Zimowa dzika przyroda
ostatnie nagranie z kamery Szlaku, które zarejestrowałem w latrynie wydry, skłoniło mnie do myślenia o zimowych adaptacjach wydr rzecznych. Zwierzęta te nie przeczekują zimnych miesięcy w hibernacji. Wręcz przeciwnie, są aktywne i wydają się wygodne-nie, radosne – na śniegu. Jak to? Co pozwala im rozwijać się w zimnych, zaśnieżonych warunkach? Być może dlatego, że wkrótce będę prowadził program ekologii pól zimowych, pomyślałem, że przemyślę to systematycznie. Jakie są anatomiczne, behawioralne i fizjologiczne adaptacje, które pozwalają północnoamerykańskim wydrom rzecznym (Lontra canadensis) rozwijać się w zimnie? Ciesz się filmem, który skłonił mnie do napisania tego postu, a następnie czytaj dalej.
małe zastrzeżenie zanim zacznę. Niektórzy mogą mieć problem z moim nazywaniem jakiegoś konkretnego zjawiska adaptacją zimową, jeśli wyewoluowało z jakiegoś innego powodu i przydaje się tylko w zimie. Na przykład zdolność wydry do życia pojedynczo lub w grupach mogła ewoluować, ponieważ pozwala zwierzęciu lepiej wykorzystywać zasoby pożywienia w ogóle, a zdarza się, że zwiększa przetrwanie zimą w zimnym klimacie. Szczerze mówiąc, Nie wiem na pewno, czy elastyczna struktura społeczna poprawia zimowe przetrwanie. Naprawdę jestem po prostu burza mózgów tutaj i zachęcam, aby dać sobie tę samą wolność. Pomyśl o tym, co widziałeś podczas tropienia wydr, wyobraź sobie, jak to jest być jedną zimą i zobacz, jakie pomysły wpadają ci do głowy. Zachęcamy do podzielenia się nimi w komentarzu poniżej.
adaptacje anatomiczne
adaptacja anatomiczna to cecha fizyczna, która poprawia przeżywalność. Najbardziej oczywistą cechą fizyczną, która pozwala wydrze radzić sobie z ekstremalnym zimnem, jest gęste, praktycznie wodoodporne futro. Nie jestem pewien, czy Płaszcz Zimowy jest grubszy niż płaszcz letni, ale czy wyjątkowo gęsty podszerstek utrzymuje wydrę na tyle ciepłą i suchą, że może polować w lodowatej zimnej wodzie. Przy Około 585 włosach na milimetr kwadratowy futro wydry rzecznej jest około 10 razy gęstsze niż futro Ryśka i futro lisa czerwonego. Nie jest to zbyt zaskakujące, jeśli wziąć pod uwagę fakt, że Wydra musi spędzić znaczną ilość czasu w wodzie, aby znaleźć jedzenie. Podczas gdy 60 włosów na milimetr kwadratowy jest wystarczające dla lądowego myśliwego w zimie, około dziesięć razy większa gęstość jest potrzebna zwierzęciu, które poluje głównie w zimnej wodzie. Warto zauważyć, że gęstość Futra Norki wynosi około 290 włosów na milimetr kwadratowy, co jest pośrednie między wydrą a dwoma lądowymi drapieżnikami. Ma to sens intuicyjny, ponieważ norka, która żeruje na lądzie i w wodzie, spędza w wodzie więcej czasu niż Ryś lub lis, ale mniej niż Wydra.
rozważmy teraz kształt jego ciała. Wydra rzeczna ma typowy typ ciała mustelida: długi i smukły z krótkimi kończynami. Ten typ ciała, przy wysokim stosunku powierzchni do objętości, nie zatrzymuje dobrze ciepła, a słaba retencja ciepła jest zobowiązaniem w zimie. Dlatego zwierzęta o długich, smukłych ciałach muszą dużo jeść, aby utrzymać ciepło. Jednak, że opływowy ciała jest również atutem: nadaje skuteczność do polowań wodnych.
więc prawdopodobnie jest to balansujący akt. Grubsze ciało pozwoliłoby wydrze lepiej zatrzymywać ciepło, ale także zmniejszyłoby jego zwinność w wodzie, a tym samym wydajność polowania. Wydra musi być smukła i opływowa na tyle, aby skutecznie polować, ale nie tak smukła, że zwierzę nie może uzyskać wystarczającej ilości kalorii, aby utrzymać ciepło. Zbyt grube ciało sprawiłoby, że Wydra byłaby bardziej niezręczna na lądzie, a zatem narażona na większe ryzyko stania się ofiarą innego drapieżnika. Prawdopodobnie z tych powodów Wydra zależy od grubego, wodoodpornego płaszcza i doskonałej zdolności łowieckiej zamiast warstwy blubber, aby utrzymać ciepło.
adaptacje behawioralne
adaptacja behawioralna jest czymś, co zwierzę robi, aby poprawić przeżywalność. Wydra musi dbać o ciepły, wodoodporny płaszcz. Robi to poprzez toczenie się w śniegu i pielęgnację, aby utrzymać uwięzione powietrze między włóknami, co sprawia, że płaszcz jest dobrym izolatorem.
podobnie jak wiele innych ssaków, wydry wykorzystują osłonięte przestrzenie, aby utrzymać ciepło. Popularne są stare schroniska dla bobrów. Czasami wykorzystuje się przestrzeń pod kłodami lub korzeniami lub w gęstej roślinności, podobnie jak opuszczone nory drwali lub innych zwierząt.
interakcje społeczne wydry pomagają jej przetrwać zimę. Młode zostają z matką przez pierwszą zimę. Dzielenie się z nią legowiskiem pomaga im utrzymać ciepło, polowanie z nią pomaga im sprostać zwiększonym kalorycznym wymaganiom związanym z utrzymaniem temperatury ciała w zimnym środowisku, a wzajemna pielęgnacja pomaga im utrzymać gęste, ciepłe płaszcze w dobrym stanie. Dorosłe samce mogą być samotne, ale czasami grupują się w „kluby” i mogą wzajemnie na siebie korzystać w podobny sposób.
możliwości polowania mogą być zmniejszone po zamrożeniu, ale wydry mają sposoby radzenia sobie z tym. Szukają strumieni i rzek, gdzie woda nie zamarznie, a w stawach, gdzie woda zamarznie, utrzymują dziury w lodzie. Co najciekawsze, wydry rzeczne kopią przejścia przez zapory Bobrowe, dzięki czemu mogą łatwo poruszać się pod lodem między sąsiednimi zbiornikami wodnymi. Obniża to również poziom wody, co zwiększa przestrzeń oddechową pod lodem i koncentruje zdobycz, poprawiając tym samym sukces polowań.
wreszcie wydry oszczędzają energię w zima poprzez ślizganie się po lodzie i śniegu w efektywny wzór ruchu, który wygląda podobnie do pływania. Możesz zobaczyć przykład wydry przesuwającej się pod koniec powyższego filmu. W głębokim śniegu tworzą trasy, wielokrotnie przesuwając się i przechylając po tej samej ścieżce. Dobrze zużyta ścieżka oszczędza im energię, tak jak wydeptane ścieżki oszczędzają nam energię. Trackerzy znają zjeżdżalnie i biegi. Poniżej przykład zjeżdżalni wydr w Minnesocie.
adaptacje fizjologiczne
adaptacje fizjologiczne są wewnętrznymi procesami organizmu, które sprawiają, że zwierzę lepiej nadaje się do pewnych warunków środowiskowych wyzwania. Jednym z zjawisk fizjologicznych u wydr rzecznych, które mogą być częściowo adaptacją zimową, jest opóźnione wszczepienie zarodków. Jest to również nazywane diapauzą embrionalną. Kojarzenie odbywa się wczesną wiosną, ale zarodki pozostają uśpione i swobodnie unoszą się w macicy przez 8-9 miesięcy, przed przyłączeniem i rozwojem. W rezultacie dzieci rodzą się zwykle w marcu w zimnym klimacie. Zapewnia to, że samica nie będzie obciążona młodym potomstwem podczas zimy. A jeśli matka ma problemy, embriony mogą nigdy nie wszczepić się. Bez dodatkowych energetycznych wymagań ciąży zwiększa się jej własne szanse na przetrwanie zimy. Jest to ważna adaptacja, ponieważ matka, po osiągnięciu dorosłości, jest już „sukcesem”, a zatem ważniejsza dla puli genów niż jej Młode, z których wiele umiera przed osiągnięciem dorosłości. (Wpadłem na pomysł, że diapauza embrionalna u niektórych mustelidów może być adaptacją zimową od Rebecci Watters, autorki bloga Wolverine, kiedy zaprezentowała ją w Massachusetts w styczniu 2020 roku. Mam nadzieję, że nie przekłamałem jej myśli. Może mnie poprawi, jeśli to zrobię.)
- zapach wydr rzecznych
- Dzikie Wydry rzeczne grające