zasada korespondencji
zasada korespondencji, filozoficzna wytyczna dotycząca wyboru nowych teorii w naukach fizycznych, wymagająca wyjaśnienia wszystkich zjawisk, dla których obowiązywała poprzednia teoria. Sformułowana w 1923 roku przez duńskiego fizyka Nielsa Bohra zasada ta jest destylacją myśli, która doprowadziła go do rozwoju jego teorii atomowej, wczesnej formy mechaniki kwantowej.
na początku XX wieku Fizyka atomowa była pogrążona w chaosie. Wyniki eksperymentów przedstawiały pozornie niepodważalny obraz atomu: małe naładowane elektrycznie cząstki zwane elektronami stale poruszające się w kręgach wokół przeciwstawnie naładowanego i niezwykle gęstego jądra. Obraz ten był jednak niemożliwy ze względu na znane prawa fizyki klasycznej, które przewidywały, że takie krążące elektrony powinny wypromieniowywać energię i spiralę do jądra. Atomy nie tracą jednak stopniowo energii i zapadają się. Bohr i inni, którzy próbowali objąć paradoksy zjawisk atomowych w nowej teorii fizycznej zauważyć, że stara fizyka spełniła wszystkie wyzwania, dopóki fizycy zaczęli badać sam atom. Bohr uzasadnił, że każda nowa teoria musiała zrobić więcej niż opisać zjawiska atomowe poprawnie; musi mieć zastosowanie do zjawisk konwencjonalnych, zbyt, w taki sposób, że będzie odtworzyć starą fizykę: jest to zasada korespondencji.