Anatomie & Fysiologie
reuk (geur)
zoals smaak, reukzin of reuk, reageert ook op chemische stimuli. De olfactorische receptor neuronen bevinden zich in een klein gebied binnen de superieure neusholte (figuur 15.2.1). Dit gebied wordt aangeduid als het olfactorische epitheel en bevat bipolaire sensorische neuronen. Elk olfactorisch sensorisch neuron heeft dendrieten die zich uitstrekken van het apicale oppervlak van het epitheel in het slijm langs de holte. Aangezien de luchtmoleculen door de neus worden geïnhaleerd, gaan zij over het reukepitheliaale gebied en lossen in het slijm op. Deze geurmoleculen binden aan eiwitten die ze oplossen in het slijm en helpen ze te transporteren naar de olfactorische dendrieten. Het geur-eiwitcomplex bindt aan een receptoreiwit binnen het celmembraan van een reukendriet. Deze receptoren zijn g eiwit-gekoppeld, en zullen een gesorteerde membraanpotentieel in de olfactorische neuronen produceren.
het axon van een olfactorisch neuron strekt zich uit van het basale oppervlak van het epitheel, via een olfactorisch foramen in de cribriformplaat van het ethmoïde bot, en in de hersenen. De groep axonen, de olfactorische darm genoemd, sluit aan op de olfactorische Bol op het ventrale oppervlak van de frontale kwab. Van daaruit splitsten de axonen zich om naar verschillende hersengebieden te reizen. Sommige reizen naar het cerebrum, specifiek naar de primaire olfactorische cortex die zich in de inferieure en mediale gebieden van de temporale kwab bevindt. Anderen projecteren aan structuren binnen het limbisch systeem en de hypothalamus, waar geuren geassocieerd worden met langetermijngeheugen en emotionele reacties. Dit is hoe bepaalde geuren leiden tot emotionele herinneringen, zoals de geur van voedsel geassocieerd met iemands geboorteplaats. Geur is de enige zintuiglijke modaliteit die niet synaps in de thalamus voordat verbinding met de hersenschors. Deze intieme verbinding tussen het reuksysteem en de hersenschors is een van de redenen waarom geur een krachtige trigger van herinneringen en emotie kan zijn.
het neusepitheel, met inbegrip van de reukcellen, kan worden beschadigd door toxische chemicaliën in de lucht. Daarom worden de olfactorische neuronen regelmatig vervangen binnen het neusepitheel, waarna de axonen van de nieuwe neuronen hun juiste verbindingen in de olfactorische bol moeten vinden. Deze nieuwe axonen groeien langs de axonen die zich al in de hersenzenuw bevinden.
verlies van de reukzin kan resulteren in een smakende smaak. Een persoon met een verminderde reukzin kan extra kruiden-en kruidenniveaus nodig hebben om voedsel te kunnen proeven. Anosmie kan ook worden gerelateerd aan sommige presentaties van milde depressie, omdat het verlies van genot van voedsel kan leiden tot een algemeen gevoel van wanhoop.
het vermogen van olfactorische neuronen om zichzelf te vervangen neemt af met de leeftijd, wat leidt tot leeftijdsgebonden anosmie. Dit verklaart waarom sommige ouderen hun voedsel meer zout dan jongere mensen doen. Deze verhoogde natriuminname kan echter het bloedvolume en de bloeddruk verhogen, waardoor het risico op hart-en vaatziekten bij ouderen toeneemt.