AA Dr. Bob: de Man en de arts

Het is zeer moeilijk om van AA Dr. Bob te spreken zonder in eulogistischesuperlatieven te treden. Terwijl hij leefde, lachte hij ze uit. En nu, hoewel hij dood is, voel ik dat hij ze nog steeds uitlacht. Ik zat vele malen naast hem aan de sprekerstafel en zag hem kronkelen terwijl een Bloemige introductie hem werd gegeven. Menig voorzitter van de bijeenkomst streefde ernaar de verantwoordelijkheid op zich te nemen om hem voor te stellen door hem te noemen als medeoprichter van de “grootste, meest wonderbaarlijke, meest magnifieke, meest gedenkwaardige beweging aller tijden.”Dr. Bob fluisterde me bij een van deze gelegenheden, “De spreker neemt zeker veel grondgebied en veel tijd in beslag.hoewel Dr. Robert Holbrook Smith de geest van persoonlijke dankbaarheid die meestal tot zulke superlatieven leidde, ten zeerste waardeerde, nam hij ze nooit serieus als van toepassing op zichzelf. Hij stond op om met alle nederigheid het eenvoudige verhaal te vertellen van de terugkeer van een alcoholist naar nuchterheid. Dr. Bob deed zelden beroep op zijn uitgebreide ervaring met anderen. Hij herhaalde eenvoudig op verschillende manieren het verhaal van de grote terugkeer van één man. En dat was zijn eigen.hij had wetenschappelijk en statistisch kunnen gaan, want hij hoorde meer bekentenissen van sprees en verloren weekends dan wie dan ook in leven. Maar hij deed het nooit op die manier. Hij bleef altijd gewoon. Ooit was Dr. Bob zelf verdwaald in een alcoholische mist. Hij herinnerde zich dat hij was trots, wrok, en vol rancune, eigenwijs, zelfvoorzienend, en egoïstisch. Maar of hij nu aan de bankettafel sprak of een alcoholist op de afdeling diende, hij was vriendelijk, maar vastberaden, serieus en sympathiek, altijd onachtzaam van ras, kleur, geloof, of eerdere staat van alcoholische dienstbaarheid.

nederig van God of Van vernederd worden

Dr. Bob was een nederig man. Zijn nederigheid komt ongetwijfeld voort uit zijn vernederingen voor zijn goede vrouw Anne en zijn collega ‘ s in de medische wereld. Dit leidde tot de grote stap van nederig worden voor zijn God. Hier was de crisis in zijn leven: eindelijk vindt hij de God waarvan hij wist dat hij hem zou helpen als hij slechts een nederig vertrouwen in hem zou stellen. Dit is het verhaal van Dr. Bob. Het is ook het verhaal van de Twaalf Stappen die logisch volgen, zodra de situatie wordt geconfronteerd met eerlijk realisme.als je terugkijkt op zijn leven, zou je kunnen zeggen dat Dr.Bob twee mensen was, twee persoonlijkheden, zelfs in zijn drinkdagen. Hij bleef twee persoonlijkheden hebben nadat hij nuchter was geworden. Tijdens zijn rondes door het St.Thomas ziekenhuis, deed hij dat als Dr. R. H. S., arts. Maar toen hij naar kamer 390 in de alcoholafdeling kwam, stelde hij de mantel van wetenschap en professionaliteit uit en werd gewoon Dr.Bob. Dat was een man gretig, gewillig, en in staat om zijn medemens te helpen. Toen hij elke dag het ziekenhuis verliet, gingen twee mannen door de deur naar buiten–de ene was een groot arts, de andere een groot man.het was heel natuurlijk dat Dr. S. ziekenhuisopname zocht voor alcoholisten. Hij had de zieken al jaren naar het St. Thomas ziekenhuis gestuurd. Voor hem was alcoholisme een ziekte zo echt als longontsteking. Behandeling was niet makkelijk. De nieuwe behandeling moest fysiek, psychologisch, sociaal en spiritueel zijn. Als geheel was de patiënt ziek en had hij behandeling nodig.dank God en de Zusters van liefde veel van zijn collega ‘ s in de medische wereld waren het niet eens met Dr.S., sommigen bitter. Gelukkig kende hij de Zusters van het St.Thomas ziekenhuis. Het is zeer gelukkig, zelfs voorzienigheid, dat hij de Zusters van liefde van Sint Augustinus ontmoet. Want in de lange, lange geschiedenis van hun orde hadden zij voor allerlei ziekten, verwaarlozing en ongeluk gezorgd, en zij waren nu bereid de nieuwere methode van alcoholisme te proberen. Een afdeling geopend voor Anonieme Alcoholisten in het algemeen ziekenhuis voor de eerste keer.Dr. S. en de zusters leerden al snel nauwkeuriger te diagnosticeren en effectiever voor te schrijven. Hier was een nieuw type patiënt die een nieuw type behandeling nodig had. Bovendien was de stoornis meer aan de psychologische en spirituele kant dan aan de fysieke kant. Hier was een patiënt wiens denken helemaal verdrongen was; wiens houding verkeerd was; waarvan de levensfilosofie helemaal door elkaar was gehaald en het gevoel voor waarden vervormd was; dat geestelijk leven niet bestond. Bijgevolg was de patiënt een uitdaging voor de vaardigheid, het geduld en het gebed van allen die in het ziekenhuis met Dr.S. werkten in de nobele kunst van het genezen van een vreselijk gewonde persoonlijkheid.het succes van zijn inspanningen, evenals de inspanningen van de zusters en allen die met de vele patiënten werkten die door die afdeling gingen, is nu een kwestie van geschiedenis van de AA. Het zal ooit een monument blijven ter nagedachtenis aan R. H. S., M. D. – en Dr. Bob, de man.door J. G. uit Ohio, AA Grapevine, September 1978