waarom snijden zoveel tienermeisjes zichzelf?
het 13-jarige meisje rolt haar mouw op. Ze neemt het mes in haar rechterhand en trekt het over haar linkerpols. Ze ziet hoe het bloed begint te stromen. Dan doet ze het nog een keer.
Dit is geen zelfmoordpoging. Het meisje zit in een klaslokaal op haar school, omringd door andere leerlingen, van wie sommigen naar de overkant kijken om te zien hoe ze zichzelf verwond. Ze heeft het mes uit haar puntenslijper gehaald (een andere keer zou ze haar kompas kunnen gebruiken om haar huid te prikken, of zelfs het uiteinde van haar plastic liniaal, waarbij ze het heen en weer over haar polsen steekt). Ze heeft zichzelf gesneden, maar niet diep.
wanneer ze genezen is, kunnen de vlekken op haar arm of op haar binnenkant van de dijen lijken op de krassen van een kat of braamstruiken, en misschien zou u er niets van denken. Hoe dan ook, ze draagt een broek en heeft lange mouwen, en is voorzichtig om haar snijwonden niet te laten zien.
Dit is zowel publieke vertoning als privé-zelfmisbruik, een morbide geheim en een publieke bekentenis. En het is tegelijkertijd heel serieus en vreemd casual-een kruising tussen Sylvia Plath en het dragen van je baseball cap achterstevoren.in het hele land snijden tieners zichzelf, en in sommige scholen is het bijna uitgegroeid tot een groep geleide gothic soort mode-statement: een grungy vertoning van hardheid (kijk naar de pijn die ik kan verdragen) en zachtheid (kijk naar de pijn die ik voel van binnen).
het zijn meestal meisjes, maar niet altijd, tussen 13 en 15 jaar. Heel vaak hebben hun ouders geen idee wat ze doen, noch hun leraren. Hun leeftijdsgenoten lijken het zelfmisbruik niet als diep storend te zien, meer als iets dat ‘dom’, ‘onwetend’ en ’triest’ is in de zin van zielig.
hun gevoel dat snijden niet buitengewoon is wordt weerspiegeld in de cultuur die hen omringt. In de Channel 4 soap Hollyoaks snijdt een van de personages, Lisa, zichzelf. Haar vader is ernstig bezorgd en haar vrienden zijn bezorgd. Ze wil stoppen maar kan het niet.
in een recente uitgave van het tienertijdschrift Mizz is er een artikel over een tienermeisje dat zichzelf snijdt. Een paginagrote foto toont een mooi meisje dat haar gewonde arm wiegt alsof het een baby is. Teenage fiction gaat over zaken rond snijden. En in Emma Forrest ‘ s nieuwe roman, Think Skin, snijdt een filmster genaamd Ruby haar armen, benen en buik met messen. Het personage is afkomstig uit de eigen gevechten van de auteur met depressie en zelfbeschadiging.
de gewoonte om te snijden kan zijn, zoals de verpleegkundige op een school waar het plaatsvindt het uitdrukt, “vangen”. Margot Waddell van de Tavistock Clinic, auteur van Inside Lives, een boek over adolescentie, zegt dat er ‘snijscholen’ en ‘anorexia scholen’ zijn, zo sterk is de neiging om gedrag na te bootsen. En Sue Sherwin-White, een therapeut die het fenomeen heeft bestudeerd, is het daarmee eens: ‘op sommige scholen is het modieus, spannend en zelfs competitief – en het heeft het extra voordeel dat leraren en ouders bang worden.’Wat begint als een experiment kan een perverse bevrediging worden die moeilijk op te geven is.
adolescenten zijn altijd bekend geweest om zelfbeschadiging, om hun eigen lichaam aan te vallen in een schreeuw om hulp en als een teken van psychologische verstoring. Ze kunnen zichzelf snijden, branden, kneuzingen, zelfs, zegt Sherwin-White, breken hun botten. Ze kunnen anorexia of boulimia (vaak, eetstoornissen begeleiden andere vormen van zelfmisbruik). Soms nemen ze een overdosis, en eindigen in een ongeval.
meisjes hebben veel meer kans zichzelf te verwonden dan jongens (jongens en jonge mannen proberen veel minder vaak zelfmoord te plegen dan meisjes, maar slagen veel vaker: ze zijn van plan om te sterven terwijl de meisjes proberen om hulp te krijgen). In de gevangenis keren vrouwen hun woede en pijn naar binnen, tegen zichzelf, verminkend hun lichaam, terwijl de mannen elkaar vaker pijn doen.
in veel gevallen is het snijden van pijn op hun lichaam een manier om te ontsnappen aan het denken over wat hen dwarszit. Adolescenten worden vaak gekweld door gevoelens van zelfhaat, een gevoel van marginaal en alleen te zijn. Waddell citeert een patiënt die naar haar toe kwam met een tapijt van hechtingen op haar armen, zeggende: ‘Ik kan mentale pijn niet verdragen.’Fysieke pijn is beter dan emotionele en psychologische pijn: het is huid-diep. Andere Snijders praten over de erotische lading van het snijden; de opluchting ervan; de geruststelling die het hen geeft dat ze ‘echt’ zijn; de sensatie van het doorbreken van een taboe; de kracht van bloed.maar wat er nu gebeurt op scholen is als een verwaterde versie van deze zelfverminking, onderdeel van een grungecultuur, een eerbetoon aan mensen zoals Richey Edwards in Manic Street Preachers (die ooit ‘4 Real’ in zijn onderarm kerfde en al zeven jaar vermist is), een openlijke vertoning van verdriet. Peter Wilson, directeur van het goede doel YoungMinds, zegt: ‘Aan het eind van het spectrum zijn meedogenloos en pervers snijden, waarbij fysieke pijn wordt vervangen door mentale angst. Maar de meeste kinderen vermijden hun aderen; ze zijn expert in het in leven houden.
‘snijden is een krachtige en extreme daad, met een enorme hoeveelheid voldoening over het-de pure, fysieke, tactiele, zelfs sensuele vreugde ervan. Het is geen dodelijke daad. Er zit een kick in, een sensatie. Het geeft mensen het gevoel dat ze leven.’Aan dit uiterste einde, zegt hij, zijn Snijders heel vaak seksueel misbruikt en zijn ze nu zelf aan het misbruiken. Ze hebben altijd hulp nodig.
maar aan het zachte einde, zegt hij, snijden is een meer dubbelzinnige daad, zo dicht bij sado-masochistische performance kunst als het is om een schreeuw om hulp. Adolescenten in het algemeen zijn gefascineerd door het verkennen van mogelijkheden en grenzen – in het bijzonder die van hun eigen lichaam. Het bloed is een levendige herinnering aan het lichaam – en menstruerende meisjes ontmoeten bloed op een meer directe manier dan jongens. Kinderen hebben zich altijd gesneden om bloedverwant te worden van goede vrienden-twee wonden samenpersen om bloed te vermengen. Tieners leven vaak op een rand-ze experimenteren met drugs, seks en te snel rijden.
‘adolescenten, ‘zegt Wilson,’ doen dingen die ons per definitie storen. Er is iets morbide over adolescenten. Kijk naar de beelden van de popmuziek waar ze naar luisteren. Ze worden aangetrokken tot de dood. Het is niet verwonderlijk dat de tweede meest voorkomende doodsoorzaak in deze leeftijdsgroep zelfmoord is.’
Wilson zegt dat het voor de meeste tieners waarschijnlijk een passerende fase is. Maar als het zijn kinderen zou overkomen, zou hij erg bezorgd zijn. Waddell wijst erop dat-zoals bij anorexia, waar veel adolescenten beginnen met een dieet, en slechts een paar ontwikkelen eetstoornissen-het moeilijk is om onderscheid te maken tussen de ernstige en toevallige handeling van snijden.
maar zelfs als de meeste Snijders hun collega ‘ s nabootsen en aandacht zoeken, is de handeling van het snijden een teken van verstoring of emotionele moeilijkheid die moet worden herkend. De adjunct van de privéschool van een goed presterende meisje, en belast met pastorale zaken daar, is het daarmee eens. ‘Het is meestal aandacht zoeken’, zegt ze. Het gaat meestal over. Maar we behandelen het altijd serieus. De meisjes zien de schooladviseur en de schoolverpleegster, en hun ouders worden binnengebracht. Ze worden vervolgens naar een therapeut gestuurd.’Ze ziet geen tekenen dat het fenomeen toeneemt.
artsen en therapeuten zijn het daar echter sterk mee oneens. Er zijn geen statistieken, maar Waddell is er zeker van dat de praktijk toeneemt. De tieners waarmee ik sprak – uit verschillende delen van het land, en van uitgebreide, grammatica en particuliere scholen – ondersteunden dit. Ze zijn nonchalant, enigszins walgend, misschien een beetje gefascineerd. Ze zeggen dat de cutters dom zijn, of opscheppers.
ze zijn niet dom of gek, maar misschien proberen ze ons iets te vertellen over hun innerlijke leven en kunnen ze de woorden niet vinden. Ze draaien het mes van hun puntenslijper los en trekken het over hun huid. Bloedstroom. ‘Kijk me aan’, zeggen ze. Kijk hoe ik pijn heb gedaan. Kijken. En we moeten kijken.
{{topLeft}}
{{bottomLeft}}
{{topRight}}
{{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{{#paragraphs}}
{{.}}
{{/paragraphs}}{{highlightedText}}
- geestelijke gezondheid
- The Observer
- Delen op Facebook
- Delen op Twitter
- delen via e-mail
- Delen op LinkedIn
- Delen op Pinterest
- Delen op WhatsApp
- Delen op messenger