PMC

interakcje KATECHOLAMINA i neuropeptyd w obwodach i obwodach pośredniczących w odpowiedziach na stres

kilka uwag do tego tomu opisuje ostatnie postępy w naszym zrozumieniu końcowych systemów wyjściowych pokazanych na Fig. 18.1, czyli jak kora nadnerczy, rdzeń nadnerczy i postganglioniczne neurony współczulne wpływają na ostre reakcje na stres i adaptacyjnie przekładają przewlekłe reakcje na stres. Obwody ośrodkowego układu nerwowego pośredniczące w ostrych i przewlekłych reakcjach na stres nie przekraczają jednak pola walki po wywołaniu aktywacji osi przedstawionych na Fig. 18.1 (i patrz Stroth et al., 2011). Raczej sam mózg jest dotknięty przez obwodowo generowane glikokortykosteroidy i zależne od katecholamin zmiany metaboliczne zachodzące w ostrym i przewlekłym stresie. Wyraźną oznaką tego jest adaptacyjne i nieprzystosowane zachowania związane z przewlekłym stresem psychologicznym, które obejmują depresję, przejadanie się, zaburzenia snu i dysregulację immunologiczną, a być może najbardziej dramatyczny klinicznie zespół stresu pourazowego (PTSD).

wkład do tego tomu na interakcje neuropeptyd–katecholamina w stresie, po tym przeglądzie, sumują się do nadrzędnego obrazu systemów katecholamina–neuropeptyd, które są „umieszczone” między odpowiedzią pobudzenia przekazywaną z sensorium do mózgu w dużej części za pośrednictwem układu noradrenergicznego LC, a końcowym układem efektorowym pokazanym na Fig. 18.1, hybrydowe wyjście katecholaminy / hormonu kortykosteroidowego. W rozdziale 21 Tomris Mustafa podsumowuje rolę PACAP jako neuropeptydu ważnego w modulowaniu odpowiedzi na stres na kilku poziomach. Po pierwsze, PACAP jest uwalniany z nerwu splanchnicowego zarówno podczas ostrego, jak i przewlekłego stresu, czy to systemowego/fizycznego (hipoglikemia, przeziębienie, sepsa), czy psychogennego/psychologicznego (powstrzymanie/unieruchomienie, porażka społeczna), aby umożliwić uwalnianie katecholaminy. Po drugie, PACAP kontroluje aktywację osi HPA na poziomie centralnym, ale ten poziom kontroli działa tylko na stres psychogenny, a nie na ogólnoustrojową reakcję na stres.

wydaje się, że kontrola ta jest wywierana głównie na poziomie aktywacji neuronów CRH w podwzgórzu przyściennym. W rozdziale 20 Watts i Kahn elegancko opisują w pełni uzupełniającą się regulację CRH podczas stresu ogólnoustrojowego-ale nie psychogennego – przez wkłady noradrenergiczne (przypuszczalnie wynikające głównie z noradrenergicznych grup komórek macierzystych mózgu A1 / A2— patrz Itoi et al. w rozdziale 8 tego tomu). Regulacja ta jest prawdopodobnie pośredniczona przez precyzyjną zależną od ERK kontrolę zarówno syntezy CRH, jak i wydzielania CRH do krążenia wrotnego—rzeczywistego końcowego efektora uwalniania ACTH przysadki mózgowej, a następnie hormonalnego wydzielania kortykosteronu/kortyzolu.

LC, oprócz pośredniczenia w uzyskaniu początkowej odpowiedzi na stres, jest „kopiowane węglem” na aktywację neuronów CRH przez sprzężenie zwrotne z projekcji ciała migdałowatego, jak również potencjalnie z PVN, z powrotem do LC, jak opisali Van Bockstaele i Valentino w rozdziale 19 tego tomu. Wiele innych opiopeptydergicznych wejść do LC ze stacji limbicznych (dynorfina) i poprzez corelease z innymi nadajnikami z PGi, szlak, przez który LC jest najpierw aktywowany przez sygnały sensoryczne/bodźce (enkefalina), może być substratami, przez które agoniści i antagoniści peptydów opiatowych oraz antagoniści CRH mogą wywierać znaczący wpływ na zależną od stresu anhedonię, depresję i zaburzenia poznawcze.