Zakażenie układu moczowego (zum) w domu opieki pacjent

przegląd: co powinien wiedzieć każdy lekarz

czy na pewno pacjent z domu opieki ma zakażenie układu moczowego? Czego powinieneś się spodziewać?

• zakażenie układu moczowego (ZUM) jest jedną z najczęstszych diagnoz u rezydentów domów opieki.

• istnieje znaczna niepewność w diagnostyce objawowego zakażenia dróg moczowych w tej populacji. Dokładność diagnostyczna jest zagrożona przez ograniczenia w komunikacji i klinicznej ocenie objawów u osób w podeszłym wieku z upośledzeniem czynnościowym i umysłowym.

• częstość występowania bezobjawowej bakteriurii u rezydentów zakładów opieki długoterminowej wynosi 35-50%.

  badanie przesiewowe lub leczenie bezobjawowej bakteriurii nie jest korzystne i nie jest zalecane.

  leczenie bezobjawowej bakteriurii jest głównym czynnikiem przyczyniającym się do niewłaściwego stosowania środków przeciwdrobnoustrojowych w tej sytuacji.

• zakażenie może objawiać się zapaleniem pęcherza moczowego (zakażenie pęcherza moczowego) lub odmiedniczkowym zapaleniem nerek (zakażenie nerek).

• lokalizowanie objawów układu moczowo-płciowego powinno być obecne.

  główne objawy to nowa lub zwiększona dysuria, częstość, nietrzymanie moczu, parcie na pilność i ból kostno-kostny lub nadżerka.

  najważniejsze objawy to tkliwość kostno-lub nadżerkowa i krwiomocz.

• Jeśli nie występują ostre objawy lokalizacyjne układu moczowo-płciowego, objawowe zakażenie dróg moczowych jest mało prawdopodobne u osoby nie cewnikowanej.

  niespecyficzne i nielokalizujące objawy przedmiotowe i podmiotowe, takie jak zwiększone upadki, splątanie lub zmniejszone spożycie doustne, nie powinny być przypisywane do zum, nawet jeśli wynik posiewu moczu jest dodatni.

  mętny i cuchnący mocz nie jest uważany za objawy objawowego zum w tej populacji.

  przewlekłe objawy układu moczowo-płciowego, takie jak nietrzymanie moczu, częstość występowania lub oddawanie moczu w nocy, są zgodne z objawowym zakażeniem dróg moczowych tylko wtedy, gdy występuje ostre pogorszenie.

• , niestabilność hemodynamiczna, ostry początek splątania) bez zlokalizowania objawów przedmiotowych i podmiotowych układu moczowo-płciowego jest mało prawdopodobne, aby miały źródło w moczu, chyba że występują podstawowe nieprawidłowości urologiczne. Jeśli jednak nie ma widocznego innego miejsca zakażenia, leczenie powinno obejmować ochronę przeciwdrobnoustrojową urosepsis w oczekiwaniu na wyniki hodowli i innych badań.

Jak ten pacjent z domu opieki rozwinął zakażenie dróg moczowych? Co było głównym źródłem, z którego rozprzestrzeniła się infekcja?

• organizmy są zwykle pozyskiwane z kolonizacji flory jelitowej i okolicy okołoodbytniczej.

• bezobjawowa bakteriuria u osób przebywających w placówkach opieki długoterminowej wiąże się z przewlekłymi chorobami współistniejącymi, którym towarzyszy zaburzenie oddawania moczu (np. przewlekłe choroby neurologiczne) i nieprawidłowości urologiczne (np. przerost prostaty u mężczyzn i cystocele u kobiet).

• mężczyźni stosujący cewniki z prezerwatywą mają ciężką kolonizację okołocewkową, często z wieloma organizmami Gram-ujemnymi; załamanie lub niedrożność prezerwatywy lub rurki zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia bakteriurii.

które osoby są bardziej narażone na zakażenie dróg moczowych w domu opieki?

• uwarunkowania zakażenia objawowego nie są dobrze opisane. Mieszkańcy z zaburzeniami urologicznymi, którym towarzyszy niedrożność lub krwiomocz, są narażeni na zwiększone ryzyko infekcji, ale te przyspieszające zdarzenia występują tylko w niewielkim odsetku epizodów objawowych.

• obecność bezobjawowej bakteriurii koreluje ze zwiększonym upośledzeniem czynnościowym, otępieniem, nietrzymaniem moczu i kału, a u mężczyzn chorobą prostaty.

• chociaż sugerowano, że utrata wpływu estrogenu na błonę śluzową układu moczowo-płciowego przyczynia się do zakażenia dróg moczowych u kobiet po menopauzie, dotychczasowe dowody nie potwierdzają niedoboru estrogenu jako ważnego czynnika przyczyniającego się do bakteriurii lub objawowego zakażenia dróg moczowych u kobiet mieszkających w domach opieki.

• przerost prostaty u mężczyzn powoduje zatrzymanie moczu i burzliwy przepływ moczu w cewce moczowej, ułatwiając zakażenie dróg moczowych. Przewlekłe bakteryjne zapalenie gruczołu krokowego często występuje jako nawracające objawowe zakażenie dolnych dróg moczowych, gdy bakterie w prostacie są wielokrotnie ponownie wprowadzane do pęcherza moczowego. Zakażenie prostaty może być niemożliwe do wyleczenia z powodu ograniczonej dyfuzji środków przeciwdrobnoustrojowych do prostaty.

• mężczyźni stosujący cewnik zewnętrzny (Prezerwatywa) do drenażu moczu doświadczają zwiększonej częstości występowania bakteriurii i zakażeń objawowych w porównaniu z mężczyznami nietrzymającymi moczu bez cewnika z prezerwatywą.

• zalegająca objętość moczu nie przewiduje rozwoju bezobjawowego lub objawowego zakażenia u osób przebywających w placówkach opieki długoterminowej.

uwaga: istnieją inne choroby, które mogą naśladować zakażenie dróg moczowych w domu opieki:

• wysoka częstość występowania (25-50%) bezobjawowej bakteriurii u rezydentów domów opieki prowadzi do znacznego przesadnego rozpoznania zum, gdy rezydenci z bakteriurią rozwijają niespecyficzne zmiany stanu klinicznego bez lokalizowania oznak i objawów układu moczowo-płciowego.

• gorączka u rezydenta z bakteriurią, ale bez lokalizacji objawów przedmiotowych i podmiotowych układu moczowo-płciowego, będzie miała źródło moczu w mniej niż 10% przypadków. Jedyną zmienną rezydentną związaną ze źródłem moczu jest objawowe zakażenie dróg moczowych w wywiadzie.

• krwiomocz brutto jest rzadko przypisać do ostrego zakażenia dróg moczowych (to znaczy, krwotoczne zapalenie pęcherza). Mieszkańcy bakteriuric z gorączką i krwiomoczem zwykle mają inwazję bakteryjną po urazie błony śluzowej spowodowanym nieprawidłowością urologiczną. Gdy występuje krwiomocz brutto, nieprawidłowości urologiczne, takie jak kamienie, wrzody, nowotwór złośliwy lub uchyłki, należy rozważyć.

• lokalizowanie oznak i objawów układu moczowo-płciowego może być spowodowane przez inne choroby układu moczowo-płciowego, takie jak kandydoza sromu i pochwy, ropnie okołocewkowe, owrzodzenia, guzy, zwężenia lub kamienie. Nowe lub zwiększone nietrzymanie moczu może wynikać z wielu przyczyn, w tym leki (np. leki moczopędne), choroby współistniejące, takie jak zastoinowa niewydolność serca lub upośledzona ruchliwość.

• Inne choroby w obrębie jamy brzusznej lub zaotrzewnowej mogą objawiać się bólem lub tkliwością kąta nadżerkowego lub kostnookręgowego.

jakie badania laboratoryjne należy zamówić i czego się spodziewać?

wyniki zgodne z diagnozą

• dodatni Posiew moczu jest niezbędny do rozpoznania zakażenia dróg moczowych. Jednak bez towarzyszących ostrych objawów chorobowych układu moczowo-płciowego, pozytywna kultura ma niską pozytywną wartość prognostyczną dla zakażenia objawowego.

  próbki moczu muszą być pobierane w sposób minimalizujący zanieczyszczenie bakteriami okołocewkowymi lub pochwy. Jeśli nie można uzyskać czystej próbki moczu pozbawionej połowu, próbkę należy pobrać przez cewnikowanie in I out. W przypadku mężczyzn próbkę moczu można również pobrać za pomocą czystego, świeżo nałożonego cewnika z prezerwatywą i torby na nogi.

  diagnostyka mikrobiologiczna wymaga posiewu moczu o stężeniu większym niż 105 JTK/mL, Zwykle pojedynczego organizmu. Od 10 do 25% mieszkańców może mieć dwa lub więcej organizmów hodowanych w stężeniu przekraczającym 105 JTK/mL. Mężczyźni, u których wydalanie odbywa się za pomocą zewnętrznych cewników prezerwatyw, są bardziej narażeni na izolację wielu organizmów.

  mniejsze ilości (poniżej 105 JTK/mL) są czasami izolowane od pacjentów z objawowym zakażeniem dróg moczowych. W przypadku izolacji pojedynczego Gram-ujemnego organizmu w mniejszej ilości z wydalonego moczu możliwe jest skażenie i należy ponownie rozważyć rozpoznanie zum. Próbkę wydalonego moczu z więcej niż jednym organizmem wyizolowanym z liczbą liniową mniejszą niż 105 JTK/mL należy interpretować jako zanieczyszczoną i w razie potrzeby powtórzyć próbkę za pomocą cewnika in I out.

  każda liczba ilościowa większa niż 102 CFU/mL jest uważana za zakażenie, gdy próbka jest pobierana przez cewnik in I out.

• Pyuria zidentyfikowana za pomocą miernika esterazy leukocytów lub analizy moczu jest niespecyficznym stwierdzeniem i nie jest wiarygodna ani w diagnostyce bakteriurii, ani w różnicowaniu bezobjawowego od objawowego zakażenia. Jednak negatywny wynik testu na pyurię skutecznie wyklucza zum.

• pacjenci z cięższymi objawami klinicznymi zwykle mają podwyższoną liczbę leukocytów obwodowych lub przesunięcie w lewo (większe niż > 6% pasm lub bezwzględną liczbę pasm większą niż 1500) w leukocytach obwodowych.

wyniki potwierdzające diagnozę

• jedynym testem diagnostycznym potwierdzającym objawową ZUM jest dodatnia Posiew krwi z tym samym izolatem wyhodowanym z krwi i moczu.

• ujemny Posiew moczu uzyskany przed rozpoczęciem leczenia przeciwdrobnoustrojowego wyklucza rozpoznanie zum.

jakie badania obrazowe będą pomocne w rozpoznaniu lub wykluczeniu zakażenia dróg moczowych u pensjonariuszy domów opieki?

• badania obrazowe zwykle nie są wskazane.

• obrazowanie w celu wykluczenia niedrożności, ropni nerkowych lub okołonerkowych lub innych powikłań wymagających interwencji należy rozważyć, gdy:

  prezentacja kliniczna jest zgodna z ciężką posocznicą/wstrząsem septycznym

  Brak odpowiedzi klinicznej po 48-72 godzinach od rozpoczęcia skutecznej terapii przeciwdrobnoustrojowej

  Po zakończeniu skutecznej terapii

• wskazane są również badania obrazowe w celu zidentyfikowania alternatywnych diagnoz, takich jak zapalenie pęcherzyka żółciowego, zapalenie uchyłków lub inna choroba wewnątrz jamy brzusznej lub zaotrzewnowa, gdy istnieje niepewność diagnostyczna.

• rezydenci z uporczywym lub nawracającym krwiomoczem brutto powinni mieć odpowiednie badania obrazowe i urologiczne w celu zidentyfikowania przyczyn krwiomoczu.

• optymalnym badaniem obrazowym jest tomografia komputerowa ze wzmocnieniem kontrastu (ct). W przypadku przeciwwskazań do stosowania środków kontrastowych (cukrzyca, niewydolność nerek) zaleca się wykonanie tomografii komputerowej bez kontrastu. Jeśli tomografia komputerowa nie jest łatwo dostępna, badanie ultrasonograficzne może zidentyfikować poważne nieprawidłowości, takie jak niedrożność lub ropnie, które mogą wymagać interwencji.

jaka usługa lub usługi konsultacyjne byłyby pomocne w postawieniu diagnozy i pomocy w leczeniu?

• w przypadku większości odcinków nie jest konieczna konsultacja.

• gdy istnieje niepewność diagnostyczna, ciężka postać kliniczna (tj. ciężka posocznica lub wstrząs septyczny) lub częste nawracające epizody objawowe, można rozważyć konsultację z urologią, chorobami zakaźnymi lub medycyną geriatryczną.

jakie terapie należy natychmiast rozpocząć jeśli pacjent ma zakażenie układu moczowego?

1. Środki przeciwzakaźne

Jeśli nie jestem pewien, jaki patogen powoduje infekcję, jaki środek przeciwzakaźny zamówić?

• kluczowe zasady terapii:

  nie leczyć bezobjawowej bakteriurii.

  zoptymalizuj jakość życia rezydentów; rozważ wcześniejsze dyrektywy przed rozpoczęciem terapii.

  Ogranicz niekorzystne skutki i koszty działania środków przeciwdrobnoustrojowych.

  ograniczają powstawanie opornych organizmów.

• wybrano empiryczną terapię przeciwdrobnoustrojową, biorąc pod uwagę:

  znane lub podejrzewane podatności na patogeny infekujące

  tolerancja pacjenta, w tym czynność nerek

  potrzeba leczenia pozajelitowego lub doustnego (w oparciu o prezentację, tolerancję doustną, potencjalne podatności na środki przeciwdrobnoustrojowe)

  wydalanie przez nerki środków przeciwdrobnoustrojowych oraz przewidywany poziom środków przeciwdrobnoustrojowych w nerkach i moczu

• Jeśli u pacjenta występują wątpliwe lub łagodne objawy, zaleca się monitorowanie pacjenta w trakcie hodowli moczu, zamiast rozpoczynania empirycznego leczenia przeciwdrobnoustrojowego terapia.

• w przypadku zapalenia pęcherza moczowego preferowana jest nitrofurantoina lub trimetoprim / sulfametoksazol (TMP / SMX). TMP / SMX do stosowania empirycznego jest jednak często ograniczony przez oporność na środki przeciwdrobnoustrojowe. Fluorochinolony nie powinny być stosowane w leczeniu pierwszego rzutu zapalenia pęcherza moczowego w celu ograniczenia ciśnienia przeciwbakteryjnego sprzyjającego powstawaniu organizmów opornych na fluorochinolony.

Tabela I, tabela II, tabela III i tabela IV podsumowują możliwości leczenia.

2. Inne kluczowe sposoby leczenia

• pacjenci z ciężkimi postaciami, w tym niestabilnością hemodynamiczną, wysoką gorączką, wymiotami lub ostrym wystąpieniem splątania, wymagają leczenia wspomagającego, w tym nawodnienia, leków przeciwwymiotnych, kontroli bólu i leczenia chorób współistniejących. Biorąc pod uwagę wcześniejsze dyrektywy i dostępne zasoby instytucjonalne, niektórzy ciężko chorzy mieszkańcy mogą wymagać przeniesienia do szpitala ostrej opieki w celu uzyskania dodatkowej opieki.

• odpowiedź kliniczna na empiryczną terapię przeciwdrobnoustrojową powinna być zweryfikowana po 48-72 godzinach, kiedy zwykle dostępne są wyniki posiewu moczu.

  rozważyć modyfikację do bardziej specyficznej terapii przeciwdrobnoustrojowej, gdy wyniki hodowli są dostępne.

  w przypadku pacjentów otrzymujących leczenie pozajelitowe należy przerwać leczenie doustne, jeśli uzyskano zadowalającą odpowiedź kliniczną.

• gdy wyizolowany organizm zakażający nie jest podatny na wstępny schemat empiryczny, leczenie przeciwdrobnoustrojowe należy zmodyfikować do skutecznego środka, nawet jeśli uzyskano zadowalającą odpowiedź kliniczną.

jakie powikłania mogą powstać w wyniku zakażenia dróg moczowych u chorego z domu opieki?

• pacjenci z cukrzycą są narażeni na zwiększone ryzyko powikłań, takich jak ropnie okołonerkowe lub nerkowe, rozedmowe odmiedniczkowe zapalenie nerek lub zapalenie pęcherza moczowego lub martwica brodawek.

• u osób zakażonych niektórymi organizmami produkującymi ureazę (np. Proteus mirabilis, Providencia stuartii) mogą rozwinąć się kamienie nerkowe lub pęcherzowe.

• zakażenie przerzutowe w odległych miejscach może być powikłaniem bakteriemii. Układ kostny jest najczęściej zaangażowany, a kręgosłup jest najczęstszym miejscem. Może również wystąpić zapalenie wsierdzia.

• zakażenie nie prowadzi do niewydolności nerek przy braku czynników komplikujących, takich jak niedrożność lub kamienie nerkowe.

co należy powiedzieć rodzinie o rokowaniu pacjenta?

• rokowanie jest doskonałe, gdy natychmiast rozpoczyna się skuteczne leczenie.

• u pacjentów z ciężkimi postaciami, w tym wstrząsem septycznym, śmiertelność wynosi 10-20%.

• pacjenci, u których wystąpiło początkowe objawowe zapalenie dróg moczowych, są narażeni na zwiększone ryzyko wystąpienia kolejnych zakażeń.

scenariusze What-if:

• Jeśli nie ma wyraźnej odpowiedzi klinicznej w ciągu 48-72 godzin po rozpoczęciu leczenia przeciwdrobnoustrojowego, ponownie Oceń pacjenta, biorąc pod uwagę:

  organizm oporny—powtórz Posiew moczu

  alternatywne diagnozy

  możliwość wystąpienia zaburzeń urologicznych, takich jak niedrożność lub ropnie, które wymagają interwencji

• Jeśli pacjent reaguje klinicznie na leczenie przeciwdrobnoustrojowe, ale objawowe zakażenie powtarza się w ciągu 1 miesiąca od przerwania leczenia przeciwdrobnoustrojowego, ponowna ocena wrażliwości organizmu zakażającego. Jeśli organizm jest podatny, należy rozważyć badania w celu ustalenia, czy istnieje podstawowe nieprawidłowości urologiczne, które mogą wymagać interwencji.

• u rzadkich pacjentów, u których występują częste epizody objawowe i u których występują trwałe nieprawidłowości, których nie można skorygować, takie jak przewlekły zakażony kamień, zakażona niedziałająca nerka lub, u mężczyzn, przewlekłe bakteryjne zapalenie gruczołu krokowego, można rozważyć długotrwałe leczenie supresyjne w celu opanowania objawów.

Jak zarażać się infekcją dróg moczowych w domu opieki i jak często występuje ta choroba?

szczegółowa epidemiologia

• objawowe zakażenie dróg moczowych jest jedną z najczęstszych zakażeń diagnozowanych u mieszkańców domów opieki.

  zgłaszana częstość występowania waha się od 1 do 2,4 na 1000 dni lub od 0,11 do 0,15 na 1000 dni, gdy stosowane są restrykcyjne definicje wymagające lokalizowania objawów przedmiotowych lub podmiotowych.

  częstość występowania zakażeń dróg moczowych z gorączką wynosi 0,49-1,04 na 10 000 dni.

• częstość występowania bezobjawowych bakterii u mieszkańców domów opieki wynosi 30-50% u kobiet i 15-40% u mężczyzn.

  częstość występowania bakteriurii wzrasta wraz ze wzrostem upośledzenia czynnościowego i koreluje z upośledzeniem umysłowym i nietrzymaniem moczu pęcherza moczowego i jelit.

  bakteriuria u mieszkańców domów opieki jest dynamiczna. Od 10 do 20% początkowo nie bakteriuricznych zinstytucjonalizowanych mężczyzn lub kobiet nabywa bakteriurii przez 6 lub 12 miesięcy obserwacji, a 25-30% początkowo bakteriuricznych rezydentów stanie się nie bakteriuricznych w tym czasie. Niektórzy mieszkańcy będą jednak mieli trwałą bakteriurię z tym samym organizmem przez lata.

sposób rozprzestrzeniania się

• mieszkańcy rozwijają zakażenie drogą wstępującą po okwiacie, a u kobiet kolonizacją pochwy przez endogenną florę z jelit.

• organizmy kolonizujące mogą być również czasami przenoszone między pacjentami przez narażenie środowiska lub na ręce mieszkańców lub pracowników służby zdrowia.

jakie patogeny są odpowiedzialne za tę chorobę?

• najczęstszym organizmem jest Escherichia coli. W niektórych raportach P. mirabilis występuje częściej u mężczyzn.

• A wide variety of other organisms may be isolated. These include Klebsiella species, Enterobacter species, Citrobacter freundii, Serratia species, Pseudomonas aeruginosa, Acinetobacter species, Enterococcus species, Streptococcal species, coagulase-negative staphylococci, and Candida species.

• Resistant organisms, including vancomycin-resistant enterococci and extended spectrum β-lactamase or carbapenemase producing E. coli and K. pneumoniae, may occur. Staphylococcus aureus, including methicillin-resistant S. aureus, są sporadycznie izolowane, ale są stosunkowo rzadkie.

jak te patogeny powodują infekcje dróg moczowych?

• mieszkańcy domów opieki mają „skomplikowaną zum”; czynniki gospodarza, a nie zjadliwość organizmu, są ważnym wyznacznikiem zakażenia.

  E. coli wyizolowane z objawowego lub bezobjawowego zakażenia u rezydentów domów opieki mają niską częstotliwość czynników zjadliwości w porównaniu ze szczepami wyizolowanymi od kobiet z ostrym, niepowikłanym zapaleniem pęcherza moczowego lub odmiedniczkowym zapaleniem nerek.

• organizmy wytwarzające ureazę, szczególnie Proteus mirabilis i Providencia stuartii, są związane z tworzeniem biofilmu krystalicznego, który może powodować kamienie infekcyjne pęcherza moczowego lub nerek.

• istnieje silna odpowiedź gospodarza na zakażenie, zarówno miejscowe (tj. ropomocz, cytokiny, przeciwciała), jak i, w cięższych przypadkach, ogólnoustrojowe (tj. leukocytoza, podwyższone markery zapalne i odpowiedź w ostrej fazie, ogólnoustrojowa odpowiedź przeciwciał). Ta odpowiedź gospodarza może ułatwić ustąpienie ostrego zakażenia, ale nie zapobiega ponownemu nawrotowi.

jakie inne objawy kliniczne mogą mi pomóc w diagnozowaniu i leczeniu zakażeń dróg moczowych u pacjentów z domu opieki?

podczas wykonywania wywiadu pacjenta należy uwzględnić wcześniejsze i niedawne zabiegi urologiczne. Podczas badania lekarskiego poszukaj ropnej wydzieliny z cewki moczowej, a u mężczyzn opuchniętej lub delikatnej prostaty lub najądrza.

W Jaki Sposób można zapobiegać zakażeniom dróg moczowych u mieszkańców domów opieki?

• identyfikacja i korekta nieprawidłowości urologicznych, które przyczyniają się do zakażenia, może zapobiec kolejnym epizodom.

• nie zaleca się profilaktycznych antybiotyków. W kontekście powikłanych infekcji dróg moczowych szybko pojawiają się oporne organizmy.

• nie wykazano dotychczas, aby miejscowy estrogen dopochwowy zmniejszał nawracającą bakteriurię lub objawowe zakażenie u kobiet będących rezydentami domów opieki.

• produkty żurawinowe lub probiotyki nie okazały się korzystne dla zapobiegania bakteriurii lub objawowym zakażeniom dla mieszkańców domów opieki.

jakie są dowody na konkretne zalecenia dotyczące postępowania i leczenia?

Barabas, G, Mölstad, S. „Brak związku między zwiększoną objętością resztkową po pustce a bakteriurią u mieszkańców domów opieki”. Scand J Prim Opieka Zdrowotna. vol. 23. 2005. S. 52-6. (U 147 osób w podeszłym wieku częstość występowania pozostałości po pustce wynosiła 51%, 39%, 20% i 7%. Bakteriuria stwierdzono u 46% kobiet i 28% mężczyzn i nie korelowała z objętością PVR.)

Boscia, JA, Kobasa, WD, Abrutyn, E, Levison, ME, Kaplan, AM, Kaye, D. „Brak związku między bakteriurią a objawami u osób starszych”. Am J Med. vol. 257. 1986. 1067-71 (Nie stwierdzono różnic w obecności lub nasileniu objawów przewlekłych układu moczowo-płciowego lub niespecyficznych u kobiet w placówce opieki wspomaganej, gdy były bakteriuryczne lub nie były bakteriuryczne.)

D ’ Agata, E, Loeb, MB, Mitchell, SL. „Challenges in assessing nursing home residents with advanced dementia for suspecting urinary tract infections”. J Am Geriatr Soc. vol. 61. 2013. 62-66 (Tylko 16% epizodów rozpoznanych jako zakażenie dróg moczowych spełniało kryteria rozpoczęcia stosowania środków przeciwdrobnoustrojowych. Tylko 11,4% spełniło kryteria kliniczne i laboratoryjne.)

Gomolin, IH, Siami, PF, Reuning-Scherer, J, Haverstock, DC, Heyd, A. „skuteczność i bezpieczeństwo doustnej zawiesiny cyprofloksacyny w porównaniu z trimetoprimem-sulfametoksazolową zawiesiną doustną w leczeniu starszych kobiet z ostrym zakażeniem dróg moczowych”. J Am Geriatr Soc. vol. 49. 2001. 1603-13 (W randomizowanym otwartym badaniu, 10-dniowa terapia cyprofloksacyną wyleczyła 94%, A tmp/SMX 83% mieszkańców domów opieki. Ponad 10% izolatów przed terapią było opornych na TMP / SMX.)

High, KP, Bradley, SF, Gravenstein, S. „Clinical practice guidelines for the evaluation of fever and infection in older adult residents of long-term care facilities: 2008 update by the Infectious Diseases Society of America”. Clin Infect Dis. vol. 48. 2009. 149-71 (Wytyczne te zalecają, aby w przypadku uznania rozpoznania zakażenia dróg moczowych, Posiew moczu potwierdzał zakażenie tylko wtedy, gdy próbka moczu wykazuje ropomocz.)

Juthani-Mehta, M, Quagliarello, V, Perrelli, E, et, al. „Clinical features to identify urinary tract infection in nursing home residents: a cohort study”. J Am Geriatr Soc. vol. 57. 2009. 2010-01-20 12: 40: 00 (Tylko u 43% pacjentów, u których przypuszczano, że może dojść do zakażenia dróg moczowych przez krewnych lub personel domu opieki, uzyskano dodatni wynik posiewu moczu z ropomoczem. Nie było grupy kontrolnej, a ogólna częstość występowania bakteriurii wynosząca 43% jest podobna do tej zgłaszanej w przypadku bezobjawowych populacji domów opieki. Jedynie dysuria, zwiększone splątanie psychiczne lub zmiana charakteru moczu były niezależnymi czynnikami predyktorami dodatniego posiewu moczu z ropomoczem. Zaobserwowane skojarzenia ze stanem psychicznym i zmianami w charakterze moczu podlegają jednak dezorientacji, ponieważ mieszkańcy z tymi cechami są bardziej narażeni na bakteriurię w dowolnym momencie.)

Juthani-Mehta, M, Tinetti, m, Perrelli, E, Towle, V, Quagliarello, V. „Role of dipstick testing in the evaluation of urinary tract infection in nursing home residents”. Infect Control Hosp Epidemiol. vol. 28. 2007. 889-91 (Ujemna wartość prognostyczna esterazy leukocytów i azotynów przy piurii u pacjentów otrzymujących placebo wynosiła 100% i 3,7% u pacjentów z żurawiną ; tylko 8 pacjentów z placebo i 6 pacjentów z żurawiną wymagało leczenia antybiotykami.)

Mylotte, JM. Nursing home-acquired bloodstream infection (ang.). Infect Control Hosp Epidemiol. vol. 26. 2005. 833-7 (Drogi moczowe są źródłem 45-56% przypadków bakteriemii w domach opieki. Jednak 21-93% mieszkańców z bakteremicznym zakażeniem dróg moczowych ma przewlekły cewnik zamieszkujący; bakteriemia z zakażenia dróg moczowych jest rzadkością u mieszkańców bez cewników.)

Nicolle, LE. „Infekcje dróg moczowych u osób starszych”. Clin Geriatr Med. vol. 25. 2009. 2010-01-26 12: 42: 36 (Szczegółowy przegląd bezobjawowych i objawowych zakażeń dróg moczowych u osób w podeszłym wieku, w tym mieszkańców domów opieki.)

Nicolle, LE, Bradley, s, Colgan, R. „Infectious Diseases Society of America guidelines for the diagnosis and treatment of asobymptomatic bacteriuria in adults”. Clin Infect Dis. vol. 40. 2005. 643-54 (Te oparte na dowodach wytyczne zalecają, aby nie przeprowadzać badań przesiewowych ani nie leczyć bezobjawowej bakteriurii u rezydentów domów opieki z dowodami stopnia 1A.)

Nicolle, LE, Orr, P, Duckworth, H. „Gross hematuria in residents of long-term-care facilities”. Amer J Med. vol. 94. 1993. 611-8 (W prospektywnym 2-letnim badaniu w dwóch domach opieki stwierdzono 87 epizodów krwiomoczu u 49 mieszkańców . Gorączka towarzyszyła 29% epizodów; bakteriuria występowała u 74%. Tylko 1 z tych epizodów uznano za krwiomocz bezpośrednio spowodowany infekcją .)

Nicolle, LE. „Zarządzanie środkami przeciwdrobnoustrojowymi w zakładach opieki długoterminowej. Co jest skuteczne?”. Antimicrob Res Infect Control. vol. 3. 2014. pp. 6 (programy leczenia przeciwdrobnoustrojowego w zakładach opieki długoterminowej powinny obejmować składniki ograniczające profilaktykę zakażeń dróg moczowych lub leczenie bezobjawowej bakterurii.)

Omli, R, Skotnes, LH, Mykletun, a, Bakke, AM, Kuhry, E. „Residual urine as a risk factor for lower urinary tract infections: a 1-year follow-up study in nursing homes”. J Am Geriatr Soc. vol. 56. 2008. 871-4 (Dla 98 mieszkańców 34,7% miało PVR powyżej 100 ml. Podczas rocznej obserwacji PVR powyżej 100 mL nie było związane z objawowym zakażeniem, u 31% pacjentów z PVR powyżej 100 ml i u 36% pacjentów z PVR poniżej 100 ml.)

Orr, PH, Nicolle, LE, Duckworth, H. „Febrile urinary infection in the institutionalized elderly”. Am J Med. vol. 100. 1996. S. 71-7. (To prospektywne badanie kohortowe mierzyło odpowiedź przeciwciał na uropatogeny w celu identyfikacji zakażenia dróg moczowych jako źródła gorączki u osób zinstytucjonalizowanych. W przypadku osób bakteriurycznych bez cewnika i bez zlokalizowania objawów układu moczowo-płciowego tylko 10% epizodów gorączki przypisano zakażeniu dróg moczowych.)

Ouslander, JG, Greengold, B, Chen, S. „zastosowanie cewnika zewnętrznego i zakażenie dróg moczowych wśród pacjentów z nietrzymaniem moczu”. J Am Geriatr Soc. vol. 35. 1987. 1063-70 (Wyższe wskaźniki bakteriurii i objawowego zakażenia dróg moczowych obserwowano u mężczyzn stosujących cewniki z prezerwatywą w celu leczenia oddawania moczu w porównaniu z mężczyznami nietrzymającymi moczu bez cewników z prezerwatywą.)

Ouslander, JG, Schapira, M, Schnelle, JF. „Czy zwalczanie bakteriurii wpływa na nasilenie przewlekłego nietrzymania moczu u pensjonariuszy domów opieki?”. Ann Intern Med. vol. 122. 1995. 2010-01-24 19: 54 (Przeciwbakteryjne leczenie bakteriurii nie zmniejszało częstości ani objętości nietrzymania moczu u kobiet z przewlekłym nietrzymaniem moczu.)

Rowe, T, Towle, V, Van Ness, PH, jethani-Mehta, M. „Lack of positive association between falls and bacteriuria plus pyuria in older nursing home residents”. J Am Geriatr Soc. vol. 61. 2013. 653-654 (Występowanie upadków nie korelowało z obecnością bakteriurii i ropomoczu u kobiet przebywających w domach opieki. Upadki nie były objawem zakażenia dróg moczowych.)

Stevenson, KB, Moore, J, Colwell, H, Sleeper, B. „standaryzowany nadzór nad zakażeniem w opiece długoterminowej: porównania interfejsów z regionalnej kohorty obiektów”. Infect Control Hosp Epidemiol. vol. 26. 2005. S. 231-8. (Ogólnokrajowy program nadzoru zakażeń w placówkach opieki długoterminowej stosował znormalizowane definicje nadzoru w zakresie zakażeń objawowych i jednolite szkolenie osób wykonujących Nadzór. Częstość występowania objawowego zakażenia układu moczowego wynosiła 0, 6 na 1000 dni, co stanowiło 16% wszystkich zakażeń. Wskaźnik ten wynosił 0,57 na 10 000 dni przebytych we wszystkich epizodach infekcji dróg moczowych oraz 3,2 na 10 000 dni przebytych w przypadku pacjentów z cewnikami zamieszkującymi organizm.)

Stone, np, Ashraf, MS, Calder, J. „Surveillance definitions of infections in long-term-care facilities, revisiting the McGeer criteria”. Infect Control Hosp Epidemiol. vol. 33. 2012. 2010-01-27 19: 45: 45 (Evidence based criteria developed for surveillance of urinary infection in long term care facilities. Definicje różnią się w przypadku rezydentów z lub bez przewlekłego cewnika zamieszkującego.)