Zachorowalność, śmiertelność i przeżycie po operacji raka płuc | Archivos de Bronconeumología

wprowadzenie

Duże resekcje płuc, w szczególności lobektomia, znacznie się rozwinęły i są obecnie regularnie wykonywane na oddziałach chirurgii klatki piersiowej. Procedury te zostały poddane szczególnej kontroli w międzysektorowych procesach porównawczych, a audyt może stanowić dobrą wskazówkę jakości jednostki.1 istnieją jednak pewne interwencje, które mogą budzić kontrowersje w szczególnych okolicznościach, niektóre z nich są omawiane w artykułach recenzowanych poniżej.2,3

operacja resekcji płuc u ośmiornic

W ostatnich dziesięcioleciach zaobserwowano znaczny wzrost średniej długości życia populacji. U pacjentów w wieku powyżej 70 lat częstość występowania raka płuc (LC) i wynikająca z tego śmiertelność jest bardzo wysoka, a jedną z najbardziej gorących kwestii w podejściu chirurgicznym do tych pacjentów jest to, czy wiek jest czynnikiem ograniczającym operację. W szczególności kontrowersje dotyczą pacjentów w wieku 80 lat lub starszych. W tym wieku, wczesne stadium diagnozy LC są powszechne, i jako takie, wielu pacjentów są kandydatami do operacji z zamiarem leczniczym. Chociaż niektórzy autorzy pracujący w tej dziedzinie doszli do wniosku, że ośmiornicowi pacjenci poddawani resekcji płuc mają podobny wskaźnik zachorowalności i śmiertelności do reszty populacji,2,4, 5 starszych pacjentów jest oczywiście bardziej kruche. Niektóre badania donoszą o wyższej śmiertelności u pacjentów w zaawansowanym wieku po poważnej operacji płuc, chociaż temat ten pozostaje przedmiotem debaty. Wyniki badania Rodriguez et al. są zgodne z innymi, które nie wykazały różnic w ryzyku chirurgicznym związanym z wiekiem: w starszych i młodszych grupach występowały podobne powikłania kardio-oddechowe pooperacyjne i śmiertelność.4-6 stwierdzono jednak istotne różnice w modelu regresji logistycznej dla przewidywanego pooperacyjnego FEV1% (ppoFEV1%), co potwierdza, że podobnie jak w populacji ogólnej, należy podjąć próbę resekcji możliwie najmniejszej ilości miąższu płuca w celu uniknięcia powikłań pooperacyjnych i utraty jakości życia.

kolejnym bardzo ważnym pytaniem, o którym należy pamiętać, jest stosunek pacjentów do operacji. Bardzo niewiele artykułów odnosi się do tego problemu dogłębnie, ale w codziennej praktyce widzimy, że starsi pacjenci nie podchodzą do swojej choroby w taki sam sposób, jak młodsi i często kwestionują prawdziwą wartość inwazyjnej chirurgii, gdy ich średnia długość życia jest już ograniczona. Wspólna dyskusja między chirurgiem i pacjentem jest zatem niezbędna i musi zawierać jasne wyjaśnienie powikłań, które mogą się pojawić i oczekiwaną pooperacyjną jakość życia. Badania przesiewowe kandydatów do poważnej resekcji płuc muszą być szczególnie skrupulatne w przypadku pacjentów ośmiornicowych.4 jeśli proponowana jest operacja, resekcje torakoskopowe wspomagane wideo mogą być poprawą pod względem powikłań pooperacyjnych i przeżycia u osób w podeszłym wieku.7,8 w miarę możliwości należy również rozważyć alternatywne podejście do resekcji podśluzówkowej lub segmentektomii torakoskopowej ze wspomaganiem wideo, ponieważ procedura ta wykazała pewne doskonałe wyniki w stadium I LC o średnicy mniejszej niż 2 cm.

Pneumonektomia i możliwe alternatywy

częstość występowania powikłań i śmiertelności pooperacyjnej po pneumonektomii jest wysoka,11,12 do 3-krotności ryzyka lobektomii. Problemy pooperacyjne obejmują głównie przetoki oskrzelowo-opłucnowe i powikłania kardiorespiratoryczne.12 po natychmiastowym etapie pooperacyjnym interwencja wywołuje zmiany fizjologiczne, które mogą znacząco wpłynąć na jakość życia i śmiertelność osoby poddanej pneumonektomii, jak opisano w wielu badaniach, w szczególności przez Deslauriers et al.13 interesujące jest porównanie pneumonektomii z lobektomią w stadium IB LC. Umiejętności i doświadczenie chirurga może odgrywać rolę w chirurgicznym podejściu do tych nowotworów. Przyszły przebieg kliniczny pacjenta może zależeć od unikania pneumonektomii i wyboru technik oszczędzających miąższ, takich jak angioplastyka i bronchoplastyka.14,15 dodatkowym postępem w tego typu operacjach było zastosowanie przeszczepów krioprezerwowanych. Procedury te mogą być technicznie skomplikowane, ale wskaźniki zachorowalności i śmiertelności nie były wyższe w opublikowanej do tej pory serii.16 rzeczywiście, jak wspomniano we wspomnianym artykule, liczba pneumonektomii wykonywanych na oddziale chirurgicznym zmniejsza się wraz z nabyciem przez chirurgów specjalistycznej wiedzy.3

niemniej jednak zdarzają się sytuacje, takie jak infiltracja struktur hilar lub rozszerzenie międzylądrowe, kiedy pneumonektomia jest nieunikniona i lobektomia musi być wykluczona jako opcja leczenia. W tych przypadkach rokowanie jest gorsze, zarówno ze względu na samą interwencję, jak i inwazję guza przez szczelinę, co w opinii niektórych autorów sugeruje, że nowotwór jest bardziej agresywny.17,18

Pneumonektomia u pacjentów w podeszłym wieku

drugie badanie, które chcielibyśmy omówić, jest związane z pierwszym, ponieważ dotyczy kwestii szeroko dyskutowanej w literaturze specjalistycznej: pneumonektomia u pacjentów w podeszłym wieku. W badaniu opisanym przez Rodrígueza i wsp. Ten temat jest interesujący, ponieważ kilka grup wyraźnie odradzało pneumonektomię u ośmiornic, 5 lub zaklasyfikowało tę procedurę jako bardzo wysokie ryzyko.4 w tych przypadkach, następnie, zastosowanie minimalnie inwazyjnych technik chirurgicznych i alternatywy dla pneumonektomii również staje się ważniejsze, jak omówiono powyżej.

wnioski

badania te mają swoje ograniczenia, w tym Brak oceny DLCO we wczesnej części serii, ograniczoną liczbę przypadków i skąpe informacje na temat wskazania do pneumonektomii. Podejście multicenter może być interesujące dla rozwiązania tych pytań, i może pomóc w wyjaśnieniu niektórych nierozwiązanych problemów w chirurgii LC.