związki azotowo-fluorowe

związki nieorganiczne zawierające Wiązanie N-F, na przykład trifluorek azotu, NF3, tetrafluorohydrazyna, N2F4, difluoramina, NF2H i fluorek nitrozylu, FNO. Związki azotowo-fluorowe są gazami bezbarwnymi, o charakterystycznym zapachu. Rozkładają się po podgrzaniu na poszczególne pierwiastki lub na trifluorek azotu i azot (z wyjątkiem NF3 i FNO). Wykazują silne właściwości utleniające. Niektóre związki fluoru azotowego reagują ze związkami organicznymi tworząc liczne substancje organiczne zawierające grupy-NF2 i-NONF. Charakterystyczną cechą związków azotowo-fluorowych jest to, że w interakcji z silnymi kwasami Lewisa (zob. kwasy i zasady) tworzą one sole z kationami fluor-azot NF+4, N2F+3, N2F+4 i F2NO+.

trifluorek azotu, NF3, jest gazem o temperaturze topnienia – 208,5°C i temperaturze wrzenia -129,1°C. jego zdolność utleniania objawia się w wysokich temperaturach. Jest przekształcany w tetrafluorohydrazynę w podwyższonych temperaturach i w obecności miedzi, żelaza, rtęci lub węgla. Otrzymuje się go przez elektrolizę roztopionego bifluorku amonu lub przez fluoryzację substancji zawierających azot. Jest stosowany do wytwarzania tetrafluorohydrazyny.

Tetrafluorohydrazyna, N2F4, jest gazem o temperaturze topnienia -161,5°C i temperaturze wrzenia -74,2°C. ma tendencję do dysocjacji: N2F4⇄2NF2. Przy temperaturze 150°C i ciśnieniu 0,1 Megan/m2 (1 kilogram siły/cm2) jego stopień dysocjacji wynosi 0,2. Dysocjacja N2F4 determinuje jego efekt difluoraminacyjny, który przejawia się na przykład w połączeniu z olefinami:

Tetrafluorohydrazynę otrzymuje się przez konwersję trifluorku azotu na węgiel (metoda handlowa), przez rozkład nf2h lub przez utlenianie jej roztworów. Jest stosowany w syntezie organicznych związków difluoraminy.

Difluoramina, NF2H, jest gazem o temperaturze topnienia – 116°C i temperaturze wrzenia-23°C. wybucha przy uderzeniu, zwłaszcza w stanie ciekłym i stałym. Wykazuje właściwości amfoteryczne, a w reakcjach działa jako środek difluoraminujący. Otrzymuje się go przez działanie kwasu siarkowego na difluoromocznik (produkt fluorowania mocznika) lub na difluoraminę trifenylometylową, syntetyzowaną z n2f4 i chlorku trifenylometylu w obecności rtęci. Jest stosowany do syntezy organicznych związków difluoraminy.