informacje o lekach konsumenckich

5. 1 Właściwości farmakodynamiczne

mechanizm działania.

empagliflozyna jest odwracalnym kompetycyjnym inhibitorem SGLT2 z IC50 wynoszącym 1,3 Nanoma. Ma 5000-krotnie większą selektywność niż ludzki SGLT1 (IC50 6278 nanoM), odpowiedzialny za wchłanianie glukozy w jelitach.
SGLT2 wykazuje dużą ekspresję w nerkach, podczas gdy ekspresja w innych tkankach jest nieobecna lub bardzo niska. Jest odpowiedzialny jako główny transporter za reabsorpcję glukozy z przesączu kłębuszkowego z powrotem do krążenia. U pacjentów z cukrzycą typu 2 (T2DM) i hiperglikemią większa ilość glukozy jest filtrowana i wchłaniana ponownie.
empagliflozyna poprawia kontrolę glikemii u pacjentów z T2DM poprzez zmniejszenie reabsorpcji glukozy przez nerki. Ilość glukozy usuwanej przez nerki za pomocą tego mechanizmu glukuretycznego zależy od stężenia glukozy we krwi i szybkości przesączania kłębuszkowego (GFR). Poprzez hamowanie działania SGLT2 u pacjentów z T2DM i hiperglikemią, nadmiar glukozy jest wydalany z moczem.
u pacjentów z T2DM wydalanie glukozy z moczem zwiększa się natychmiast po podaniu pierwszej dawki empagliflozyny i utrzymuje się przez 24-godzinny odstęp między dawkami. Zwiększone wydalanie glukozy z moczem utrzymywało się pod koniec 4-tygodniowego okresu leczenia, średnio około 78 g/dobę w przypadku stosowania empagliflozyny w dawce 25 mg raz na dobę. Zwiększone wydalanie glukozy z moczem spowodowało natychmiastowe zmniejszenie stężenia glukozy w osoczu u pacjentów z T2DM.
empagliflozyna (10 mg i 25 mg) poprawia zarówno stężenie glukozy na czczo, jak i po posiłku.
nie ma bezpośredniego wpływu na zmiany czynności komórek β i wydzielanie/ działanie insuliny, co przyczynia się do niskiego ryzyka wystąpienia hipoglikemii. Stwierdzono poprawę zastępczych markerów funkcji komórek beta, w tym oceny modelu homeostazy-β (HOMA-β) i stosunku proinsuliny do insuliny. Ponadto wydalanie glukozy z moczem powoduje utratę kalorii, związaną z utratą tkanki tłuszczowej i zmniejszeniem masy ciała.
glukozurii obserwowanej po podaniu empagliflozyny towarzyszy łagodna diureza, która może przyczynić się do trwałego i umiarkowanego obniżenia ciśnienia tętniczego krwi (BP).

badania kliniczne.

łącznie 17 331 pacjentów z T2DM oceniano w 15 badaniach klinicznych z podwójnie ślepą próbą, placebo i grupą kontrolną z aktywną kontrolą, z których 4603 pacjentów otrzymywało empagliflozynę w dawce 10 mg, a 5567 pacjentów otrzymywało empagliflozynę w dawce 25 mg. W sześciu badaniach leczenie trwało 24 tygodnie; w przedłużonych badaniach i innych badaniach pacjenci byli narażeni na Jardiance przez okres do 102 tygodni.

leczenie empagliflozyną (10 mg i 25 mg) w monoterapii oraz w skojarzeniu z metforminą, pioglitazonem, sulfonylomocznikiem, inhibitorami dipeptydylopeptydazy 4 (DPP-4) i insuliną prowadzi do klinicznie istotnej poprawy stężenia hemoglobiny glikowanej (HbA1c), stężenia glukozy w osoczu na czczo (FPG), masy ciała, ciśnienia skurczowego i rozkurczowego (odpowiednio SBP i DBP). Podawanie empagliflozyny w dawce 25 mg powodowało, że większy odsetek pacjentów osiągał wartość docelową HbA1c ≤ 7% oraz mniejszą liczbę pacjentów wymagających wyrównania glikemii w porównaniu do empagliflozyny w dawce 10 mg i placebo. Stwierdzono klinicznie istotną poprawę HbA1c we wszystkich podgrupach płci, rasy, regionu geograficznego, czasu od rozpoznania T2DM, BMI, oporności na insulinę w oparciu o HOMA-IR i funkcji komórek beta w oparciu o HOMA-β. Zwiększenie wartości wyjściowej HbA1c wiązało się z większym zmniejszeniem wartości HbA1c. klinicznie istotne zmniejszenie wartości HbA1c obserwowano u pacjentów z eGFR > 45 mL/min/1, 73 m2 (patrz punkt 4.2 Dawkowanie i sposób podawania, pacjenci z zaburzeniami czynności nerek). U pacjentów w wieku 75 lat i starszych obserwowano zmniejszoną skuteczność preparatu Jardiance.

empagliflozyna w monoterapii.

skuteczność i bezpieczeństwo stosowania empagliflozyny (10 mg i 25 mg) w monoterapii oceniano w 24-tygodniowym badaniu z podwójnie ślepą próbą, z grupą kontrolną placebo i aktywną grupą kontrolną u pacjentów wcześniej nieleczonych. Pierwszorzędowym punktem końcowym była zmiana HbA1c w stosunku do wartości wyjściowych po 24 tygodniach leczenia. Kluczowymi drugorzędowymi punktami końcowymi była zmiana w stosunku do wartości wyjściowych masy ciała i ciśnienia krwi (skurczowe, SBP i rozkurczowe, DBP) po 24 tygodniach leczenia.
leczenie preparatem Jardiance spowodowało statystycznie istotne zmniejszenie HbA1c, masy ciała i SBP w porównaniu z placebo (Tabela 3) oraz klinicznie istotne zmniejszenie FPG. Obserwowano liczbowe zmniejszenie DBP, ale nie osiągnęło istotności statystycznej w porównaniu z placebo (-1, 0 mmHg Dla empagliflozyny 10 mg, -1, 9 mmHg Dla empagliflozyny 25 mg, -0, 5 mmHg Dla placebo i +0, 7 mmHg Dla sitagliptyny).
w określonej wcześniej analizie pacjentów (n = 201) z wyjściowym poziomem HbA1c ≥ 8, 5% do ≤ 10% empagliflozyny stwierdzono zmniejszenie HbA1c w stosunku do wartości wyjściowych o -1, 44% dla empagliflozyny 10 mg, -1.43% dla empagliflozyny 25 mg, + 0,01% dla placebo i -1,04% dla sitagliptyny.
w przedłużeniu tego badania z podwójnie ślepą próbą kontrolowaną placebo, zmniejszenie HbA1c (zmiana w stosunku do wartości wyjściowych o -0,65% dla empagliflozyny 10 mg, -0,76% dla empagliflozyny 25 mg, +0,13% dla placebo i -0,53% dla sitagliptyny), masy ciała (zmiana w stosunku do wartości wyjściowych o -2,24 kg dla empagliflozyny 10 mg, -2,45 kg dla empagliflozyny 25 mg, -0,43 kg dla placebo i +0, 10 kg dla sitagliptyny) i BP (SBP: zmiana w stosunku do wartości wyjściowych o -4, 1 mmHg Dla empagliflozyny 10 mg, -4, 2 mmHg Dla empagliflozyny 25 mg, -0, 7 mmHg dla placebo i -0.3 mmHg Dla sitagliptyny; DBP: zmiana w stosunku do wartości wyjściowych o -1, 6 mmHg Dla empagliflozyny 10 mg, -1, 6 mmHg Dla empagliflozyny 25 mg, -0, 6 mmHg Dla placebo i -0, 1 mmHg Dla sitagliptyny) utrzymywała się do 76 tygodni leczenia.

codzienne leczenie preparatem Jardiance znacząco poprawiło czynność komórek beta, w tym HOMA-β.

empagliflozyna jako uzupełnienie leczenia metforminą.

w celu oceny skuteczności i bezpieczeństwa stosowania empagliflozyny u pacjentów z T2DM niepoddających się leczeniu metforminą przeprowadzono badanie z podwójnie ślepą próbą, kontrolowane placebo, trwające 24 tygodnie. Pierwszorzędowym punktem końcowym była zmiana HbA1c w stosunku do wartości wyjściowych po 24 tygodniach leczenia. Kluczowymi drugorzędowymi punktami końcowymi była zmiana masy ciała w stosunku do wartości wyjściowych oraz średni dobowy poziom glukozy w osoczu (MCR) po 24 tygodniach leczenia.
leczenie preparatem Jardiance spowodowało statystycznie istotną poprawę HbA1c i masy ciała oraz klinicznie istotne zmniejszenie FPG i BP w porównaniu z placebo (Tabela 4).
w przedłużeniu tego badania z podwójnie ślepą próbą, kontrolowanym placebo, stwierdzono zmniejszenie HbA1c (zmiana w stosunku do wartości wyjściowych o -0,62% dla empagliflozyny 10 mg, -0,74% dla empagliflozyny 25 mg i -0.01% dla placebo), masa ciała (zmiana w stosunku do wartości początkowej -2,39 kg dla empagliflozyny 10 mg, -2,65 kg dla empagliflozyny 25 mg i -0,46 kg dla placebo) i BP (SBP: zmiana w stosunku do wartości początkowej -5,2 mmHg Dla empagliflozyny 10 mg, -4,5 mmHg Dla empagliflozyny 25 mg i -0,8 mmHg Dla placebo; DBP: zmiana w stosunku do wartości początkowej -2,5 mmHg Dla empagliflozyny 10 mg, -1, 9 mmHg Dla empagliflozyny 25 mg i -0, 5 mmHg dla placebo) utrzymywało się do 76 tygodni leczenia.

terapia skojarzona empagliflozyną i metforminą u pacjentów wcześniej nieleczonych.

przeprowadzono badanie czynnikowe trwające 24 tygodnie w celu oceny skuteczności i bezpieczeństwa stosowania empagliflozyny u pacjentów wcześniej nieleczonych. U większości pacjentów cukrzyca występowała przez okres do roku (55,8%) lub od roku do pięciu lat (28,6%). Ich średni wiek wynosił 52,6 roku, a średnie BMI 30,37 kg / m2. Leczenie empagliflozyną w skojarzeniu z metforminą (5 mg i 500 mg; 5 mg i 1000 mg; 12,5 mg i 500 mg i 12.5 mg i 1000 mg podawanych dwa razy na dobę) zapewniało statystycznie istotną poprawę HbA1c i prowadziło do znacznie większego zmniejszenia FPG i masy ciała w porównaniu z poszczególnymi składnikami. Większy odsetek pacjentów z wyjściowym poziomem HbA1c ≥ 7,0% i leczonych empagliflozyną w skojarzeniu z metforminą osiągnął docelowy poziom HbA1c < 7% w porównaniu z poszczególnymi składnikami (tabele 5 i 6).

empagliflozyna jako dodatek do leczenia skojarzonego metforminą i sulfonylomocznikiem.

w celu oceny skuteczności i bezpieczeństwa stosowania empagliflozyny u pacjentów niedostatecznie leczonych metforminą w skojarzeniu z sulfonylomocznikiem przeprowadzono badanie z podwójnie ślepą próbą, kontrolowane placebo, trwające 24 tygodnie. Pierwszorzędowym punktem końcowym była zmiana HbA1c w stosunku do wartości wyjściowych po 24 tygodniach leczenia. Kluczowymi drugorzędowymi punktami końcowymi była zmiana masy ciała w stosunku do wartości wyjściowych oraz średni dobowy poziom glukozy w osoczu (MCR) po 24 tygodniach leczenia.
leczenie preparatem Jardiance spowodowało statystycznie istotną poprawę HbA1c i masy ciała oraz klinicznie istotne zmniejszenie FPG i BP w porównaniu z placebo (Tabela 7).
w podwójnie ślepym, kontrolowanym placebo przedłużeniu tego badania, zmniejszenie HbA1c (zmiana w stosunku do wartości wyjściowych o -0,74% dla empagliflozyny 10 mg, -0,72% dla empagliflozyny 25 mg i -0,03% dla placebo), masy ciała (zmiana w stosunku do wartości wyjściowych o -2,44 kg dla empagliflozyny 10 mg, -2,28 kg dla empagliflozyny i -0,63 kg dla placebo) i BP (SBP: zmiana w stosunku do wartości wyjściowych -3,8 mmHg Dla empagliflozyny 10 mg, -3.7 mmHg Dla empagliflozyny 25 mg i -1,6 mmHg Dla placebo; DBP: zmiana w stosunku do wartości początkowej o -2,6 mmHg Dla empagliflozyny 10 mg, -2,3 mmHg Dla empagliflozyny 25 mg i -1,4 mmHg Dla placebo) utrzymywała się do 76 tygodni leczenia.

2 godziny po posiłku.

leczenie empagliflozyną w skojarzeniu z metforminą lub metforminą w skojarzeniu z sulfonylomocznikiem spowodowało klinicznie znaczącą poprawę stężenia glukozy 2 godziny po posiłku (test tolerancji posiłku) po 24 tygodniach (dodanie do metforminy: -2,55 mmol / l dla empagliflozyny 10 mg (N = 52), -2.47 mmol/l dla empagliflozyny 25 mg (n = 58) i +0,33 mmol/l dla placebo (n = 57); dodatek do metforminy i sulfonylomocznika: -1,98 mmol/l dla empagliflozyny 10 mg (n = 44), -2,03 mmol/l dla empagliflozyny 25 mg (N = 46) i -0,13 mmol/l dla placebo (N = 35)).

empagliflozyna jako dodatek do skojarzonego leczenia pioglitazonem (± metforminą).

skuteczność i bezpieczeństwo stosowania empagliflozyny oceniano w trwającym 24 tygodnie badaniu z podwójnie ślepą próbą, kontrolowanym placebo, u pacjentów z T2DM niepoddającym się leczeniu skojarzonemu metforminą i pioglitazonem lub pioglitazonem w monoterapii. Pierwszorzędowym punktem końcowym była zmiana HbA1c w stosunku do wartości wyjściowych po 24 tygodniach leczenia. Kluczowymi drugorzędowymi punktami końcowymi była zmiana FPG i masy ciała w stosunku do wartości wyjściowych po 24 tygodniach leczenia.

empagliflozyna w skojarzeniu z pioglitazonem (dawka ≥ 30 mg) z metforminą lub bez niej powodowała statystycznie istotne zmniejszenie HbA1c, FPG i masy ciała oraz klinicznie istotne zmniejszenie BP w porównaniu z placebo (tabela 8).
w przedłużeniu tego badania z podwójnie ślepą próbą, kontrolowanym placebo, zmniejszenie HbA1c (zmiana w stosunku do wartości wyjściowych o -0,61% dla empagliflozyny 10 mg, -0.70% dla empagliflozyny 25 mg i -0,01% dla placebo), masa ciała (zmiana w stosunku do wartości wyjściowych o -1,47 kg dla empagliflozyny 10 mg, -1,21 kg dla empagliflozyny 25 mg i +0,50 kg dla placebo) i BP (SBP: zmiana w stosunku do wartości wyjściowych o -1,7 mmHg Dla empagliflozyny 10 mg, -3,4 mmHg Dla empagliflozyny 25 mg i +0,3 mmHg Dla placebo; DBP: zmiana od wartości początkowej wynoszącej -1, 3 mmHg Dla empagliflozyny 10 mg, -2, 0 mmHg Dla empagliflozyny 25 mg i +0, 2 mmHg dla placebo) utrzymywało się do 76 tygodni leczenia.

dane dotyczące empagliflozyny po 2 latach, jako uzupełnienie metforminy w porównaniu z glimepirydem.

w badaniu porównującym skuteczność i bezpieczeństwo stosowania empagliflozyny w dawce 25 mg w porównaniu z glimepirydem (4 mg) u pacjentów z niewystarczającą kontrolą glikemii podczas stosowania samej metforminy, podawanie empagliflozyny codziennie powodowało lepsze zmniejszenie HbA1c i klinicznie znaczące zmniejszenie FPG w porównaniu z glimepirydem (tabela 9). Empagliflozyna codziennie powodowała statystycznie istotne zmniejszenie masy ciała, skurczowego i rozkurczowego ciśnienia krwi.
leczenie empagliflozyną powodowało statystycznie znamiennie mniejszy odsetek pacjentów ze zdarzeniami hipoglikemizującymi w porównaniu z glimepirydem (2,5% dla empagliflozyny, 24,2% dla glimepirydu, p< 0,0001).

empagliflozyna jako dodatek do podstawowej terapii insuliną.

skuteczność i bezpieczeństwo stosowania empagliflozyny (10 mg lub 25 mg) w skojarzeniu z insuliną bazalną, w skojarzeniu z metforminą i (lub) sulfonylomocznikiem lub bez niego, oceniano w podwójnie ślepym, kontrolowanym placebo badaniu trwającym 78 tygodni. Pierwszorzędowym punktem końcowym była zmiana HbA1c w stosunku do wartości wyjściowych po 18 tygodniach leczenia. Kluczowymi drugorzędowymi punktami końcowymi była zmiana w stosunku do wartości wyjściowej dawki insuliny podstawowej po 78 tygodniach leczenia oraz zmiana w stosunku do wartości wyjściowej HbA1c po 78 tygodniach leczenia.
w ciągu pierwszych 18 tygodni dawka insuliny miała być utrzymywana na stabilnym poziomie, ale została dostosowana w celu uzyskania FPG< 6, 10 mmol/l w ciągu kolejnych 60 tygodni.

W 18.tygodniu empagliflozyna (10 mg lub 25 mg) powodowała statystycznie istotną poprawę HbA1c w porównaniu z placebo. U większego odsetka pacjentów z wyjściowym poziomem HbA1c ≥ 7, 0% osiągnięto docelowy poziom HbA1c < 7% w porównaniu z placebo. Po 78 tygodniach stosowania empagliflozyny stwierdzono statystycznie istotne zmniejszenie HbA1c i oszczędności insuliny w porównaniu z placebo(Tabela 10).
w 78. tygodniu empagliflozyna powodowała zmniejszenie FPG (-0,58 mmol/l dla empagliflozyny 10 mg, -0,97 mmol/l dla empagliflozyny 25 mg i -0,30 mmol/l dla placebo), masy ciała (-2,47 kg dla empagliflozyny 10 mg, -1,96 kg dla empagliflozyny 25 mg i +1,16 kg dla placebo, p < 0.0001), BP (SBP: -4,1 mmHg Dla empagliflozyny 10 mg, -2,4 mmHg Dla empagliflozyny 25 mg i +0,1 mmHg Dla placebo; DBP: -2,9 mmHg Dla empagliflozyny 10 mg, -1,5 mmHg Dla empagliflozyny 25 mg i -0,3 mmHg Dla placebo).

empagliflozyna jako dodatek do leczenia insuliną w wielokrotnych wstrzyknięciach dziennych (MDI) i metforminą.

skuteczność i bezpieczeństwo stosowania empagliflozyny w skojarzeniu z wielo dobową insuliną w skojarzeniu z metforminą lub bez niej (71,0% wszystkich pacjentów stosowało metforminę) oceniano w 52-tygodniowym badaniu z podwójnie ślepą próbą, kontrolowanym placebo. Przez pierwsze 18 tygodni i Ostatnie 12 tygodni dawka insuliny była utrzymywana na stabilnym poziomie, ale była dostosowywana tak, aby między 19.a 40. tygodniem osiągnąć stężenie glukozy przed posiłkiem < 5, 5 mmol/l, a po posiłku < 7, 8 mmol/l.
W 18.tygodniu empagliflozyna zapewniała statystycznie istotną poprawę HbA1c w porównaniu z placebo (tabela 11). Większy odsetek pacjentów z wyjściowym poziomem HbA1c ≥ 7,0% (19,5% empagliflozyna 10 mg, 31.0% empagliflozyny 25 mg) osiągnięto docelowy poziom HbA1c < 7% w porównaniu z placebo (15,1%).
w 52. tygodniu leczenie empagliflozyną powodowało statystycznie istotne zmniejszenie HbA1c i oszczędzania insuliny w porównaniu z placebo oraz zmniejszenie FPG (zmiana w stosunku do wartości początkowej o -0, 02 mmol/l dla placebo, -1, 09 mmol/l dla empagliflozyny 10 mg i -1, 31 mmol/l dla empagliflozyny 25 mg), masy ciała i ciśnienia krwi (SBP: zmiana w stosunku do wartości początkowej o -2, 6 mmHg Dla placebo, -3, 9 mmHg Dla empagliflozyna 10 mg i -4,0 mmHg Dla empagliflozyny 25 mg, DBP: zmiana w stosunku do wartości wyjściowych o -1, 0 mmHg Dla placebo, -1, 4 mmHg Dla empagliflozyny 10 mg i -2, 6 mmHg Dla empagliflozyny 25 mg).

empagliflozyna jako dodatek do terapii inhibitorem DPP-4.

skuteczność i bezpieczeństwo stosowania empagliflozyny jako dodatku do inhibitorów DPP-4 w skojarzeniu z metforminą, z lub bez jednego dodatkowego doustnego leku przeciwcukrzycowego oceniano u 160 pacjentów z T2DM i wysokim ryzykiem sercowo-naczyniowym. Leczenie empagliflozyną przez 28 tygodni zmniejszało poziom HbA1c w porównaniu z placebo (zmiana w stosunku do wartości wyjściowych -0,54% dla empagliflozyny 10 mg, -0,52% dla empagliflozyny 25 mg i -0.02% dla placebo).

empagliflozyna vs.placebo u pacjentów z niedostatecznie wyrównaną glikemią metforminą i linagliptyną.

u pacjentów z niedostatecznie wyrównaną glikemią metforminą i linagliptyną, 24-tygodniowe leczenie obydwoma dawkami (10 mg i 25 mg) empagliflozyny zapewniało statystycznie istotną poprawę HbA1c, FPG i masy ciała w porównaniu z placebo (podstawowe leczenie linagliptyną w dawce 5 mg). Statystycznie znamiennie większą liczbę pacjentów z wyjściowym poziomem HbA1c ≥ 7.0% i leczonych empagliflozyną osiągnęło docelowy poziom HbA1c < 7% w porównaniu do placebo (podstawowa dawka linagliptyny 5 mg) (tabela 12). Po 24 tygodniach leczenia empagliflozyną, zarówno SBP, jak i DBPs były zmniejszone, – 2,6/ – 1,1 mmHg (N. S. w porównaniu z placebo dla SBP i DBP) dla empagliflozyny 25 mg/linagliptynę 5 mg i-1,3/ – 0,1 mmHg (N. S. w porównaniu z placebo dla SBP i DBP) dla empagliflozyny 10 mg/linagliptynę 5 mg.
po 24 tygodniach leczenie ratunkowe zastosowano u 4 (3,6%) pacjentów leczonych empagliflozyną w dawce 25 mg/linagliptyną w dawce 5 mg i U 2 (1.8%) pacjentów leczonych empagliflozyną w dawce 10 mg / linagliptyną w dawce 5 mg, w porównaniu do 13 (12,0%) pacjentów leczonych placebo (linagliptyna w dawce 5 mg).
w określonej podgrupie pacjentów z wyjściowym poziomem HbA1c większym lub równym niż 8,5% zmniejszenie wartości HbA1c w stosunku do wartości wyjściowych dla empagliflozyny w dawce 25 mg/linagliptyny w dawce 5 mg wynosiło -1,3% po 24 tygodniach (p< 0,0001 w porównaniu z placebo ) i dla empagliflozyny w dawce 10 mg/linagliptyna w dawce 5 mg-1,3% po 24 tygodniach (p< 0,0001 w porównaniu z placebo ).

pacjenci z zaburzeniami czynności nerek, 52-tygodniowe dane kontrolowane placebo.

skuteczność i bezpieczeństwo stosowania empagliflozyny jako dodatku do leczenia przeciwcukrzycowego oceniano u pacjentów z łagodnymi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności nerek w podwójnie ślepym, kontrolowanym placebo badaniu trwającym 52 tygodnie.
leczenie preparatem Jardiance prowadziło do statystycznie istotnego zmniejszenia HbA1c i klinicznie istotnej poprawy FPG, masy ciała i BP w porównaniu z placebo w 24.tygodniu (tabela 13). Poprawa HbA1c, FPG, masy ciała i BP utrzymywała się do 52 tygodni.

pacjenci z wysokim wyjściowym poziomem HbA1c> 10%.

w wcześniej określonej zbiorczej analizie trzech badań III fazy, leczenie empagliflozyną w dawce 25 mg metodą otwartej próby u pacjentów z ciężką hiperglikemią (N = 184, średnia wyjściowa wartość HbA1c 11,15%) powodowało klinicznie znaczące zmniejszenie wartości HbA1c w stosunku do wartości wyjściowych (-3,27%) w 24.tygodniu.

w wcześniej określonej zbiorczej analizie 4 badań kontrolowanych placebo, leczenie empagliflozyną powodowało zmniejszenie masy ciała w porównaniu z placebo w 24. tygodniu (-2.04 kg dla empagliflozyny 10 mg, -2,26 kg dla empagliflozyny 25 mg i -0,24 kg dla placebo), które utrzymywało się do 52.tygodnia (-1,96 kg dla empagliflozyny 10 mg, -2,25 kg dla empagliflozyny 25 mg i -0,16 kg dla placebo).

obwód talii.

po 24 tygodniach stosowania empagliflozyny w monoterapii lub w skojarzeniu z metforminą, pioglitazonem lub metforminą w skojarzeniu z sulfonylomocznikiem powodowało trwałe zmniejszenie obwodu pasa w czasie trwania badań w zakresie od -1, 7 cm do -0, 9 cm dla empagliflozyny i od -0, 5 cm do +0, 2 cm dla placebo.

ciśnienie krwi.

skuteczność i bezpieczeństwo stosowania empagliflozyny (10 mg i 25 mg) oceniano w trwającym 12 tygodni badaniu z podwójnie ślepą próbą, kontrolowanym placebo, u pacjentów z T2DM i wysokim BP, przyjmujących różne doustne leki przeciwcukrzycowe i do 2 leków przeciwnadciśnieniowych (Tabela 14). Leczenie empagliflozyną raz na dobę powodowało statystycznie istotną poprawę HbA1c i zmniejszenie średniej wartości SBP i DBP w ciągu 24 godzin, co określono na podstawie ambulatoryjnego monitorowania BP. Leczenie empagliflozyną powodowało również zmniejszenie SBP w pozycji siedzącej (zmiana w stosunku do wartości wyjściowych o -0,67 mmHg Dla placebo, -4.60 mmHg Dla empagliflozyny 10 mg i -5,47 mmHg Dla empagliflozyny 25 mg) i siedzącego DBP (zmiana w stosunku do wartości początkowej o -1,13 mmHg Dla placebo, -3,06 mmHg Dla empagliflozyny 10 mg i -3,02 mmHg Dla empagliflozyny 25 mg).
w określonej zbiorczej analizie 4 badań kontrolowanych placebo, leczenie empagliflozyną spowodowało zmniejszenie SBP (-3, 9 mmHg Dla empagliflozyny 10 mg i -4, 3 mmHg Dla empagliflozyny 25 mg) w porównaniu z placebo (-0, 5 mmHg) i DBP (-1, 8 mmHg Dla empagliflozyny 10 mg i -2, 0 mmHg Dla empagliflozyny 25 mg) w porównaniu z placebo (-0.5 mmHg), W 24. tygodniu, które utrzymywały się do 52.tygodnia.

badanie EMPA-REG jest wieloośrodkowym, wielonarodowym, randomizowanym, podwójnie ślepym, kontrolowanym placebo badaniem oceniającym wpływ produktu Jardiance jako uzupełnienia standardowego leczenia w zmniejszaniu zdarzeń sercowo-naczyniowych (CV) u pacjentów z cukrzycą typu 2 i co najmniej jednym czynnikiem ryzyka sercowo-naczyniowego, w tym chorobą wieńcową, chorobą tętnic obwodowych, zawałem mięśnia sercowego w wywiadzie lub udarem mózgu w wywiadzie. Pierwszorzędowym punktem końcowym był czas do wystąpienia pierwszego zdarzenia złożonego w postaci zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawału mięśnia sercowego niezakończonego zgonem lub udaru mózgu niezakończonego zgonem (główne niepożądane zdarzenia sercowo-naczyniowe (MACE-3)). Dodatkowe, wcześniej określone punkty końcowe dotyczące klinicznie istotnych wyników badane w sposób rozpoznawczy obejmowały śmierć z przyczyn sercowo-naczyniowych, powikłaną niewydolność serca wymagającą hospitalizacji lub zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych, śmiertelność z każdej przyczyny oraz powikłaną nową lub nasilającą się nefropatię.
łącznie 7020 pacjentów było leczonych preparatem Jardiance (empagliflozyna 10 mg: 2345, empagliflozyna 25 mg: 2342, placebo: 2333), a następnie przez medianę 3,1 roku.
populacja wynosiła 72,4% ludności kaukaskiej, 21,6% azjatyckiej i 5,1% czarnej. Średni wiek wynosił 63 lata, a 71,5% stanowili mężczyźni. Na początku leczenia, około 81% pacjentów było leczonych inhibitorami angiotensyny reniny, 65% lekami beta-adrenolitycznymi, 43% lekami moczopędnymi, 89% lekami przeciwzakrzepowymi i 81% lekami zmniejszającymi stężenie lipidów. Około 74% pacjentów było leczonych metforminą przed rozpoczęciem leczenia, 48% insuliną i 43% sulfonylomocznikiem. Wartość wyjściowa HbA1c wynosiła <7% u 6,0% pacjentów, 7 do< 8% u 43.7% pacjentów, 8 do < 9% u 33,2% pacjentów i ≥ 9% u 17,0% pacjentów. Czas od rozpoznania cukrzycy wynosił ≤ 5 lat dla 18,0% pacjentów,> 5 do 10 lat dla 24,9% pacjentów i> 10 lat dla 57,1% pacjentów.
około połowa pacjentów (52,2%) miała eGFR 60-90 mL/min/1,73 m2, 17,8% 45-60 mL/min/1,73 m2 i 7,7% 30-45 mL/min/1,73 m2. Średnie ciśnienie skurczowe wynosiło 136 mmHg, ciśnienie rozkurczowe 76 mmHg, lipoproteiny o niskiej gęstości (LDL) 2.Stosunek stężenia albumin w moczu do kreatyniny (uacr) był prawidłowy u 59,4% pacjentów, u 28,7% stwierdzono mikroalbuminurię, a u 11% makroalbuminurię.

zmniejszenie ryzyka zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych i śmiertelności z dowolnej przyczyny.

preparat Jardiance był lepszy w zmniejszaniu pierwszorzędowego złożonego punktu końcowego, jakim był zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych, zawał mięśnia sercowego niezarobkowy lub udar mózgu niezarobkowy, w porównaniu z placebo. Częstość występowania wynosiła 37,1 dla preparatu Jardiance (10 i 25 mg, łącznie) w porównaniu do 43,9 dla placebo. Efekt leczenia odzwierciedlał znaczne zmniejszenie liczby zgonów z przyczyn sercowo-naczyniowych Bez istotnych zmian w przebiegu zawału mięśnia sercowego niezakończonego zgonem lub udaru mózgu niezakończonego zgonem (tabela 15 i rycina 1).
Jardiance poprawił również śmiertelność z wszystkich przyczyn (tabela 15), co było spowodowane zmniejszeniem zgonów z przyczyn sercowo-naczyniowych po zastosowaniu leku Jardiance. Nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy pomiędzy empagliflozyną a placebo w umieralności bez sercowo-naczyniowej.

preparat Jardiance znacząco zmniejszał ryzyko hospitalizacji z powodu niewydolności serca i zgonu z przyczyn sercowo-naczyniowych lub hospitalizacji z powodu niewydolności serca w porównaniu z placebo (tabela 16 i rycina 2).
korzyści ze stosowania preparatu Jardiance w układzie sercowo-naczyniowym (zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych i hospitalizacja z powodu niewydolności serca lub zgon z przyczyn sercowo-naczyniowych) były zgodne w głównych podgrupach demograficznych i w podgrupach chorych.

cukrzycowa choroba nerek.

w populacji objętej badaniem EMPA-REG ryzyko wystąpienia nowej lub nasilającej się nefropatii (definiowanej jako początek makroalbuminurii, podwojenie stężenia kreatyniny w surowicy i rozpoczęcie terapii nerkozastępczej (tj. hemodializy)) było znacząco zmniejszone w grupie otrzymującej empagliflozynę w porównaniu do grupy otrzymującej placebo (tabela 17 i rycina 3).
preparat Jardiance w porównaniu z placebo wykazywał znamiennie większe występowanie utrzymującej się normo-lub mikroalbuminurii u pacjentów z makroalbuminurią przed rozpoczęciem leczenia (HR 1, 82; 95% CI: 1, 40; 2, 37).
leczenie empagliflozyną z zachowaniem eGFR i EGFR zwiększało się podczas 4-tygodniowej obserwacji po zakończeniu leczenia. Jednakże w grupie placebo zaobserwowano stopniowy spadek GFR w trakcie badania, bez dalszych zmian w ciągu 4 tygodni obserwacji (patrz rycina 4).

w randomizowanym, kontrolowanym placebo badaniu krzyżowym z aktywnym lekiem porównawczym z udziałem 30 zdrowych osób nie obserwowano zwiększenia odstępu QTc po podaniu empagliflozyny w dawce 25 mg lub 200 mg.