Christa McAuliffe-leraar, Astronaut, held
de Spaceshuttle Challenger brak slechts 73 seconden in zijn vlucht op 28 januari 1986 en doodde alle zeven bemanningsleden. Ik zat op de middelbare school, en keek naar de lancering op een goedkope televisie die ik had geholpen in mijn Franse klas te komen. Ik kan het nog steeds zien zitten op een gammele zwarte kar, antenne aangepast net-dus om een fatsoenlijke foto te krijgen als Zuster Yvette draaide het volume, zodat we allemaal het aftellen konden horen. En ik kan me haar fluisterende gebedswoorden nog herinneren toen het beeld van de shuttle werd vervangen door kronkelende rookpluimen.in de nasleep van de tragedie rouwde mijn school om het verlies van de hele Challenger crew, maar werd bijzonder hard getroffen door het verlies van Christa McAuliffe. Ze was een leraar in Concord, New Hampshire net ten noorden van waar ik woonde en ze was uitgegroeid tot een dagelijkse fixture op het lokale nieuws. Elke avond zagen we clips en beelden van deze vrouw die “gewoon” een lerares was die de kans van je leven kreeg. Christa was zelfs gepland om te spreken op onze afstuderen dat jaar en was uitgegroeid tot een held voor de meisjes op mijn kleine prive-school. Als een leraar uit onze kleine staat met de shuttle kon vliegen, dachten we, Stel je eens voor wat we ooit zouden kunnen doen.
de Challenger ramp werd een cruciaal moment in het leven van niet alleen mijn klasgenoten, maar in het leven van talloze jonge mannen en vrouwen die de lancering in klaslokalen over de hele wereld zagen. Het bracht hen een vastberadenheid bij om een soort van betekenis te creëren voorbij de tranen en het verdriet. Christa nam een groot risico toen ze koos voor die stoel in de shuttle. Ze deed iets dat velen dachten dat ze niet kon, of niet zou moeten doen, en dat velen zelfs nooit zouden proberen te doen. Maar dat deed ze wel. Ze nam het risico. Ze probeerde het. Hoewel ze nooit de kans kreeg om de lessen uit de ruimte te geven die ze had gepland, bereikte ze toch miljoenen kinderen. Ik kan niet tellen hoeveel mensen, in de vijfentwintig jaar sinds haar dood, me hebben verteld dat ze een carrière in de wetenschap en techniek nastreefden omdat ze geïnspireerd waren door Christa. De missie die ze begon is nooit echt beëindigd.
U kunt nu de naam Christa McAuliffe vinden op scholen, plaques, musea en zelfs op aplanetarium. Hoe prachtig al die gedenktekens ook zijn, de beste gedenktekens zijn degene die we in ons hart dragen. Degenen die ons laten streven om dat te bereiken wat we denken dat onmogelijk is.
” als ik een student geïnteresseerd kan krijgen in wetenschap, als ik leden van het grote publiek kan laten zien wat er gaande is in het ruimteprogramma, dan is mijn werk gedaan.”- Christa McAuliffe