Modernisation, neo-modernisation, and comparative democration in Russia

Er is lange tijd een discussie geweest over de vraag of ontwikkeling een voorwaarde is voor democratie, en op dezelfde manier, of democratie een voorwaarde is voor ontwikkeling. Dit debat maakt deel uit van de grotere literatuur waarin problemen van ’transitie’ worden onderzocht, een term die op zijn best niet meer is dan een codewoord voor de processen die een versnelde en bewuste transformatie van een samenleving van het ene type van sociale orde naar de andere vormgeven. Sinds ongeveer drie decennia is op het gebied van vergelijkende democratisering de aandacht gericht op de mechanismen van politieke transitie en de oprichting van nieuwe democratieën, vergezeld van een analyse van de redenen voor “mislukte transities”. Terwijl lineaire versies van moderniseringstheorie in diskrediet zijn gebracht, is de creatie van kapitalistische democratieën volgens het westerse model op verzet gestuit. De twee versies van het neo-moderniseringsparadigma (kritisch en civilisationeel) helpen ons om de ’transitie’ dynamiek van ontwikkelende samenlevingen te onderzoeken en bieden een kader om bestaande theorieën te bekritiseren.