadkiem cen ropy, aby zrównoważyć jego budżet rządowy denominowany w rublach.53

podsumowując, głównym przesłaniem jest to, że wsparcie złotem waluty krajowej prowadzi do utraty kontroli nad kursem walutowym i potencjalnie ogromnych konsekwencji dla gospodarki krajowej. Konsekwencje te mogą być dobre lub złe. Jeśli cena złota spadnie, waluta krajowa traci na wartości. Będzie inflacja importowana, a dla eksportera towarów zarobki z importu w dolarach pozostaną niezmienione, ale wzrosną pod względem waluty krajowej, co przyniesie pozytywny efekt fiskalny.

Jeśli zamiast tego cena złota w dolarach wzrośnie, waluta główna docenia. To z kolei zwiększa siłę nabywczą waluty krajowej i (w skrajnym przypadku) może prowadzić do deflacji importowanej. Dla eksportera towarów oznacza to, że zyski z importu w dolarach pozostają niezmienione, ale spadają w stosunku do waluty krajowej, co ma negatywny wpływ fiskalny. W obu przypadkach mogą pojawić się konsekwencje polityczne opisane przez Gros.54

wnioski

Nasz główny wniosek jest taki, że system jednostronnej waluty opartej na złocie niekoniecznie doprowadziłby do stabilności cen, ponieważ kraj nie byłby w stanie kontrolować międzynarodowej ceny złota. Podczas gdy waluta wspierana złotem może być atrakcyjna w globalnym środowisku o wysokiej inflacji, atrakcyjność propozycji standardu złota jest znacznie niższa w obecnym kontekście niskiej inflacji.55

Ponadto, jak wspomniano powyżej, kołek ze złotem nie ma sensu w przypadku krajów, które w przeważającej mierze eksportują towary inne niż złoto.56

wreszcie, aby było skuteczne, przyjęcie waluty opartej na złocie (jeśli jest to dokonywane przez kraj, dla którego istnieją pewne zachęty do tego, takie jak Rosja) nie może być w pełni zamienne z budowy.57 może to ograniczyć jej akceptację w handlu międzynarodowym, a nowa waluta nie różniłaby się zbytnio od zwykłej waluty fiducjarnej. Można to uznać za główny argument przeciwko wprowadzeniu jednostronnej waluty opartej na złocie.

artykuł powstał na podstawie badań zleconych przez World Gold Council.