Willem Einthoven
holenderski fizjolog, profesor i wynalazca Willem Einthoven przeprowadził badania i wynalazł koncepcje rejestrowania elektrycznych impulsów serca, które znacznie rozwinęły dziedzinę kardiologii i doprowadziły do opracowania jednego z najważniejszych narzędzi diagnostycznych w całej medycynie: elektrokardiogramu lub EKG. Jego adaptacja galwanometru strunowego umożliwiła dokładny pomiar zmian potencjału elektrycznego spowodowanych skurczami mięśnia sercowego i ich graficzną rejestrację.
Einthoven urodził się 21 maja 1860 roku w Semarang, na wyspie Jawa, wówczas Holenderskie Indie Wschodnie, a obecnie część Indonezji. Tam jego ojciec służył jako wojskowy oficer medyczny dla Holandii. Einthoven mieszkał tam do 10 roku życia, kiedy jego matka, owdowiała cztery lata wcześniej, postanowiła wrócić do Holandii z sześciorgiem dzieci. Rodzina osiedliła się w Utrechcie w 1878 roku.
Einthoven był zapalonym sportowcem i bystrym uczniem, uczestniczącym w sportach takich jak gimnastyka, szermierka i wioślarstwo. Idąc w ślady ojca, zainteresował się medycyną, studiując przedmiot na Uniwersytecie w Utrechcie. Jego zainteresowania skierowały się w stronę fizjologii, a w 1885 r. ukończył doktorat w tej dziedzinie, tworząc kilka niezwykłych prac naukowych, w tym badanie stawu łokciowego człowieka, badania nad ludzkim okiem oraz pracę doktorską pt. „stereoskopia za pomocą zmienności kolorów.”
w 1886 roku Einthoven, po uzyskaniu certyfikatu lekarza ogólnego, otrzymał posadę profesora fizjologii na Uniwersytecie w Lejdzie. Przyjął i będzie służył na tym stanowisku do końca życia i Kariery. Ta pozycja dała mu miejsce do zagłębienia się w przełomowe przedsięwzięcia badawcze w obszarach szczególnie interesujących go. Początkowo obejmowało to badanie ruchu ludzkiego oka. Opublikował kilka prac na ten temat. Później zainteresował się zagadnieniami związanymi z czynnością oddechową. Skupił się na zjawiskach elektrycznych w fizjologii, głównie związanych z ludzkim sercem.
w tym czasie, blisko przełomu wieków, niewiele było wiadomo na ten temat. Badania medyczne serca były bardzo nierozwinięte, choć pojęcie elektrokardiografii zostało wprowadzone już w XVII wieku. Brytyjski fizjolog Augustus D. Waller zarejestrował pierwszy elektrokardiogram za pomocą narzędzia zwanego „elektrometrem kapilarnym” w 1887 roku. Einthoven przeprowadził analizę pracy Wallera i opublikował klasyczną pracę na ten temat. Sam zaczął rejestrować dźwięki serca za pomocą tego narzędzia, ale szybko zdał sobie sprawę, że bezwładność instrumentu powoduje błędy. Szukał lepszej metody.
galwanometr strunowy był wcześniej używany do celów takich jak wzmacnianie sygnałów elektrycznych przez kabel podmorski. Einthoven sądził, że ta technologia może również służyć do pomiaru drobnych zmian elektrycznych generowanych przez serce. W 1901 roku ukończył model galwanometru strunowego z wykorzystaniem pokrytego srebrem, cienkiego, lekkiego Sznurka kwarcowego, łącząc pomysły z wcześniejszych badań innych w tej dziedzinie. Każdy prąd przechodzący przez łańcuch kwarcowy był wysyłany przez elektrody przymocowane do ciała pacjenta. Elektrody będą odchylać sznurek, gdy mały ładunek elektryczny na ciele powstał z mięśnia sercowego. Srebrna powłoka sprawiłaby, że sznurek stałby się nieprzezroczysty po umieszczeniu w wiązce światła i rzuciłby cień na talerz. Punkt cienia przeświecałby do filmu fotograficznego i uformował się w ciągłą linię lub krzywą pokazującą ruch struny.
środowisko medyczne było pod wrażeniem bardzo wrażliwego prototypu Einthovena. Po opublikowaniu wyników pierwszego elektrokardiogramu z użyciem tego urządzenia w 1902 r. zainteresowanie handlowe szybko przyszło. Galwanometr strunowy wszedł do produkcji w 1903 roku.
kolejne ulepszenia i rozwój nastąpiły, popychając urządzenie do powszechnego użytku. W 1905 roku zarejestrowano pierwszy „telecardiogram” i wysłano go przewodem telefonicznym z laboratorium do szpitala. W następnym roku Einthoven opublikował kompletną prezentację prawidłowych i nieprawidłowych elektrokardiogramów rejestrowanych za pomocą galwanometru strunowego. Spędził jeszcze kilka lat studiując wzorce zapisów normalnej aktywności serca, aby stworzyć standard dokładnej interpretacji wyników.
w 1911 roku Thomas Lewis opublikował podręcznik na temat mechanizmu ludzkiego bicia serca, który został poświęcony Einthovenowi. Skrót ” EKG ” pojawił się po raz pierwszy w artykule w języku angielskim w 1912 roku. Późniejsze prace naukowców, w tym Emanuela Goldbergera, wyewoluowały standardowy elektrokardiogram, który jest używany dzisiaj. Einthoven kontynuował badania w tej dziedzinie i innych dziedzinach do końca życia.
Einthoven został uhonorowany szeregiem wyróżnień za swoje osiągnięcia w trakcie swojej kariery, w tym członkostwem w holenderskiej Królewskiej Akademii Nauk. W 1924 otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny za pracę w dziedzinie elektrycznych właściwości serca i elektrokardiografu. Zmarł 1 września. 29 lipca 1927 w Lejdzie w Holandii w wieku 67 lat.