wszystkie osiem filmów Rocky 'ego w rankingu,w tym”Creed II”

Barry Wetcher

nawet po przekazaniu pałeczki, a nowy bohater położył tylko pretensje do naszej lojalności, wyjątkowo trwała Legenda Rocky ’ ego trwa.

ponad cztery dekady temu „Rocky” pojawił się, pozornie znikąd, aby przedstawić stosunkowo nieznanego Sylvestra Stallone (który również napisał scenariusz) jako zawodnik klubu Filadelfijskiego Rocky Balboa (aka włoski Ogier), poobijaną, ale dumną palookę, która zainspirowała się nieśmiałym ukochanym Adrianem Pennino (Talia Shire), jej pijanym bratem Pauliem (Burt Young) i chrupiącym trenerem / menedżerem Mickeyem Goldmillem (Burgess Meredith), aby spróbować swoich sił w nieprawdopodobnym pojedynku z mistrzem wagi ciężkiej Apollo Creedem (Carl Weathers). W tym tygodniu Rocky powraca jako mentor wspierający nowego mistrza, Adonisa Creeda (Michael B. Jordan), w „Creed II”, najnowszej odsłonie serii ośmiu filmów. Oto wszystkie filmy z serii w rankingu od najgorszych do najlepszych.

Rocky II (1979)

pierwszy sequel serii mocno ustanawia formułę dla każdej kontynuacji noszącej cyfra rzymska: Rozpocznij od ostatnich kilku minut poprzedniego filmu, przedstaw jako motywację fatality i/lub finansowe komplikacje, daj Adrianowi wystarczająco dużo czasu na ekranie, aby wyrazić (lub krzyczeć) swoją dezaprobatę dla ryzykownych decyzji Rocky ’ ego, a zakończ – w wyraźnym kontraście do oryginalnego „Rocky ’ ego” – ciężko wywalczonym, bezspornym zwycięstwem Włoskiego Ogiera. Niestety, podczas gdy trzymając się zbyt ściśle własnego planu dla pewnego ognistego tłumu, Stallone (przejmując funkcję reżysera od zdobywcy Oscara Johna G. Avildsena) oferuje niewiele więcej niż rozmazany węgiel swojego bezpośredniego poprzednika. Mimo to, zabawne jest zauważyć, jak często elementy tego rozdziału są odbijane echem w późniejszych odcinkach, w tym „Creed” (w którym Rocky używa kurczaka do trenowania Creeda, podobnie jak Mickey zatrudnia fowla do trenowania go tutaj) i „Creed II” (czy Rocky przypomina sobie swoją propozycję Adriana w „Rocky II”, doradzając Creedowi, aby zadał pytanie Biance? Oczywiście.)

Rocky V (1990)

nawet niektórzy z najbardziej zagorzałych fanów serii — w tym, podobno, sam Sylvester Stallone odrzucił czwarty sequel jako zagarnięcie forsy za daleko. Mimo to,” Rocky V „zasługuje przynajmniej na garść punktów za bycie pierwszym filmem w początkowym kwintecie, który porzucił pretensje, że w prawdziwym świecie, krwawe ataki Rocky’ ego nie zostałyby zakończone przez sędziów po, Nie wiem, rundzie 3. Więc jak ten film zapewnia nieuniknione Katharsis Rocky triumfującego Smackdown? Cóż, w tym sporadycznie ekscytującym odcinku — pierwszym z udziałem Rocky ’ ego w buffie, podczas prysznica po jego gwałtownym „Rocky IV” dust-up z Ivanem Drago — włoski ogier i jego rodzina wycofują się do swoich filadelfijskich korzeni po ogłoszeniu bankructwa (za co Paulie oczywiście zasługuje przynajmniej częściowo na uznanie) i kończą trenując naiwnego up-and-comera (Tommy Morrison), który (A) zdradza Rocky 'ego (b) zdobywa tytuł w wadze ciężkiej (c) wciąż nie może wyjść z długiego cienia Rocky’ ego I (d) pochopnie wyzywa swojego byłego mentora do walki o tytuł mistrza świata.przed ulubionym barem naszego bohatera. Wszystko to prowadzi do rozbudowanej ulicznej bijatyki, która przy całym swoim melodramatycznym nadmiarze jest prawdopodobnie najbardziej realistyczną walką w całym „Rocky ’ m” kanonie. (Również w czwartym sequelu na korzyść: pisarz-reżyser Stallone organizuje powitalny powrót Mickey Goldmill z Burgess Meredith, mimo że postać dołączyła do chóru niewidocznego w „Rocky III”.

Rocky III (1982)

czy sukces zepsuje Rocky ’ ego Balboa? Najwyraźniej tak: po zdobyciu tytułu w wadze ciężkiej w „Rocky II” Rocky ewoluuje (a może dokładniej, przekształca się) w zgrabną, elegancką gwiazdę, która parafrazując tekst z nominowanej do Oscara piosenki przewodniej „Eye of The Tiger”, zamienia swoją pasję na chwałę. Wszystko, czego potrzeba, to poważne pobicie przez szalenie głodnego Clubbera Langa (szalenie litującego się nad Panem T) Włoskiego Ogiera, aby zaakceptować trafność oceny trenera Mickeya Goldmilla: „zostałeś cywilizowany.”W niedocenianej w swoim czasie klapce na banał białych wybawców pomagających uciskanym ludziom koloru, wyraźnie czarny były wróg Apollo Creed wkracza, aby przygotować Rocky’ ego do rewanżu, przyprowadzając naszego bohatera na siłownię, aby trenować z powrotem do podstaw obok-gasp! – wielu Afroamerykanów. Paulie jest wątpliwy — ” nie można go trenować jak kolorowego wojownika, on nie ma rytmu!”- ale pisarz-reżyser Stallone mądrze bagatelizuje ledwie Ukryty rasizm postaci. Ciekawostka: choć aktor-bokser Tony Burton pojawił się w dwóch poprzednich filmach „Rocky ’ ego” jako zwiastun Apollo — i w pierwszym filmie „The great line” powiedział: „On nie wie, że to cholerny serial! Myśli, że to cholerna walka!”- jego postać nie została zidentyfikowana w napisach po imieniu, Duke, aż do tego.

Rocky IV (1985)

pod koniec zimnej wojny pisarz-reżyser Stallone rozgrzał sytuację, początkowo oferując pokazową walkę między wybitnym amerykańskim pięściarzem Apollo creedem i pozornie nadludzkim bokserem z ZSRR Ivanem Drago (Dolph Lundgren) — a następnie, po tym, jak Drago mniej więcej zabija Creeda w ringu, zapewniając rewanż między Rocky ’ m a big bad russkim. „Rocky IV” jest pierwszym filmem w serii, który całkowicie zerwał wszystkie więzy z rzeczywistością – nawet według standardów serii” Rocky”, klimatyczny pojedynek Rocky/Drago spotyka się niewiarygodnie ponad szczytem, z rodzajem krwi, którego zwykle oczekuje się w filmach o straszydłach uzbrojonych w piły łańcuchowe — ale jego niekontrolowany nadmiar i bezwstydność są kluczem do jego trwałego odwołania. Ale czekaj, jest coś jeszcze.: James Brown niszczy dom przed walką wykonaniem „Living in America”, które może posłużyć jako dowód na to, że piosenka jest naszym nowym hymnem narodowym.

Rocky Balboa (2006)

przez dłuższy czas „Rocky Balboa” gra jak „Archie Bunker ’ s place” z serii, z długo emerytowanym Rocky ’ m prowadzącym popularną restaurację w Filadelfii, sporadycznie wchodząc w interakcje ze starymi znajomymi-w tym ulicznym dzieciakiem, który stał się samotną mamą Marie (Geraldine Hughes) i zawodnikiem klubu spider Rico (Pedro Lovell), dwoma postaciami z pierwszego filmu „Rocky”. – i wiernie odwiedzając grób swojej zmarłej żony Adriany, której śmierć z powodu raka jest wyraźnie wspominana w 2015 roku ” Credo.”(Paulie Burta Younga wciąż jest w pobliżu, choć ledwo, wciąż pije tak mocno, że wiadomość o jego śmierci w” Creed ” nie jest zaskoczeniem.) I, prawdę mówiąc, taki nietypowy dodatek do oryginalnego kwintetu mógł być zabawny na własne zasługi. Ale, oczywiście, ponieważ jest to film „Rocky”, w końcu wracamy do ringu: Po symulowanym komputerowo pojedynku, który sugeruje, że Rocky mógł pokonać obecnego mistrza wagi ciężkiej Masona „the Line” Dixona (Antonio Tarver), młodszy bokser wyzwał żywą legendę do prawdziwej walki. Podobnie jak pierwszy film z serii, jednak niewyobrażalnie melancholijny i zaskakująco wpływający „Rocky Balboa” nie polega na tym, że wbrew wszystkiemu rozstrzyga się emocjonalnie satysfakcjonujący wniosek. Po raz kolejny Rocky dostrzega i w pełni docenia, jakim osiągnięciem może być pokonanie dystansu.

Creed (2015)

Sylvester Stallone napisał sześć pierwszych filmów „Rocky”, wyreżyserował cztery z nich i zagrał tytułowego bohatera we wszystkich z nich, przez okres trzech dekad. Trudno myśleć o podobnie konsekwentnym podtrzymywaniu aktora, postaci i twórcy w całej historii kina – współpracy Francois Truffauta i Jean-Pierre 'a Leaud’ a w cyklu Antoine Doinel? – co czyni to, co reżyser/scenarzysta Ryan Coogler i główny gracz Michael B. Jordan osiągnąć w „Creed” tym bardziej niezwykłe. Film doskonale sprawdza się zarówno jako ciągła kontynuacja trwającej narracji, jak i fascynujące wprowadzenie do nowej sagi, w której wiekowy Rocky Balboa Stallone — najpierw niechętnie, a potem chętnie — przekazuje pałeczkę nowemu rywalowi, Adonisowi Creedowi (Jordan), synowi jego zmarłego rywala i przyjaciela Apollo Creeda. Nie pomyl się, to jest historia młodszego boksera i film Jordana. Ale Stallone (który zdobył zasłużoną nominację do Oscara za swój występ tutaj) jest nieocenionym graczem wspierającym, przedstawiając Rocky ’ ego jako uliczną szarą Eminencję, która daje Adonisowi to, co dekady wcześniej, Mickey Goldmill, dał mu: tępą zachętę do podjęcia strzału milion do jednego.

Rocky (1976)

zapomnij o rip-offach I put-onach — i, tak, niektórych mniejszych sequelach — które zainspirowały. I nieważne, że jego słabsza fabuła była szokująca, nawet gdy film miał premierę w 1976 roku. „Rocky” jest niemal cudownym połączeniem aktora i roli, emocji i manipulacji, rozrywki i ducha czasu. W epoce cynizmu i rozczarowania po Watergate, Stallone i reżyser John G. Avildsen znaleźli sposób na podniesienie i podniecenie widzów, oferując fantastyczną atmosferę w wiarygodnym przebraniu inteligentnego, kuchennego dramatu. A jednak, mimo że „Rocky” jest w dużej mierze produktem swoich czasów, pozostaje ponadczasowy w swojej atrakcyjności. W przeciwieństwie do „Casablanki”, która również zdobyła Oscara jako najlepszy film, wzbudza podziw graniczący z fanatyzmem: każdy, kto kiedykolwiek ją przyjął, może zacytować niezapomniany dialog, albo opisać ulubiony moment. (Zwróć uwagę na pięknie zagraną scenę, w której rozbity Mickey Goldmill Burgess Meredith praktycznie błaga o bycie menadżerem Rocky ’ ego.) Otrzeźwiająca myśl: Gdyby pojawił się dzisiaj, a nie wczoraj, „Rocky” byłby uważany za niezależną produkcję (mały budżet napisany przez i z udziałem praktycznie nieznanego aktora) i prawdopodobnie miałby premierę na Sundance lub SXSW. Ale czy to — czy to-może zdobyć coś podobnego do tego samego uderzenia?