wolno-toniczne włókna mięśniowe i ich potencjalne unerwienie u żółwia, Pseudemys (Trachemys) scripta elegans
przedstawiono opis stosunku włókien wolno – tonicznych do wolno-i szybko-drgających dla pięciu mięśni u dorosłego żółwia, Pseudemys (Trachemys) scripta elegans. Podano również pole przekroju poprzecznego każdego typu włókna oraz oszacowanie względnego (ważonego) pola przekroju poprzecznego zajmowanego przez różne typy włókien. Dwa mięśnie grzbietu tylnego (flexor digitorum longus, FDL; external gastrocnemius, EG) zostały wybrane na podstawie ich przydatności do przyszłych badań motoryczno-jednostkowych. Trzy mięśnie szyi (czwarta Głowa testo-cervicis, TeC4; czwarta Głowa retrahens capitus collique, Rccq4; transversalis cervicis, TrC) zostały wybrane ze względu na ich stopniowo zmniejszającą się zdolność oksydacyjną. W sekcjach seryjnych oznaczono trifosfatazę miozyny-adenozyny (ATPazy), nadh-diaforazę i dehydrogenazę Alfa-glicerofosforanu (Alfa-GPDH). Konwencjonalna klasyfikacja typu włókien została następnie przeprowadzona przy użyciu pośrednich markerów szybkości skurczu i metabolizmu oksydacyjnego (tlenowego) vs glikolitycznego (beztlenowego): tj. wolno oksydacyjnego (SO, w tym wolno-drgające i ewentualnie wolno-tonizujące włókna), szybko-drgającego, oksydacyjno-glikolitycznego (mgła) i szybko-drgających włókien glikolitycznych (Fg). Włókna wolno-toniczne w klasie SO ujawniono następnie przez skierowanie przeciwciała monoklonalnego, ALD-58 (podniesionego przeciwko ciężkiemu łańcuchowi miozyny włókna wolno-tonicznego przedniego najszerszego grzbietu kurczaka)do dodatkowych przekrojów mięśni. Wszystkie pięć badanych mięśni zawierało cztery typy włókien, z włóknami barwionymi Atpazą, w tym włóknami wolno-tonicznymi i wolno-drgającymi. Skrajne rozkłady włókien SO znajdowały się w głównie glikolitycznym TRC vs.głównie oksydacyjnym mięśniu TeC4 (TrC-SO, 9%; FOG, 20%; Fg, 71% vs. TeC4-SO, 58%: FOG, 16%; Fg, 25%). W pięciu mięśniach względna częstość występowania włókien wolno-tonicznych (4-47%) była podobna do częstości występowania włókien SO (9-58%). TeC4 miał największą częstość występowania włókien wolno tonizujących (47%). Mięśnie testowe wykazywały różne stopnie koncentracji regionalnej każdego typu włókien, z rozkładem włókien wolno-tonicznych równolegle do włókien SO. W pięciu badanych mięśniach pole przekroju włóknistego było zwykle klasyfikowane jako Fg >FOG >SO, a powolne drganie zawsze > slow-Tonic. Jeśli chodzi o ważony obszar przekroju poprzecznego, który zapewnia gruboziarnistą miarę potencjalnego wkładu każdego typu włókna w całą siłę mięśni, wszystkie pięć mięśni wykazywało wyższy Fg i niższy wkład SO w obszar przekroju poprzecznego niż sugerowany przez ich odpowiednią częstość występowania włókien. Tak było również w przypadku włókien wolno-drgających kontra wolno-tonizujących. Wnioskujemy, że włókna wolno-toniczne są szeroko rozpowszechnione w mięśniach żółwia. Ważone dane o przekroju poprzecznym sugerują jednak, że ich udział w generowaniu siły jest niewielki, z wyjątkiem mięśni silnie utleniających, o specjalnej funkcji, jak TeC4. Omówiono: 1) związek pomiędzy prezentowanymi wynikami a poprzednimi pracami nad homologicznymi mięśniami szyi i kończyn tylnych u innych gatunków niemammalian oraz 2) potencjalne unerwienie motoneuronalne włókien wolno-tonicznych w mięśniach tylnych żółwi.