Królowa Aleksandra Wielkiej Brytanii-synowa Królowej Wiktorii, cierpliwa żona Bertiego i jej własna osoba-okna do historii świata

Księżniczka Aleksandra Danii, późniejsza Królowa Aleksandra Wielkiej Brytanii, cieszyła się historycznym dziedzictwem przed swoimi narodzinami i przełomowym życiem przez 80 lat później . W 1863 poślubiła Alberta Edwarda, Księcia Walii i panowała jako Księżniczka Walii w latach 1863-1901, najdłużej posiadając ten tytuł. Kiedy królowa Wiktoria zmarła w 1901 roku, Albert Edward został królem Edwardem VII, A Aleksandra jego królową-cesarzową w latach 1901-1910. Od czasu śmierci króla Edwarda VII w 1910 r.do śmierci w 1925 r. Królowa Aleksandra była królową wdową i królową matką panującego króla Jerzego V.
wyznaczała trendy w modzie na całym świecie, aw Anglii próbowała wpływać na rodzinę męża i brytyjskich ministrów, aby faworyzować interesy greckie i duńskie. Na bardziej osobistym poziomie oparła się niewierności męża, dominującej teściowej, utracie dwóch synów i zdołała rozwinąć swój talent do obróbki drewna i fotografii, pomimo szeroko zakrojonej działalności charytatywnej i wypełniania obowiązków i obowiązków bycia zarówno królową, jak i królową matką.
Aleksandra, Księżniczka duńska
śmierć króla Danii Fryderyka VII w listopadzie 1863 roku oznaczała odejście ostatniego duńskiego króla starszej gałęzi Królewskiej rodu Oldenburgów. Był ostatnim duńskim monarchą ze starszej gałęzi rodu Oldenburskiego, a także ostatnim królem Danii rządzącym jako monarcha absolutny. W czasie swoich rządów podpisał konstytucję ustanawiającą duński parlament i czyniącą Danię monarchią konstytucyjną. Śmierć Fryderyka wywołała kryzys sukcesyjny, ponieważ rządził zarówno w Danii, jak i Szlezwiku-Holsztynie, a Zasady sukcesji różniły się na obu terytoriach. Prawo holsztyńskie uniemożliwiało dziedziczenie przez linię żeńską, ale głównie Holsztyn Niemiecki proklamował niepodległość i wezwał Prusy o pomoc. W 1852 roku wielkie mocarstwa Europy-Austria, Francja, Prusy, Rosja i Wielka Brytania zwołały konferencję w Londynie, aby debatować nad sukcesją duńską. Zgodzili się na ugodę obejmującą zasadę, że książę Chrystian ze Szlezwiku-Holsztynu-Sonderburga-Glucksburga zastąpi Fryderyka, a wcześniejsze roszczenia innych, w tym teściowej, szwagra i żony Christiana, zostały unieważnione.
książę Christian otrzymał tytuł księcia Danii w maju 1852 r., w 1863 r. objął tron Duński jako Chrystian IX i otrzymał tytuł Królewskiej Wysokości dla siebie i swoich spadkobierców. Spadkobiercami króla Chrystiana byli żona i sześcioro dzieci. 26 maja 1842 roku Christian poślubił w Kopenhadze księżniczkę Louise Wilhelmine Friederike Caroline Auguste Julię, córkę landgrafa Wilhelma z Hesji-Kassel. Para miała sześcioro dzieci: księcia Chrystiana Fryderyka Wilhelma Karola; księcia Chrystiana Wilhelma Ferdynanda Adolfa Jerzego; księżniczkę Marię Zofię Fryderykę Dagmar; Książęta Thyra Amalie Caroline Charlotte Anna; Książę Waldemar; i Księżniczka Alexandra Caroline Marie Charlotte Louise Julia (ur. 1 grudnia 1844 w żółtym Pałacu) – XVIII-wieczna kamienica znajdująca się obok kompleksu koronek Amalienborg w Kopenhadze.

chociaż Księżniczka Aleksandra lub Alix, jak nazywała ją najbliższa rodzina, a jej bracia i siostry urodzili się w rodzinie królewskiej, ona i jej rodzina wiodły stosunkowo normalne życie. Rodzina przeniosła się do nowej oficjalnej rezydencji, Pałacu Bernstorff, ale książę Christian otrzymywał skromny dochód w wysokości 800 funtów lub 1346 dolarów rocznie od komisji wojskowej, która nie pozwalała na ekstrawagancki styl życia. Aleksandra dzieliła przewiewną sypialnię na poddaszu ze swoją siostrą Dagmarą, która wyszła za mąż za księżniczkę Rosji, szyła własne ubrania i czekała na stole z siostrami. Talenty muzyczne i krawieckie odziedziczyli po matce, a klasyczna fotografia przedstawia królową Ludwikę i jej trzy córki grające na kwartetach na dwóch fortepianach. Nancy Edberg, szwedzka pionierka pływania kobiet, udzielała lekcji pływania Aleksandrze i Dagmar. Od czasu do czasu rodzice zapraszali Hansa Christiana Andersena do opowiadania dzieciom bajek na dobranoc. Angielski kapelan w Kopenhadze nauczał Aleksandry angielskiego i została przyjęta do praktyki anglikańskiego wysokiego Kościoła i pozostała pobożną chrześcijanką przez całe życie.
Księżniczka Aleksandra spotyka Księcia Walii
kiedy księżniczka Aleksandra miała szesnaście lat, poznała Alberta Edwarda, Księcia Walii, zwanego Bertie przez rodzinę i przyjaciół, następcę tronu Królowej Wiktorii. Legendarna historia ich spotkania odkrywa, że książę Albert Edward strzela z grupą przyjaciół. Jeden z jego przyjaciół zrobił zdjęcie pięknej dziewczyny w białej muślinowej sukni i luźnej białej kurtce z czarną aksamitną wstążką wokół gardła i jej włosy wygładzone z tyłu od czoła. Książę Walii szybko odkrył jej tożsamość i zorganizował wycieczkę po kontynencie, robiąc specjalny przystanek w Danii, aby spotkać księżniczkę Aleksandrę. Spotkał ją w katedrze w Worms w południowych Niemczech i podczas gdy rozmawiał z księżniczką, jego osobisty sługa zlitował się nad nieśmiałym wyglądem mężczyzny wędrującego po katedrze. Myśląc, że mężczyzna był częścią orszaku księżniczki, sługa spędził trochę czasu na czacie z mężczyzną. Później dowiedział się, że rozmawiał z królem Danii Chrystianem IX, ojcem księżniczki Aleksandry.
oficjalna historia spotkania przyszłego króla i królowej Anglii jest nieco mniej romantyczna. 24 września 1861 roku w Speyer, mieście Nadrenii-Palatynatu, Księżniczka Pruska Wiktoria przedstawiła Aleksandrze swojego brata Alberta Edwarda, Księcia Walii. Królowa i Król szukali odpowiedniej żony dla swojego syna Alberta Edwarda, Księcia Walii, chociaż nie uważali Aleksandry za jeden z najlepszych wyborów. Królowa Wiktoria miała zastrzeżenia co do przydatności meczu, ponieważ kiedy niemiecka Konfederacja najechała i anektowała Szlezwik-Holsztyn, królowa Wiktoria stanowczo opowiedziała się po stronie niemieckiej, a Aleksandra i jej rodzina równie stanowczo przyjęli pozycję duńską. Albert Edward poświęcił trochę czasu na zerwanie romansu z Nellie Clifden, ale w końcu 9 września 1862 roku oświadczył się Aleksandrze w Pałacu Królewskim w Laeken, domu króla Belgii Leopolda I, jego stryjecznego wuja.

po zaręczynach Alexandra podróżowała z Danii do Wielkiej Brytanii na pokładzie Królewskiego jachtu Victoria i Albert II, przybywając do Gravesend w Kent 7 marca 1863 roku na królewskie i literackie powitanie, kiedy laureat Nagrody Poetyckiej Alfred Lord Tennyson napisał odę na jej cześć. Thomas Longley, arcybiskup Canterbury, ożenił się z Alexandrą i Albertem Edwardem 10 marca 1863 roku w kaplicy św. Jerzego w Zamku Windsor, miejscu, które zarówno prasa, jak i potencjalni goście uznali za zbyt małe. Zaproszonymi gośćmi weselnymi byli tylko najbliżsi krewni Aleksandry, a ponieważ królowa Wiktoria wciąż była w żałobie po księciu Albercie, panie mogły nosić tylko szare, liliowe lub fioletowe. Kiedy nowożeńcy opuścili Windsor na miesiąc miodowy na wyspie Wight, uczniowie z pobliskiego Eton College, w tym Lord Randolph Churchill, dopingowali ich. Ojciec Aleksandry został duńskim królem Chrystianem IX w 1863, a jej brat Jerzy przyjął TRON Grecji jako Jerzy I.
po ślubie Albert Edward kontynuował relacje z innymi kobietami, w tym z aktorką Lillie Langtry, hrabiną Warwick Daisy Greville, humanitarystką Agnes Keyser, Amerykanką Jennie Jerome, przyszłą matką Winstona Churchilla i przełożoną społeczną Alice Keppel. Alexandra wiedziała o większości związków męża i znosiła je z godnością, zauważając: „kochał mnie najbardziej.”Pozwoliła Alice Keppel odwiedzić Alberta Edwarda na łożu śmierci. Aleksandra pozostała wierna Albertowi Edwardowi.
książę Albert Edward i Alexandra osiedlili się w Marlborough House jako ich londyńskim domu i wybrali Sandringham House w Norfolk jako wiejski dom. Nowożeńcy bawili się obficie, a królowa Wiktoria nie pochwalała tego, co uważała za ich nadmierne towarzyskie. Jej współcześni donosili, że Aleksandra była dostojna i czarująca publicznie, a czuła i zabawna prywatnie. Lubiła tańczyć, jeździć na łyżwach, a także była wykwalifikowaną jeźdźczynią i kierowcą tandemów. Ku przerażeniu Królowej Wiktorii, Księżniczka Aleksandra również lubiła polować, chociaż Królowa bezskutecznie próbowała powstrzymać się od polowania.
według Królowej Wiktorii, Księżniczka Aleksandra wykonywała również wiele publicznych i charytatywnych obowiązków „aby oszczędzić mi wysiłku i zmęczenia funkcjami…” Królowa poinformowała, że Aleksandra nigdy nie skarżyła się na swoją rundę otwierania bazarów, uczęszczania na koncerty i odwiedzania szpitali w miejscu Królowej. Alexandra wybrała londyński Szpital na szczególną uwagę, odwiedzając go często. Podczas jednej z wizyt poznała Josepha Merricka,” człowieka słonia”, który był tam pacjentem.

oprócz rodziny Aleksandra realizowała własne talenty i zainteresowania. Doskonaliła się w snycerstwie, a okazy jej prac były prezentowane na różnych wystawach. W Anglii Królowa Aleksandra często odwiedzała szkoły techniczne w Sandringham, gdzie nauczano rękodzieła, takiego jak snycerstwo. Głównym hobby królowej Aleksandry była Fotografia i fotografowała podczas wycieczek i wycieczek. W 1908 roku Królowa Aleksandra opublikowała książkę ze swoimi zdjęciami zatytułowaną Queen Alexandra ’ s Christmas Gift Book, aby zebrać pieniądze na cele charytatywne.
ponieważ Aleksandra miała małą bliznę na szyi, ukryła ją nosząc naszyjniki z chokerem i wysokie dekolty, nieumyślnie ustanawiając precedens mody, który przetrwał pięćdziesiąt lat. Walka z gorączką reumatyczną w 1867 roku pozostawiła ją ze sztywną nogą i utykającą, ale kobiety społeczeństwa nawet skopiowały jej kulejący spacer, który stał się znany jako ” Alexandra limp.”
Alexandra nie rozumiała dobrze pieniędzy i pozostawiła zarządzanie finansami swojemu kontrolerowi Sir Dightonowi Probyn VC, który pełnił tę samą rolę dla króla Edwarda VII. praktykowała oszczędność, gdy miała swoje stare pończochy do ponownego użycia i recykling starych sukienek jako pokrowców na meble, ale kiedy kontroler protestował przeciwko jej bardziej ekstrawaganckim wydatkom, machała ręką lub udawała, że nie słyszała skarg. Edward VIII, wnuk królowej Aleksandry, który później został księciem Windsoru, podsumował jej stosunek do pieniędzy, kiedy zauważył, że jej hojność zawstydziła jej doradców finansowych, ponieważ za każdym razem, gdy otrzymała list z prośbą o pieniądze, natychmiast wysyłała czek bez badania organizacji lub osób żądających funduszy.
społeczna i polityczna Alexandra
nawet po pierwszym dziecku pary, urodził się książę Albert Wiktor, Aleksandra socjalizowała się tak bardzo, jak wcześniej, co spowodowało pewne problemy z teściową Królowej, zwłaszcza że Aleksandra nienawidziła Prusów, a królowa Wiktoria faworyzowała ich.
chociaż obie kobiety naprawdę się kochały, związek Aleksandry z jej teściową królową Wiktorią mógł czasami być napięty. Od początku Aleksandra, księżna Walii, cieszyła się ogromną popularnością wśród brytyjskiej publiczności, podobnie jak jej XX-wieczny odpowiednik Księżna Diana. Jej uroda urzekła wielu poddanych, ale jej ogromny urok sprawił, że pokochali ją. Przez wiele lat ona i Książę Bertie byli publicznymi symbolami brytyjskiej monarchii, ponieważ królowa wiktoriańska ustąpiła po śmierci księcia Alberta i nie pełniła funkcji publicznych. Królowa nie dała księciu Walii żadnej realnej odpowiedzialności, zmuszając go do służenia swojemu krajowi w sposób pośredni i być może zachęcając do jego kobiecości. Z biegiem lat Alexandra znosiła z godnością flirty męża, co dodatkowo przykuło ją do brytyjskiej opinii publicznej. Przez długi czas Aleksandra była najpopularniejszym członkiem rodziny królewskiej, a czasami tłumy kibicowały jej i buczały Księcia Walii. Królowa Wiktoria musiała to zauważyć i być może miała pretensje do popularności synowej.

Królowa udzieliła również młodej parze niechcianych rad w wielu sprawach, w tym również imion ich dzieci. Albert Edward i Aleksandra mieli sześcioro dzieci Książę Albert Wiktor, Książę Clarence i Avondale; Książę Jerzy, który później stał się królem Wielkiej Brytanii Jerzym V; Louise, Księżniczka Królewska i księżna Fife; Księżniczka Wiktoria; Maud, Królowa Norwegii; i Książę Aleksander Jan Walii urodzony wiosną 1871 roku, który żył tylko kilka godzin.
narodziny dwójki pierwszych dzieci Aleksandry, Alberta Victora i George ’ a były przedwczesne, ale przeżyła je w dobrym zdrowiu. Narodziny księżniczki Ludwiki 20 lutego 1867 roku były zupełnie inne. Po porodzie Alexandra zachorowała na tyle, że lekarze poprosili królową Wiktorię i jej własnych rodziców, aby przyszli do jej łóżka. Jej mąż prowadził swoje życie towarzyskie i flirty i nie pojawił się. Alexandra przeżyła, ale wyzdrowiała jako odmieniona osoba, zarówno fizycznie, jak i emocjonalnie. Była aktywną, Towarzyską młodą kobietą, ale teraz miała zauważalne utykanie, a jej choroba pogorszyła jej otosklerozę, nieprawidłowy wzrost kości w uchu środkowym, który powoduje utratę słuchu, i stawała się coraz bardziej głucha. Wykorzystała swój urok i wdzięk, aby poradzić sobie z otosklerozą, którą niektórzy biografowie twierdzą, że odziedziczyła po matce.
wczesne lata małżeństwa Aleksandry były związane z mężem i dziećmi oraz rodzeństwem. Księżniczka Aleksandra spędziła wiosnę 1877 roku w Grecji odwiedzając swojego brata, króla Jerzego. Podczas wojny rosyjsko-tureckiej w latach 1877-1878 Aleksandra faworyzowała Rosję i lobbowała za dostosowaniem granic między Grecją a Turcją, faworyzując Greków. W 1881 roku Aleksandra i Albert Edward pojechali do Petersburga po zabójstwie cara Rosji Aleksandra II, aby reprezentować Wielką Brytanię i zapewnić pocieszenie siostrze Aleksandry Marii, która została carycą po śmierci Aleksandra.
podczas wizyty w Irlandii w 1885 roku Alexandra i Albert Edward w mieście Cork napotkali tłum ponad dwóch tysięcy ludzi machających kijami i czarnymi flagami popierających Irlandzki nacjonalizm. Uśmiechnęła się przez wrogość tłumu i podczas tej samej wizyty przyjęła doktorat z muzyki w Trinity College w Dublinie. Księżniczka Aleksandra uspokoiła Irlandczyków, ale nadal nienawidziła Niemców. Jej biografów, m.in. Davida Duffa w jego biografii z 1980: Księżniczka i Królowa twierdzili, że Albert Edward i jego doradcy odmówili jej dostępu do jego dokumentów informacyjnych i wykluczyli ją z niektórych podróży zagranicznych, aby nie mogła być zaangażowana w sprawy dyplomatyczne.

nadal nie ufała Niemcom i sprzeciwiała się wszystkiemu, co sprzyjało Niemieckiej ekspansji lub interesom. W 1890 roku Alexandra napisała i rozesłała memorandum do wyższych brytyjskich ministrów i wojskowych, ostrzegając ich przed wymianą Brytyjskiej Wyspy Helgolandu na niemiecką kolonię Zanzibar. Wskazała na strategiczne znaczenie Heligolandu, argumentując, że albo Niemcy mogą użyć go do rozpoczęcia ataku, albo Wielka Brytania może użyć go do powstrzymania niemieckiej agresji. Ministrowie i wojsko zignorowali jej Ostrzeżenie i kontynuowali wymianę. Niemcy ufortyfikowali wyspę, która stała się ostoją niemieckich operacji morskich. Aleksandra nienawidziła i nie ufała swojemu bratankowi Wilhelmowi II, nazywając go ” wewnętrznym wrogiem.”
Alexandra nigdy nie wyzdrowiała po śmierci swojego najstarszego syna księcia Alberta Wiktora, księcia Clarence, który zmarł 14 stycznia 1892 roku podczas epidemii grypy. Podobnie jak jej teściowa królowa Wiktoria zrobiła dla księcia Alberta, opuściła pokój i dobytek syna dokładnie tak, jak było w dniu, w którym je opuścił.
w 1894 zmarł jej szwagier Aleksander III, a jej bratanek Mikołaj II został carem. Aleksandra udała się do Rosji, aby wesprzeć owdowiałą siostrę Marię Zofię Fryderykę Dagmar lub Marię Fiodorownę, cesarzową wszystkich Rosji, jak była znana w Rosji. Spała, modliła się i pozostała u boku siostry, aż Aleksander został pochowany i przez jakiś czas pozostała w Rosji, mimo sprzeciwu teściowej Królowej Wiktorii. Śmierć jej matki królowej Ludwiki w 1898 roku dodała jej żałoby.
Księżniczka Aleksandra zostaje królową Aleksandrą
po śmierci królowej Wiktorii w styczniu 1901 roku Albert Edward został królem Edwardem VII, A Aleksandra jego królową-cesarzową małżonką. W marcu 1901 roku syn króla i królowej George i ich synowa Maria wyruszyli na rozległą wycieczkę po Imperium, pozostawiając swoje małe dzieci z dziadkami. Podczas gdy George i Mary podróżowali po Imperium, Edward i Alexandra uważali swoje wnuki i przygotowywali się do koronacji Edwarda Alberta na króla Edwarda VII w czerwcu 1902 roku.
kilka dni przed koronacją król Edward poważnie zachorował na zapalenie wyrostka robaczkowego, a Aleksandra stanęła w jego zastępstwie na paradzie wojskowej i uczestniczyła w wyścigach Royal Ascot, aby publiczność nie była zaniepokojona jego nieobecnością. Koronacja została przełożona, A Dr Frederick Treves z londyńskiego szpitala operował Edwarda, aby osuszyć jego zainfekowany wyrostek robaczkowy. Po wyzdrowieniu Alexandra i Edward zostali koronowani razem w sierpniu 1902, z arcybiskupem Canterbury Frederickiem Temple koronującym Edwarda i arcybiskupem Yorku Williamem Dalrymple Maclagan koronującym Alexandrę.

w 1910 roku Aleksandra ustanowiła precedens, kiedy została pierwszą królową małżonką, która odwiedziła brytyjską Izbę Gmin podczas debaty. Przez dwie godziny siedziała w Galerii kobiet, która przeoczyła Izbę, podczas gdy członkowie Parlamentu debatowali nad ustawą parlamentarną, która usunęłaby prawo Izby Lordów do wetowania przepisów, ustawy, której Alexandra była przeciwna. Kilka tygodni później, gdy Aleksandra odwiedziła swojego brata, króla Grecji Jerzego i na Korfu, jej rodzina wysłała jej wiadomość, że jej mąż został dotknięty kilkoma atakami serca. Przybył do domu 5 maja 1910 roku, a 6 maja osobiście podał tlen z butli z gazem, aby pomóc mu w oddychaniu. Król Edward VII zmarł 6 maja 1910 roku, a królowa Aleksandra zauważyła, że czuła się jakby zamieniona w kamień, „nie mogąc płakać, nie mogąc pojąć znaczenia tego wszystkiego.”
nowym królem został Edward VII i Syn królowej Aleksandry Jerzy, a później w tym samym roku Królowa Aleksandra przeniosła się z Pałacu Buckingham do Marlborough House, zachowując Sandringham w Norfolk jako swoją rezydencję. Jej syn, nowy król Jerzy, natychmiast stanął w obliczu decyzji o ustawie Parlamentu i niechętnie zgodził się na premiera H. H. Wniosek Asquitha o utworzenie odpowiedniej liczby liberalnych rówieśników po wyborach powszechnych, jeśli Izba Lordów nadal będzie blokować ustawodawstwo. Mimo że sprzeciwiała się ustawie, Aleksandra wspierała syna.
w 1911 roku Aleksandra nie uczestniczyła w koronacji króla Jerzego, ponieważ tradycja nakazywała, że koronowana królowa nie powinna uczestniczyć w koronacji innego króla lub królowej, ale kontynuowała swoją działalność charytatywną. Jedną z jej ulubionych organizacji charytatywnych był Alexandra Rose Day, gdzie wolontariuszki sprzedawały sztuczne róże, które Osoby niepełnosprawne zrobiły, aby zebrać fundusze na pomoc szpitalom.
I wojna światowa tylko wzmogła niechęć i nieufność wobec Niemców. Znienawidziła swojego bratanka Cesarza Wilhelma II i wyrażała swój odrazę w sposób oczywisty podczas kontrowersji dotyczących chorągwi obcych Książąt. Podczas I wojny światowej niektórzy krytykowali zwyczaj wieszania sztandarów obcych Książąt odznaczonych Orderem Podwiązki, najwyższym brytyjskim orderem rycerskim, w kaplicy św. Jerzego na Zamku Windsor. Krytycy stwierdzili, że skoro niemieccy członkowie Zakonu walczyli z Wielką Brytanią, ich sztandary powinny zostać usunięte. Kłaniając się opinii publicznej, Król Jerzy kazał zdjąć sztandary, ale posunął się o krok dalej i nakazał usunąć zarówno Sztandary pruskie, jak i Heskie. Zdaniem Aleksandry, ich Hesjańscy krewni byli tylko żołnierzami lub służącymi działającymi pod ” tak brutalnymi rozkazami cesarza niemieckiego.”
17 września 1916 roku Królowa Aleksandra przeszła nalot na Zeppelin w pobliżu swojej rezydencji w Sandringham, ale rosyjska gałąź jej rodziny ucierpiała znacznie gorzej. W Rosji Boshevicy obalili jej bratanka cara Mikołaja II i zamordowali jego, jego żonę i dzieci. W 1919 roku HMS Marlborough uratował cesarzową wdowę, siostrę Aleksandry, Marie i sprowadził ją do Anglii, gdzie przez pewien czas mieszkała z Aleksandrą.
W ostatnich latach Alexandra nie podróżowała już za granicę, a jej stan zdrowia pogorszył się. 20 listopada 1925 roku w wieku 80 lat doznała śmiertelnego ataku serca w Sandringham House w Norfolk. Została pochowana 28 listopada 1925, obok męża, w kaplicy św. Jerzego na Zamku Windsor.
tradycja głosi, że kiedy Diana została księżną Walii 29 lipca 1981 roku, życzliwi wręczyli jej biografię królowej Aleksandry autorstwa Georginy Battiscombe. Wierzyli, że będzie to pomocny przewodnik do radzenia sobie z nowym stanowiskiem, tym samym stanowiskiem, które Alexandra przyjęła 10 marca 1863 i wypełniła tak pomyślnie.