kim naprawdę był Atticus Finch?

intensywność debaty wywołanej tym objawieniem mówi wiele o tym, jak zakorzeniła się postać Atticus Finch jest w Narodowej wyobraźni literackiej-i niemal surrealistyczny sposób, w jaki jego postać została kanonizowana jako Święty liberalizmu, zwolennik prawa i symbol wszystkiego, co dobre i przyzwoite w tym kraju.

po części jest to spowodowane fenomenalnym przedstawieniem Gregory ’ ego Pecka w filmie z 1962 roku, który zapisał jego postać w powszechnej pamięci. Ale mówi też coś o politycznych ograniczeniach drozda.

opowiadana przez Jean Louise Finch, lepiej znaną jako Scout, artykułowaną 6-latkę, aby Zabić drozda obejmuje dwa lata w Maycomb w Alabamie-od 1933 do 1935 roku. Dla Scout, jej brata Jema i przyjaciela Dill (wzorowanego na przyjacielu Lee z dzieciństwa, Trumanie Capote) dorastanie oznacza coraz większą wojnę ze światem Jim Crow South.

pomimo potężnego oskarżenia o rasizm południa, Zabić drozda słusznie było krytykowane za jego paternalizm: podczas gdy Atticus jest deifikowany, czarne postacie, takie jak Tom Robinson i Calpurnia, rzadko są tak głębokie, złożone lub sprawcze w powieści.

w szczególności Tom Robinson, którego nazwa odzwierciedla jego rolę jako jednego z „śpiewających ptaków” w powieści, jest przedstawiony wyłącznie jako ofiara. Nawet jego symboliczne porównanie z przedrzeźniaczem lub śpiewakiem-symbolem niewinności w powieści – można odczytać jako nieco protekcjonalne, odmawiając mu jakiejkolwiek agencji lub potencjału walki politycznej lub oporu. W tym sensie sam tytuł odzwierciedla granice powieści, w której walka z rasizmem jest przede wszystkim postrzegana jako moralna.

to, że główny moralny krzyżowiec powieści okazuje się być rasistą w Go Set a Watchman, wydaje się tym bardziej wstrząsające, choć oba Attyki nie są ze sobą sprzeczne.

warto zauważyć, że jego postać nigdy nie była tak święta, sprawiedliwa czy antyrasistowska jak okrzyki ” Nie Atticus!”wydaje się sugerować. W Mockingbird Atticus to nie Clarence Darrow. Jak zauważa Randall Kennedy, powołując się na artykuł Monroe Freedmana z 1992 roku, bierze sprawę, ponieważ jest mu przypisana i nie odmawia jej-nie dlatego, że jej szuka.

Atticus broni Toma w Mockingbird, ponieważ uważa go za niewinnego, a nie dlatego, że jest zaangażowanym antyrasistą. Nie wypowiada się przeciwko segregacji, ani wykluczeniu Afroamerykanów z ławy przysięgłych. Jego kodeks moralny zbyt często oznacza „zrozumienie” rasistów, takich jak okropna Pani Dubose, do tego stopnia, że mówi Scout ’ owi, że źle jest nienawidzić kogokolwiek-nawet Hitlera.

to, że Atticus of Go Set a Watchmen, osadzony w latach 50., gdy ruch praw obywatelskich kwestionował polityczne rządy segregacjonistów, jest rasistowskie, jest szokujące, ale nie do końca niespójne.

w Go Set a Watchman główną bohaterką jest Dorosła Jean Louise Finch, której powrót do domu Maycomb z Nowego Jorku jest opowiadany w trzeciej osobie. Pierwsza część powieści opisuje specyfikę miasta widzianą oczami bardziej Światowej Jean Louise, która wspomina lato z koperkiem i dżemem, które stały się sercem drozda.

ale to odkrycie rasistowskiej literatury, której właścicielem jest jej ojciec, stanowi centralny konflikt powieści, obnażając wszechobecność rasistowskiej ideologii w Maycomb i wpływ rasistowskiego południowego sprzeciwu wobec początkowego ruchu praw obywatelskich post-Brown v.Board of Education i bojkotów autobusów Montgomery.

Watchman jest najsilniejszy, gdy bada szok i wściekłość dorosłej Jean Louise Finch po odkryciu rasistowskich idei jej ojca i jego udziału w białych radach Obywatelskich, sieci białych grup supremacyjnych założonych w latach 50., aby przeciwstawić się integracji szkolnej i bronić segregacji na południu.

proces w sercu drozda jest przytoczony w zaledwie kilku akapitach właśnie po to, aby dać czytelnikowi tło niezbędne do zrozumienia, dlaczego Dorosła Jean Louise jest tak zaskoczona witriolicznym rasizmem starszego Atticusa. To, że jest to szokujące dla większości amerykańskich czytelników, którzy, podobnie jak Scout, dorastali z wyidealizowaną wersją swojego ojca, jest właśnie tym punktem.

wiele debat od czasu publikacji Watchmana, obracało się wokół tego, czy Attyka nowo wydanej powieści niszczy wizerunek jego młodszego Literackiego ja, czy zwiększa złożoność jego postaci. Jednak ograniczając dyskusję do rasizmu Atticusa, znacznie bardziej niepokojące aspekty powieści zyskały mniejszą uwagę.

gdyby powieść była eksploracją sprzecznej świadomości Atticusa lub jego rozwoju politycznego, byłaby to lepsza powieść. Ale tak nie jest. Jako czytelnicy nie mamy więcej rozwiązania na to pytanie niż Scout.

zamiast tego jesteśmy poddawani długiej racjonalizacji segregacji przez jej wuja Jacka, którego Kiese Laymon w „Guardianie” trafnie nazywa „białą supremacyjną Yodą” -i głęboko niesatysfakcjonującym zakończeniem, w którym Jean Louise oświadcza, że „nie rozumie mężczyzn” i „nigdy nie zrozumie.”Tak więc, pozostajemy oskarżając Atticusa o rasizm bez większego zrozumienia jego charakteru lub rasizmu w latach 50.na południu.

tam, gdzie powieść wskazuje na wyjaśnienie, jest najbardziej niepokojąca. Czasami powieść wydaje się sugerować, że intensywny rasizm Atticusa i innych członków rad Obywatelskich jest wynikiem Ruchu Praw Obywatelskich-idei, która odwraca historię na głowie.

zamiast przedstawiać wizję uciśnionych powstających przeciwko ciemiężcy, aby rozbić segregację de iure narzuconą przez Jim Crow South, kilka przebłysków Ruchu Praw Obywatelskich wskazuje na ruch, który zakłócił pokój i zakłócił równowagę fikcyjnej Maycomb-wizję, która była dokładnie tym, co Mockingbird tak mocno zniszczył, pokazując zamiast tego społeczność pełną nierówności i rasizmu.

warto w tym względzie zauważyć, że zasadnicza zmiana fabuły pomiędzy go Set a Watchman a to Kill a Mockingbird jest wynikiem procesu Toma Robinsona (który pozostaje nienazwany w Watchman).

w Mockingbird, zainspirowany historycznymi przypadkami, takimi jak sprawy Scottsboro Boys i niepowodzeniem w skazaniu morderców Emmetta Tilla, brak przedstawienia przez Sąd jakiegokolwiek pozoru sprawiedliwości jest kluczowym momentem w rozwoju świadomości dzieci, gdy stają się one świadome instytucjonalnego rasizmu, na którym zbudowany jest ich świat i całkowitej hipokryzji leżącej u podstaw amerykańskich ideałów wolności i Sprawiedliwości.

w Watchman powiedziano nam, że Atticus „dokonał tego, czego nigdy wcześniej ani później nie zrobił w hrabstwie Maycomb” i wygrał sprawę. W „Mockingbird”, pomimo wszystkich dowodów, ława przysięgłych bez przeszkód przyznaje wyrok w sprawie winy. Więc to nie tylko Atticus z lat 30. był milszą, łagodniejszą, bardziej sprawiedliwą wersją swojego ja z lat 50., ale także przysięgli Hrabstwa Maycomb.

okazjonalna nostalgia przejawiająca się w powieści za Maycomb of yore-świat, w którym, jak wspomina Jean Louise, „ludzie ufali sobie z jakiegoś powodu” – jest tym bardziej zagadkowa, ponieważ wydaje się być bezpośrednio zaprzeczana przez samą powieść.

rzeczywiście, w Watchman jak w Mockingbird, Harper Lee jest w najlepszym wydaniu, gdy przedstawia złożoną moralność i hipokryzję życia w małym miasteczku na południu Jim Crow. Przedstawiamy na przykład przytłaczające skutki represji seksualnych na młodej Skautce, która w wieku 11 lat błędnie wierzy, że wymuszony pocałunek spowodował, że zaszła w ciążę. Przerażona, że zostanie odesłana do Mobile i zawstydzi swoją rodzinę na zawsze, prawie popełnia samobójstwo.

jako dorosły, to orzeźwiające widzieć, że Jean Louise nadal buntuje się przeciwko ideałom kobiecości z lat 50-tych-ujawniając hipokryzję miasta, które denerwuje się, gdy idzie popływać ze swoim chłopakiem, ale nie okazuje oburzenia na rutynową dehumanizację i ucisk kolorowych ludzi.

podobnie jak w Mockingbird, Harper Lee ma znacznie mniejszą wrażliwość i wgląd w portretowanie czarnej społeczności Maycomb. Kilka czarnych postaci w Watchman jest w najlepszym razie jednowymiarowych, a czasami skłaniają się ku rasistowskim stereotypom. Na przykład o Synu Calpurnii, Zeebo, mówi się tylko tyle, że pięciokrotnie się rozwiódł–ożenił się tylko za namową matki.

we wczesnej scenie powieści Jean Louise obserwuje to, co jej chłopak opisuje jako „ciężarówkę Murzynów” jadących za szybko, ponieważ „tak się teraz zachowują.”To zapowiedź” Toma Robinsona „z powieści, kiedy wnuk Calpurnii, młody człowiek z wielkim potencjałem, przypadkowo potrącił i zabił starego białego człowieka.

Po raz kolejny Atticus przejmuje sprawę – nie z powodu jego wielkiego zaangażowania w sprawiedliwość, ale dlatego, że najlepszym rozwiązaniem jest przyznanie się do winy. W przeciwnym razie może wpaść w niepowołane ręce–opłacani prawnicy, którzy według Atticusa stoją tu jak myszołowy, czekając na takie rzeczy.”

w Watchman, podobnie jak w Mockingbird, Calpurnia wyłania się jako jedna z najbardziej sympatycznych i wpływowych postaci, ale istnieje przede wszystkim w pamięci Jeana Louise. Jedno spotkanie dorosłej Jean Louise z nią ujawnia wiele o ograniczeniach polityki rasowej powieści.

słusznie przerażona komentarzami ojca na temat wnuka Calpurnii, Jean Louise udaje się do Calpurnii, ale nie okazuje się, aby poinformować ją o sytuacji i podzielić jej oburzenie. Chociaż oferuje pomoc w każdy możliwy sposób, altruizm Jean Louise zamienia się w narcyzm, gdy wyczuwa napięcie w teraźniejszości, które wydaje się obce, skłaniając ją do pytania: „czy nas nienawidziłeś?”

to, że jest to główna troska Jean Louise, ponieważ wnuk Calpurnii ma zostać wysłany do więzienia, odzwierciedla krótkowzroczność, która uniemożliwia jej dostrzeżenie rzeczywistości rasizmu i opresji, nadając nowe znaczenie „wadom wzroku”, do których odnosi się wcześniej: że „urodziła się daltonistką.”

jako nowojorczyk powracający do rodzinnego miasta na południu, status outsidera Jean Louise jest przynajmniej częściowo winny jej ślepoty. Niemniej jednak, wydaje się dziwne, że przed konfrontacją z rasizmem jej ojca, Jean Louise wydaje się prawie nieświadoma historycznych i monumentalnych zmagań o prawa obywatelskie, które toczą się wokół niej.

we wczesnej rozmowie mówi Atticusowi, że nie „poświęciła na to uwagi, z wyjątkiem strajków autobusowych i tego biznesu w Mississippi”, zauważając, że „stan nie dostał wyroku w tej sprawie, był naszym najgorszym błędem od czasu oskarżenia Picketta.”Być może mówi to, że nazwisko Emmetta Tilla nie jest nigdzie wymienione w tym ukośnym nawiązaniu do jego morderstwa i wynikającej z tego sprawy sądowej.

w Watchman Harper Lee jest o wiele lepszy w humanizowaniu bigotów niż ofiar rasizmu. W rzeczywistości, podczas gdy powieść podkreśla okropności rasizmu, często koncentruje się na bólu, jaki rasizm jej ojca powoduje Dla Jean Louise, a nie na rzeczywistych ofiarach rasizmu.

chociaż wiele zostało zrobione z splamionego Atticusa, mniej mówi się o dorosłej Jean Louise. Dla czytelników, którzy zakochali się w zbuntowanym zwiadowcy Mockingbird – który stanął przed linczem (choć nieświadomie); został prawie zabity przez rasistowskiego Boba Ewella; i zakwestionował hipokryzję swojego nauczyciela, pytając, jak można „nienawidzić Hitlera tak źle”, a następnie odwrócić się i być brzydkim wobec ludzi w domu?”- trudno sobie wyobrazić, że jako dorosła miała niewiele myśli na temat ruchu praw obywatelskich i ledwo zwracała uwagę na Rady obywatelskie.

dorosłemu Skautowi brakuje większości cech, które sprawiły, że jej głos był tak potężny w Mockingbird. Powieść o rozczarowaniu Scout z rasistowskim ojcem byłaby o wiele silniejsza, gdyby istniało jakiekolwiek poczucie jej zaangażowania w prawa obywatelskie, a nawet uczestnictwa w ruchu.

zamiast tego, rozgniewana i rozczarowana nowo odkrytą świadomością rasizmu Atticusa, Jean Louise idzie spać. Pod koniec powieści pozostaje zaniepokojona, ale stara się zaakceptować swoją rasistowską rodzinę.

podczas dzielenia się podobnymi tematami, lekcja Watchmana jest ostatecznie daleka od lekcji drozda. Jak zauważa Michiko Kakutani w New York Times:

jedną z emocjonalnych linii zarówno w Mockingbird, jak i Watchman jest błaganie o empatię-jak pisze Atticus w Mockingbird do Scout: „nigdy tak naprawdę nie rozumiesz osoby, dopóki nie rozważysz rzeczy z jego punktu widzenia.”Różnica polega na tym, że Mockingbird zasugerował, że powinniśmy mieć współczucie dla obcych, takich jak Boo i Tom Robinson, podczas gdy Watchman prosi nas o zrozumienie dla bigota o imieniu Atticus.

więc dziedzictwo drozda zostało nieodwracalnie splamione?

po części, to, co w powieści pozostaje ukochane, to romantyczne przedstawienie Atticusa jako samotnego obrońcy moralności i Sprawiedliwości, postaci, która odzwierciedla indywidualistyczne pojęcie zmiany oraz moralny uniwersalizm i pacyfizm, który ostatecznie zaprzecza faktycznej sprawczości uciskanych walczących o własne wyzwolenie.

w tym samym czasie Mockingbird był tak potężny, że obnażył instytucjonalny rasizm, który zatruwał każdy aspekt życia w społecznościach takich jak Maycomb. Niezależnie od jego ograniczeń, w momencie publikacji w 1960 roku, uderzyła w akord właśnie dlatego, że była bez wahania po stronie Ruchu Praw Obywatelskich w walce z zakorzenionym rasizmem Jim Crow South. Dlatego autor Chimamanda Adichie twierdzi, że Lee pisze ” zaciekle postępowym tuszem, w którym nie ma nic nieuniknionego w rasizmie, a sama podstawa jest otwarta na pytania.”

chociaż Watchman może być rozczarowujący, warto pamiętać, że nie jest to kontynuacja. Jest lepiej rozumiany jako pierwszy szkic tego, co stanie się drozdem. W tym sensie daje nam to wgląd w motywacje Mockingbird — zainspirowane, jak się wydaje, próbą Harper Lee pogodzenia się z witriolicznym rasizmem w jej południowym rodzinnym mieście. Wyjaśnia również, jak mocno zakorzeniona jest powieść w Ruchu Praw Obywatelskich.

Go Set a Watchman był punktem wyjścia Harper Lee w zgłębianiu tych tematów.Nie jej ostatnie słowo. Jeśli Atticus został przemieniony w procesie, to wygląda na to, że Lee. To, że zabicie drozda jest o wiele potężniejszym oskarżeniem Jim Crow South, to nie tylko kwestia literacka. Mówi to być może tak samo o rozwoju ruchu praw obywatelskich pod koniec 1950 roku, jak o procesie pisania Harper Lee.

pomimo swoich ograniczeń, to Kill a Mockingbird odegrało ważną rolę w ujawnieniu rasizmu Jim Crow South szerokiej publiczności i wywołaniu rozmów w klasach i poza nimi przez ponad pięć dekad.

że nadal jest czytana w szkołach, że 60 lat po Brown v. Board of Education, remain segregated, z ponad 53 procent czarnoskórych uczniów na południu uczęszczających do szkół, w których 9 na 10 uczniów to mniejszości rasowe, a w kraju, w którym więcej czarnoskórych mężczyzn jest dziś więzionych niż niewolników w 1850 roku, przypomina o tym, jak istotne są jego tematy.

Jeśli nic innego, debaty po publikacji Watchman służą przypomnieniu nam o brutalnym dziedzictwie rasizmu, a jego wytrzymałość-jako że Konfederacka flaga jest opuszczona 55 lat po publikacji Mockingbird-jednocześnie podkreślając pilność i konieczność nowego Ruchu Praw Obywatelskich, który pojawił się pod sztandarem czarnego życia, ma znaczenie dla kontynuowania walki o sprawiedliwość rasową i równość.