Macropodidae
chociaż wszystkożerne kangury żyły w przeszłości, współczesne makropody są roślinożerne. Niektóre są przeglądarkami, ale większość to pasożyty i są wyposażone w odpowiednio wyspecjalizowane zęby do uprawy i rozdrabniania roślin włóknistych, w szczególności traw i sadów. Ogólnie rzecz biorąc, makropody mają szeroki, prosty rząd zębów tnących z przodu pyska, brak zębów psich i szczelinę przed trzonowcami. Trzonowce są duże i, niezwykle, Nie pojawiają się wszystkie na raz, ale para na raz z tyłu pyska, gdy zwierzę starzeje się, w końcu staje się zużyte przez twarde, ścierne trawy i wypada. Podobnie jak wiele Macropodiformes, wczesne kangury miały plagiaulacoidy, ale te przekształciły się w normalne zęby trzonowe u bardziej pochodnych gatunków. Większość gatunków ma cztery zęby trzonowe, a gdy ostatnia para jest zbyt zużyta, aby mogła być użyta, zwierzęta umierają z głodu. Wzór zębowy dla makropodów wynosi 3,0–1,2,41,000,2,4.
podobnie jak przeżuwacze euteryjskie na półkuli północnej (owce, bydło i tak dalej), makropody mają wyspecjalizowany układ trawienny, który wykorzystuje wysokie stężenie bakterii, pierwotniaków i grzybów w pierwszej komorze złożonego żołądka do trawienia materiału roślinnego. Szczegóły organizacji są zupełnie inne, ale efekt końcowy jest nieco podobny.
szczególna zależność struktura-funkcja jelit Macropodidae i mikroflory jelitowej umożliwia degradację materiału lignocelulozowego przy stosunkowo niskiej emisji metanu w stosunku do innych przeżuwaczy. Te niskie emisje są częściowo wyjaśnione anatomicznymi różnicami między układem pokarmowym makropody a układem pokarmowym przeżuwaczy, co skutkuje krótszym czasem retencji cząstek w przedoczodołach. Fakt ten może uniemożliwić powstanie metanogennego archaea, który został stwierdzony w niewielkich ilościach u tammarowatych (Macropus eugenii) i kangura szarego wschodniego (M. giganteus). Analiza metagenomiczna wykazała, że foregut tammar wallabies zawiera głównie bakterie należące do phyla Firmicutes, Bacteroides i Proteobacteria. Wśród populacji proteobakterii z rodziny Succinivibrionaceae są nadmiernie reprezentowane i mogą przyczyniać się do niskiej emisji metanu.
Makropody znacznie różnią się wielkością, ale większość z nich ma bardzo duże tylne nogi i długie, silnie umięśnione ogony. Termin macropod pochodzi z języka greckiego i oznacza „dużą stopę”i jest odpowiedni: większość z nich ma bardzo długie, wąskie tylne stopy z charakterystycznym układem palców. Czwarty palec jest bardzo duży i silny, piąty umiarkowanie, drugi i trzeci są połączone, a pierwszy palec zwykle brakuje. Ich krótkie przednie odnóża mają pięć oddzielnych palców. Niektóre makropody mają siedem kości nadgarstka zamiast zwykłych ośmiu u ssaków. Wszystkie mają stosunkowo małe głowy, a większość ma duże uszy, z wyjątkiem kangurów drzewiastych, które muszą szybko przemieszczać się między blisko rozstawionymi gałęziami. Młode rodzą się bardzo małe, a torebka otwiera się do przodu.
nietypowy rozwój tylnych nóg jest zoptymalizowany do ekonomicznej podróży długodystansowej z dość dużą prędkością. Znacznie wydłużone stopy zapewniają ogromną dźwignię dla mocnych nóg, ale słynny kangur hop ma więcej: kangury i wallabies mają unikalną zdolność do przechowywania elastycznej energii naprężenia w ścięgnach. W rezultacie większość energii potrzebnej do każdego chmielu jest dostarczana „za darmo” przez wiosenne działanie ścięgien (a nie przez wysiłek mięśniowy). Głównym ograniczeniem zdolności makropoda do skakania nie jest siła mięśni kończyn tylnych, ale zdolność stawów i ścięgien do wytrzymania obciążenia skoków.
dodatkowo akcja skakania jest związana z oddychaniem. Gdy stopy opuszczają ziemię, powietrze jest wydalane z płuc przez wewnętrzny tłok; doprowadzenie stóp do przodu gotowych do lądowania ponownie wypełnia płuca, zapewniając dodatkową wydajność energetyczną. Badania kangurów i wallabies wykazały, że poza minimalnym wydatkiem energii wymaganym do skakania w ogóle, zwiększona prędkość wymaga bardzo mało dodatkowego wysiłku (znacznie mniej niż ten sam wzrost prędkości, powiedzmy, konia, psa lub człowieka), a także, że niewiele dodatkowej energii jest potrzebne do noszenia dodatkowego ciężaru – coś, co ma oczywiste znaczenie dla samic noszących Duże Młode torebki.
zdolność większych makropodów do przetrwania na niskiej jakości, niskoenergetycznej paszy i do podróżowania na duże odległości z dużą prędkością bez dużego nakładu energii (dotarcie do świeżych zapasów żywności lub oczek wodnych i ucieczka przed drapieżnikami) była kluczowa dla ich ewolucyjnego sukcesu na kontynencie, który ze względu na słabą żyzność gleby i niskie, nieprzewidywalne średnie opady, oferuje tylko bardzo ograniczoną wydajność pierwotnych roślin.
ciąża u makropodów trwa około miesiąca, u największych gatunków jest nieco dłuższa. Zazwyczaj rodzi się tylko jedno młode, ważące mniej niż 1 g (0.035 oz) przy urodzeniu. Wkrótce przywiązują się do jednego z czterech smoczków w torebce matki. Młode opuszczają torebkę po 5-11 miesiącach, a po kolejnych dwóch-6 miesiącach są odsadzane od maciory. Makropody osiągają dojrzałość płciową w wieku od jednego do trzech lat, w zależności od gatunku.