Henry Ford książek

nic dziwnego, że jego opublikowany dorobek przyciągnął uwagę krytyków . Stephen King raz odrzucił Pattersona jako „okropnego pisarza”, który odniósł ” bardzo, bardzo duży sukces.”Szef jednego z konkurencyjnych wydawnictw powiedział mi o metodzie Pattersona:” to trochę lekceważące mówić, że to farba po liczbach, ale to trochę farba po liczbach. Czy to czyni go złym? Nie, myślę, że to czyni go mądrym.”

od lat istnieją twórcy hitów kinowych, od przebojowej jedynki, takiej jak Margaret Mitchell, po odwiecznych faworytów, takich jak Dean Koontz i Dan Brown. Syndykat Stratemeyer rozmieścił batalion ghostwriterów, aby produkować historie Nancy Drew, Hardy Boys i Bobbsey Twins dla pokoleń czytelników. Ale nawet jego krytycy zgadzają się, że Patterson jest w klasie sam. Jeden sekret jego sukcesu: zarysy do 80 stron dla każdej książki, w którym sam Patterson szkicuje praktycznie całą akcję w szczegółach, w energicznym i przewiewnym tonie, który odzwierciedla gotowe książki. W przypadku powieści, nad którymi pracuje ze współautorami (niektórzy zwerbowani z czasów J. Waltera Thompsona, niektórzy zalecani przez innych pisarzy, jeden były portier z Nowego Jorku), Patterson wysyła swój współpracownik zarys, a następnie wielokrotnie przegląda powstały rękopis. Oto fragment pierwszego rozdziału „outline for Honeymoon”, thrillera z 2005 roku o zabójcy czarnej wdowy, który Patterson napisał wraz z Howardem Roughanem: „Nora i Gordon kontynuują swoje szybkie przekomarzanie się, zabawne i kochające. Lubimy ich. Dobrze im razem—i to nie tylko wtedy, gdy stoją. Minutę później oboje angażują się w jakiś wspaniały, poruszający ziemię Seks. Sprawia, że czujemy się świetnie, napaleni i zazdrośni.”

dogoniłem Pattersona, gdy miał dokonać corocznej jesiennej migracji z jego letniego miejsca w Briarcliff Manor w Nowym Jorku—przestronnego domu z kamienia polnego wykonanego w gustownych niebiesko-białych odcieniach z basenem i tarasem prosto z okładki katalogu Frontgate-do jego głównej rezydencji, 20 000 stóp kwadratowych domu nad oceanem w Palm Beach, który szybko powiedział, że jest ” całkiem kurwa … trochę nieznośny.”Radosny i wesoły w wieku 67 lat, z rumianą twarzą, migoczącymi niebieskimi oczami i piaszczystymi włosami, które poszarzały, i ubrany w miękki sweter z wełny jagnięcej, koszulę polo i mokasyny emerytowanego dyrektora, którym jest, Patterson przyjął mnie w wypełnionym światłem miejscu pracy, którego dominującą cechą jest duże łóżko sań, gdzie pisze longhand na staromodnych żółtych podkładkach, ze srebrną wstążką Hudson pod nim i oprawił listy bestsellerów New York Times i plakaty z filmowych wersji jego książek wypełniających ściany. Wokół nas są grube stosy manuskryptów w toku, każdy zwieńczony jasnoniebieską stroną tytułową. Folder jest oznaczony pogrubioną czcionką: pomysły. Błyszczące wyróżnienia na półkach. – Naprawdę Nie wiem-powiedział Patterson, gdy poprosiłem go o zidentyfikowanie jednej statuetki. „Myślę, że to Clio” —najwyższa nagroda reklamowa. Dekoracja jest dziełem jego żony, Sue, byłego dyrektora artystycznego J. Waltera Thompsona, którego poznał w pracy i poślubił 17 lat temu.

Patterson jest niekwestionowanym królem ery digital publishing, ale pozostaje typem analogowym. Mała ramka Lucite na biurowym stole zawiera następującą instrukcję: „jak Google: naciśnij ikonę Safari na dole iPada.”Mówi zdaniami typu stop-and-start, jakby ścigał się, by nadążyć za własnymi myślami. I może być drażliwy na punkcie swojej reputacji masowej produkcji. Kiedy wywiad dla katolickiej stacji telewizyjnej Eternal Word zapytał go zeszłej wiosny o jego proces „rozdrabniania” książek, przerwał ze stalowym błyskiem w oku, mówiąc: „masz na myśli rzemiosło?”Jego praca jest podobna do pracy telewizyjnego „show-runnera”, który wprawia serial w ruch i kieruje jego tonem i tempem, bez względu na to, kto inny mógłby napisać poszczególne odcinki. „I nie biorą gówna tak jak ja”, mówi o kimś takim jak Vince Gilligan, twórca Breaking Bad. „Idą,’ Gilligan! Ten facet jest świetny!””

„My Way or the Highway”

jak na kogoś, kto mówi, że „nigdy nie dbał o” grę reklamową, Patterson był w niej strasznie dobry. Podkreśla dziś, że jego pierwszy zawód ma ograniczone znaczenie dla drugiego, ale zapis zdecydowanie sugeruje inaczej.

w latach trzydziestych J. Walter Thompson napisał reklamy, które sprawiły, że kanapka z grillowanym serem stała się podstawą narodową, wszystko po to, aby zwiększyć sprzedaż swojego klienta, firmy Kraft Foods, producenta serów topionych. Patterson zrobił coś podobnego: zbudował potężną markę, a następnie rozprzestrzenił ją coraz szerzej. Historia Along Came A Spider, opowieść o Alexie Crossie, owdowiałym, grającym jazz, afroamerykańskim detektywie z dyplomem psychologii sądowej, która stała się jego pierwszym przebojem kinowym, w 1993 roku, jest już materiałem tradycji branży wydawniczej. Patterson uważał, że najpewniejszą drogą do sukcesu jest wykorzystanie reklamy telewizyjnej, strategii wówczas niespotykanej w publikacjach ze względu na wysokie koszty. Little, Brown balged, ale Patterson znał sztuczki swojego zawodu: stworzył i nakręcił własną reklamę. Po obejrzeniu gotowego produktu wydawca zgodził się podzielić kosztami jego emisji na trzech rynkach-Nowym Jorku, Chicago i Waszyngtonie—miastach, w których (jak ustalił Patterson) Thrillery sprzedawały się prężnie. Książka zaczęła się na 9 miejscu na liście bestsellerów New York Timesa, ostatecznie wspinając się na 2. miejsce w miękkiej oprawie. Z ponad pięcioma milionami kopii w druku, wciąż jest to najbardziej udane dzieło Pattersona.

Patterson zbudował serię Cross w udaną serię, a następnie rozgałęził się na samodzielne książki. W 1996 roku zaproponował wypróbowanie czegoś bardziej radykalnego: wydawanie wielu tytułów rocznie. Little, Brown sprzeciwił się, obawiając się, że Patterson zmniejszy jego ogólną sprzedaż, ale zwyciężył: sprzedaż wzrosła.

Kiedy jedyny syn Pattersona, Jack, teraz 16 i uczeń w Hotchkiss, był w podstawówce i okazał się niechętnym czytelnikiem, Patterson postanowił zająć się nową demografią. Jak to ujął, kiedy rozmawialiśmy: „mogę pisać dla tych małych dziwaków.”Patterson uruchomił serię wielu powieści dla młodzieży i dzieci – „Maximum Ride”, ” Witch & Czarodziej”,” Poszukiwacze skarbów „i”i Funny”—które wypełniają nie tylko półki każdego Barnesa & szlachetny, ale także te z lokalnego sklepu spożywczego. Teraz Patterson produkuje kilkanaście tytułów rocznie, i wydaje się, że nie ma limitu wzrostu jego ogólnej sprzedaży.

z biegiem czasu Patterson zbudował reputację za to, że nie cierpi głupców, a za wymaganie od zespołu marketingowego Little ’ a Browna bardziej rygorystycznych badań i analiz tego, do czego był przyzwyczajony na Madison Avenue. Intensywnie pracuje z publicystami przy wycieczkach książkowych. W nagranym dla Gildii Literackiej filmie” What I 've Learned” Patterson oświadczył: „wiem, czego chcę we wszystkich moich książkach. To moja droga albo autostrada. Wiem, kim są moi czytelnicy i jak ich zaangażować, jak ich przestraszyć, jak sprawić, by ludzie czuli do bohaterów, jak rozśmieszyć moich czytelników.”Bill Robinson, prezes James Patterson Entertainment, firmy zajmującej się promowaniem wysiłków Pattersona w dziedzinie filmu i telewizji, opowiedział o wymianie z jego szefem. „Pewnego dnia omawialiśmy notatki na temat projektu, zasugerowałem coś wbrew jego impulsowi, a on powiedział:” przepraszam, Bill, czy ostatnio napisałeś międzynarodowy bestseller, o którym Nie wiem?'”

formuła Pattersona jest brutalnie prosta. Jego książki mają wiele kropek w akapitach, wiele akapitów na stronę i bardzo niewiele stron na rozdział—zaledwie trzy lub cztery. Każdy rozdział zaczyna się od szybkiego przypomnienia o ludziach i wydarzeniach w poprzednim (aby odświeżyć pamięć każdego śpiącego czytelnika, który odłożył książkę poprzedniej nocy), a większość książek kończy się bonusowym „darmowym podglądem” rozdziału innej książki w obszernym dorobku Pattersona.

to nie obelga powiedzieć, że proza jest często zła, jak w tym przykładzie z pechowej trzynastki-najnowszej odsłony serii „Women’ s Murder Club”, której współautorką jest Maxine Paetro-opisującej terrorystę, który porwał luksusowy statek wycieczkowy: „Widok mężczyzny, sposób, w jaki chodził, jego hardy-har postawa, i przypadkowe morderstwa były tak szalone, że czuła się tak blisko, aby przejść robaka-fuck.”A oto scena na statku:” lampa gazowa, która została umieszczona na szczycie fortepianu, rzuciła słabe światło na dawny elegancki pokój, który teraz wyglądał poniżony, jak zużyta egzotyczna tancerka kręcąca sztuczki na ulicy.”

szumem w kręgach wydawniczych jest to, że sukces mógł nieco złagodzić Patterson, że nie jest już tak natarczywy i wymagający. „Zawsze myślałem, że jest totalnym kutasem”, powiedział mi jeden nie-mały, brązowy dyrektor. „Myślę, że to teraz nie fair .”Pietsch, który jest nie tylko ostatecznym szefem Patterson, ale przyjacielem i sąsiadem w Westchester, mówi dyplomatycznie: „prowadzenie dużej korporacji w branży opartej na talentach dało mu wiele pewności siebie w mówieniu z szczerością o rzeczach, których nie lubi, co jest rzadkością dla autora w branży wydawniczej.”

a Patterson jest zdecydowany w biznesie. Kilka lat temu porzucił swoją długoletnią agencję, Williama Morrisa, na rzecz Waszyngtońskiego superlawyera Roberta Barnetta. Barnett jest także moim agentem.) Jego była agentka, Jennifer Rudolph Walsh, twierdzi, że nie ma żadnych urazy. „Nie kosztował nas dziesiątek milionów dolarów”, powiedziała mi. „Zarobił dla nas dziesiątki milionów dolarów.”

Diabeł w nim?

autoprezentacja Pattersona jest niezwykle słoneczna. Jego popołudniowy trunek z wyboru to butelka Stewart 's Orange’ n Cream soda, a w połowie naszej rozmowy, żona Pattersona przyniosła talerz świeżo upieczonych czekoladowych ciasteczek, podpisowy gest gościnności Sue, o którym wspominali inni, którzy spotkali się z Pattersonem.

ale historie Pattersona mogą być surowe, z więcej niż ich udziałem seksualnego sadyzmu-pokrojonych piersi, sodomii przez węża – i socjopatycznych zabójców. „Jestem w was wszystkich!”morderca w Invisible, jednym z najnowszych thrillerów Pattersona, deklaruje. „Jedyną różnicą jest to, że nie chowam się za maską, jeżdżę moim SUV-em i popijam Starbucks na meczu piłki nożnej mojego dziecka.”

czy w Jamesie Pattersonie jest diabeł?- Pytałem. „Nie morderca!”powiedział ze śmiechem. „A jeśli tak, to nie powiem VANITY FAIR.”

ale jest ciemność. James Brendan Patteron dorastał w Newburgh, w stanie Nowy Jork, zaledwie kilka mil w górę rzeki Hudson od jego obecnego domu, syn emocjonalnie ukrywającego się agenta ubezpieczeniowego, którego własny ojciec porzucił swoją rodzinę, i który dorastał w lokalnym przytułku dla ubogich, gdzie babcia Pattersona była charwoman. „Pierwszy raz myślę, że kiedykolwiek przytulił mnie był na łożu śmierci,” Patterson mówi.

Dolina Hudson, ze swoimi dramatycznymi palisadami i skręcającymi górskimi drogami, pozostaje częstym miejscem w fikcji Pattersona. Ale kiedy zasugerowałem, że nie przeniósł się tak daleko od miejsca, w którym zaczął, natychmiast się sprzeciwił. „Bardzo daleko”, powiedział. „Bardzo, bardzo daleko.”

a on dalej: „myślę, że czułem, że muszę być tym bardzo jasnym, pierwszym w swojej klasie dzieckiem, z jakiegokolwiek powodu, całkiem poważnym. Ale pod spodem, to był tylko milion historii, które już opowiadałem. Wiesz, dorastałem w lesie w Newburgh, i nie było zbyt wielu ludzi wokół, i po prostu wędrować po lesie tam i opowiadać sobie historie, jeden po drugim. I nic z tego nie zrobiłem. Nigdy nie myślałem, że będę gawędziarzem lub pisarzem, ale miałem zwyczaju.”

w St.Patrick ’ s High School, Bracia Chrześcijańscy pobili go trochę, ale ciężko pracował, aplikując na Harvard, Yale, Colby i Bates, tylko po to, aby dowiedzieć się, że szkoła nigdy nie wysłała jego aplikacji, ale zapisała go na stypendium w Manhattan College, w Bronksie, zamiast tego. W tym momencie jego rodzice przenieśli się do Massachusetts, gdzie jego ojciec dostał pracę w Prudential, a Patterson pracował latem na nocnej zmianie w McLean Hospital, renomowanej instytucji psychiatrycznej na przedmieściach Belmont, aby pomóc mu zapłacić rachunki. Zaczął kopać w literaturze highbrow-James Joyce, Jean Genet-aby przejść długą, cichą zmianę. Rok w programie pH. d. English w Vanderbilt zakończył się, gdy dostał wysoki numer w losowaniu podczas wojny w Wietnamie i nie musiał dłużej pozostać w szkole, aby utrzymać odroczenie. Podjął pracę jako młodszy copywriter w Thompson,a w swoim pierwszym roku tam skończył robiąc kilkanaście reklam telewizyjnych, w tym hit dla Forda LTD, który zawierał obok siebie” cichy ” test z Jaguarem.