Wydział Nauk o Ziemi
gdy baseny oceaniczne się zamykają, nieuniknione jest połączenie przeciwstawnych obszarów skorupy kontynentalnej . Może to być stosunkowo pasywny proces, z niewielkim przewróceniem, lub może prowadzić do tego, że jedna masa skorupy kontynentalnej zostanie przesunięta nad drugą, aby wytworzyć znacznie obróconą skorupę, jak wykazano w Himalajach. Jeśli skorupa kontynentalna na płycie subdukcyjnej została znacznie rozrzedzona, przed zderzeniem może nastąpić okres głębokiego unerwienia lub subdukcji skorupy kontynentalnej. Obecne badania pasów zderzeniowych pokazują, że istnieje zazwyczaj zaskakująca różnorodność zjawisk metamorficznych, ponieważ skały mogą obejmować starsze podłoże metamorficzne, skały metamorficzne utworzone w tym samym zdarzeniu konwergencji przed zderzeniem, skały metamorficzne związane z samym zderzeniem, a także produkty efektów kontaktowych magmatyzmu związanego z kolizją. Łańcuch alpejsko-Himalajski stanowi najbardziej spektakularny przykład kolizji orogenezy ze stosunkowo niedawnej przeszłości geologicznej. W rzeczy samej, kolizja trwa do dziś wzdłuż części swojej długości. Dramatyczna struktura alpejska skłoniła Arganda do uznania głównej roli wielkoskalowych ruchów poziomych w kształtowaniu się Alp na długo przed rozwojem teorii tektonicznej płyt.
charakterystyczną cechą łańcucha alpejskiego jest to, że Metamorfizm wysokociśnieniowy wpłynął na rozległe osady platformy późnego paleozoiku do mezozoiku z obfitymi węglanami, wraz ze skałami kontynentalnymi. Poza rozproszonymi fragmentami ofiolitu, skały te różnią się znacznie od tych typowo cyrkulacyjnych, wysokociśnieniowych pasm. W Alpach Metamorfizm wysokociśnieniowy dotyka dojrzałych osadów, takich jak pelity glinowe i kwarcyty, a także piwnic granitowych, natomiast w typowych pasach Pacyfiku dotyka niedojrzałych szarogłazów.
w Himalajach okazuje się, że istnieją ogólne podobieństwa w ewolucji metamorficznej do Alp. Rozwój strefy szwu w południowym Tybecie, gdzie efekty metamorficzne wytworzone we wcześniejszych orogenach i na marginesach kontynentalnych zostały zestawione, a efekty zderzenia eoceńskiego płyt eurazjatyckich i indyjskich zostały nałożone na siebie .
szybkie pogrubienie skorupy podczas zderzenia kontynentalnego powoduje wysokie temperatury ze względu na dużą ilość pierwiastków radiogenicznych w skorupie kontynentalnej. Ciśnienie jest umiarkowane, ponieważ skorupa kontynentalna Zwykle nigdy nie jest grubsza niż ~75 km (2,5 GPa). Chłodzenie do normalnego geotermu kratonalnego następuje po tych nienormalnie wysokich temperaturach. Jest to przyczyna tzw. metamorfizmu Barrowskiego, którego typowymi minerałami są staurolit i Kyanit (disthen). Dobre przykłady znane są z Tybetu i Himalajów. Historia geologiczna Indii i Azji to ciąg kolizji kontynentalnych w triasie, późnej kredzie i trzeciorzędzie (~50 Ma do niedawna). Uważa się, że dzisiejsze wysokie wzniesienie (5 km) płaskowyżu jest związane z dużym zagęszczeniem skorupy ziemskiej, połączonym z rozwarstwieniem litosfery płaszcza i astenosfery sięgającej do niezwykle płytkich poziomów. Pogrubienie kontynentalne może prowadzić do ciekawych rodzajów roztopów i pozostałości, które następnie wpływają na deformację i ewolucję orogenu.pasy dociskowe. W Alpach Metamorfizm wysokociśnieniowy dotyka dojrzałych osadów, takich jak pelity glinowe i kwarcyty, a także piwnic granitowych, natomiast w typowych pasach Pacyfiku dotyka niedojrzałych szarogłazów.