Niccolò Machiavelli
Karya-karya Machiavelli tidak hanya di bidang politik, tetapi juga sejarah, yaitu; Historia Florencji, Rozprawa o pierwszej dekadzie Tytusa Liwiusza, żywot Castruccio Castrancaniego, dan historia romansu Lukki. Di bidang kesusasteraan, dia pernah menulis suatu tiruan dari the Golden Ass of Apuleius, the play Mandragola, serta Seven Books on the Art of War. Tentu saja di antara karya-karyanya yang paling banyak dikenal adalah The Prince (1932). Głównym problemem tej książki jest to, że wszystkie cele można osiągnąć, aby stworzyć i zachować moc jako ostateczny cel, który można uzasadnić. I bez względu na to, jak zły jest akt zdrady, władca jest usprawiedliwiony złośliwością rządzonych.Książę został uznany za zakazanego przez papieża Klemensa VIII.Inne dzieła Machiavellego w języku włoskim to; Mowa nad rzeczami, Piza (1499), na sposób walki narodów Valdichiana oburzony (1502), droga zajęte od księcia Valentino za’ zabić cielę, cielęta, Oliverotto z miejsca (1502), przemówienie nad przygotowania srebrny (1502), pierwsza dekada (1506 potem trzeci rym), Portrety rzeczy Alemagna (1508-1512), dziesięć sekund (1509), portrety z rzeczy, Francja (1510), występy na pierwszym Deca di Tito Livio (1512-1517), Prince (1513), Andria (1517), Mandragora (1518), język (1514), Clizia (1525), belfegor arcidiavolo (1515), Złoty osioł (1517), Sztuka wojny (1519-1520), przemówienia nad zreformować Państwo we Florencji (1520), zawartość rzeczy w mieście Lucca (1520), życie Castruccio Castracani z Lukki (1520), Historia Florencji (1520-1525), dan fragmenty historyczne (1525).
karya-karya Machiavelli mengakibatkan banyak pihak Jan menempatkannia sebagai salah satu pemikir brilian pada masa Renesans, sekaligus figur Jan sedikit tragis. Myśl Machiavellego rozprzestrzeniła się szeroko w XVI i XVII wieku, tak że jego imię zawsze kojarzy się z pełnymi zwrotami akcji, brutalnymi i wypełnionymi pragnieniem racjonalnego zniszczenia. Nie ma myśliciela, który zawsze byłby źle rozumiany jako Machiavelli. Takie nieporozumienia wynikają głównie z jego pracy zatytułowanej „Książę”, która określa metody zdobywania i zapewniania władzy politycznej. Ponadto istnieją inne prace, do których można się odwoływać, a mianowicie rozumowanie dziesięciu książek Tytusa Liwiusza.
istnieją trzy różne spojrzenia na Machiavellego, które można zobaczyć w jego pracach. Na pierwszy rzut oka twierdzono, że Machiavelli był nauczycielem zła, a przynajmniej uczył mnie amoralizmu. Pogląd ten został wyrażony przez Leo Straussa (1957), ponieważ pogląd na doktrynę Machiavellego unika wartości sprawiedliwości, współczucia, mądrości i miłości i jest bardziej prawdopodobny, aby uczyć okrucieństwa, przemocy, strachu i ucisku.
drugi punkt widzenia jest bardziej umiarkowanym punktem widzenia kierowanym przez Benedetto Croce (1925), który uważał Machiavellego za po prostu realistę lub pragmatyka, który nie widział korzyści z etyki w Polityce. Trzecia para została po raz pierwszy zaproponowana przez Ernsta Cassirera (1946), który rozumie myślenie Machiavellego jako coś naukowego i sposób myślenia naukowca. Można go nazwać „Galileuszem polityki” w rozróżnianiu faktów wartości politycznych i moralnych (między faktami życia politycznego a wartościami osądu moralnego).
Innowacje Machiavellego w książce „rozumowanie o Libii i księciu” stanowią odrębną polityczną teorię etyki. Jest to dokładne przeciwieństwo zachodniej tradycji, która bada teorię polityczną i Politykę bardzo ściśle związaną z etyką, jako myśl Arystotelesa, który definiuje politykę jako kontynuację etyki. Z punktu widzenia Zachodu polityka jest wówczas rozumiana w kategoriach dobra i zła, sprawiedliwości i niesprawiedliwości. Wielkość – wielkość moralności służąca do oceny ludzkich działań w dziedzinie polityki. W tym czasie Machiavelli użył terminu la stato, który pochodzi od łacińskiego statusu, co oznacza obecność i przekazanie władzy w sensie siły, bez użycia terminu dominium, bardziej wskazującego na władzę osoby prywatnej.
średniowieczne księgi budzą przekonanie, że korzystanie z władzy politycznej jest uzasadnione tylko wtedy, gdy posiadają ją ludzie, którzy mają charaktery zgodne z wartościami. Jeśli posiadacz władzy pragnie pokoju i pozostaje na zajmowanym przez niego stanowisku, musi działać zgodnie z normami moralnymi i etyką. Będą one przestrzegane tylko przez cały czas trwania pokazu spełnienia wartości moralnych.
To Machiavelli jako pierwszy omawia zjawiska polityczne i społeczne bez odniesienia do źródła-źródła etycznego czy prawnego. Jest to pierwsze podejście, które jest czysto naukowe w stosunku do politycznego. Dla Machiavellego Polityka dotyczy tylko jednej rzeczy, a mianowicie uzyskania i utrzymania władzy. Inne rzeczy, takie jak religia i moralność, które są związane z Polityką, tak naprawdę nie mają fundamentalnego związku z Polityką, z wyjątkiem tego, że religijne i moralne pomagają zdobyć i utrzymać polityczne. Umiejętności potrzebne do zdobycia i utrzymania władzy to obliczenia. Polityk dokładnie wie, co robić lub co mówić w każdej sytuacji.
Machiavelli przyznaje, że dobre Prawa i dobra armia są podstawą perspektywy lepszego systemu politycznego. Ale ponieważ przymus może stworzyć legalność, skupił się na przymusie. Ponieważ bez dobrej broni nie byłoby prawa, Machiavelli mówiłby tylko o broni. Innymi słowy, prawo jako całość opiera się na zagrożeniu mocą siły. Władza jest niemożliwa, jeśli mimo władzy zmuszać. Machiavelli dochodzi zatem do wniosku, że zawsze należy stosować strach, a także stanowczość, która może skutecznie kontrolować legalność. Ktoś będzie posłuszny tylko z obawy przed konsekwencjami, zarówno utratą życia, jak i własności. Argument Machiavellego miał na celu pokazanie, że politykę jako całość można zdefiniować jako zwierzchnictwo władzy. Władza jest prawem do rządzenia.
w Księciu opisano sposoby, w jakie dana osoba może uzyskać i zachować władzę państwową. Sytuacja społeczna i polityczna w książce jest przedstawiona w stanie, który nie jest zbyt przewidywalny i łatwy do zmiany. Tylko wielki człowiek z umysłem pełnym obliczeń może pokonać społeczne warunki polityczne. Odmowa Machiavellego osądu etycznego w Polityce doprowadziła do tego, że jego myśli zostały nazwane myślą odrodzenia Antychrysta.
Obraz Machiavellego, który sprzeciwiał się władzy Kościoła, jest również widoczny w Księdze rozmów, która wyraźnie stwierdza, że chrześcijaństwo musi osłabić władzę tych, którzy mają, aby stać się aktywnym społeczeństwem obywatelskim. W Księciu jest także Upokorzenie, szacunek dla stanu kościoła i papiestwa w tym czasie. Poglądy Machiavellego doprowadziły do tego, że niektórzy autorzy, tacy jak Sullivan (1996) i Anthony Parel (1992), twierdzili, że Machiavelli jest wyznawcą religii pogańskiej, takiej jak starożytne społeczeństwo rzymskie.
aby zrozumieć myślenie Machiavellego, państwo musi myśleć nie etycznie, ale w okularach medycznych. W tym czasie Włochy cierpiały i smuciły się, a florencianie byli w wielkim niebezpieczeństwie. Bo ten kraj musi być silny i nie z etycznym podejściem, ale z medycznym. Ludzie, którym zdrada musiała zostać amputowana, zanim zainfekuje cały kraj (zbuntowani ludzie powinni zostać amputowani, zanim zainfekują całe państwo). Machiavelli postrzegał politykę jako warunki bitwy, które należy pokonać.
wartość (virtú), w języku najlepiej rozumianym jako jednostki zdolne do realizacji swoich pragnień w sytuacji zmian społecznych poprzez siłę woli, siłę, a także kalkulację i strategię, są genialne. W rzeczywistości, aby zdobyć miłość kobiety (Fortuny), król, który jest idela, nie prosi ani nie błaga, ale bierze ją fizycznie i robi, co chce. Skandal symbolizuje ludzki potencjał, który jest bardzo silny w dziedzinie polityki.
Virtue, w koncepcji Machiavellego , to cechy osobiste potrzebne królowi do rządzenia swoim krajem i zwiększania jego potęgi. Król musi posiadać jakość wirtualną, nawet jeśli jest to wymagane, aby móc działać bardzo źle. Aby być tym, który ma jakość Virtue, król musi być elastyczny (elastyczny charakter). Według Machiavellego, tym, który nadaje się do trzymania władzy, jest ktoś, kto może robić różne rzeczy, od dobrych do złych. W związku z tym przez Virtue rozumie się wszystko, co jest związane z mocą. Władca Wirtu musi posiadać kompetencje do sprawowania władzy. Posiadanie Virtue oznacza posiadanie zdolności ponad wszystkie zasady związane z efektywnym wykorzystaniem władzy. Virtue jest władzą polityczną.
koncepcja innego łączącego Wirtuę z realizacją skutecznej władzy jest Fortuna. Fortuna jest wrogiem porządku politycznego, stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa i bezpieczeństwa kraju. Zastosowanie koncepcji fortuny budzi wiele kontrowersji. Machiavelli jest czasem postrzegana jako życzliwość, coś łagodnego i nieszkodliwego, ale natura bóstwa jest tak kapryśna jak źródło dobra, a brzydota człowieka. Machiavelli definiuje fortunę jako złośliwość i źródło ludzkiego cierpienia, którego nie można tolerować (bezkompromisowe źródło ludzkiego cierpienia), cierpienia i przeciwności losu. Jeśli los determinuje postęp rasy ludzkiej, nikt nie może skutecznie działać w kontaktach z bóstwem.
opisał fortunę przypominającą ” jedną z naszych niszczących rzek, która w czasie gniewu zamieni kontynent w jezioro, powali drzewa i budynki, przejmie świat z jednego punktu i przeniesie go do innego punktu; semua orang melarikan diri sebelum banjir; semua orang marah dan tidak ada yang dapat menolak ” (jedna z naszych destrukcyjnych rzek, która, gdy jest zła, zamienia równiny w jeziora, zrzuca drzewa i budynki, zabiera ziemię z jednego miejsca, umieszcza ją w innym; wszyscy uciekają przed potopem; wszyscy ulegają jej furii i nigdzie nie jest w stanie jej odeprzeć). Kemarahan dan musibah tersebut tidak berarti berada di luar kekuasaan manusia. Sebelum hujan tiba, masih mungkin untuk melakukan sesuatu untuk mengalihkan atau mengubah konsekuensinya. Obraz jest zapowiedziany przez Machiavellego, aby stwierdzić, że Fortuna może zostać pokonana przez człowieka, ale musi być przygotowana z Pomocą wirtualizacji i Polityki.
sukces polityczny zależy od oceny przebiegu fortuny. Doświadczenie Machiavellego nauczyło, że lepiej jest poruszać się szybko (w porywczy sposób) niż ostrożnie, ponieważ Fortune jest kobietą i wymaga od nas umieszczenia jej na dnie, splątania i molestowania. Innymi słowy, Fortuna wymaga gwałtownej reakcji od tych, którzy chcą ją kontrolować.
Jeśli książka „Książę” budzi wiele kontrowersji, to nie jest tak w przypadku Książki „rozumowanie dziesięciu ksiąg Tytusa Liwiusza”, która zdaniem wielu ekspertów odzwierciedla zaangażowanie i zaufanie do osobistej polityki Machiavellego, szczególnie w odniesieniu do Republiki. We wszystkich swoich pracach Machiavelli konsekwentnie dzieli porządek życia cywilnego i Politykę, które są minimalne i pełne tego, co wpływa na osiągnięcie wspólnego życia.
porządek konstytucyjny, w którym podmiot przynajmniej żyje bezpiecznie (vivere sicuro), jest regulowany przez silny rząd, który nadal monitoruje rozwój szlachty i narodu, ale jest to równoważone przez mechanizmy prawne i instytucjonalne innych. Chociaż porządek konstytucyjny jest kompletny, celem porządku politycznego jest wolność ludu (vivere libero), aktywnie tworzona przy udziale i współdziałaniu szlachty i ludu.
Nicolo Machiavelli patrzył na władzę nie tylko dla własnego zysku, ale wszystko to dla honoru i dobrobytu kraju, taka jest zasada Machiavellego. Jest kilka rzeczy, które Machiavelli ujawnił władcy, aby przejąć i utrzymać władzę, władca musi szanować sytuację i stan kraju. Nie pozwól władcy popełnić niewłaściwych działań przy podejmowaniu działań politycznych. Jeśli chodzi o władzę i władców, dla Machiavellego władza jest sensem istnienia państwa. Kraj jest symbolem najwyższej władzy politycznej, która z natury obejmuje wszystko, a także Absolut. Z punktu widzenia Machiavellego, według Ahmada Suchelmi, ta postać ma obsesję na punkcie władzy państwowej, w której ostateczna suwerenność leży w mocy władcy, a nie ludu i zasad prawa. Machiavelli pokazał również, że tylko podstępne i złe sposoby można wykorzystać do uzyskania władzy. Ale to tylko czyni go władcą, a nie władcą, który jest czczony. A rozwinięty kraj musi być ukształtowany przez jedną osobę, zasady i szylingi rządowe określają charakter narodu, a nie narodu.
podczas swojej kariery jako sekretarz i dyplomata w Republice florenckiej Machiavelli zdobył doświadczenie w rdzeniu rządu francuskiego, który jego zdaniem jest modelem minimum Konstytucyjnego („bezpieczne” Państwo). Machiavelli widzi Królestwo Francji, a król jest oddany prawu. Stwierdził, że królestwo Francji jest królestwem, które w tym czasie miało najlepsze warunki do przestrzegania prawa. Król francuski i szlachta rządząca są kontrolowane przez praworządność, która jest sprawowana przez niezależną władzę Parlamentu. Dlatego można wykluczyć prawdopodobieństwo nieokiełznanych działań tyranii.
jednak dobre zarządzanie i przestrzeganie prawa w reżimie nie jest zatem zdaniem Machiavellego zgodne z vivere libero. Wszędzie jest wola społeczeństwa, by znaleźć wolność, której król nie może jej spełnić, musi zbadać, co może sprawić, że będą wolni. Doszedł do wniosku, że niektórzy ludzie chcą wolności tylko po to, aby móc rządzić innymi. Natomiast większość ludzi doświadczających zamieszania między wolnością a bezpieczeństwem wyobraża sobie, że oba są takie same. Ale są też tacy, którzy chcą wolności, aby żyć bezpiecznie (vivere sicuro). Machiavelli stwierdza następnie, że ludzie żyją bezpiecznie (vivere sicuro) tylko z tego powodu, że król jest prawnie zobowiązany do zapewnienia bezpieczeństwa wszystkim ludziom. Charakter podporządkowania się prawu reżimu francuskiego polega na zapewnieniu bezpieczeństwa, ale bezpieczeństwo, jeśli jest wymagane, nie powinno mieszać się z wolnością. To ograniczenie zasad monarchii, nawet w najpiękniejszym królestwie, nie będzie w stanie zagwarantować, że jego lud może być zarządzany w sposób spokojny i uporządkowany. to bardzo zachęcające.
w Wikimedia Commons znajdują się materiały o Niccolo Machiavelli.