Bulwa

Oca bulwy

bulwa jest Botanicznym terminem dla powiększonej, mięsistej, ogólnie podziemnej łodygi niektórych roślin nasiennych, w których typowe części łodygi są reprezentowane i które często służy jako organ przechowywania żywności i/lub reprodukcji. Na przykład ziemniak jest powszechną bulwą, która jest spuchniętą łodygą, która magazynuje składniki odżywcze, a także ma bardzo zredukowane liście i pąki (oczy), z których mogą powstać nowe pędy roślin. Termin bulwa jest również używany w szerszym znaczeniu w odniesieniu do dowolnego z różnych rodzajów zmodyfikowanych struktur roślinnych, które są krótkie i pogrubione w celu przechowywania składników odżywczych, w tym korzeni, a także łodyg. Na przykład rośliny z bulwiastymi korzeniami obejmują słodkiego ziemniaka i manioku. Słowo bulwa pochodzi od łacińskiego czasownika tumere, oznaczającego „pęcznieć” (Katz i Weaver 2003).

bulwy są wykorzystywane przez rośliny do zimowania i odrastania w następnym roku oraz jako środek bezpłciowej reprodukcji. Większość prawdziwych bulw może rozmnażać rośliny wegetatywnie, służąc jako genetyczne klony rośliny macierzystej (Katz and Weaver 2003).

oprócz funkcji magazynowania i regeneracji roślin, bulwy pełnią również funkcję dla zwierząt i ludzi jako ważne źródło pożywienia. Bulwy odegrały ważną rolę w historii ludzkości, ponieważ są bogate w składniki odżywcze, łatwe do zebrania i mogą być składowane na czas niedoboru żywności. Zarówno Towarzystwa przedrolne, które żerowały na dzikich bulwach, jak i towarzystwa rolnicze, które uprawiały bulwy, w dużym stopniu opierały się na tych strukturach roślinnych (Katz and Weaver 2003).

dwie różne grupy bulw to bulwy macierzyste i bulwy korzeniowe.

bulwy macierzyste

bulwa macierzysta tworzy się z zagęszczonych kłączy lub rozłupni. Kłącze to pozioma łodyga rośliny, która zwykle znajduje się pod ziemią. Podobnie stolon jest poziomą łodygą, która rośnie na powierzchni gleby lub pod ziemią. W przeciwieństwie do kłącza, które jest główną łodygą rośliny, stolon kiełkuje z istniejącej łodygi, ma długie międzywęźle i generuje nowe pędy na końcu. Ogólnie rzecz biorąc, kłącza mają krótkie międzywęźla; wysyłają korzenie z dołu węzłów i nowe rosnące w górę pędy z góry węzłów.

wierzchołki lub boki bulwy macierzystej wytwarzają pędy, które rosną w typowe łodygi i liście, a spody wytwarzają korzenie. Mają tendencję do tworzenia się po bokach rośliny macierzystej i najczęściej znajdują się w pobliżu powierzchni gleby. Podziemna bulwa macierzysta jest zwykle krótkotrwałym narządem magazynującym i regeneracyjnym rozwijającym się z pędu, który rozgałęzia się od dojrzałej rośliny. Potomstwo lub nowe bulwy są przyłączone do bulwy macierzystej lub tworzą się na końcu hipogeogennego kłącza. Jesienią roślina umiera z wyjątkiem nowych bulw macierzystych potomstwa, które mają jeden dominujący pączek. Wiosną pączek ten odradza nowe pędy, wytwarzając łodygi i liście; latem bulwy rozpadają się i zaczynają rosnąć nowe bulwy. Niektóre rośliny tworzą również mniejsze bulwy i / lub tuberkulki, które działają jak nasiona, produkując małe rośliny, które przypominają (pod względem morfologii i wielkości) sadzonki. Niektóre bulwy macierzyste są długowieczne, takie jak bulwy begonii bulwiastej, ale wiele roślin bulwiastych ma bulwy, które przetrwają tylko do momentu, gdy rośliny w pełni wylistują, w którym to momencie bulwa jest zredukowana do wysuszonej łuski.

bulwy macierzyste zwykle zaczynają się jako powiększenia sekcji hypococtylowej sadzonki, ale czasami obejmują również pierwszy węzeł lub dwa epikotylu i górną część korzenia. Bulwa macierzysta ma orientację pionową, z jednym lub kilkoma pąkami wegetatywnymi na górze i włóknistymi korzeniami produkowanymi na dole z sekcji podstawowej; zazwyczaj bulwa macierzysta ma podłużny zaokrąglony kształt.

Begonia bulwiasta i cyklamen są powszechnie uprawianymi bulwami macierzystymi.

winorośl Mignonette (anredera cordifolia) wytwarza nadziemne bulwy łodygi na pnączach o wysokości od 12 do 25 stóp; bulwy opadają na ziemię i rosną. Plectranthus esculentus z rodziny miętowatych Lamiaceae, wytwarza bulwiaste narządy pod ziemią z podstawy łodygi, o wadze do 1,8 kilograma na bulwę, tworząc z pąków pachowych wytwarzających krótkie stolony, które rosną w bulwy(Allemann et al. 2003).

ziemniaki

bulwy ziemniaka to rozwój powiększonych stolonów pogrubionych w narządach magazynujących—są to wyspecjalizowane pęcherze łodyg (Haverkort et al. 1990; NSF).

bulwa ma wszystkie części normalnego pnia, w tym węzły i międzywęźle. Węzły są „oczami” ziemniaka, a każdy z nich ma bliznę liściową. Węzły lub oczy są rozmieszczone wokół bulwy w spiralny sposób, zaczynając na końcu naprzeciwko punktu mocowania do stolonu. Końcowy pączek jest wytwarzany w najdalszym punkcie od nasady stolonu, a bulwa wykazuje tym samym dominację wierzchołkową normalnego łodygi. Wewnętrznie bulwa jest wypełniona skrobią przechowywaną w powiększonych komórkach podobnych do miąższu; również wewnętrznie bulwa ma typowe struktury komórkowe dowolnego pnia, w tym rdzeń, strefy naczyniowe i korę.

bulwa ziemniaka jest produkowana w jednym sezonie wegetacyjnym i wykorzystywana do bylinowania rośliny oraz jako środek rozmnażania. Kiedy nadchodzi jesień, naziemna struktura rośliny umiera, a bulwy przez zimę pod ziemią aż do wiosny, kiedy regenerują nowe pędy, które używają przechowywanego pokarmu w bulwie do wzrostu. Ponieważ główny pęd rozwija się z bulwy, podstawa pędu blisko bulwy wytwarza przypadkowe korzenie i boczne pąki na pędach, pędy wytwarzają również stolony, które są długimi etiolowanymi łodygami. Stolon wydłuża się podczas długich dni Dzięki obecności auksyn i wysokim poziomom gibereliny, które zapobiegają wzrostowi korzeni z stolonu. Zanim rozpocznie się tworzenie nowych bulw, stolon musi być w pewnym wieku. Hormon lipoksygenaza bierze udział w kontroli rozwoju bulw ziemniaka.

stolony są łatwo rozpoznawane, gdy rośliny ziemniaka są uprawiane z nasion; w miarę wzrostu roślin stolony są wytwarzane wokół powierzchni gleby z węzłów. Bulwy tworzą się blisko powierzchni gleby, a czasami nawet na wierzchu ziemi. Kiedy ziemniaki są uprawiane, bulwy są cięte na kawałki i sadzone znacznie głębiej w glebie. Sadząc kawałki głębiej, jest więcej miejsca dla roślin do generowania bulw i ich rozmiar wzrasta. Kawałki wyrastają z pędów, które wyrastają na powierzchnię. Pędy te są podobne do kłącza i wytwarzają krótkie rozłogi z węzłów podczas pobytu w ziemi. Gdy pędy docierają do powierzchni gleby, wytwarzają korzenie i pędy, które rosną w zieloną roślinę.

bulw macierzystych nie należy mylić z korzeniami bulwiastymi, czasami nazywanymi bulwami korzeniowymi, takimi jak słodki ziemniak lub Dalia.

zauważ, że termin „żarówka” odnosi się do zmodyfikowanych bulw macierzystych o krótkim mięsistym pionowym łodydze, pokrytych grubymi mięsistymi zmodyfikowanymi liśćmi. Termin „corm” odnosi się do zmodyfikowanych łodyg pokrytych suchymi łuskowatymi liśćmi, zwanych tuniką, różniących się od prawdziwych cebulek wyraźnymi węzłami i międzywęźlami.

bulwy korzeniowe

korzeń bulwiasty jest zmodyfikowanym korzeniem bocznym, powiększonym do funkcji organu magazynującego. Jest więc inny pod względem pochodzenia, ale podobny pod względem funkcji i wyglądu do prawdziwej bulwy. Przykłady roślin o znaczących bulwach korzeniowych to słodki ziemniak, maniok i Dalia. Bulwiasty korzeń pozwala roślinie przetrwać z roku na rok.

zagęszczone korzenie są narządami magazynującymi, które różnią się zasadniczo od prawdziwych bulw. Masywne powiększenie korzeni wtórnych typowo reprezentowanych przez słodkiego ziemniaka (Ipomoea batatas) ma wewnętrzne i zewnętrzne struktury komórkowe typowych korzeni. Z kolei prawdziwe bulwy mają strukturę komórkową łodyg. W bulwach korzeniowych nie ma węzłów i międzywęźli lub zredukowanych liści, jak w prawdziwych bulwach powstających z łodyg. Jeden koniec bulwiastego korzenia, zwany proksymalnym końcem, ma tkankę korony, która wytwarza pąki, które rosną w łodygi i liście. Drugi koniec, zwany końcem dystalnym, zwykle wytwarza niezmodyfikowane korzenie. U prawdziwych bulw kolejność jest odwrócona z dystalnym końcem wytwarzającym łodygi.

korzenie bulwiaste są dwuletnie: w pierwszym roku roślina macierzysta wytwarza bulwy korzeniowe, a jesienią roślina umiera. W następnym roku bulwy korzeniowe produkują nową roślinę i są spożywane do produkcji nowych korzeni, łodyg i kwiatów. Pozostała tkanka obumiera, podczas gdy rośliny wytwarzają nowe bulwy korzeniowe na następny rok.

Hemerocallis fulva, plus wiele mieszańców Liliowców, mają duże bulwy korzeniowe, H. fulva rozprzestrzenia się przez podziemne stolony, które kończą się nowym wachlarzem, który wyrasta korzenie, które produkują grube bulwy korzeniowe, a następnie wysyłają nasze kolejne stolony.

rośliny z bulwami korzeniowymi rozmnaża się późnym latem do późnej zimy, wykopując bulwy i oddzielając je, upewniając się, że każdy kawałek ma jakąś tkankę koronową i przesadzając.

wszystkie linki

• tezaurus Cooka ma dobry spis odmian bulw. 07.10.2008.